γονείς (8 άρθρα)

Θέλουμε, λέμε, την ευτυχία των παιδιών μας. Μήπως εννοούμε την επιτυχία;

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Οι επιτυχίες των παιδιών είναι το απόλυτο τοτέμ της ελληνικής οικογένειας. Εκεί προσκυνάει, εκεί ελπίζει, εκεί πιστεύει.

Αν πραγματοποιούταν μια έρευνα που θα έθετε στους Έλληνες γονείς την ερώτηση «επιτυχία ή ευτυχία είναι αυτό που θέλετε για τα παιδιά σας;», η συντριπτική πλειοψηφία θα απαντούσε, χωρίς δεύτερη σκέψη, «την ευτυχία τους, εννοείται». Κάποιοι πιθανόν να απαντούσαν: «μα η επιτυχία βοηθάει στην ευτυχία, άρα και τα δύο». Κανείς όμως δεν θα απαντούσε σκέτο «επιτυχία». Το συμπέρασμα λοιπόν της έρευνας θα ήταν ότι οι Έλληνες γονείς αισθάνονται ως πρώτη τους επιθυμία την ευτυχία των παιδιών τους και μετά έρχεται η επιτυχία τους. Προσωπικά όμως θα είχα εντελώς διαφορετική άποψη: θα θεωρούσα την έρευνα άκυρη και ένα τέτοιο συμπέρασμα ψευδές. Ψευδές, όχι γιατί οι γονείς θα απαντούσαν ηθελημένα ψέματα αλλά γιατί έχουν μια ψευδή ιδέα όσον αφορά τις προσδοκίες που έχουν από τα παιδιά τους. Άλλα όνειρα έχουν για τα παιδιά τους και άλλα θέλουν να πιστεύουν ότι έχουν.

Ποιες είναι οι πιο συνηθισμένες ευχές που δίνουμε στα παιδιά; «Καλή πρόοδο», «καλή επιτυχία στις εξετάσεις», «συγχαρητήρια που πήρες το τάδε δίπλωμα ή πτυχίο». Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει γονείς να εκφράζουν ως απολογισμό ζωής: «κατάφερα και σπούδασα τα παιδιά μου» ή «έβγαλα ένα γιατρό και μια δικηγόρο»; Καμαρώνουμε για τα παιδιά μας όταν είναι καλοί μαθητές, επιτυχόντες σε εξετάσεις, επιτυχημένοι επαγγελματίες και καλά κάνουμε. Αλλά πότε ήταν η τελευταία φορά που καμαρώσαμε επειδή απλά είδαμε το παιδί μας να χαμογελάει, επειδή το είδαμε να νοιάζεται για άλλους ανθρώπους ή να κάνει μία καλή πράξη ή επειδή είπε ένα ωραίο αστείο ή ανέπτυξε ένα καλό επιχείρημα σε μια συζήτηση; Πότε νιώσαμε ότι αυτό το πλάσμα είναι απλά ένα δώρο που δεν χρειάζεται κανένα παράσημο, καμία επιτυχία, καμία λάμψη για να μας ομορφαίνει τη ζωή; Αλήθεια κοιτάμε ποτέ τα παιδιά μας με τα δικά μας μάτια ή μόνο με τα μάτια των άλλων;

Τα μάτια των άλλων

Αυτά τα μάτια των άλλων δυστυχώς είναι αιτία πολλών δεινών. Συγκρινόμαστε, ετεροπροσδιοριζόμαστε και ανταγωνιζόμαστε ποιος έχει τα πιο επιτυχημένα παιδιά. Κάθε φορά που το παιδί μας έχει μια επιτυχία ερχόμαστε και του λέμε: «δεν ξέρεις πόσο υπερήφανους μας έκανες;». Στην πραγματικότητα εννοούμε: «μας έδωσες μετρήσιμους λόγους για να μπορούμε να υπερηφανευόμαστε στους άλλους».

Ας είμαστε ειλικρινείς. Οι γονείς στη χώρα μας έχουμε απίστευτα απωθημένα με την κοινωνική καταξίωση μέσω των επιτυχιών των παιδιών μας, σε τέτοιο βαθμό που φτάνει να καθορίζει απόλυτα τη σχέση μας με αυτά. Απόδειξη είναι ότι ολόκληρη βαριά βιομηχανία έχει αναπτυχθεί εξαιτίας αυτών των απωθημένων. Είναι η βιομηχανία επιτυχόντων και προσόντων. Πτυχία, διπλώματα, αριστεία, βραβεία, έπαινοι,  γεμίζουν ασφυκτικά τα δωμάτια των παιδιών μας και κρύβουν από τα μάτια μας τα ίδια μας τα παιδιά. Και όλα αυτά για το «τι θα πει ο κόσμος». Και το χειρότερο από όλα είναι ότι στην πραγματικότητα ο κόσμος δεν δίνει δεκάρα. Έχει τα δικά του προβλήματα και απωθημένα να αντιμετωπίσει. Δηλαδή όλο αυτό το κατασκεύασμα της μέσω των παιδιών κοινωνικής αναρρίχησης ουσιαστικά πρόκειται για μια πλάνη, μια φούσκα που υπάρχει μόνο στο δικό μας μυαλό. Το τραγικό λάθος που κάνουμε είναι που αντιμετωπίζουμε την γονεϊκή ικανότητα ως μετρήσιμο μέγεθος που αντικειμενοποιείται από τις επιτυχίες των παιδιών μας ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για κάτι εντελώς υποκειμενικό και άρα μη αξιολογήσιμο. Στο φινάλε, στα μόνα που πέφτει λόγος να μας αξιολογήσουν ως γονείς είναι τα ίδια μας τα παιδιά και εμάς μας ενδιαφέρει μόνο η γνώμη όλων των άλλων.

Όταν τα παιδιά επενδύουν στην ευτυχία τους

Σίγουρα η σχολική και η επαγγελματική επιτυχία είναι συστατικά που μπορούν να βοηθήσουν έναν άνθρωπο να γίνει πιο ευτυχισμένος, αλλά δεν είναι τα μόνα. Υπάρχουν πολλά άλλα που πρέπει να καλλιεργήσει ένα παιδί ώστε αύριο ως ενήλικας να είναι ένας ισορροπημένος, ώριμος, δημιουργικός και εντέλει ευτυχισμένος άνθρωπος. Αυτές τις «άλλες» επενδύσεις ευτυχίας θα αναφέρουμε παρακάτω:

 

1) Να επιτρέπεται στα παιδιά μας να ζήσουν την παιδική τους και την εφηβική τους ηλικία. Σήμερα έχουμε το φαινόμενο του πρόωρου διωγμού των παιδιών από τον παράδεισο της παιδικής τους ηλικίας. Έχουμε την πρόωρη ευθυγράμμιση του παιδιού με τον ενήλικο. Όμως κάθε πράγμα στην ώρα του. Να το πούμε και αλλιώς: πως μπορεί κάποιος «να μεγαλώσει» όταν δεν έχει αφεθεί να υπάρξει ποτέ του μικρός;

2) Να αναγνωρίζουν την εκ διαμέτρου διαφορά μεταξύ της δύναμης και της σκληρότητας. Ότι ο πραγματικά δυνατός άνθρωπος δεν είναι ποτέ σκληρός και ότι εκείνος που είναι σκληρός στην πραγματικότητα είναι αδύναμος. Δηλητηριάζουμε τα παιδιά μας όταν τους λέμε ανοησίες του τύπου: «η ζωή είναι μια μάχη και ο σκληρότερος επιβιώνει».

3) Να μάθουν να βλέπουν την ομορφιά του κόσμου μας ξέροντας ότι υπάρχει και ασκήμια. Ούτε να ζουν στον δικό τους παραμυθένιο κόσμο όπου όλα είναι αγγελικά πλασμένα αλλά ούτε και να τα βλέπουν όλα χάλια. Να μάθουν να χαίρονται τα όμορφα πράγματα και να προσπαθούν να βελτιώσουν ή τουλάχιστον να αντέχουν τα άσκημα.

4) Να κυνηγούν με πάθος τη βελτίωση αλλά να φυλάγονται από της τελειομανίας την παγίδα. Ο στόχος τους να είναι να ξεπεράσουν τον δικό τους εαυτό και όχι να επικρατήσουν έναντι των άλλων λες και η ζωή είναι καμία μονομαχία.

5) Να μάθουν να μην έχουν αδιέξοδα, δηλαδή πως ακόμα και αν αισθανθούν ότι τα πράγματα έχουν ζορίσει να αναζητούν εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης μιας κατάστασης. Να παλεύουν με όλες τους τις δυνάμεις αλλά να μη διστάζουν να ζητούν βοήθεια όταν το πρόβλημα είναι πιο δυνατό από εκείνα. Να ξέρουν ότι το να δηλώσεις αδυναμία και να ζητάς βοήθεια από ανθρώπους που νοιάζονται δεν είναι ντροπή. Ντροπή είναι να ζητάς ελεημοσύνη και χάρες από ανθρώπους που δεν δίνουν δεκάρα για σένα.

