Δείγματα πετρωμάτων και σκόνης από τον αστεροειδή Bennu, ο οποίος βρίσκεται κοντά στη Γη, περιέχουν οργανική ύλη, μεταξύ άλλων αμινοξέα καθώς και όλες τις βάσεις νουκλεοτιδίων που αποτελούν το DNA και το RNA μας, και άλατα που σχηματίστηκαν νωρίς στην ιστορία του. Τα ευρήματα αυτά προσφέρουν νέες πληροφορίες για τη χημεία του πρώιμου ηλιακού συστήματος.
Το δείγμα που ανακτήθηκε από τον αστεροειδή Bennu με το διαστημικό OSIRIS-REx της NASA δείχνει ότι όλα τα βασικά δομικά στοιχεία της ζωής ήταν διαδεδομένα στο πρώιμο ηλιακό σύστημα
Το 2018 η αποστολή OSIRIS-Rex έφτασε στον κοντινό στη Γη αστεροειδή Bennu για να συλλέξει δείγματα. Ο αστεροειδής αυτός έχει από καιρό κεντρίσει το ενδιαφέρον των ερευνητών λόγω της τροχιάς του κοντά στη Γη και της πλούσιας σε άνθρακα σύνθεσής του. Αναλύοντας τα δείγματα αυτά, τα οποία είναι τα πρώτα δείγματα από την επιφάνεια αστεροειδούς που έλαβε η NASA στο Διάστημα και τα μοναδικά που συλλέχθηκαν από πλανητικό σώμα εδώ και σχεδόν 50 χρόνια μετά τις αποστολές Apollo, οι ερευνητές βρήκαν χιλιάδες οργανικές μοριακές ενώσεις. Οι ενώσεις αυτές περιλάμβαναν 14 από τα 20 πρωτεϊνικά αμινοξέα που υπάρχουν στις μορφές ζωής της Γης, 19 μη πρωτεϊνικά αμινοξέα που είναι σπάνια ή απουσιάζουν από τη βιολογία και όλες τις πέντε βιολογικές νουκλεοβάσεις (αδενίνη, κυτοσίνη, γουανίνη, θυμίνη και ουρακίλη). Αυτό σημαίνει ότι τα βασικά μόρια της ζωής υπήρχαν στο ηλιακό μας σύστημα πρακτικά από την δημιουργία του.
Επίσης, βρέθηκε ότι ο αστεροειδής είναι πλούσιος σε ενώσεις που περιέχουν άζωτο και αμμωνία, οι οποίες σχηματίστηκαν πριν από δισεκατομμύρια χρόνια σε ψυχρές, μακρινές περιοχές του ηλιακού μας συστήματος. Οι ερευνητές σημειώνουν στη μελέτη τους, που δημοσιεύεται στο «Nature Astronomy», ότι ο Bennu έχει πολύ πλουσιότερη πολυπλοκότητα σε οργανική ύλη από τη γήινη βιολογία και προτείνουν ότι το σώμα από το οποίο προήλθε ο αστεροειδής μπορεί να βρισκόταν στο εξωτερικό ηλιακό σύστημα.
Στη δεύτερη δημοσίευση στο Nature οι ερευνητές ανέλυσαν τα δείγματα και βρήκαν μια ποικιλία αλατούχων ορυκτών, συμπεριλαμβανομένων φωσφορικών αλάτων που περιέχουν νάτριο και ανθρακικών αλάτων πλούσιων σε νάτριο, θειικών αλάτων, χλωριούχων αλάτων και φθοριούχων αλάτων. Αυτά τα άλατα μπορεί να σχηματίστηκαν κατά την εξάτμιση του αλμυρού υγρού που υπήρχε νωρίς στην ιστορία του σώματος από το οποίο προήλθε ο Bennu, υποδεικνύοντας ότι κάποτε υπήρχε νερό. Η πιθανή παρουσία νερού μαζί με τις νουκλεοβάσεις εγείρει ερωτήματα σχετικά με τη διαδικασία που δημιουργεί τα δομικά στοιχεία για τη ζωή (προβιοτική σύνθεση οργανικών μορίων), κάτι που θα απαιτήσει περαιτέρω έρευνες.
Οι επιστήμονες θα μελετούν αυτό το μικρό δείγμα από τον Bennu για πολλά χρόνια ακόμα, αποκτώντας όλο και περισσότερες γνώσεις για την ιστορία του ηλιακού συστήματος – ίσως ακόμη και της ίδιας της ζωής. Όμως οι οριστικές απαντήσεις θα προκύψουν μόνο με νέες αποστολές σε άλλα ουράνια σώματα. Σύμφωνα με τους αστροβιολόγους: «Κάθε εύρημα γεννά περισσότερες ερωτήσεις και αυτή είναι η ομορφιά της επιστήμης. Η ατέρμονη αναζήτηση για απαντήσεις».
