θάλασσα (7 άρθρα)

Μπορεί μια κουταλιά λάδι να ηρεμήσει τα κύματα της θάλασσας;

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

Μια κουταλιά λάδι μπορεί να σταματήσει τον κυματισμό της θάλασσας και να την γαληνέψει;
Η απάντηση είναι καταφατική, αρκεί να μην φαντάζεστε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα πολλών μποφόρ. Το φαινομένο οφείλεται στον σχηματισμό αδιάλυτων μεμβρανών μονομοριακής φύσης στην επιφάνεια του νερού.

Διάταξη μορίων που διαθέτουν υδρόφοβη «ουρά» και υδρόφιλη «κεφαλή» δημιουργούν μονομοριακό στρώμα στην επιφάνεια του νερού

Οι «αδιάλυτες μονομοριακές μεμβράνες» συνδέονται με τις συναρπαστικές διηγήσεις των ναυτικών που ξεκινούν από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο (23-79) και φτάνουν μέχρι τον 18ο αιώνα, όπου πρώτος ο Βενιαμίν Φραγκλίνος άρχισε να πειραματίζεται με τα παράξενα φαινόμενα που προκαλούν στο νερό.

Το μόριο ενός λιπαρού οξέος

Το μόριο ενός λιπαρού οξέος

Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στην Αγγλία το 1757, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος παρατήρησε, ότι όταν οι ναύτες άδειασαν στη θάλασσα χρησιμοποιημένο λίπος, τα κύματα ηρέμησαν εξαιτίας της μεμβράνης που σχηματίστηκε στην επιφάνεια της θάλασσας. Έτσι, το 1765, ο Φραγκλίνος βασιζόμενος σ’ αυτή την παρατήρηση έκανε ένα πείραμα σε μια λίμνη έκτασης περίπου 2000 m2 στην Αγγλία.
Διαπίστωσε ότι η ρίψη ενός κουταλιού λαδιού στο νερό αρκούσε για να καλύψει την επιφάνεια της λίμνης και να ηρεμήσει τα κύματα!
Από τότε κουβαλούσε μαζί του ένα μπουκαλάκι με λάδι λέγοντας στον κόσμο ότι έχει την ικανότητα να σταματάει τα κύματα.

Έστω ότι ο Βενιαμίν Φραγκλίνος έριξε 5 ml λιπαρού οξέος σε μια λίμνη επιφάνειας 2000 m2 και το λιπαρό οξύ έχει μοριακό βάρος περίπου 300 και πυκνότητα 0,9 g/cm3. Να δείξετε ότι για να δημιουργηθεί συμπυκνωμένη μονομοριακή μεμβράνη σε ολόκληρη την επιφάνεια της λίμνης, το μήκος ενός μορίου του λιπαρού οξέος πρέπει να είναι 25 Å και το εμβαδόν της εγκάρσιας επιφάνειας του μορίου 22 Å2.

Το πείραμα επανέλαβε πριν από ένα χρόνο περίπου ο Dr Greg Kestin και ανάρτησε σχετικό βίντεο στο youtube, στο κανάλι του «What The Physics?!» . Εξηγεί πως διατάσσονται τα μόρια του λαδιού στην επιφάνεια του νερού, προκαλώντας αλλαγή στις εφαπτομενικές τάσεις κοντά στην επιφάνεια, η οποία πλέον παύει να λυγίζει και να τεντώνει από τον άνεμο.  Ο άνεμος τώρα απλά παρασύρει το μονομοριακό στρώμα, χωρίς να δημιουργούνται κυματισμοί, κάνοντας το νερό φαίνεται πιο λείο:

(το βίντεο πλησιάζει στα δυο εκατομμύρια προβολών εξαιτίας του άρθρου που δημοσιεύθηκε πριν από 20 μέρες στην dailymail.co.uk)

… κι ένα δεύτερο βίντεο με το ίδιο πείραμα:

Να λοιπόν που μια κουταλιά λάδι αρκεί να «κάνει τη θάλασσα λάδι».

Η επιστημονική μελέτη των μονομοριακών στρωμάτων στην επιφάνεια του νερού συνεχίστηκε το 1890 από τον Λόρδο Rayleigh. Τοποθετώντας μικρές ποσότητες ορισμένων σχετικά διαλυτών ελαίων σε μια καθαρή επιφάνεια νερού μιάς στέρνας, διαπίστωσε ότι αυτές διατάσσονταν με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργούν ένα μονομοριακό στρώμα. Πριν από την εργασία του Rayleigh, η Agnes Pockels, από την Γερμανία, χωρίς καμία επίσημη επιστημονική κατάρτιση, κατασκεύασε έναν ζυγό για την μελέτη των αδιάλυτων μονοστιβάδων. Πραγματοποίησε μια σειρά πειραμάτων, τα οποία περιέγραψε σε μια επιστολή προς τον Λόρδο Rayleigh το 1881. Στην πραγματικότητα, εφηύρε από το 1883 τον ζυγό μεμβρανών (διάταξη μέτρησης επιφανειακής τάσης), πολύ πριν τον Irving Langmuir. Ο Langmuir τo 1932 βραβεύθηκε με το Νόμπελ Χημείας για τις μελέτες του σχετικά με την χημεία δυο διαστάσεων, που περιλάμβανε και την ερμηνεία των μονομοριακών στρωμάτων λαδιού στην επιφάνεια του νερού.

Διαβάστε επίσης:
1. The calming effect of oil on water
2. Pouring oil on choppy water to calm it , does it work and if so how?
3. Ασκήσεις σχετικές με το πείραμα του Benjamin Franklin: «Φαρμακευτική Τεχνολογία Ι», Παπαϊωάννου Γ., Δεμέτζος Κ., Βλάχου Μ., εκδόσεις ΠΑΡΙΣΙΑΝΟΥ, 2007

Πηγή

Κατηγορίες:
Φυσική & Φιλοσοφία

Γιατί ο ουρανός της Οδύσσειας ΔΕΝ ήταν μπλε;

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

Η ιστορία του «μπλε που είναι αόρατη στην ιστορία» ξεκινά το 1858 όταν ο Άγγλος αξιωματικός Γουίλιαμ Γκλάντστοουν διάβασε κάτι στην «Οδύσσεια» που του έκανε εντύπωση . Ο Γκλάντστοουν παρατήρησε ότι ο Όμηρος περιέγραψε το χρώμα της θάλασσας ως «σκούρο κρασί» – οδηγώντας τον να κάνει την ερώτηση, γιατί όχι «βαθύ μπλε;» Ο Γκλάντστοουν διερεύνησε αυτό το ζήτημα και υπολόγισε τις χρωματικές αναφορές στην Οδύσσεια,  διαπιστώνοντας ότι ενώ το μαύρο αναφέρθηκε σχεδόν 200 φορές και το λευκό περίπου 100, το μπλε δεν εμφανίστηκε ούτε μια φορά. Διευρύνοντας την έρευνά του, στη συνέχεια διαπίστωσε ότι το «μπλε» δεν υπήρχε πουθενά.