6) Να εμπιστεύονται τους άλλους ανθρώπους. Να έχουν μεν τα μάτια τους ανοικτά αλλά χωρίς καχυποψία, προκαταλήψεις, στερεότυπα. Να ξέρουν ότι το να πληγωθούν από σχέσεις είναι μέσα στο παιγνίδι και ο μόνος τρόπος για να ωριμάσουν. Όταν κάποιος είναι κλειστός με τους ανθρώπους πιθανόν αυτό να τον προφυλάσσει από το να πληγωθεί από εκείνους. Όμως δεν συνειδητοποιεί ότι πληγώνει βαθιά τον ίδιο του τον εαυτό. Το αίσθημα της συντροφιάς και της επικοινωνίας είναι το ίδιο απαραίτητο στον άνθρωπο με αυτό της τροφής. Λέμε στα παιδιά πολλές φορές: «πρόσεξε με ποιον σχετίζεσαι γιατί μπορεί να πληγωθείς». Ε λοιπόν λίγος πόνος δεν κάνει κακό και σίγουρα δεν είναι χειρότερο από το να μην εμπιστεύεσαι κανέναν.

7) Να έχουν το θάρρος της γνώμης τους, δηλαδή να μπορούν να διαφωνούν με επιχειρήματα χωρίς να γίνονται επιθετικά ή να προσβάλλουν, να μην είναι πνεύματα αντιλογίας  και να μην διστάζουν να αλλάξουν γνώμη όταν συνειδητοποιούν ότι δεν έχουν δίκιο. Να ακούνε χωρίς να προσπαθούν να διακόψουν τους άλλους και να θεωρούν τον έντονο διάλογο τρόπο επικοινωνίας και όχι επιβολής γνώμης.

8) Να μην παίρνουν πάντα τον εαυτό τους στα σοβαρά, να μπορούν με όπλο το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό να τσαλακώσουν την εικόνα τους. Να γνωρίζουν την διαφορά μεταξύ της σοβαρότητας και της σοβαροφάνειας. Να ξέρουν διαισθητικά ότι μια δόση ελαφρότητας απέναντι στα πράγματα μπορεί να αποδειχτεί σωτήρια απέναντι σε πολλές στραβοτιμονιές της ζωής.

9) Να μπορούν αύριο ως επάγγελμα να κάνουν  αυτό που αγαπούν και να αγαπούν αυτό που κάνουν. Για να βρουν όμως τι αγαπούν πρέπει να είναι διατεθειμένα να δοκιμάσουν διάφορα. Άρα πρέπει να είναι ανοικτά σε νέες προκλήσεις, σε νέα ερεθίσματα και να ψαχθούν πριν καταλήξουν. Να επιλέξουν τελικά να κάνουν αυτό που θα θέλουν με λαχτάρα τα ίδια και όχι αυτό που τους είπαν οι γονείς τους να θέλουν.

10) Να σέβονται το διαφορετικό, τις άλλες πατρίδες, το άλλο φύλο, τις άλλες θρησκείες, το άλλο χρώμα δέρματος, τις άλλες αντιλήψεις και ιδεολογίες, τους άλλες παραδόσεις και πολιτισμούς. Να χαίρονται με πάθος την ποικιλομορφία του κόσμου τούτου.

11) Να επιτρέπουν στον εαυτό τους να κάνουν λάθη και να έχουν αποτυχίες. Να γνωρίζουν ότι μόνο αυτός που ρισκάρει και κάνει λάθη έχει μεγάλες πιθανότητες να πετύχει τους στόχους στη ζωή του ή να μάθει. Βέβαια εδώ τα παιδιά θα βρεθούν απέναντι σε ένα ολόκληρο σύστημα που όχι απλά δεν καλωσορίζει τα λάθη τους αλλά τα τιμωρεί και από πάνω: οι περισσότεροι γονείς και εκπαιδευτικοί αφιερώνουν υπερβολικά μεγάλο μέρος της ενέργειά τους στην εξαφάνιση των λαθών των παιδιών μην επιτρέποντας, πολλές φορές, ούτε καν την εκδήλωσή τους. Όμως με αυτό τον τρόπο τα λάθη αυτά ποτέ δεν διορθώνονται απλά μπαλώνονται όπως-όπως με συνέπεια την επανεμφάνισή τους. Και το χειρότερο είναι η πλήρης απενεργοποίηση ενός σπουδαίου εργαλείου μάθησης όπως είναι τα λάθη των παιδιών.

12) Να καλλιεργούν το πάθος τους για την γνώση, την περιέργειά τους και την φαντασία τους. Δυστυχώς τα παιδιά σήμερα βλέπουν την γνώση χρησιμοθηρικά και με μια μόνο μάλιστα χρήση: να τα βοηθήσει να πάρουν καλό βαθμό ή να έχουν επιτυχία σε εξετάσεις.

13) Να μάθουν να νοιάζονται για άλλους ανθρώπους έξω από τον εαυτό τους. Τα παιδιά βέβαια κοιτάζουν τον κόσμο μέσω ενός εγωκεντρικού πρίσματος. Πρέπει όμως μεγαλώνοντας να καταλάβουν ότι δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος αν και η ελληνική οικογένεια δεν βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση αφού είναι ακραία παιδοκεντρική. Αυτού του είδους παντοδυναμία των παιδιών τελικά είναι σίγουρο ότι θα βλάψει τα ίδια. Είναι κρίσιμο να συνειδητοποιήσουν τα παιδιά ότι δεν γίνεται μόνο να παίρνουν αλλά και να δίνουν.

Αντί επιλόγου: Αν η επιτυχία είναι το παν, τότε τα παιδιά που δεν την έχουν δεν αξίζουν τίποτα; 

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Οι επιτυχίες των παιδιών είναι το απόλυτο τοτέμ της ελληνικής οικογένειας. Εκεί προσκυνάει, εκεί ελπίζει, εκεί πιστεύει. Μπορεί να νομίζουμε ότι θέλουμε την ευτυχία των παιδιών μας αλλά στην πραγματικότητα αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η δική μας, δηλαδή η αυτοεπιβεβαίωσή μας μέσω των επιτυχιών τους. Ας προσέξουμε καλά όμως. Τα παιδιά μας χρειάζονται πολύ περισσότερα πράγματα για να είναι ευτυχισμένα πέρα από την επιτυχία και αν επενδύσουν μόνο σε αυτήν μαθηματικά και αργά ή γρήγορα  θα οδηγηθούν στην ματαίωση. Και ας έχουμε κατά νου ότι πολλά παιδιά πιθανόν να μην έχουν καν επιτυχία, ούτε σχολική, ούτε επαγγελματική. Και μας ακούνε. Και νιώθουν ότι μας απογοήτεψαν και ότι είναι «το απόλυτο τίποτα». Όμως η ζωή δεν είναι πρωταθλητισμός, είναι παιχνίδι όπου όλοι μπορούν να παίξουν με τον δικό τους τρόπο.

_______________________

~ Δημήτρης Τσιριγώτης, Φυσικός

Πηγή:  alfavita.gr

Κατηγορίες:
Και κάτι άλλο...

Πως επηρεάζεται το παιδί μας από τις λέξεις που λέμε αλλά και από τον τρόπο που τις λέμε

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

Καθημερινά δέχεται κλήσεις το «Το Χαμόγελο του Παιδιού» στην «Ευρωπαϊκή Γραμμή Υποστήριξης Παιδιών 116111» από γονείς οι οποίοι θέλουν να μάθουν ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπος να μιλήσουν στα παιδιά τους για διάφορα θέματα που τους απασχολούν και έχουν να κάνουν με τον τρόπο που συναλλάσσονται καθημερινά μαζί τους.

Στην επικοινωνία μας με τα παιδιά δεν παίζουν ρόλο μόνο οι λέξεις που λέμε, αλλά και ο τρόπος που τις λέμε, δηλαδή η συναισθηματική διάθεση στην οποία βρισκόμαστε τη δεδομένη στιγμή. Η συμπεριφορά πίσω από τα λόγια του γονέα είναι εξίσου σημαντική όσο και τα ίδια τα λόγια. Για παράδειγμα, το αποδοκιμαστικό βλέμμα ή ο περιφρονητικός τόνος του γονέα μπορούν να πληγώσουν βαθιά το παιδί. Αλλά αν το παιδί υποβάλλεται ταυτόχρονα και σε χαρακτηρισμούς όπως «βλάκας», «απρόσεκτος», «ανεύθυνος» πληγώνει διπλά. Με κάποιον τρόπο οι λέξεις έχουν μια μακροχρόνια και δηλητηριώδη επιρροή στο παιδί. Αποτέλεσμα αυτού είναι το παιδί στο μέλλον να ανασύρει με μεγάλη ευκολία τέτοιες λέξεις και να τις χρησιμοποιεί ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό.

Αυτό που χρειάζεται να έχουν όλοι οι γονείς κατά νου κάθε φορά που επικοινωνούν με τα παιδιά τους είναι πως θα πρέπει να είναι πάντα ενήμεροι για την συναισθηματική κατάσταση που βρίσκονται εκείνη τη στιγμή. Για παράδειγμα, αν νιώθετε θυμό μετά από μία «αταξία» του παιδιού σας, θα ήταν πολύ βοηθητικό να γνωρίζετε πώς ακριβώς σας έκανε να νιώσετε αυτή του η πράξη. Αφού αναγνωρίσετε το συναίσθημά σας, χρειάζεται να το επικοινωνήσετε στο παιδί. Όταν προσπαθούμε να εξηγήσουμε σε ένα παιδί πως η συμπεριφορά του δεν ήταν σωστή, καλό θα είναι να χαρακτηρίζουμε την ίδια τη συμπεριφορά και όχι την προσωπικότητα του παιδιού.