Ένας αστεροειδής που ανακαλύφθηκε πρόσφατα έχει πιθανότητες 1,2% να πλήξει τη Γη το 2032, ανακοίνωσε σήμερα (29/1) η Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία (ESA) η οποία θα συντονίσει την παρακολούθησή του ώστε να προβλέψει με μεγαλύτερη ακρίβεια την πορεία του.
Ο αστεροειδής 2024 YR4 ανακαλύφθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο, χάρη σε ένα ειδικό τηλεσκόπιο εντοπισμού κινδύνων, που βρίσκεται στη Χιλή. Υπολογίζεται ότι έχει μήκος 40-100 μέτρα και θα μπορούσε να πέσει στη Γη στις 22 Δεκεμβρίου 2032, σύμφωνα με τα αυτόματα συστήματα προειδοποίησης.
«Ένας αστεροειδής τέτοιου μεγέθους χτυπά τη Γη κατά μέσο όρο κάθε μερικές χιλιάδες χρόνια και θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρές ζημιές σε μια περιοχή», ανέφερε η ESA. Μέχρι στιγμής, η πιθανότητα πρόσκρουσης του αστεροειδούς στη Γη ανέρχεται στο 1,2%, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ESA, με τους οποίους συμφωνούν και εκείνοι της ειδικής υπηρεσίας της NASA που ασχολείται με αυτά τα ουράνια σώματα. Ο αστεροειδής κατατάσσεται στην βαθμίδα 3 της κλίμακας Τορίνου που δημιούργησε η NASA και αφορά την πιθανότητα πρόσπτωσης ή σύγκρουσης ουράνιου σώματος με τη Γη. Η κλίμακα αυτή ξεκινά από το 0 (κανένας κίνδυνος) και φτάνει στο 10 (ολοσχερής καταστροφή).
Η ESA θεωρεί ότι είναι πολύ πιθανόν οι νέες παρατηρήσεις του αστεροειδούς να οδηγήσουν στην αναθεώρηση της βαθμίδας κινδύνου στο 0. Εξήγησε ότι «είναι σημαντικό να υπενθυμίσουμε ότι η πιθανότητα πρόσκρουσης είναι αρχικά αυξημένη και στη συνέχεια, με τις επιπρόσθετες παρατηρήσεις, πέφτει γρήγορα στο μηδέν».
Ως μέλος του Διεθνούς Δικτύου Προειδοποίησης για Αστεροειδείς (IAWN), η ESA θα συντονίσει τις μελλοντικές παρατηρήσεις για να εκτιμήσει με μεγαλύτερη ακρίβεια τον κίνδυνο μιας πρόσκρουσης. Για τον σκοπό αυτόν θα χρησιμοποιήσει το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο του Νοτίου Ευρωπαϊκού Αστεροσκοπείου που βρίσκεται στη Χιλή. Ωστόσο, αυτό ενδέχεται να αποδειχθεί δύσκολο επειδή η τροχιά του 2024 YR4 θα τον απομακρύνει σημαντικά από τη Γη τους επόμενους μήνες. Υπάρχει επομένως η πιθανότητα οι παρατηρήσεις να μην αρκούν για «να αποκλειστεί κάθε πιθανότητα πρόσκρουσης» το 2032.
Σε αυτήν την περίπτωση, οι επιστήμονες και ο κόσμος θα πρέπει να περιμένουν μέχρι το 2028, όταν ο αστεροειδής θα βρεθεί ξανά σε πορεία παρατήρησης από τη Γη.
Ο τεράστιος αστεροειδής που οδήγησε στο τέλος της βασιλείας των δεινοσαύρων όταν συνετρίβη στη Γη πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια δεν ήταν μοναδικός, λένε οι ερευνητές.
Λεπτομερείς σαρώσεις ενός υποθαλάσσιου κρατήρα στα ανοικτά των ακτών της Γουινέας στη Δυτική Αφρική υποδηλώνουν ότι δημιουργήθηκε όταν ένας άλλος μεγάλος αστεροειδής έπεσε στον πλανήτη περίπου την ίδια εποχή στο τέλος της Κρητιδικής περιόδου.
Η βίαιη πρόσκρουση μεταξύ 65 και 67 εκατομμυρίων ετών δημιούργησε έναν κρατήρα πλάτους άνω των πέντε μιλίων, αποκαλύπτουν οι σαρώσεις, με τους επιστήμονες να υπολογίζουν ότι ο αστεροειδής είχε πλάτος ένα τέταρτο του μιλίου και χτύπησε τη Γη με σχεδόν 45.000 mph.