the-color-blue-was-invisible-until-recent-human-history
Μέχρι σχετικά πρόσφατα στην ανθρώπινη ιστορία κανείς δεν είδε το χρώμα «μπλε»

Ο Γερμανός Εβραίος φιλόσοφος και φιλόλογος  Lazarus Geiger παρακολούθησε με πάθος τις παρατηρήσεις του Γκλάντστοουν και ανέλυσε αρχαία ισλανδικά σάγκα, το Κοράνι, την Ινδουιστική, την Κινέζικη και την Αραβική λαογραφία καθώς και μια αρχαία εβραϊκή έκδοση της Βίβλου. Οι μελέτες του ανακάλυψαν ότι το «μπλε» δεν αναφέρθηκε ποτέ σε κανέναν από αυτούς τους πολιτισμούς. Έγραψε λοιπόν:

“Αυτοί οι ύμνοι, με περισσότερες από δέκα χιλιάδες γραμμές, γεμίζουν με περιγραφές τους ουρανούς. Έγραψαν για σχεδόν οποιοδήποτε θέμα προκαλείται πιο συχνά. Ο ήλιος και το κοκκινωπό παιχνίδι της αυγής, τις μέρες και τις νύχτες, τα σύννεφα και τις αστραπές, τον αέρα και τον αιθέρα, όλα αυτά ξεδιπλώνονται μπροστά μας, ξανά και ξανά … αλλά υπάρχει ένα πράγμα που κανείς δεν θα μάθαινε ποτέ από αυτά τα αρχαία τραγούδια … και αυτό είναι ότι ο ουρανός είναι μπλε. “

Το χρώμα μπλε ήταν πραγματικά αόρατο από τους αρχαίους;

Μη έχοντας βρει λόγια για το μπλε χρώμα, οι επιστήμονες έπρεπε να θεωρήσουν ότι ίσως οι αρχαίοι άνθρωποι δεν έβλεπαν το χρώμα, γι’ αυτό και δεν είχαν περιγραφείς για αυτό το χρώμα. Τα μάτια των αρχαίων ανθρώπων ήταν διαφορετικά από τα μάτια μας; Γιατί οι άνθρωποι δεν έβλεπαν το μπλε;

Δεν είναι γνωστό ακριβώς τι περνούσε από το μυαλό του Ομήρου όταν περιέγραψε το “σκοτεινό κρασί” για τη θάλασσα, αλλά οι αρχαίοι άνθρωποι σίγουρα είχαν την ίδια οπτική βιολογία και ικανότητα να βλέπουν το μπλε που κάνουμε σήμερα. Αλλά όμως«δεν βλέπουμε» πράγματα αν δεν έχουμε λόγια για αυτά; Η απάντηση είναι όχι. Επειδή δεν υπήρχε «μπλε» ως κατηγορία χρώματος με τον τρόπο που το ορίζουμε σήμερα, το χρώμα δεν διακρινόταν από το πράσινο.

Η θαμπάδα του μπλε και του πράσινου

Ψάχνοντας να ανακαλύψει πότε το “μπλε” άρχισε να εμφανίζεται στη γραπτή γλώσσα ως χρώμα από μόνο του, ο Geiger ανακάλυψε ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται σε όλο τον κόσμο. κάθε γλώσσα είχε αρχικά λέξεις για μαύρο και άσπρο, που αντιπροσωπεύουν το σκοτάδι και το φως και αμέσως μετά οι άνθρωποι χρησιμοποίησαν μια λέξη για το κόκκινο, το χρώμα του αίματος και του κρασιού. Τα επόμενα χρώματα που εμφανίζονται στη γλώσσα ήταν το κίτρινο και το πράσινο και το τελευταίο χρώμα που εμφανίστηκε σε κάθε γλώσσα σε όλο τον κόσμο ήταν το μπλε.

Το 2006, ο Jules Davidoff, ψυχολόγος από το Πανεπιστήμιο Goldsmiths του Λονδίνου, πραγματοποίησε ένα ερευνητικό έργο με μέλη της φυλής Himba από τη Ναμίμπια, η γλώσσα της οποίας δεν έχει ούτε μία λέξη για το μπλε ούτε διακρίνει το πράσινο και το μπλε. Σύμφωνα με ένα ντοκιμαντέρ του BBC (το οποίο από τότε έχει κατηγορηθεί για υπερβολική δραματοποίηση των αποτελεσμάτων), μέλη της φυλής εξετάστηκαν για να μάθουν αν μπορούσαν να δουν πραγματικά το μπλε χρώμα ή όχι δείχνοντάς τους ένα ειδικό σχέδιο. έναν κύκλο με 11 πράσινα τετράγωνα και ένα μπλε τετράγωνο

Αν και είναι πολύ προφανές για εμάς, τα περισσότερα μέλη της φυλής Himba είχαν μεγαλύτερη δυσκολία να πουν στον Davidoff ποιά από τα τετράγωνα είχε διαφορετικό χρώμα. Και εκείνοι οι συμμετέχοντες που παρατήρησαν μια διαφορά χρειάστηκαν «πολύ περισσότερο και έκαναν περισσότερα λάθη» από τον οποιοδήποτε, που μπορεί να εντοπίσει καθαρά και γρήγορα το μπλε τετράγωνο. Όχι μόνο το πείραμα φαίνεται να επιβεβαιώνει ότι η γλώσσα επηρέασε αυτό που αντιλαμβανόμαστε, αποκάλυψε επίσης ότι η γλώσσα Himba είχε πολλές πιο περιγραφικές λέξεις, όρους και έννοιες για τύπους του πράσινου από ό, τι στα αγγλικά.

Χωρίς μια λέξη για ένα συγκεκριμένο χρώμα, δεν υπάρχει τρόπος να το αναγνωρίσετε ως διαφορετικό από τα άλλα κοντινά του χρώματα και θεωρείται ως σκιά άλλου χρώματος. Έτσι, προτού οριστεί το μπλε με μια λέξη, οι άνθρωποι έβλεπαν τα μπλε πράγματα ως αποχρώσεις του πράσινου.

Τι γίνεται με τη δημιουργία του μπλε χρώματος;

Η αρχαία αιγυπτιακή κοινωνία ήταν η πρώτη που υιοθέτησε μια λέξη για το μπλε χρώμα επειδή ήταν η πρώτη κουλτούρα που παρήγαγε μπλε χρώματα. Το διάσημο χρώμα « Αιγυπτιακό μπλε » εμφανίζεται σε έργα τέχνης όπως οι τάφοι της Μερορούκα από το Παλαιό Βασίλειο (2600-2100 π.Χ.) και είναι σχεδόν ακριβώς το ίδιο μπλε με αυτό που βρέθηκε σε ένα φέρετρο που χρονολογείται από την Ελληνορωμαϊκή περίοδο (330 π.Χ. – 400 π.Χ.), επιβεβαιώνοντας ότι τα καλά αναπτυγμένα και τυποποιημένα συστήματα παραγωγής έχουν περάσει πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια.