Για παράδειγμα, η έκφραση «είσαι απρόσεκτος» πρέπει να αποφεύγεται γιατί βάζει «ταμπέλα» στην προσωπικότητα του παιδιού. Αντιθέτως, μπορούμε να πούμε «είμαι θυμωμένη γιατί έχει γεμίσει όλο το σπίτι λάσπες από τα παπούτσια σου». Αφού, αναγνωρίσετε το συναίσθημά σας και το επικοινωνήσετε στο παιδί με τέτοιον τρόπο, ώστε να το ακούσει, στη συνέχεια δηλώνετε την προσδοκία σας, δηλαδή τι θα περιμένατε σε ανάλογη περίπτωση. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα θα μπορούσατε να πείτε «Περιμένω, όταν κάποιος έχει πατήσει λάσπες, να αφήνει τα παπούτσια του στην είσοδο του σπιτιού». Εν συνεχεία, δείχνουμε στο παιδί πως μπορεί να διορθώσει τα πράγματα.

Για παράδειγμα «Τώρα το σπίτι χρειάζεται καθάρισμα». Σε αυτό το σημείο εμπλέκουμε το παιδί στη διαδικασία αποκατάστασης της «ζημιάς», γιατί έτσι του δίνουμε τη δυνατότητα να αναλογιστεί την πράξη του και να μπορέσει να τη διορθώσει. Τέλος, δίνουμε στο παιδί μία επιλογή «Μπορείς να μπαίνεις με τα παπούτσια γεμάτα λάσπες στο σπίτι, αρκεί μετά να καθαρίζεις το χώρο. Ή να μην μπαίνεις με αυτά μέσα και να τα αφήνεις στην είσοδο. Εσύ αποφασίζεις». Η ύπαρξη επιλογών βοηθάει τα παιδιά να ακούσουν καλύτερα το μήνυμα που τους δίνουμε και ταυτόχρονα τους δίνει την αίσθηση ότι μπορούν να επιλέξουν και να αναλάβουν την ευθύνη της απόφασής τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γίνονται τα παιδιά πιο υπεύθυνα και να μη νιώθουν πως εγκλωβίζονται μέσα σε γονεϊκές προσταγές.

Από την άλλη, με τον ίδιο τρόπο χρειάζεται να διαχειριστούμε και την καλή συμπεριφορά που εμφάνισε το παιδί. Καλό είναι να αποφεύγονται εκφράσεις όπως «είσαι καλό παιδί», «τέλειος». Πρώτον, εκφράσεις όπως αυτές που προαναφέραμε, στοχεύουν στην προσωπικότητα του παιδιού και, ακόμα κι αν έχουν θετικό πρόσημο, βάζουν ταμπέλα στον χαρακτήρα του παιδιού. Τι γίνεται, δηλαδή, όταν το παιδί μας κάνει κάποια αταξία, όπως στο παράδειγμα που αναφέρθηκε παραπάνω; Παύει να είναι καλό παιδί; Δεν χαίρει πλέον της αγάπης και της εκτίμησης των γονιών του; Επειδή τέτοια ερωτήματα μπαίνουν και στο μυαλό ενός παιδιού τη στιγμή που εμφάνισε μια λάθος συμπεριφορά, καλό είναι να μην το επιβραβεύουμε με τέτοιου είδους εκφράσεις.

Δεύτερον, οι γενικευτικές επιβραβεύσεις όπως «μπράβο», «υπέροχα» δεν δίνουν τροφή για σκέψη στα παιδιά. Για ποιο λόγο τους λέμε «μπράβο»; Τι έκαναν; Για τον λόγο αυτό, χρειάζεται να περιγράψουμε αναλυτικά τι είναι αυτό που είδαμε και που μας έκανε να χαρούμε. Για παράδειγμα «Βλέπω ένα καθαρό δωμάτιο, ένα στρωμένο κρεβάτι, τα ρούχα είναι στη ντουλάπα και τα βιβλία στη θέση τους». Στη συνέχεια χρειάζεται να περιγράψουμε το συναίσθημά μας, βλέποντας τακτοποιημένο το χώρο «Είναι πολύ ευχάριστο να μπαίνεις σε αυτό το δωμάτιο».

Τέλος, χρειάζεται να συνοψίσουμε όλη αυτή την προσπάθεια του παιδιού με μία λέξη. Για παράδειγμα «Αυτό λέγεται οργάνωση». Ακολουθώντας την παραπάνω διαδικασία, το παιδί κινητοποιείται στο να σκεφτεί τι ήταν αυτό που μας έκανε χαρούμενους και ποια δεξιότητά του επιβραβεύτηκε. Στο παράδειγμά μας, η δεξιότητα που επέδειξε το παιδί ήταν αυτή της οργάνωσης. Με αυτό τον τρόπο υπάρχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσει ξανά αυτή τη συμπεριφορά σε σχέση με το να το επιβραβεύαμε με ένα απλό «μπράβο».

Συνοψίζοντας, είναι πολύ βασικό να θυμάστε πως σημασία δεν έχουν μόνο οι λέξεις που χρησιμοποιούμε στα παιδιά, αλλά και ο τρόπος που τις λέμε. Είναι το μέρος εκείνο στην επικοινωνία που ονομάζεται εξωλεκτική συμπεριφορά. Δηλαδή, τα μηνύματα που δίνουμε σε αυτόν που μας ακούει με τη γλώσσα του σώματος και που πολλές φορές στέλνουν πιο άμεσα το μήνυμα από τις ίδιες τις λέξεις. Να θυμάστε πως ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας, γίνεται η εσωτερική τους φωνή.
_______________________

Βιβλιογραφία: Φέιμπερ Α. & Μάζλις Ι. (2016). Πώς να μιλάτε στα παιδιά ώστε να σας ακούν & πώς να τα ακούτε ώστε να σας μιλούν. Εκδόσεις Πατάκη

Πηγή: hamogelo.gr

Κατηγορίες:
Λεξιλογικά

Γιατί όχι εσύ; Η διάκριση του παιδιού ως αυτοσκοπός των γονιών

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

 

Εμένα μου αρέσει η Αλίκη. Είναι το πιο όμορφο κορίτσι στην τάξη μου, το πιο δημοφιλές, το πιο αστείο, πρώτη στα μαθήματα, αρχηγός της ομάδας βόλεϊ και παίζει τέλεια πιάνο. Σε όλα τα αγόρια αρέσει η Αλίκη. Σε όλα τα παιδιά αρέσει η Αλίκη. Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων αυτής της τάξης. Και της διπλανής μπορώ να σου πω. Ναι, πρόκειται για ένα πολύ ξεχωριστό παιδί και μπράβο της. Είναι αυτό που ως ενήλικες ονομάζουμε «έχει όλο το πακέτο».

Ενήλικες είπα; Ενήλικες είπα. Ενήλικες που «έχουν όλο το πακέτο» και το χαίρονται, ενήλικες που δεν κατάφεραν να περάσουν ούτε ξυστά από δίπλα του και δεν τους κάηκε καρφί, ενήλικες που δεν κατάφεραν να περάσουν ούτε ξυστά από δίπλα του και δεν το κατάπιαν ποτέ. Δυστυχώς, οι ενήλικες που ανήκουν στην τελευταία κατηγορία έχει αποδειχθεί πως ως γονείς ψάχνουν συχνά στα παιδιά τους την ευκαιρία να «πάρουν το αίμα του πίσω», κατά κάποιον τρόπο.<

Μπορεί να θεωρηθεί ακραία η άποψή μου αλλά έχω την βεβαιότητα πως στο μυαλό των γονιών αυτής της τελευταίας κατηγορίας η Αλίκη γυαλίζει πάνω στο βάθρο της και τα άλλα παιδιά θαμπώνουν ακριβώς από κάτω. Τα άλλα ή αλλιώς τα «όχι η Αλίκη» παιδιά. Από κάτω ακριβώς ο «όχι η Αλίκη» Σταύρος που δεν είναι καλός στην ορθογραφία και αυτό τον κάνει νευρικό, η «όχι η Αλίκη» Άννα που έχει λίγα παραπάνω κιλά και όταν τρέχει λαχανιάζει, ο «όχι η Αλίκη» Νίκος που δεν έχει σταυρώσει γκολ στην ομάδα ποδοσφαίρου και τα τελευταία παιχνίδια τα «παίζει» από τον πάγκο, η «όχι η Αλίκη» Έλενα που δεν έχει ταλέντο πουθενά, ο «όχι η Αλίκη» Πέτρος που κάθεται πάντα μόνος στο προαύλιο, η «όχι η Αλίκη» Μυρτώ που είναι μέτρια σε όλα.

Μετριότητα. Αν τολμούσα, έτσι αλαζονικά, να βγάλω το απόφθεγμα μιας ολόκληρης εποχής στριμωγμένο σε έναν και μόνο ορισμό αυτός θα ήταν «μετριότητα είναι η αβάσταχτη ελαφρότητα της εμμονής για αναγνώριση».

