σκυταλοδρομίες (1 άρθρο)

Σκυταλοδρομίες ζωής

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

anabenrel6-thumb-large

Έκανα αγωνιστική κολύμβηση ως έφηβη. Μεγαλωμένη σε νησί, το να συμμετέχεις σε αθλήματα της θάλασσας ήταν κάτι συνηθισμένο: κολύμπι, πόλο, κωπηλασία, ιστιοπλοΐα. Αν με ρωτήσετε γιατί ασχολήθηκα με την κολύμβηση μικρή δεν θα ήξερα σίγουρα να απαντήσω μέχρι πρόσφατα. Και οπωσδήποτε δεν ήξερα ως παιδί να πω γιατί πήγαινα στις προπονήσεις μου, γιατί συμμετείχα σε αγώνες, για τι ακριβώς προσπαθούσα.

Κάτι ήξερα. Ήξερα ότι ήταν μία όμορφη συντροφιά η ομάδα του Ναυτικού Ομίλου Χίου. Ήξερα ότι μου άρεσε να βγαίνω στις πρώτες θέσεις. Ήξερα να είμαι υπάκουη και «καλή» σε ό,τι με έβαζαν, τύχαινε, ήθελα να κάνω. Υπάρχουν όμως και πολλά που δεν ήξερα, αλλά συνέβαιναν. Πολλά μικρά και μεγάλα γίνονταν μέσα μου που τα καταλαβαίνω πια σήμερα, τα κατάλαβα πρόσφατα παρακολουθώντας τις μικρές μου κόρες στους πρώτους δικούς τους αγώνες κολύμβησης.

Αυτό που δεν ήξερα είναι πόσο αυτή η συνεχής και καθημερινή προσπάθεια «έχτισε» την αυτοεκτίμησή μου. Τουβλάκι, τουβλάκι, με κάθε 100άρι και κάθε προπόνηση δομήθηκε η ικανότητα του αγωνίζεσθαι, η ικανότητα να μπορείς να κερδίζεις αλλά και να χάνεις, να εξαντλείσαι, μα να συνεχίζεις.

Χωρίς να το ξέρω, αυτό που μάθαινα τότε κι αυτό που μαθαίνουν οι κόρες μου σήμερα, είναι ότι με την καθημερινή πειθαρχία γίνεσαι όλο και καλύτερος. Ο αγώνας να μειώνεις το προσωπικό σου ρεκόρ κάθε φορά, ανεξάρτητα από τη θέση σου σε σχέση με τους άλλους, μου θυμίζει το υπέροχο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου από το Καπνισμένο Τσουκάλι: «Εδώ δεν είναι να ’μαι εγώ πάνω από σένα ή εσύ πάνω από μένα, εδώ είναι να ’ναι ο καθένας μας πάνω από τον εαυτό του».

Το πιο σημαντικό απ’ όλα όμως, είναι η εμπειρία της σκυταλοδρομίας. Παρακολουθώντας την αγωνία των θυγατέρων μου για την πρώτη τους σκυταλοδρομία, κατάλαβα -κι εδώ- αυτό που τότε απλώς βίωνα. «Κι αν κάνω λάθος κι ακυρωθεί όλη η ομάδα;». Τέσσερα παιδιά, σε τέσσερις προσπάθειες, συνήθως με διαφορετικά αγωνίσματα, προσπαθούν όλοι μαζί για την ίδια ομάδα. Το λάθος του ενός τούς ακυρώνει όλους. Η αργοπορία τού ενός τούς πάει όλους πίσω. Η ταχύτητα του ενός τούς πάει όλους μπροστά. Κι ο καθένας κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, αλλά το αποτέλεσμα είναι ένα και είναι κοινό.

Πόσες σκυταλοδρομίες έχει καθημερινά η ζωή; Από την ομάδα της οικογένειας, στην ομάδα εργασίας στο σχολείο, στο Πανεπιστήμιο, στη δουλειά, στην κοινότητα. Έχουμε να το μάθουμε αυτό. Να αποδεχόμαστε ότι ο καθένας έχει τον ρυθμό του, κολυμπάει το δικό του αγώνισμα, με τον δικό του τρόπο. Κι ότι είμαστε όλοι μαζί, είτε χάνουμε είτε κερδίζουμε, είμαστε ομάδα. Γιατί η ζωή έχει συνεχώς αγώνες και συνεχώς σκυταλοδρομίες... και μόνο έτσι κερδίζουμε τελικά.

Άννυ Μπενέτου

Κατηγορίες:
Νέα
web design by