Το μπλε χρώμα ήρθε για να αντιπροσωπεύσει τον ποταμό Νείλο, τον ουρανό και αργότερα το σύμπαν, τη δημιουργία και τη γονιμότητα. Η μόνη φυσική πηγή του μπλε ήταν το σπάνιο και ακριβό ορυκτό λάπις λαζούλι που εξορύσσεται στο σημερινό Αφγανιστάν. Ο Βιτρούβιος , Ρωμαίος αρχιτέκτονας και συγγραφέας του 1ου αιώνα είπε ότι «η άμμος, ο χαλκός (από ένα ορυκτό όπως ο αζουρίτης ή ο μαλαχίτης) και το νάτρον (ένα φυσικά μείγμα ενώσεων νατρίου, συμπεριλαμβανομένου του ανθρακικού νατρίου) ήταν τα συστατικά».

Σε τι άλλο είμαστε τυφλοί;

Το να σκεφτόμαστε ότι δεν είδαμε μπλε γιατί δεν είχαμε λέξη γι ‘αυτό, μας κάνει να ρωτάμε, ότι αυτό που κοιτάζουμε κάθε μέρα και νύχτα μπροστά μας, δεν μπορούσαμε να το περιγράψουμε γιατί δεν έχουμε μια λέξη για αυτό; Ειρωνικά, μια απάντηση σε αυτήν την ερώτηση είναι… πιο μπλε!

YInMn-Blue

Φωτογραφία του “YInMn Blue” όπως συντέθηκε το 2017 από τον χημικό  Mas Subramanian και την ομάδα του στο εργαστήριο.

Το 2017, ο χημικός του Πανεπιστημίου του Όρεγκον (OSU) Mas Subramanian ανακάλυψε το “YInMn blue” που πήρε το όνομά του από τα στοιχεία Yttrium, Indium και Manganese, κατά τον πειραματισμό “με υλικά για ηλεκτρονικές εφαρμογές”. Σύμφωνα με ένα δελτίο τύπου του OSU , το όμορφο μπλε ανακαλύφθηκε μέσω ενός ατυχήματος στο εργαστήριο της χημείας το 2009 και τώρα μπαίνει στην αγορά. «Ήταν πράγματι μια χαρούμενη, τυχαία ανακάλυψη », είπε ο Subramanian .

Ενώ αυτό το νέο μπλε μοιάζει με το «L’accord bleu» και το «μπλε κοβαλτίου», οι ιδιότητές του «είναι ισχυρότερες και πιο ανθεκτικές» σύμφωνα με τον Subramanian. Σχηματίζεται από μια μοναδική κρυσταλλική δομή που επιτρέπει στα ιόντα μαγγανίου να απορροφούν το κόκκινο και το πράσινο μήκος κύματος φωτός, οπότε η χρωστική ουσία αντανακλά μόνο το μπλε.

Αυτό το βαθύ, ζωντανό μπλε είναι τόσο ανθεκτικό “και οι ενώσεις του είναι τόσο σταθερές ακόμη και σε λάδι και νερό” που η ευελιξία της νέας χρωστικής έχει μια ποικιλία εμπορικών εφαρμογών σε χρώματα. Για παράδειγμα, «για να διατηρήσουμε τα κτίρια δροσερά αντανακλώντας το υπέρυθρο φως … [και] σύμφωνα με τις απαιτήσεις μας για βιωσιμότητα, κανένα από τα συστατικά της νέας μπλε χρωστικής δεν είναι τοξικό», σύμφωνα με το δελτίο τύπου της OSU.

Πηγή

Κατηγορίες:
Ιστορία

Καθαρή ή μολυσμένη θάλασσα; Μύθοι και αλήθειες

| 0 ΣΧΟΛΙΑ


Μια από τις βασικές μας απορίες το καλοκαίρι, κατά τη διάρκεια των διακοπών και όχι μόνο είναι το πώς μπορούμε να καταλάβουμε αν μια θάλασσα είναι κατάλληλη για κολύμβηση ή αν είναι μολυσμένη. Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολο να το διαπιστώσουμε με γυμνό μάτι, μιας και η περιεκτικότητα σε μικρόβια είναι αυτή που καθορίζει την καταλληλότητα ή μη των νερών.

Ο Ιωάννης Χατζηανέστης, χημικός- ωκεανογράφος, διευθυντής του Ινστιτούτου Ωκεανογραφίας, στο Ελληνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών (ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε.) αναλύει τους μύθους και τις αλήθειες, σχετικά με την καθαρότητα των θαλασσών.

Η παρουσία αχινών στη θάλασσα σημαίνει ότι είναι καθαρή;

Όπως μας εξηγεί ο κος Χατζηανέστης, δεν υπάρχει απόλυτη συσχέτιση όπως πολλοί πιστεύουν: «Καταρχήν η παρουσία αχινών έχει να κάνει και με το πώς είναι ο βιότοπος της περιοχής, αν υπάρχουν βράχια ή άμμος, δηλαδή». Η παρουσία αχινών δεν είναι σημαίνει ότι μια θάλασσα είναι αναγκαστικά καθαρή: «Είναι πολλοί οι παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν την αφθονία των ειδών αυτών», μας εξηγεί.

Τι γίνεται με τη χημική ρύπανση στην Ελλάδα

«Επειδή μιλάμε για νερά κολύμβησης το βασικό θέμα είναι το μικροβιακό φορτίο. Δηλαδή αν υπάρχουν κωλοβακτηρίδια και εντερόκοκκοι. Μια τέτοιου είδους ρύπανση συνήθως, έχει να κάνει με λύματα. Η χημική ρύπανση η οποία θα μπορούσε να επηρεάσει σοβαρά την υγεία των κολυμβητών είναι τελείως διαφορετική περίπτωση. Γενικά, στην Ελλάδα οι θάλασσες δεν έχουν χημικά όπως βαρέα μέταλλα, υδρογονάνθρακες, δεν έχουμε μεγάλη χημική βιομηχανία οι θάλασσες είναι πολύ καθαρές», τονίζει ο διευθυντής του Ινστιτούτου Ωκεανογραφίας.