 Αν παρακολουθήσεις όσα συζητιούνται μεταξύ των γονιών στις ουρές έξω από τα γραφεία των δασκάλων τις ημέρες που το σχολείο ενημερώνει για την πρόοδο των μαθητών, θα οδηγηθείς στο συμπέρασμα πως ο κόσμος ετούτος ο καταδικασμένος εκ πρώτης μεν, αποτελεί ένα απέραντο εκτροφείο παιδιών με διανοητική υπεροχή και ταλέντα πολλά από μία άλλη άποψη δε. Και ποια είναι αυτά τα παιδιά; Μα φυσικά «το δικό μου παιδί» παιδιά. Πόσο λεπτή είναι άραγε η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του να καμαρώνεις για μία διάκριση του παιδιού σου από το να αποτελεί αυτή η διάκριση αυτοσκοπό; Πόσο τοξική για την παιδική ψυχολογία μπορεί να γίνει η εμμονή ενός συναισθηματικά ανεπαρκή γονιού να μην είναι «το δικό του παιδί» ένα από τα «όχι η Αλίκη» παιδιά;

Εξωσχολικές δραστηριότητες. Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί κάθε φορά που πηγαίνεις τον γιο σου στο καράτε γίνεται κόκκινος από το κλάμα ή αν αυτό που φορτώνεις στην κόρη σου αυθαίρετα ως ταλέντο στο μπαλέτο αφορά κάποιο ξεχασμένο δικό σου όνειρο ή γιατί ο γιός σου φρόντισε να χάσει το μαγιό του ώστε να χάσει κατ επέκταση και την προπόνηση της κολύμβησης, ή γιατί η κόρη σου κάθε Πέμπτη απόγευμα, που έχει θεατρικό εργαστήρι, την πονάει η κοιλιά της;

 

Δεν θέλουν όλα τα παιδιά εξωσχολικές δραστηριότητες ή δεν τους ταιριάζουν οι συγκεκριμένες που κάνουν. Φράσεις του τύπου «θα πας ό,τι και να γίνει», «σταμάτα να γκρινιάζεις, φεύγουμε σε πέντε λεπτά», «θα δεις, θα συνηθίσεις και μετά θα σου αρέσει», φορτώνουν στις παιδικές πλάτες περιττά άγχη. Το να τρέχεις ένα παιδί σαν την άδικη κατάρα, σώνει και ντε, δεξιά αριστερά, ενώ εκείνο αντιδρά και κλαίει και όλο αυτό δεν σου χτυπάει κανένα απολύτως καμπανάκι, τότε μάλλον τους υποτιθέμενους ορίζοντες που παλεύεις να του ανοίξεις, εκείνο θα βρίσκει τρόπους να τους κρατάει ερμητικά κλειστούς ακόμα και όταν θα πάψει να αντιδρά πια και θα αποφασίσει να πηγαίνει με τα νερά σου και να τελειώνει.

Βαθμοί και μέσος όρος της τάξης.Μπορεί όλα τα παιδιά να έχουν τα ίδια δικαιώματα μέσα σε μία τάξη αλλά δεν έχουν όλα τις ίδιες δυνατότητες. Προφανώς και το καθένα είναι μία μονάδα ξεχωριστή, προφανώς και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται για τον λόγο αυτό ξεχωριστά. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο δύσκολο για έναν γονιό να αποδεχτεί πως το παιδί του υπολείπεται κάπου χωρίς απαραίτητα να υπερτερεί κάπου αλλού; Πόσο μη σαφές είναι το ότι δεν μπορούμε να είμαστε όλοι πρώτοι εκ των πραγμάτων και πως κάποια παιδιά χρειάζεται να καταβάλουν μεγαλύτερη προσπάθεια από άλλα, όχι για να ξεπεράσουν, μα για να φτάσουν τον μέσο όρο της τάξης;

Για ποιόν λόγο ένα παιδί να αναγκάζεται να κρύψει τον κακό βαθμό που πήρε στο τεστ της Ιστορίας από τον γονιό του και να παρουσιάζει συχνά κρίσεις άγχους; Γιατί, όταν δεν μπορεί να λύσει την άσκηση στα μαθηματικά, να κλαίει και να κοπανάει το γραφείο του με νεύρο; Μήπως θα πρέπει να σταματήσεις να του σκίζεις συνεχώς τα τετράδια επειδή δεν κάνει καλά γράμματα; Μήπως θα ήταν καλύτερο να συζητήσετε για το περιεχόμενο της εργασίας του συμμαθητή του, που επιλέχθηκε να παρουσιαστεί στην τάξη, από το να το ρωτάς με επικριτικό ύφος γιατί δεν παρουσιάστηκε η δική του; Μήπως το να του φέρνεις για άλλη μια φορά παράδειγμα την Αλίκη δεν καταφέρνεις τίποτε άλλο από το να το αγχώνεις περισσότερο; Εκείνο δεν είναι η Αλίκη. Εκείνο είναι ένα άλλο παιδί. Μην το κάνεις εχθρό με τον ίδιο του τον εαυτό.Μην γίνεσαι δυνάστης για να αποδείξεις πως τα κατάφερες τελικά στην ζωή σου μεγαλώνοντας ένα παιδί που θα αντλεί ευτυχία μόνο από τις πρωτιές και θα ισορροπεί μόνο κάτω από ιδανικές συνθήκες.

Χωρίς να θέλω να στριμώξω όλες τις περιπτώσεις στο ίδιο τσουβάλι γιατί δεν χωράνε, η διάκριση δεν είναι πάντα θέμα επιλογής του παιδιού ή επικρατούσας νοοτροπίας αξιοκρατίας ή μη στο σχολικό περιβάλλον. Επίσης, η επίμονη προσπάθεια δεν φέρνει πάντα το πολυπόθητο αποτέλεσμα όπως και η ειδική μεταχείριση κάνει συνήθως περισσότερο θόρυβο όταν δεν προσφέρεται.

Η σωστή αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου. Υπάρχει τέτοιος όρος; Θυμάμαι, πολλά χρόνια πριν, μία φίλη, λίγο πριν φύγει για διακοπές, συνάντησε σε κάποιο βιβλιοπωλείο, στο οποίο είχε μπει για να αγοράσει ένα ειδικό μαξιλαράκι για την ξαπλώστρα (!), την μαμά της Αλίκης της τάξης να αγοράζει για την κόρη της έξι λογοτεχνικά βιβλία προτεινόμενα από το σχολείο για το καλοκαίρι. Της φάνηκαν πολλά αλλά χωρίς δεύτερη σκέψη τα πήρε όλα. Όπως ακριβώς και η μαμά εκείνης της Αλίκης. Το βράδυ στο σπίτι, έβγαλε χαρτί και μολύβι και κατάστρωσε το «αγαπώ την λογοτεχνία» σχέδιό της. Έκανε τρεις πράξεις. Μία πρόσθεση για να υπολογίσει τις σελίδες των έξι βιβλίων συνολικά (774), έναν πολλαπλασιασμό για να υπολογίσει τις ημέρες των διακοπών (90) και μία διαίρεση για να υπολογίσει πόσες σελίδες καθαρής λογοτεχνίας μπορούν να «βγουν» σε μία ημέρα. Το αποτέλεσμα ήταν 8,6 σελίδες. Προφανώς και δεν λειτούργησε όλο αυτό, όπως θα έπρεπε, γιατί γίνονταν ομηρικοί καβγάδες προκειμένου τα μεσημέρια το «όχι η Αλίκη» κοριτσάκι της να παίζει σούπερ μάριο στο τάμπλετ παρά να καταπίνει την ημερήσια δόση της λογοτεχνικής της αντιβίωσης. Πως θα μπορούσε άλλωστε;

Μην ξεχνάμε πως τα παιδιά μεγαλώνουν στο ίδιο περιβάλλον με εμάς, ζούνε μαζί με τις δικές μας αδυναμίες, συνηθίζουν να αγαπούν ό,τι αγαπάμε, αντιγράφουν την νοοτροπία μας, μαθαίνουν εν ολίγοις από όσα βλέπουν μπροστά στα μάτια τους και όσα «μυρίζουν» πίσω από την πλάτη μας. Πως μπορείς να μεταδώσεις αγάπη για κάτι σε κάποιον αν αυτό το κάτι δεν το έχεις αγαπήσει και αποδεχτεί πρώτα από όλα εσύ ο ίδιος; Πότε το «να μην κάνει το παιδί μου τα ίδια λάθη με εμένα» μπορεί να γίνει τοξικό; Αν το παιδί σου δεν σε έχει δει ποτέ να απολαμβάνεις την συντροφιά ενός βιβλίου, σίγουρα δεν είσαι εσύ ο κατάλληλος για να του μεταδώσει αυτήν την λαχτάρα. Τα συγκρισιόμετρα που ζυγίζουν πόσα βιβλία μετράει στο βιογραφικό της η Αλίκη δεν θα λειτουργήσουν ποτέ ως κίνητρο για να αγαπήσει το δικό σου παιδί την λογοτεχνία. Θα αποτελούν πάντα μία τροχοπέδη αναγκάζοντάς το μακροπρόθεσμα να σιχαθεί αυτό για το οποίο καταπιέστηκε σε εποχές που δεν το έπαιρνε να αντιδράσει και πολύ.

Συμπερασματικά των παραπάνω, όσο θα φέρνεις στο παιδί σου για παράδειγμα την Αλίκη και το πόσο καλά τα καταφέρνει εκείνη σε όλα τόσο θα το βάζεις στην ψυχοφθόρα διαδικασία να μάθει να λειτουργεί στην ζωή του με συγκρίσεις και αν δεν μπορεί να τα καταφέρει σε κάτι να το απαξιώνει επειδή δεν θα μπορεί να διαχειριστεί την ανεπάρκειά του σε αυτό, μένοντας τελικά εκτεθειμένο απέναντι σε οποιαδήποτε απόρριψη.

Η έμπνευση, η ανάγκη για δημιουργία, η ανάπτυξη πρωτοβουλίας, ο σεβασμός απέναντι στον άλλον, η ευγενής άμιλλα, τα όνειρα, προϋποθέτουν λαχτάρα. Αγαπώ αυτήν την λέξη γιατί μέσα της κρύβει αγάπη για την ίδια την ζωή. Μακάρι να μπορέσουμε να στριμώξουμε την ανάγκη για αυτήν την λαχτάρα μέσα στην ημέρα των παιδιών μας, σεβόμενοι τις ιδιαιτερότητές τους και βοηθώντας τα να βάλουν στόχους που να ανταποκρίνονται στις ικανότητές τους.

Πρόκειται για στίβο και όχι για αρένα και στην πραγματικότητα στον στίβο αυτό αγωνίζονται εκείνα. Είναι σημαντικό να μπορούμε να τα υποστηρίζουμε από τις κερκίδες για αυτό που πραγματικά είναι και όχι για κάτι άλλο που δεν θα γίνουν ποτέ.

_______________________

    ~ Μαργαρίτα Αλευρίδη Πολιτικός Μηχανικός Ε.Μ.Π. Msc

       Πηγή: huffingtonpost.gr

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Κατηγορίες:
Νέα

Να βλέπουν οι γονείς την προπόνηση των παιδιών;

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

parents-watching-kids-sports

 

Ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους τα παιδιά εισέρχονται και παραμένουν στον αθλητισμό είναι «για να με βλέπουν οι γονείς μου». Να βλέπουν το παιδί-αθλητή να προσπαθεί, να κουράζεται, να χαίρεται και να διασκεδάζει.

Αποτελεί εν τέλει «διασκέδαση» για τα παιδιά η συχνή παρουσία των γονέων στην προπόνηση; Για τους προπονητές «Όχι», για τους γονείς αποτελεί επιθυμία τους να παρακολουθούν τα παιδία να «αγωνίζονται».

Η «επίδραση» της παρουσίας των γονέων στην προπόνηση περιλαμβάνει μια σειρά από ειδικές συνθήκες.

Ο ρόλος του γονέα στην αθλητική δραστηριότητα του παιδιού είναι να του παρέχει τη συναισθηματική και υλική υποστήριξη που του χρειάζεται και να ενθαρρύνει τη δραστηριοποίησή του. Όταν παρακολουθεί και σχολιάζει την προπόνηση λέγοντας ακόμη και ότι «θα πρέπει να δίνεις μεγαλύτερη προσοχή στον προπονητή όταν μιλά» ή «θα πρέπει να είσαι πιο συγκεντρωμένος», μοιραία περνά σε σχολιασμό της παρουσίας του παιδιού στην αθλητική δραστηριότητα. Για την «επιβολή» των κανόνων στην προπόνηση υπεύθυνος είναι ο προπονητής και αποτελεί «μάθημα» για το παιδί η «υπακοή» σε κανόνες που θέτει κάποιος άλλος εκτός των γονέων. Είναι βήμα για την κοινωνικοποίησή του!

helicopter-parentsΕίναι πολύ δύσκολο για έναν γονέα να παρακολουθεί σε καθημερινή βάση το παιδί στην προπόνηση και να μην μπει στον πειρασμό του «ξέρω!». Αν νιώσει ότι έχει αποκτήσει εικόνα του αθλήματος, θα αρχίσει να κρίνει την απόδοση του παιδιού στην προπόνηση, να σχολιάζει τα «επιτεύγματά» του, να κρίνει την αποτελεσματικότητα του παιδιού. Θα μπει στη διαδικασία της αξιολόγησης του αθλητή, ο οποίος κάνει αθλητισμό για να το διασκεδάσει! Θα μπερδευτούν οι ρόλοι, θα αναλύονται τεχνικά θέματα, θα «κατηγορείται» το παιδί για ελλιπή προσπάθεια, θα συγκριθεί με τους συμπαίκτες του, θα αναπτύξει άγχος και εν τέλει θα φύγει.

Στην περίπτωση αυτή για το γονέα, είναι καλύτερα να μην «ξέρει»!

Η παρουσία του γονέα αποτελεί μια «έμμεση» εμπλοκή στην προπονητική διαδικασία. Τα παιδιά «μπαίνουν στον πειρασμό» να κοιτάξουν τους γονείς κατά τη διάρκεια της προπόνησης, τους αναζητούν επιζητώντας οτιδήποτε μπορεί να τους δείξει ότι ο γονέας «είναι εκεί και με παρακολουθεί». Νιώθει ασφαλές με την παρουσία του γονέα και τον επιζητά διαρκώς. Ενίοτε θα χαθεί στην αναζήτηση, θα απεμπλακεί από την προπόνηση, θα χάσει τη συγκέντρωσή του, θα απογοητευθεί βλέποντας το γονέα να δυσανασχετεί με μια προσπάθειά του. Η εικόνα του παιδιού που κοιτάζει σε κάθε προσπάθειά του για να δει την αντίδραση του γονέα είναι δημιούργημα των «μεγάλων».

Τι άραγε ψάχνει; Ίσως και να μην ψάχνει κάτι, ίσως να φοβάται την αντίδραση του γονέα και το τι σημαίνει για εκείνον η «ανεπιτυχής προσπάθεια». Μια προσπάθεια ενός παιδιού που μπήκε στον αθλητισμό, «για να διασκεδάσει!».

Και αν ταυτόχρονα η εισαγωγή του παιδιού στον αθλητισμό γίνεται για να «αυτονομηθεί» σταδιακά και να νιώσει ασφαλές σε ένα άλλο κοινωνικό περιβάλλον, η παρουσία του γονέα αντιτίθεται εμφανώς στην όλη προσπάθεια. Θα αυτονομηθεί με τη διαρκή παρουσία του γονέα;

Από την άλλη πλευρά η μη παρουσία του γονέα στην προπόνηση αποτελεί ένα τρόπο για ενίσχυση της αλληλεπίδρασης με τους άλλους. Είναι ένας έμμεσος τρόπος να δείξουμε στο παιδί ότι μπορεί να εμπιστευτεί και άλλο περιβάλλον, πέραν του οικογενειακού, να νιώσει μέλος μιας ομάδας ανθρώπων από τους οποίους μπορεί να αντλήσει ασφάλεια και υποστήριξη. Κοινωνικοποίηση δηλαδή……

Οι έρευνες δείχνουν ότι όσο περισσότερο ο γονείς παρακολουθούν προπονήσεις, όσο περισσότερο εμπλέκονται στο άθλημα του παιδιού, τόσο πιο γρήγορα εκείνο εγκαταλείπει τον αθλητισμό ή συνηθίζει το να προσπαθεί μόνο όταν είναι παρών και ο γονέας. Αυτός ήταν εξαρχής ο στόχος;

Η διαρκής παρουσία στην προπόνηση υποδηλώνει στα παιδιά ότι η ευτυχία μας, με κάποιο τρόπο, εξαρτάται από την απόδοσή τους. Πιεστικό για τους νεαρούς αθλητές. Η ευτυχία των γονέων ωστόσο θα ήταν λειτουργικό να «εξαρτάται» και από τη δική τους δραστηριότητα. Από το τι έκανε ο ίδιος την ώρα της προπόνησης, πόσο περπάτησε, πόσο έτρεξε, από το βιβλίο που θα μπορούσε να είχε διαβάσει ή από όσα άλλα πράγματα θα μπορούσε να είχε κάνει σε ένα δίωρο προπόνησης του παιδιού.

________________________

  ~ Γιάννης Ζαρώτης – Ψυχολόγος – Αθλητικός Ψυχολόγος

    Πηγή: psychology.org.gr

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Κατηγορίες:
Νέα

Καλλιεργούν οι γονείς τη φιλαναγνωσία;

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

Για μια τόσο σημαντική λειτουργία του ανθρώπου, όπως είναι το διάβασμα, απαιτείται συστηματική έρευνα και μελέτη για το συνολικό τρόπο της εκπαίδευσής του. Και ενώ το διάβασμα είναι το πρώτο συστατικό στοιχείου κάθε σχολείου και κάθε εκπαιδευτικού συστήματος όπου γης και όπου χρόνου και ενώ επίσης αποτελεί (ή πρέπει να αποτελεί ) μια δια βίου όμορφη λειτουργία μας, δεν έχουμε ασχοληθεί για το πώς αρχικά οργανώνεται και διαμορφώνεται το όλο σκηνικό του διαβάσματος.

Το διάβασμα είναι πρώτιστη ανάγκη ψυχής, είναι συναισθήματος πηγή και έκφραση και πνεύματος ανάταση, είναι ελευθερίας κάλεσμα και απόλυτης ομορφιάς εικόνα. Ως εκ τούτου δεν έχει καμιά σχέση με οποιαδήποτε υποψία καταναγκασμού και υπονομεύεται εξ αρχής από κάθε απόπειρα πίεσης των γονέων στα παιδιά τους στην μικρή ηλικία, γιατί αποτελεί και τη βάση της αμφισβήτησής του. Έχει πολύ ορθά ειπωθεί ότι το «διάβασμα δεν έχει προστακτική», όπως και ο έρωτας. Όπως δεν μπορούμε να πούμε σε κάποιον «ερωτεύσου», έτσι δεν μπορούμε να πούμε «διάβαζε»!