Οι πρασινίλες και οι κιτρινίλες στα νερά και στα βράχια

Πρόκειται για το φαινόμενο του υπετροφισμού. Πολλές φορές βλέπουμε μια «θολούρα» στα νερά ή μια πρασινίλα στα βράχια που δηλώνει μεγάλη αύξηση του φυτοπλαγκτόν. Αυτό σημαίνει ότι στη συγκεκριμένη περιοχή κάτι πέφτει, που συνήθως πρόκειται για λιπάσματα ή φυτοφάρμακα. Σύμφωνα με τον κ. Χατζηανέστη: «Υπάρχουν πολλές περιοχές που δεν έχουν αποχετευτικό δίκτυο οπότε μπορεί κάποιες φορές να φτάνουν λύματα στη θάλασσα και να επιβαρύνουν την περιοχή. Κάποια ουσία πέφτει που είναι ή οργανικό φορτίο ή θρεπτικά συστατικά από λιπάσματα τα οποία δεν είναι κατά ανάγκη τοξικά ή επικίνδυνα. Προσφέρουν μεγάλη τροφή στους θαλάσσιους οργανισμούς και αυτοί αναπτύσσονται υπερβολικά. Είναι κάτι που γίνεται ορατό και με το μάτι. Και έτσι, δημιουργείται αυτό το φαινόμενο που μπορεί να είναι ή πρασινίλα, ή κιτρινίλα ή και κοκκινίλα ακόμα».

«Η επικινδυνότητα έχει να κάνει με το τι είδους ουσίες έχουν πέσει και ποια ήδη έχουν αναπτυχθεί κυρίως. Συχνά, το θέμα είναι αισθητικό. Βέβαια, υπάρχουν και περιπτώσεις όπου μπορούν να αναπτυχθούν τοξικά είδη. Σε υπερβολική ανάπτυξη μπορεί να έχουμε και μείωση οξυγόνου ή να έχουμε και μυρωδιές υδροθείου όταν αποσυντίθενται αυτοί οι οργανισμοί. Στην Ελλάδα δεν είναι τόσο συχνό φαινόμενο αλλά υπάρχουν περιοχές που γίνεται, όπως στον Θερμαϊκό για παράδειγμα. Συμβαίνει κυρίως, σε κλειστές θάλασσες και έχει να κάνει και με τους ανέμους» προσθέτει.

 

Οι αφροί στη θάλασσα είναι ανησυχητικό σημάδι;

Και αφρισμός στα νερά δείχνει ότι μπορεί να έχουμε εκροή μιας οργανικής ουσίας από έναν παρακείμενο χείμαρρο ή από τη στεριά. Η παρουσία αφρών ή φυσαλίδων όμως, δεν είναι ασφαλές κριτήριο για να απορρίψουμε μια θάλασσα μιας και μπορεί να προέρχονται ακόμα και από ουσίες της φύσης.

Ακόμα όμως και όταν μιλάμε για φυτοφάρμακα η επικινδυνότητα είναι χαμηλή: «Για να δημιουργήσει πρόβλημα στους ανθρώπους που κολυμπάνε, θα πρέπει να είναι σε τεράστιες ποσότητες» μας εξήγησε ο διευθυντής του Ινστιτούτου Ωκεανογραφίας.

Οι θάλασσες που έχουν φύκια είναι καθαρές ή όχι;

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν τα φύκια στη θάλασσα αποτελούν δείκτη καθαρότητας. Από την άλλη μεριά, κάποιοι σιχαίνονται να κάνουν μπάνιο σε νερά με φύκια και πιστεύουν πως είναι βρώμικα. Τι πραγματικά ισχύει;

«Τα φύκια είναι ένδειξη υγείας» απαντά ο Ιωάννης Χατζηανέστης. Και ειδικά οι Ποσειδωνίες ένα κλασσικό είδος στη χώρα μας, δείχνουν πως η θάλασσα είναι καθαρή. Ακόμα και οι καφέ κορδέλες που βλέπουμε το φθινόπωρο, να κατακλύζουν τις παραλίες και να δημιουργούν ακόμα και βουνά στην ακτή, είναι ένδειξη υγιούς οικοσυστήματος. Οι Ποσειδωνίες και τα φύκια γίνονται καφέ όταν ολοκληρώνουν τον κύκλο τους και νεκρώνονται. Και δεν πρέπει να τα μαζεύουμε κιόλας, είναι καλό για την περιοχή να υπάρχουν».

Ιριδισμοί στην επιφάνεια της θάλασσας

Οι ιριδισμοί μπορεί να είναι ένδειξη παρουσίας πετρελαιοειδών στοιχείων. Το πετρέλαιο φαίνεται με το μάτι ακόμα και σε πολύ μικρές συγκεντρώσεις. Το καφέ χρώμα του νερού πάντως, μπορεί να είναι και αποτέλεσμα υπερβολικής ανάπτυξης πλαγκτόν, όπως εξηγήσαμε παραπάνω.

Όσον αφορά τον Σαρωνικό, το Ινστιτούτο Ωκεανογραφίας το οποίο έχει πραγματοποιήσει τις σχετικές μελέτες μας διαβεβαιώνει πως από τον Ιανουάριο του 2018 δεν υπάρχουν ενδείξεις μόλυνσης από το πετρέλαιο του «Αγία Ζώνη». Μετρήσεις έγιναν και το περασμένο καλοκαίρι, για προληπτικούς λόγους. Η γενική κατάσταση στην περιοχή γίνεται όλο και καλύτερη με τον τριτοβάθμιο καθαρισμό της Ψυττάλειας.

Οι παραλίες με βαθιά νερά είναι προτιμότερες από τις ρηχές

«Στα βαθιά νερά και στα νερά που υπάρχει έντονη κυκλοφορία αν πέσει κάποια ουσία, θα αραιωθεί πολύ γρήγορα. Είναι τελείως διαφορετικό να έχουμε ένα κλειστό και ρηχό σημείο που δεν έχει κυκλοφορία υδάτων και αν πέσει κάτι θα δημιουργηθεί πολύ έντονο πρόβλημα. Όσο πιο βαθιά είναι τα νερά είναι φυσικό ότι η περιοχή θα είναι καθαρότερη. Να σημειώσουμε επίσης, πως η θάλασσα έχει μεγάλες δυνατότητες αυτοκαθαρισμού», τονίζει ο Ιωάννης Χατζηανέστης.

Να αποφεύγουμε τα σημεία όπου υπάρχουν ρέματα και αγωγοί.

Τα μικρόβια εντοπίζονται κυρίως σε περιοχές με αστικά λύματα. Ο γενικός κανόνας λέει, πως πρέπει να αποφεύγουμε τα μέρη όπου υπάρχουν αγωγοί καθώς και τα σημεία που υπάρχουν ρέματα: δεν πρέπει να κολυμπάμε κοντά στο στόμιό του.