Το διάβασμα καλλιεργείται στις εύφορες ηλικίες των μικρών παιδιών, όταν ρουφούν κάθε εικόνα ομορφιάς και παιχνιδιού και διαμορφώνουν τις πρώτες δικές τους παραστάσεις. Τα παιδιά (πρέπει να) νιώθουν την εικόνα του βιβλίου και του διαβάσματος ως μια εικόνα κρατούσα και ανθοφορούσα μέσα στην οικογένεια. Έχουν άλλωστε μια ενδιάθετη ορμή για τα μυστικά και για τα παιχνιδίσματα της φαντασίας τους που εμπεριέχονται μέσα στα πρώτα τους μυθοπλαστικά διαβάσματα και είναι το διάβασμα ο μεγάλος δρόμος που ανοίγεται στα μάτια του πρωτόλειου στοχασμού τους μέσα από τα παραμύθια και τις αφηγήσεις.

art-friday-mothers-reading-to-theirΤο διάβασμα δεν μπορεί να συνδέεται με την υποχρεωτικότητα του σχολείου και με τις πρώτες φοβίες του παιδιού για ένα περιβάλλον που είναι έξω από τη γλυκιά θαλπωρή και από την αμέριστη αγάπη των γονέων του. Αντίθετα, το σχολείο (πρέπει να) είναι η συνέχιση και η προέκταση του σπιτικού διαβάσματος των παραμυθιών και της καθολικά επικρατούσας αυτενέργειας των παιδιών. Το παιδί πάει στο σχολείο για να συνεχίσει την ομορφιά του διαβάσματος και για να παίξει με άλλα παιδιά. Η μάθηση και η εκπαίδευση έρχονται μετά ως φυσική ανάγκη του παιδιού, που θα ικανοποιούν και θα κεντρίζουν την περιέργειά του και τη φαντασίωσή του. Η εν πολλοίς κακή σχέση των Ελλήνων με το βιβλίο οφείλεται στις λανθασμένες προσλαμβάνουσες παραστάσεις της παιδικής ηλικίας, από το έλλειμμα της μορφωτικής κουλτούρας των γονέων. Αν δε οι δάσκαλοι των πρώτων τάξεων του Δημοτικού σχολείου δεν αντιστρέψουν αυτή την αντεστραμμένη εικόνα του διαβάσματος εκ μέρους των γονέων πολύ γρήγορα και αποτελεσματικά, η στρεβλή σχέση του παιδιού με το διάβασμα θα συνεχιστεί και θα πρέπει να κάνει σοβαρή προσπάθεια κάπου προς το τέλος του λυκείου όταν εντάσσει το διάβασμα στο σχεδιασμό του για την εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο, όταν δηλαδή καταλάβει τη χρηστική / χρησιμοθηρική πλευρά του διαβάσματος και η οποία πλευρά τελικά θα παραμείνει κατά το μάλλον ή ήττον ο μόνιμος υπονομευτής του διαβάσματος και της γοητείας του.

Το διάβασμα είναι μια μεγάλη πηγή χαράς και ομορφιάς. Αν οι γονείς – επιμένω στο σημαντικό και μάλλον καθοριστικό ρόλο τους και στην πρώτιστη ευθύνη τους – δεν συνδέσουν το διάβασμα στο φοβερά δεκτικό και παρθένο κόσμο των παιδιών με τις πιο γλυκές και πιο φωτεινές πλευρές της ζωής, δεν μπορούν να έχουν την απαίτηση από τα παιδιά τους να έχουν τη μορφωτική πορεία που τόσο πολύ ονειρεύονται γι’ αυτά. Βέβαια οι γονείς έχουν μια δικαιολογία. Λειτουργούν ως γονείς κυρίως με την εικόνα που έχουν αποκομίσει ως παιδιά από τους δικούς τους γονείς. Πρόκειται για μια φενακισμένη και κίβδηλη σύλληψη της ζωής και της πραγματικότητας. Αν κάθε γενιά είναι στείρος αναπαραγωγός της νοοτροπίας της προηγούμενης γενιάς, τότε δεν μπορεί να υπάρχει κίνηση της ιστορίας και ακυρώνεται η ίδια η εξέλιξη της κοινωνίας.

Σε κάθε περίπτωση και με δεδομένο ότι είναι απόλυτα δεδομένη η αγάπη των γονέων στα παιδιά του, η καλλιέργεια του διαβάσματος και η εισαγωγή τους στον Κόσμο των Γραμμάτων είναι η πρώτη των πρώτων ευθυνών τους. Εδώ κρίνεται κυρίως η έννοια της γονεϊκής φροντίδας. Όπως θεωρούμε ότι το παιδί (ο άνθρωπος) κυρίως «γίνεται» και λιγότερο «γεννιέται», έτσι και ο γονέας κυρίως «γίνεται» και δεν «γεννιέται». Και οι δύο, γονέας και παιδί, «γίνονται» μαζί, ο γονέας διαμορφώνει το παιδί και αντιστρόφως. Και αν η Αγάπη μεταξύ των δύο πλευρών είναι δωρεά της ανθρώπινης φύσης και την απολαμβάνουν «δωρεάν», η καλλιέργεια του διαβάσματος από τους γονείς στα παιδιά οφείλει να είναι πρώτη κατάκτηση της οικογενειακής λειτουργίας, γιατί είναι η μόνη που οδηγεί στον εξανθρωπισμό του ανθρώπου, και οι δυο μαζί – Αγάπη και Γνώση – είναι ο δρόμος της ζωής, το ίδιο το νόημά της…

Woman reading to child

Του Νίκου Τσούλια

Πηγή: anthologio.wordpress

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Κατηγορίες:
Και κάτι άλλο...

«Ολοι οι γονείς είναι δειλοί»

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

Είναι τελικά η υπερβολική προστασία ένα είδος κακοποίησης;

Το εκπαιδευτικό ριάλιτι «World's Worst Mom» («Η χειρότερη μαμά του κόσμου») προβάλλεται από τα μέσα Ιανουαρίου στο Discovery Life Channel. Το εμπνεύστηκε η Λενόρ Σκενάζι, η δημοσιογράφος από τη Νέα Υόρκη που κέρδισε επάξια τον προαναφερθέντα τίτλο το 2008, όταν τόλμησε να ομολογήσει ότι άφησε τον εννιάχρoνο γιο της να μπει μόνος του στο μετρό. Μαινόμενοι γεννήτορες έπεσαν πάνω της να τη «λιντσάρουν» και κάπως έτσι πυροδοτήθηκε το ντιμπέιτ για την ανελευθερία των σύγχρονων παιδιών. Σιγά σιγά η καμπάνια «εγρήγορσης» της Σκενάζι άρχισε να κερδίζει έδαφος. Στο «World's Worst Mom» η ίδια παρεμβαίνει για να συνετίσει γονείς που «πνίγουν» τα παιδιά τους μέσα σε τόνους χαρτί αεροπλάστ, αυτό με τις φυσαλίδες αέρα που χρησιμοποιείται για το περιτύλιγμα των εύθραυστων δώρων.

Αυτοί οι γονείς είναι πλέον ο κανόνας. Οι ειδικοί προειδοποιούν ότι τα σημερινά υπερπροστατευμένα και «μικροδιαχειριζόμενα» παιδιά της Δύσης μεγαλώνουν χωρίς τα στοιχειώδη διδάγματα επιβίωσης. Μπορεί να έχουν πλείστες (ακαδημαϊκές και άλλες) δεξιότητες, αλλά δεν είναι «street smart» (περπατημένα, της πιάτσας). Ητοι ένα εννιάχρονο αγόρι σήμερα μπορεί να παίζει στα δάχτυλα το MP4 ή το iPad, αλλά οι γονείς του τρέμουν να το αφήσουν έστω και για μισή ώρα μόνο στο σπίτι ή να το στείλουν στο γειτονικό μάρκετ με την προσφιλή λίστα: «Τυρί, ρύζι, καφέ, γάλα, Καμπά». Η δε απουσία ελεύθερου (όχι κατευθυνόμενου) παιχνιδιού συνδέεται άρρηκτα με την κατάθλιψη και τις αγχώδεις διαταραχές στην παιδική ηλικία (η συχνότητα των οποίων είναι, στις ΗΠΑ τουλάχιστον, πενταπλάσια έως οκταπλάσια σε σχέση με το 1950) και βέβαια με την πανδημία παιδικής παχυσαρκίας και διαβήτη τύπου 2. Τα παιδιά είναι πλέον καταδικασμένα να ζουν κάτω από μια οργουελική, γονική επίβλεψη (σημειωτέον ότι από τη δεκαετία του '70 έως σήμερα η μέση απόσταση που μπορεί να διανύσει ένα παιδί μόνο του στη Βρετανία μειώθηκε σχεδόν κατά 90%).

Το ντιμπέιτ γύρω από τις παρενέργειες του «helicopter parenting» (όπως έχει βαφτιστεί η υπερπροστατευτική σχολή γονεϊκότητας) τροφοδοτείται διαρκώς. Προ ημερών ο καναδός συγγραφέας Μάικλ Κρίστι έγραψε στους «New York Times» ένα άρθρο με  τίτλο «Ολοι οι γονείς είναι δειλοί» (μήνυμα που διαπνέει και το πρόσφατο, αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά του «If I Fall, If I Die»). Το άρθρο είναι κατά το ήμισυ μια κατάδυση στα δικά του παιδικά χρόνια, όταν ο ίδιος πέφτει θύμα μιας υπερπροστατευτικής (και αγοραφοβικής) μητέρας, η οποία παλεύει να καταπνίξει τo πάθος του για το σκέιτμπορντ. Ως πιτσιρικάς αντιστέκεται σθεναρά. Η μητέρα του συνεχίζει να παθαίνει κρίσεις πανικού κάθε φορά που τον βλέπει να ανεβαίνει πάνω στη σανίδα, ο ίδιος συνεχίζει να βιώνει τη μεταφυσική έξαψη του έφηβου σκέιτερ σπάζοντας σχεδόν νομοτελειακά κνήμες, περόνες, σπονδύλους και δόντια. Στα 17 του αποφασίζει να σπάσει και το γλιτσερό, μητρικό κουκούλι που τον κρατάει παγιδευμένο. Θα ζήσει για χρόνια μακριά (γυρνάει στο σπίτι του στα 32 του, όταν η μητέρα του πεθαίνει πλέον από καρκίνο).

Στο δεύτερο ήμισυ του άρθρου του ο Κρίστι σκύβει με συγκατάβαση πάνω από το αμάρτημα της μητρός του ανακαλύπτοντας τη δική του άτολμη γονεϊκότητα. Σαν κάτι να αλλάζει, μόλις γεννιέται ο γιος του: «Βγαίνοντας με το παιδικό καρότσι στο κυκλοφοριακό χάος του μεσημεριού, ένιωσα για πρώτη φορά συντονισμένος με την επικινδυνότητα του κόσμου τούτου, με την ευαλωτότητα του ανθρώπου απέναντί της. Η πόλη έμοιαζε ξαφνικά να δονείται από κινδύνους που για καιρό με άφηναν αδιάφορο: αυτοκίνητα που άλλαζαν απότομα πορεία, εν δυνάμει απαγωγείς, τοξικά αέρια και πεταμένες βελόνες». Η κατάσταση θα επιδεινωθεί: «Eφτασα στο σημείο να κλωτσήσω έναν σκύλο στο πάρκο γιατί μου φαινόταν ότι πήγαινε να δαγκώσει τον μικρό». «Ποτέ δεν πίστευα ότι γονεϊκότητα σημαίνει να μαθαίνεις να ζεις με αυτόν τον αδυσώπητο, οξύ φόβο» καταλήγει. Παρά ταύτα, η υπερπροστασία παραμένει (όπως γράφει η Ανθή Δοξιάδη στο «Ρίζες και φτερά», εκδ. Ποταμός) ένα είδος κακοποίησης. Το ταξίδι πάνω στη σανίδα εγγυάται κινδύνους αλλά και γνώση ζωής.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 01 Μαρτίου 2015

Κατηγορίες:
Νέα

Γιατί οι γονείς είναι πιο σημαντικοί από το σχολείο

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

Ανέκαθεν το πίστευα αλλά έρχονται και σύγχρονες έρευνες να το επιβεβαιώσουν.

Μια τελευταία μελέτη δείχνει ότι η επιρροή των γονιών στα παιδιά είναι πιο καθοριστική για τις επιδόσεις τους απ’ ό,τι το ίδιο το σχολείο, χωρίς αυτό να έχει να κάνει με τη παρουσία τους στις συνελεύσεις του συλλόγου γονέων και καθηγητών.

Δεδομένης της ποικιλίας προσεγγίσεων σχετικά με τις διδακτικές μεθόδους στην Αμερική, ίσως ακουστεί παράξενο το γεγονός ότι οι μαθητές περνούν λιγότερο από το 15% του χρόνου τους στο σχολείο. Κι ενώ η σημασία του σχολείου δεν αμφισβητείται καθόλου, δεκάδες πρόσφατες μελέτες μας υπενθυμίζουν ότι η σημασία των γονιών είναι πολύ μεγαλύτερη.

Για παράδειγμα, μια μελέτη που δημοσιεύθηκε πριν λίγο καιρό από ερευνητές στο κρατικό πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας, στο πανεπιστήμιο Brigham Young και το πανεπιστήμιο στην Irvine της Καλιφόρνιας, αποφαίνεται ότι η γονική συμμετοχή –έλεγχος των εργασιών στο σπίτι, προσέλευση στις σχολικές συνελεύσεις και εκδηλώσεις, συζήτηση των σχολικών δραστηριοτήτων στο σπίτι– έχει πολύ πιο δραστική επίδραση στη σχολική επίδοση των μαθητών απ’ οτιδήποτε άλλο σε σχέση με το σχολείο που παρακολουθούν οι μαθητές. Μια άλλη μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Review of Economics and Statistics, αναφέρει ότι οι προσπάθειες που καταβάλλουν οι γονείς (διαβάζοντας ιστορίες φωναχτά, συζητώντας με τους δασκάλους) έχουν πολύ πιο τελεσφόρα αποτελέσματα στην πρόοδο των παιδιών τους στο σχολείο, απ’ ό,τι όλες οι προσπάθειες των δασκάλων και των ίδιων των μαθητών μαζί. Και μια τρίτη μελέτη καταλήγει ότι τα σχολεία θα έπρεπε να αυξήσουν τη δαπάνη ανά μαθητή πάνω από 1000 δολάρια, προκειμένου να επιτευχθούν τα ίδια αποτελέσματα που επιτυγχάνονται με τη γονική συμμετοχή (πράγμα μάλλον απίθανο στην εποχή των ισχνών αγελάδων που διανύουμε!)

Η συμβολή των γονιών λοιπόν έχει μεγάλη σημασία, κι αυτό είναι ένα συμπέρασμα μετά από έρευνες δεκαετιών, που έδειξαν ότι σε περιπτώσεις παιδιών από εύπορες οικογένειες που προοδεύουν στις σπουδές τους, τον σπουδαιότερο ρόλο έχει παίξει η «συστηματική καλλιέργεια των παιδιών», σε σχέση με την πιο χαλαρή ανατροφή που είναι συχνό φαινόμενο σε οικογένειες χαμηλότερου βιωτικού επιπέδου. Αυτή η έρευνα όμως αποκαλύπτει και κάτι άλλο: ότι οι γονείς, ανεξαρτήτως βιωτικού επιπέδου, δεν είναι ανάγκη να αγοράζουν ακριβά εκπαιδευτικά παιχνίδια ή ηλεκτρονικές συσκευές για τα παιδιά τους, προκειμένου να τους δημιουργήσουν ερεθίσματα. Δεν είναι ανάγκη επίσης να πηγαινοφέρνουν τα βλαστάρια τους σε φροντιστήρια, ιδιαίτερα μαθήματα ενισχυτικές διδασκαλίες και τα όμοια. Αυτό που έχουν ανάγκη τα παιδιά τους είναι κάτι πολύ απλούστερο: η συζήτηση.

parent-volunteer-at-high-school

Όχι όμως συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων. Αν και μια πασίγνωστη έρευνα των ψυχολόγων Μπέττυ Χαρτ (Betty Hart) και Τοντ Ρίσλεϋ (Todd Risley) έχει δείξει ότι οι ευκατάστατοι γονείς τείνουν να μιλούν περισσότερο στα παιδιά τους απ’ ό,τι οι λιγότερο εύποροι γονείς –και ιδίως μέχρι την ηλικία των τριών, όπου υπάρχει ένα χάσμα που ανέρχεται στις τριάντα εκατομμύρια λέξεις– πιο πρόσφατες έρευνες ρίχνουν φως στο περιεχόμενο των συζητήσεων που βελτιώνουν τη σχολική επίδοση των παιδιών.

Για παράδειγμα, μια μελέτη που διεξήγαγαν ερευνητές στη Σχολή Δημόσιας Υγείας στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας (UCLA) και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Pediatrics, βρήκε ότι ο διάλογος μεταξύ ενηλίκου και παιδιού ήταν έξι φορές πιο αποτελεσματικός για την ανάπτυξη της γλωσσικής δεξιότητας, απ’ ό,τι απλώς οι μονόλογοι του ενηλίκου. Μέσα από τη συνομιλία, την αμοιβαία ανταλλαγή, το παιδί έχει την ευκαιρία να δοκιμάσει τη γλώσσα βιωματικά, κι επίσης να νιώσει την αίσθηση ότι οι σκέψεις κι οι απόψεις του δεν είναι ευκαταφρόνητες. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που παρουσιάστηκε στην Αμερικανική Κοινωνιολογική Εταιρεία (American Sociological Association), τέτοιες εμπειρίες βοηθούν τα παιδιά των ανώτερων και μεσαίων κοινωνικών τάξεων μεγαλώνοντας να έχουν το θάρρος της γνώμης τους και να επιχειρηματολογούν, ενώ οι μαθητές χαμηλότερου βιοτικού επιπέδου τείνουν να μη ζητούν βοήθεια, και να αποφεύγουν να εκφέρουν τη γνώμη τους στο δάσκαλο.

famil

Μεγάλη σημασία επίσης έχουν και τα θέματα συζήτησης μεταξύ γονιών και παιδιών. Παιδιά που ακούν ομιλίες περί λογαριασμών και αριθμών στο σπίτι, ξεκινούν το σχολείο με πολύ περισσότερη μαθηματική γνώση, όπως αναφέρουν ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Σικάγου, γνώση που προϊδεάζει για μελλοντική επιτυχία στον συγκεκριμένο γνωστικό τομέα. Η ψυχολόγος Σούζαν Λεβάιν (Susan Levine), που διεξήγαγε μελέτη για την αντίληψη της αρίθμησης, κατέληξε στο ότι όσο περισσότερο τα μικρά παιδιά ακούν συζητήσεις περί μετρήσεων, μεγεθών και διαστάσεων, π.χ. πόσο μεγάλο, μικρό, στρογγυλό ή μυτερό είναι ένα αντικείμενο, τόσο πιθανότερη η έφεσή τους στην επίλυση προβλημάτων πριν καν πάνε στο νηπιαγωγείο.