Πέρα από τις συμβουλές των επιστημόνων είναι πολύ ωφέλιμο να έχουμε υπόψην μας και τις έρευνες που κατά καιρούς δημοσιεύονται, σχετικά με την καταλληλότητα των ακτών για κολύμπι. Η έρευνα του Πανελληνίου Κέντρου Οικολογικών Ερευνών με τις κατάλληλες και ακατάλληλες παραλίες εντός και εκτός Αττικής έχει μεγάλο ενδιαφέρον.

Πηγή: newsbeast.gr

Κατηγορίες:
Και κάτι άλλο...

Σέρφερ και φυσικοί δημιουργούν «το τέλειο κύμα»

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

Κάθε χρόνο, χιλιάδες σέρφερ συρρέουν από τις τέσσερις γωνιές του πλανήτη για  να συναντηθούν στο σημείο με τις συντεταγμένες: 17° 83′ N, 149° 67′ W. Εκεί, στην πραγματικότητα, είναι το Τέαχπουο’ο, ένα χωριό στο νότιο άκρο της Ταϊτής, στη Γαλλική Πολυνησία. Λέγεται ότι εκεί μπορεί κανείς να βρει το τέλειο κύμα: έναν απαράμιλλο όγκο νερού, που μπορεί να φτάσει ακόμα και 7 μέτρα ύψος, πάνω από τον κοραλλιογενή ύφαλο.

radar-wave

Το σκαρί είναι έτοιμο, από πάνω θα ρίξουν το νερό

Το μεγαθήριο αυτό έρχεται μόνο μια φορά το χρόνο στο Τέαχπουο’ο, δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. Σύντομα όμως οι σέρφερ μπορεί και να μην το έχουν ανάγκη. Θα μπορούν να βασίζονται στην εμπειρία των επιστημόνων που με τη βοήθεια σούπερ υπολογιστών προσπαθούν να δημιουργήσουν το τέλειο κύμα «στο τραπέζι ενός εργαστηρίου που κατασκευάστηκε γι’ αυτόν τον σκοπό».

Οπως γράφει το Science, «μια ομάδα αθλητών και φυσικών προσπαθούν να επιτύχουν το τέλειο κύμα σε μια τεράστια περιοχή της ενδοχώρας στην Καλιφόρνια, σχεδόν 200 μίλια μακριά από τη θάλασσα» – εκεί που δημιουργήθηκε από το τίποτα «μια τεχνητή λεκάνη μήκους περίπου 700 μέτρων με μοναδικό σκοπό το σέρφινγκ».

Είναι μια λύση που θα μπορούσε να μειώσει τον αριθμό των ατυχημάτων στη θάλασσα: λίγες μόνο ημέρες νωρίτερα, ένας σέρφερ παρασύρθηκε από ένα γιγάντιο κύμα 15 μέτρων.

 

Κατηγορίες:
Φυσική & Φιλοσοφία

Η Ιστορία των διακοπών: Πώς ξεκίνησαν όλα;

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

Οι πρώτοι καλοκαιρινοί παραθεριστές της Ιστορίας, τα μπαιν-μιξτ της Αττικής, τα rooms to let και ο παραθεριστικός τουρισμός, όπως εξελίχθηκε ανά τους αιώνες.

Ποιοι ήταν οι πρώτοι άνθρωποι στην Ιστορία που καθιέρωσαν τις καλοκαιρινές διακοπές; Πότε προσφέρθηκε το πρώτο τουριστικό πακέτο και γιατί στην Ελλάδα θεωρούνται τόσο «ιερά» τα μπάνια του λαού; Επιχειρούμε μια βουτιά στην ιστορία των καλοκαιρινών διακοπών και των ταξιδιών αναψυχής, μιας ανάγκης τόσο παλιάς όσο και η ανθρωπότητα.

Οι εκδρομές των αρχαίων

Πολλούς αιώνες πριν ακουστεί για πρώτη φορά η λέξη «τουρίστας» στην ανθρωπότητα, οι αρχαίοι πολιτισμοί είχαν αγκαλιάσει την αξία του ταξιδιού, από την στιγμή που ανακαλύφθηκε ο τροχός και το χρήμα. Από τα εμπορικά ταξίδια της Μεσοποταμίας ξεκινά μια παράδοση χιλιετηρίδων, που φυσικά δεν άφησε ασυγκίνητα τα ιδιαζόντως ανήσυχα πνεύματα των αρχαίων Ελλήνων.

Μπορεί να μην είχαν «θεσμοθετηθεί» οι καλοκαιρινές διακοπές, αλλά οι αρχαίοι ημών έβρισκαν πάντα αφορμές να εκδράμουν προς υπαίθρια θέατρα, θρησκευτικές τελετές, μαντεία και ιερατεία, φημισμένα ιατρικά κέντρα όπως το ασκληπιείο της Κω, θερινούς αγώνες και τελετές, με αποκορύφωμα φυσικά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Από τότε ωστόσο τίθεται και ο ταξικός χαρακτήρας των ταξιδιών, αφού μόνο τα μέλη των υψηλότερων κοινωνικών τάξεων είχαν την δυνατότητα να ταξιδέψουν.

istoria-diakopwn_675-4_345629_DCD139

Οι ρωμαϊκές εξοχικές κατοικίες

Αυτοί στους οποίους χρωστάμε την καθιέρωση της έννοιας των καλοκαιρινών διακοπών είναι οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Από τον 2ο π.Χ. αιώνα, οι εξοχικές κατοικίες των ρωμαίων αριστοκρατών αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της «υψηλής κοινωνίας». Μάλιστα, υπήρχαν οι παραθαλάσσιες εξοχικές κατοικίες, που προτιμούνταν την άνοιξη, και οι ορεινές εξοχικές κατοικίες, που προτιμούνταν τα καλοκαίρια, κυρίως για να αποφεύγονται οι ορδές λαϊκών στρωμάτων στις ακτές. Η περιοχή της Νάπολης υπήρξε αγαπημένο θέρετρο των Ρωμαίων.

Όπως αναφέρει σε σχετική του ανάλυση στο “Βήμα” ο καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας κ. Μιχάλης Τιβέριος, «η εξοχική κατοικία αντιπροσώπευε την έννοια του otium (= σχόλη, ζωή στο ύπαιθρο) σε αντιδιαστολή προς την έννοια του negotium (= καθήκον, πολιτική δραστηριότητα)». Διηγείται μάλιστα μια ιστορία από την Ρώμη της αρχαιότητας: «Όταν κάποτε ο Πομπήιος επισκέφθηκε την έπαυλη του Λούκουλλου, είπε στον Λούκουλλο ότι έχει μια έπαυλη καταπληκτική για το καλοκαίρι αλλά εντελώς ακατάλληλη για το χειμώνα. Τότε εκείνος του απάντησε ότι δεν διαθέτει λιγότερο μυαλό από τους γερανούς και τους πελαργούς για να μην αλλάζει τόπο διαμονής ανάλογα με την εποχή». Σύμφωνα με τον ίδιο καθηγητή, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έχτιζαν τις παραθαλάσσιες βίλες τους κυριολεκτικά στην άκρη της θάλασσας, έτσι ώστε να μπορούν να ψαρεύουν από την κρεβατοκάμαρά τους. Οι δε παραλίες της Ιταλίας μετατρέπονταν σε σκηνικά ρωμαϊκών… «οργίων», όπου οι άνδρες περνούσαν τις «διακοπές» τους με γυναίκες ελαφρών ηθών.

 

Ετοιμάζοντας ταξίδι… στον Μεσαίωνα

Από το τέλος των ρωμαϊκών χρόνων, μέχρι την Αναγέννηση και τις απαρχές του 19ου αιώνα, το ταξίδι συνέχιζε να παραμένει προνόμιο των υψηλών τάξεων. Τα θρησκευτικά ταξίδια και οι επισκέψεις σε ιαματικές πηγές ήταν οι δημοφιλέστερες καλοκαιρινές «διακοπές», αλλά καθιερώθηκε και ο θεσμός του «Grand Tour», των ταξιδιών που επιχειρούσαν οι γόνοι αριστοκρατών γυρίζοντας ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο (της Ελλάδας φυσικά περιλαμβανομένης, εξαιτίας της κλασικής της παράδοσης). Το «Μεγάλο Ταξίδι» δεν ήταν υπόθεση αμιγώς καλοκαιρινή, καθώς συχνά διαρκούσε περί τα τρία χρόνια και είχε ως στόχο όχι την αναψυχή αλλά την διεύρυνση των οριζόντων.

Οι πρώτοι τουρίστες

Τα πάντα αλλάζουν όταν στην ζωή της ανθρωπότητας μπαίνει η ατμομηχανή. Από τις αρχές του 19ου αιώνα, τα τρένα και τα ατμόπλοια κάνουν τα ταξίδια ασφαλέστερα και τα αστικά στρώματα μπαίνουν στο παιχνίδι των διακοπών. Σημαντικός «σταθμός» της Ιστορίας του τουρισμού είναι η ίδρυση από τον Thomas Cook του πρώτου ταξιδιωτικού πρακτορείου, που αναλάμβανε να πουλήσει πακέτα διακοπών, περιλαμβανομένων μετακινήσεων αλλά και κουπονιών διαμονής. Το ημερολόγιο έδειχνε 5 Ιουλίου του 1841, ημερομηνία γέννησης της λέξης «τουρίστας» (από την αγγλική λέξη «tour»).

istoria-diakopwn_675-3_345630_AJJ446

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι σιδηρόδρομοι φέρνουν και την αμερικανική αστική τάξη στις παραλίες, για λόγους υγείας και ξεκούρασης. Ωστόσο, το θρησκευτικό στοιχείο επικρατεί, καθώς οι σημαντικότερες παραθεριστικές δομές είναι εκκλησιαστικές και αναλαμβάνουν να προστατεύσουν τον αθώο και ιερό χαρακτήρα των καλοκαιρινών διακοπών, μακριά από καταχρήσεις και σεξουαλικά θέλγητρα, ώστε ο παραθερισμός να μην συνοδεύεται με… ένοχες συνειδήσεις, όπως αναφέρει η αμερικανίδα ιστορικός Cindy Aron, που συνέγραψε μεταξύ άλλων την «Ιστορία των Διακοπών».

Όπως αναφέρει σε συνέντευξή της πάντως, υπάρχει ο εξής στερεοτυπικός διαχωρισμός μεταξύ ευρωπαϊκής και αμερικανικής θεώρησης της θερινής ανάπαυλας: «Οι Ευρωπαίοι δουλεύουν ώστε να μπορέσουν να πάνε διακοπές. Οι Αμερικάνοι πάνε διακοπές ώστε να μπορέσουν να επιστρέψουν στη δουλειά».

Όταν κλείνουν τα σχολεία

istoria-diakopwn_675-2_345631_A59606

Η θρησκευτική σφραγίδα φιγουράρει και στον θεσμό της παιδικής κατασκήνωσης. Η πρώτη επίσημη θερινή κατασκήνωση για παιδιά ιδρύθηκε στην Ζυρίχη στα μέσα του 19ου αιώνα από έναν επίσκοπο, ενώ στην συνέχεια υποστηρίχθηκε από τον θεσμό του προσκοπισμού, δημιουργώντας μία σταθερή εναλλακτική για την σχολική ανάπαυλα.

Όσο για την τελευταία, επικράτησε για διαφορετικούς λόγους σε κάθε χώρα – στις ΗΠΑ για παράδειγμα, σύμφωνα με ιστορική αναδρομή του περιοδικού Time, η καθιέρωση των καλοκαιρινών διακοπών στα σχολεία συνδέεται με την ανάγκη των παιδικών χεριών στις αγροτικές εργασίες του καλοκαιριού. Σήμερα, φυσικά, οι σχολικές διακοπές έχουν καθιερωθεί ως δικαίωμα των παιδιών στην πνευματική ξεκούραση, αν και η διάρκεια του σχολικού έτους παρουσιάζει σημαντικές αποκλίσεις από χώρα σε χώρα – σε ορισμένα ασιατικά κράτη για παράδειγμα διαρκεί 48 ολόκληρες εβδομάδες, την ίδια στιγμή που στην Ελλάδα το καλοκαιρινό «ραχάτι» έχει καθοριστεί στους τρεις μήνες. Δείτε εδώ την σχετική λίστα με τις καλοκαιρινές διακοπές ανά κράτος.

Τα καλοκαίρια του 20ού αιώνα

istoria-diakopwn_675-5_345628_053x52

Η κοινωνική ελίτ συνεχίζει να απολαμβάνει το μεγάλο μέρος της πίτας των καλοκαιρινών διακοπών μέχρι και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε είναι που επιχειρείται ο εκδημοκρατισμός του τουρισμού, σύμφωνα με την Γαλήνη Μουτάφη, καθηγήτρια και συγγραφέα του βιβλίου «Έρευνες για τον τουρισμό στην Ελλάδα και την Κύπρο». Όπως δηλώνει σε μια ενδιαφέρουσα έρευνα του Έθνους, «μέχρι τότε διακοπές έκαναν μόνο μέλη της ελίτ, κυρίως άνδρες, διότι ο τουρισμός προϋπέθετε χρήματα, πολιτισμικό κεφάλαιο και γνώσεις. Σημαντικοί παράγοντες που ώθησαν τον παραθερισμό ήταν η ανάπτυξη των μέσων μαζικής μεταφοράς, η αύξηση της κινητικότητας των ανθρώπων, η αύξηση του εισοδήματος, η μείωση της εργάσιμης εβδομάδας, τα εργασιακά δικαιώματα (σύνταξη) κ.ά. Με φορείς πρώτα τη μεσαία τάξη και στη συνέχεια τα κατώτερα στρώματα, με τη συμμετοχή γυναικών, οι οποίες άρχισαν ”καθυστερημένα” να ταξιδεύουν, ο τουρισμός μετά τον πόλεμο αποκτά νέο περιεχόμενο».