Κι ενώ τα θέματα των συζητήσεων μεταξύ γονιών και παιδιών αλλάζουν όσο αυτά μεγαλώνουν, τα θετικά αυτού του είδους σχέσης παραμένουν έντονα στις μαθησιακές επιδόσεις. Ακόμη και στο δημοτικό ή και το γυμνάσιο, ο τρόπος με τον οποίο μιλούν η μαμά κι ο μπαμπάς στα παιδιά τους, είναι το στοιχείο που κάνει τη διαφορά. Η έρευνα της Νάνσυ Χιλ (Nancy Hill), καθηγήτριας σε μεταπτυχιακά τμήματα στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, συμπεραίνει ότι οι γονείς παίζουν σημαντικό ρόλο σ’ αυτό που η Χιλ αποκαλεί «σχολική κοινωνικοποίηση», που θέτει τις βάσεις και συνδέει την τωρινή συμπεριφορά με τους μελλοντικούς στόχους (εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, επαγγελματική αποκατάσταση). Όταν τέτοιου είδους συζητήσεις έχουν γίνει βίωμα στο παιδί, αναφέρει η Χιλ, οι μαθησιακές του επιδόσεις επηρεάζονται πολύ περισσότερο απ’ ό,τι να του προσφέρεις βοηθητικά μαθήματα, να παρίστασαι στις συνελεύσεις γονέων ή να συζητάς με τους δασκάλους, ακόμη κι από το να πηγαίνεις το παιδί σου σε βιβλιοθήκες και μουσεία. Τελικά απ’ ό,τι φαίνεται, αυτό που συμβάλλει στην πρόοδο του παιδιού σου, δεν είναι τόσο το τί κάνεις μαζί του, όσο το τι συζητάς μαζί του.

 Πηγή: ideas.time.com

Κατηγορίες:
Νέα

Παιδιά με ηθικό IQ

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

Σε μια εποχή που εστιάζει στα επιτεύγματα και τις επιδόσεις, τα παιδιά χρειάζονται να μάθουν να προσφέρουν, να μοιράζονται και να συμπάσχουν. Χωρίς γονεϊκά κηρύγματα με βαρετά ηθικά διδάγματα. «Ποιoς ενδιαφέρεται σήμερα να μεγαλώσει ηθικά παιδιά;».

Το ερώτημα το λαθράκουσα από μια παρέα γονέων στην παιδική χαρά. Εμεινε εκεί να αιωρείται ανάμεσα στην αμμοδόχο και τις κούνιες. Το ίδιο απόγευμα, την ώρα που διάβαζα στα παιδιά μου την αγαπημένη (μου) σειρά παιδικών βιβλίων - «Ο μικρός φιλόσοφος» (εκδ. Μεταίχμιο) - το ερώτημα σαν να επανήλθε. Φυσικά, δεν έδωσα απάντηση. Άλλωστε, στο «ηθικός» κάθε γονιός προσδίδει το νόημα που θέλει.

Οπως έγραφε προ καιρού στους «New York Times» o Ανταμ Γκραντ, καθηγητής μάνατζμεντ και ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια, παρότι οι δυτικοί γονείς δείχνουμε μια κάποια εμμονή με τις επιδόσεις των παιδιών μας (θυμάμαι έναν γνωστό που ολοφυρόταν επειδή η κόρη του δεν κατόρθωσε να πάρει το Proficiency στην Α΄ Γυμνασίου), η επιτυχία δεν είναι τελικά το Νο 1 στις προτεραιότητες που έχουμε για το μεγάλωμά τους. Ανθρωποι από 50 χώρες που μετείχαν σε πρόσφατη έρευνα για το ποιες είναι οι βασικές αρχές στη ζωή τους, περιέργως δεν προέταξαν τα επιτεύγματα αλλά το ουσιαστικό ενδιαφέρον για τους άλλους, αυτό που λέμε «ενσυναίσθηση». Στο άρθρο του αυτό («Raising a Moral Child»), το οποίο προκάλεσε, είναι η αλήθεια, μεγάλο διαδικτυακό κουσκούς, ο Γκραντ υπογραμμίζει ότι η «ηθική ανάπτυξη» του παιδιού δεν είναι εύκολη υπόθεση (αρκεί μια ματιά στις στρατιές ηθικά υπανάπτυκτων ενηλίκων). Εδώ δεν επαρκούν τα εντατικά ιδιαίτερα μαθήματα, ούτε τα ηθικοπλαστικά γονεϊκά κηρύγματα. Ούτε καν οι μύθοι του Αισώπου. Εδώ μιλούν οι πράξεις.

kidbrain

Σε ένα παλαιό κλασικό πείραμα, ο διαβόητος καναδός ψυχολόγος Τζέι Φίλιπ Ράστον κάλεσε 140 παιδιά (δημοτικού και γυμνασίου) να παίξουν με ένα παιχνίδι, το οποίο στη συνέχεια καλούνταν είτε να κρατήσουν είτε να χαρίσουν σε ένα μη προνομιούχο παιδί. Στο πρώτο μέρος του πειράματος διαφορετικές ομάδες παιδιών παρακολούθησαν έναν δάσκαλο να παίζει το παιχνίδι. Σε κάποιες ομάδες παιδιών ο δάσκαλος εξήρε τη γενναιόδωρη συμπεριφορά, σε κάποιες άλλες πάλι σιωπούσε εντελώς. Μπροστά σε κάποιες ομάδες, ο δάσκαλος χάριζε το παιχνίδι στο φτωχό παιδί, μπροστά σε κάποιες άλλες κρατούσε το παιχνίδι για τον εαυτό του. Τα αποτελέσματα του πειράματος ήταν πραγματικά εντυπωσιακά. Η επίδραση του ενήλικου ήταν βεβαίως καταλυτική στη συμπεριφορά των ανηλίκων. Πιο γενναιόδωρη ομάδα αποδείχθηκε όμως εκείνη με τα παιδιά που απλώς είδαν τον δάσκαλο να χαρίζει το παιχνίδι. Χωρίς συμβουλές. Πρωτίστως, χωρίς την κουραστική παρλάτα: «Είναι σημαντικό να μοιράζεσαι με τους άλλους και ιδιαίτερα με εκείνους που έχουν ανάγκη...».

Ομως τo ηθικό IQ του παιδιού δεν βρίσκεται πάντα ψηλά στη γονεϊκή ατζέντα. «Δίνοντας προτεραιότητα στην ευτυχία των παιδιών μας, συχνά αποφεύγουμε να τα "στριμώξουμε" όταν δεν πάρουν την ευθύνη που τους αναλογεί απέναντι στους συνομηλίκους τους» θα γράψει ο Ρίτσαρντ Βάισμπουρντ, παιδοψυχολόγος και ειδικός σε θέματα εκπαίδευσης στο Harvard Graduate School of Education (HGSE), στο βιβλίο του «The Parents We Mean to Βe» (2009). Είναι, π.χ., ένας αμερικανός έφηβος που έχει πια βαρεθεί την ποδοσφαιρική ομάδα στην οποία παίζει και θέλει να ξεκινήσει βόλεϊ. Η μητέρα του τον προτρέπει να κάνει αυτό που τον ευχαριστεί. Ο πατέρας του, πάλι, προσπαθεί να τον αποτρέψει, το ποδόσφαιρο είναι καλό για το CV του στο κολέγιο. Και οι δύο γονείς ενδιαφέρονται για το παιδί, αλλά κανείς δεν ασχολείται με το «ηθικά» προφανές: Πώς θα επηρεάσει η ξαφνική αποχώρηση του παιδιού τους την υπόλοιπη ποδοσφαιρική ομάδα; Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ίδιος ο Βάισμπουρντ, που εδώ και χρόνια ανατέμνει το ζήτημα της ηθικής στην ανατροφή των παιδιών, μεγάλωσε με έναν πατέρα (μεσίτη στο επάγγελμα) που αγαπούσε να φέρνει «τροφή για σκέψη» στο μεσημεριανό τραπέζι. Είχε μάλιστα αδυναμία στα κλασικά ηθικά αινίγματα. Ανάμεσά τους το «δίλημμα του Χάινζ»: πρέπει ο αφοσιωμένος σύζυγος να κλέψει το πανάκριβο φάρμακο που αδυνατεί να πληρώσει αλλά που θα σώσει τη ζωή της βαριά άρρωστης γυναίκας του;».

«Ολα έχουν ένα ηθικό δίδαγμα, αρκεί να μπορέσεις να το βρεις» γράφει ο Λιούις Κάρολ στην «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων». Στην εποχή της βιομηχανοποιημένης παιδικής ηλικίας, με τη σύγχρονη οικογένεια να λειτουργεί σαν εταιρεία που παράγει «τέλεια παιδιά», το ηθικό δίδαγμα είναι ότι οι γονείς επιβάλλεται να δώσουν στα παιδιά τους όχι κηρύγματα περί ηθικής αλλά ηθικό σθένος.

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 3 Αυγούστου 2014

*Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Κατηγορίες:
Νέα
web design by