Στην ίδια έρευνα, γίνεται λόγος για τον νόμο 4377 του 1929, στον οποίο δόθηκε σημασία στη βελτίωση των ξενοδοχειακών παροχών, ενώ την ίδια περίοδο, ελληνικές Τράπεζες πρόσφεραν σε πελάτες τους βραχυπρόθεσμες οικονομικές διευκολύνσεις υπό τη μορφή δανείων και επιδοτήσεων για τη δημιουργία ξενοδοχειακών καταλυμάτων.

Την πορεία του τουριστικού κινήματος ανακόπτει φυσικά ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος που ακολουθεί. Αμέσως μετά, στην Ελλάδα ο τουρισμός θεριεύει και αποφασίζεται να αξιοποιηθούν τα θέλγητρα των νησιών, που έχουν μείνει ανεκμετάλλευτα και παρθένα ως την δεκαετία του ’50. Κάπου εκεί αρχίζει και ο «μύθος» του Ζορμπά και τα κλισέ που παραδοσιακά αποτελούν την βασική γραμμή της τουριστικής προώθησης της χώρας.

Τα μπάνια του λαού

istoria-diakopwn_675-1_345632_305Y19

Παράλληλα με την έλευση των ξένων τουριστών στη χώρα, που σήμερα αποτελεί την «βαριά βιομηχανία» της χώρας, οι Έλληνες αναπτύσσουν τις δικές τους καλοκαιρινές συνήθειες.

Η παραλία θεωρείται αυτονόητο δικαίωμα της θερινής καθημερινότητας των πολιτών, σε τέτοιο βαθμό που ο Ανδρέας Παπανδρέου επικαλέστηκε τον σεβασμό στα «μπάνια του λαού», αρνούμενος να καταφύγει εσπευσμένα στις κάλπες στα τέλη των ‘80s. Φυσικά, η εξόρμηση του λαού στις παραλίες ήταν μια ιστορία πολύ παλαιότερη. Τον Μεσοπόλεμο, για παράδειγμα, γίνεται το σημαντικότερο «άνοιγμα» το οποίο επιτρέπει στα πλήθη να συγχρωτιστούν στις ακτές. Διαβάστε για παράδειγμα τι ανέφερε το περιοδικό Πάνθεον σε έκδοση του 1936 για τις περίφημες «μικτές» παραλίες μπαιν-μιξτ:

«Τώρα επεκράτησε παντού να γίνωνται μπαιν-μιξτ και πρέπει ο άνδρας να είναι προσεκτικός απέναντι των γυναικών και να μην προκαλή με τη στάση του επεισόδια, που μπορούν νάχουν δυσάρεστες συνέπειες. Επειδή οι γυναίκες είναι αναγκασμένες να δείχνουν μέλη του σώματος, που εις άλλες περιστάσεις είναι κρυμμένα, δεν πρέπει να παρατηρούμε εκείνες που λούζονται μαζί μας με τέτοιο τρόπο, ώστε και αυτές να τις ενοχλούμε και μεις να φαινώμαστε κακοαναθρεμμένοι. Δεν απαγορεύονται δε μόνον οι ενοχλήσεις με τα μάτια και οι χειρονομίες, αλλά και κάθε άλλο που δυσαρεστεί τις ξένες κυρίες. Το μπανιερό του ανδρός πρέπει να είναι σεμνό και να μη αναγκάζει τις κυρίες να γυρίζουν το βλέμμα αλλού. Αλλά και οι κινήσεις των λουομένων πρέπει να είναι προσεκτικές. Συμβαίνει πολλές φορές να προκαλή την αηδία μία απρόσεκτη κίνηση και να προκαλή σχόλια που δεν είναι κολακευτικά».

Τις παραθαλάσσιες συνήθειες του λαού παλαιότερων δεκαετιών παρακολουθούμε και σε σπαρταριστές ασπρόμαυρες κωμωδίες, όπως για παράδειγμα στην θρυλική «Θεία από το Σικάγο», που συνοδεύει τις ανιψιές της στην Λούτσα, με τον μπαμπά τους να επιβάλλει στρατιωτική συμπεριφορά στις λουόμενες κόρες του, ή σε σκηνές όπως τα αμμόλουτρα της κινηματογραφικής μητέρας του Κώστα Βουτσά και την άλωση παρθένων νησιών από τουριστικούς καρχαρίες στις «Γοργόνες και Μάγκες».

Ο εν Ελλάδι παραθερισμός ως σήμερα

Στις επόμενες δεκαετίες, ελληνικό καλοκαίρι σημαίνει νησιά, rooms to let και greek kamaki, αλλά και διακοπές διαρκείας για κάθε οικογένεια. Τα πιο λαϊκά στρώματα επιλέγουν τα πατρικά τους σπίτια, τα χωριά τους ή τα φθηνά δωμάτια σε παραθαλάσσια θέρετρα για όλο το καλοκαίρι. Τα νησιά γνωρίζουν δόξες χάρη στο διεθνές jet set που τα επισκέπτεται, ιδιαίτερα στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, οπότε και οι παγκοσμίου φήμης έλληνες κροίσοι φιλοξενούν διάσημους αστέρες. Οι πιτσιρικάδες της πόλης κατηφορίζουν προς τις κοντινές παραλίες, στοιβαγμένοι σε λεωφορεία, ενώ το ελληνικό κράτος θεσπίζει και τα κουπόνια κοινωνικού τουρισμού, μία ακόμη ένδειξη του αυτονόητου χαρακτήρα που έχουν πάρει οι εν ελλάδι διακοπές ως δικαίωμα.

Τα πράγματα αλλάζουν όσο ανεβαίνει το βιοτικό επίπεδο και όσο οι Έλληνες βρίσκουν διεξόδους, χάρη σε φθηνά αεροπορικά εισιτήρια και αξιοποίηση «χειμερινών» αργιών, σε προορισμούς του εξωτερικού. Έτσι, τα καλοκαιρινά τους ταξίδια διαρκούν λιγότερο, ενώ αναπτύσσονται περισσότερο οι εξειδικευμένοι τομείς τουρισμού (θρησκευτικός, εναλλακτικός, φυσιολατρικός, τρίτης ηλικίας, αγροτουρισμός κ.ο.κ.) Και μπορεί τα τελευταία χρόνια, οι έρευνες να κάνουν λόγο για αυξανόμενα ποσοστά όσων, λόγω κρίσης, δηλώνουν πως δεν θα κάνουν καθόλου διακοπές, αλλά οι εξορμήσεις στις κοντινές παραλίες επανέρχονται στο προσκήνιο, ενώ τα καταλύματα των νησιών γεμίζουν και πάλι ασφυκτικά με ξένους τουρίστες.

_________________

~ Γιώργος Κόκουβας

Πηγή: in2life.gr

Κατηγορίες:
Ιστορία

Η φυσική του ηλιοβασιλέματος!

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

“Δεν καταστρέφεται ο ρομαντισμός του ηλιοβασιλέματος αν γνωρίζεις λίγα πράγματα γι ‘αυτό.” – Carl Sagan

Μάλιστα, ίσως ισχύει ακριβώς το αντίθετο: η ομορφιά του ηλιοβασιλέματος, σε όλες τις μορφές και παραλλαγές του, ενισχύεται όσο περισσότερα γνωρίζουμε γι ‘αυτό.

JuneSolsticeSunset

 

Την επόμενη φορά που θα δείτε τον ήλιο να κατεβαίνει μέσα από τον ουρανό και να κινείται προς τον ορίζοντα, μπορείτε να παρατηρήσετε ότι ο ήλιος διατηρεί το ίδιο μέγεθος σε όλη τη διαδρομή προς τα κάτω. Όμως συμβαίνουν κάποιες μικρές αλλαγές που αξίζει να γνωρίζουμε.

 

equinox_090922_ladanyi-600x387

 

Η πρώτη και πιο προφανής είναι η αλλαγή στο χρώμα του ήλιου, καθώς και μια σημαντική μείωση στη φωτεινότητα του. Σε ένα περιβάλλον χωρίς αέρα, όπως στη Σελήνη, ο ήλιος δεν θα ήταν διαφορετικός κατά το ηλιοβασίλεμα. Όμως η ατμόσφαιρα της γης είναι που κάνει τόσο ξεχωριστό το ηλιοβασίλεμα.

 

Sun_path_betterS161-1024x631-600x369

 

Όταν ο ήλιος κατεβαίνει σταδιακά όλο και πιο χαμηλά στον ορίζοντα, οι ακτίνες  θα πρέπει να περάσουν μέσα από όλο και μεγαλύτερο μέρος της ατμόσφαιρα της γης, προκειμένου να φτάσουν στα μάτια μας. Δεν θα ήταν σωστό να υποθέσετε ότι η ατμόσφαιρα της γης λειτουργεί ως ένα πολύ καλό πρίσμα. Αλλά όταν χρειάζεται το φως να περάσει  μέσα από περίπου 1000 χιλιόμετρα ατμόσφαιρας, όπως συμβαίνει  λίγο πριν δύσει ο ήλιος, τότε είναι αναμενόμενο πως θα επηρεαστεί.

 

2010-04-17_C_IMG_0949-600x400

 

Λόγω σκέδασης του φωτός στα σωματίδια της ατμόσφαιρας και λόγω της μεγάλης διαδρομής που διανύει το φως στον αέρα, μειώνονται σταδιακά τα μήκη κύματος που αφορούν τα πιο γαλανά χρώματα , αφήνοντας να φτάσουν στα μάτια μας κυρίως τα μήκη κύματος που σχετίζονται με το κόκκινο.

Καθώς ο ήλιος βυθίζεται, χάνει σταδιακά το βιολετί και μπλε χρώμα, στη συνέχεια το πράσινο και  κίτρινο, και τελικά χάνει ακόμη και το πορτοκαλί, αφήνοντας μόνο το κόκκινο.

 

Ίσως να μην το συνειδητοποιείτε, αλλά με την πάροδο του χρόνου θα βλέπατε ένα ηλιοβασίλεμα όπως η παραπάνω εικόνα,  λόγω του γεγονότος ότι η ατμόσφαιρα κάμπτει το φως που βλέπουμε.

 

redsun

 

Γι ‘αυτό, αν χρονομετρήσετε ένα ηλιοβασίλεμα, θα διαπιστώσετε ότι διαρκεί περισσότερο χρόνο από ό, τι τα 120 δευτερόλεπτα που θα έπρεπε να διαρκεί από τη στιγμή που αγγίζει τον ορίζοντα μέχρι τη στιγμή που βυθίζεται κάτω. Αυτό συμβαίνει ακόμη και κατά τη διάρκεια της ισημερίας στον ισημερινό. Ο ήλιος φαίνεται να καθυστερεί λόγω της διάθλασης της ατμόσφαιρας της γης.

Επίσης, παρά τη κόκκινη εμφάνιση του,  εξακολουθεί να υπάρχει μπλε και  πράσινο φως που προέρχεται από τον ήλιο. Αλλά αυτά τα μικρότερα (δηλαδή τα πιο μπλε) μήκη κύματος διαθλώνται ελαφρώς περισσότερο από ό, τι τα χαμηλότερης συχνότητας, πράγμα που σημαίνει ότι τα κόκκινα φτάνουν σε μια διαφορετική γωνία από ότι τα πράσινα και τα μπλε χρώματα, που φτάνουν με μια ελαφρώς πιο απότομη γωνία.

 

gflash

Εφόσον υπάρχει καθαρός ορίζοντας – όπως πάνω από τον ωκεανό -,  τότε υπάρχει μια μικρή περιοχή, ακριβώς  πάνω από το κοκκίνισμα του ήλιου, όπου είναι ορατό μόνο το μικρότερου μήκους κύμα φωτός  !

Και όταν συμβαίνει αυτό, εκτός από την αναμενόμενη απόχρωση που βλέπουμε σε ένα ηλιοβασίλεμα, μπορούμε επίσης να παρατηρήσουμε μια μικρή, ξεχωριστή περιοχή πάνω από το περίγραμμα του ήλιου, που φαίνεται κίτρινη, πράσινη, ή ακόμη και μπλε!

 

iod-earth-112211-600x325

Αυτό το οπτικό φαινόμενo, γνωστό ως πράσινη λάμψη,  είναι πιο ευδιάκριτο πάνω από μια επίπεδη περιοχή χωρίς ρύπανση. Συμβαίνει σε πολλά διαφορετικά στάδια, αλλά διαρκεί μόλις λίγα δευτερόλεπτα και μοιάζει σαν φλας.

 

2007_12_11_Green_Flash-600x386

 

blueflash_cogo_big-600x415

 

MoonflashLavederCrop-600x431

 

Πηγή: antikleidi.com

Κατηγορίες:
Φυσική & Φιλοσοφία

Επιστήμονες κατέγραψαν απίστευτες εικόνες στον ωκεανό του Πουέρτο Ρίκο!

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

Δείτε τι είδαν οι επιστήμονες με ένα ρομποτικό υποβρύχιο σε απίστευτα βάθη στον ωκεανό!

Κατηγορίες:
Νέα
web design by