Αν και μικρότερος από τον αστεροειδή που πυροδότησε τη μαζική εξαφάνιση, ήταν ακόμα αρκετά μεγάλος ώστε να αφήσει σημάδια στο πρόσωπο του πλανήτη. «Οι νέες εικόνες δίνουν μια εικόνα του καταστροφικού γεγονότος», είπε ο Δρ Ουισντίν Νίκολσον, θαλάσσιος γεωλόγος στο Πανεπιστήμιο Heriot-Watt στο Εδιμβούργο, ο οποίος ανακάλυψε για πρώτη φορά τον κρατήρα Nadir το 2022. Τότε, οι λεπτομέρειες της πρόσκρουσης ήταν ασαφείς.
Για να κατανοήσουν περισσότερα σχετικά με την πρόσκρουση, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν τρισδιάστατη σεισμική απεικόνιση για να χαρτογραφήσουν το χείλος του κρατήρα και τις γεωλογικές ουλές που βρίσκονται 300 μέτρα κάτω από τον πυθμένα του ωκεανού.
«Υπάρχουν περίπου 20 επιβεβαιωμένοι θαλάσσιοι κρατήρες σε όλο τον κόσμο και κανένας από αυτούς δεν έχει καταγραφεί με τίποτα κοντά σε αυτό το επίπεδο λεπτομέρειας», δήλωσε ο Νίκολσον.
“Είναι εξαίσιο.” Η σύγκρουση φάνηκε να πυροδότησε έντονες δονήσεις που ρευστοποιούσαν τα ιζήματα κάτω από τον πυθμένα του ωκεανού προκαλώντας τη δημιουργία ρηγμάτων κάτω από τον πυθμένα της θάλασσας, διαπίστωσαν οι ερευνητές.
Η πρόσκρουση προκάλεσε κατολισθήσεις με ίχνη ζημιάς ορατά για χιλιάδες τετραγωνικά μίλια πέρα από το χείλος του κρατήρα και εξαπέλυσε ένα τεράστιο τσουνάμι ύψους άνω των 800 μέτρων που θα ταξίδευε πέρα από τον Ατλαντικό. Οι λεπτομέρειες δημοσιεύονται στο Nature Communications Earth & Environment.
Οι ερευνητές δεν μπορούν να εντοπίσουν πότε ο αστεροειδής χτύπησε τη Γη, αλλά η ανακάλυψη του κρατήρα και η κατά προσέγγιση ηλικία του έχουν προκαλέσει εικασίες ότι μπορεί να ανήκε σε ένα σύμπλεγμα κρούσεων στο τέλος της Κρητιδικής περιόδου.
Ο αστεροειδής που συνδέθηκε με την εξαφάνιση των δεινοσαύρων ήταν πολύ μεγαλύτερος από τον βράχο που παρήγαγε τον κρατήρα Ναδίρ. Άφησε έναν κρατήρα πλάτους 100 μιλίων στο σημερινό Chicxulub στη χερσόνησο Γιουκατάν στο Μεξικό.
«Οι πιο κοντινοί άνθρωποι που έχουν δει κάτι τέτοιο είναι το γεγονός Τουνγκούσκα του 1908, όταν ένας αστεροειδής 50 μέτρων εισήλθε στην ατμόσφαιρα της Γης και εξερράγη στον ουρανό πάνω από τη Σιβηρία», δήλωσε ο Νίκολσον.
«Τα νέα τρισδιάστατα σεισμικά δεδομένα σε ολόκληρο τον κρατήρα Ναδίρ είναι μια άνευ προηγουμένου ευκαιρία να δοκιμαστούν οι υποθέσεις του κρατήρα πρόσκρουσης, να αναπτυχθούν νέα μοντέλα σχηματισμού κρατήρων στο θαλάσσιο περιβάλλον και να κατανοηθούν οι συνέπειες ενός τέτοιου γεγονότος».
Πριν από δυο εβδομάδες η NASA καθοδήγησε ένα διαστημόπλοιο έτσι ώστε να συντριβεί σε έναν μικρό αστεροειδή που ονομάζεται Δίμορφος. O Δίμορφος βρίσκεται σε τροχιά γύρω από έναν μεγαλύτερο αστεροειδή, τον Δίδυμο. Η εν λόγω αποστολή της NASA αναφέρεται επίσημα ως Double Asteroid Redirection Test, αλλά μπορεί να τη γνωρίζετε με την συντομογραφία της: DART.
Το βίντεο τραβήχτηκε από το διαστημόπλοιο DART μερiκά λεπτά πριν από τη σύγκρουση
Η ανάλυση των δεδομένων που λήφθησαν τις τελευταίες δύο εβδομάδες από την ερευνητική ομάδα της NASA DART δείχνει ότι η πρόσκρουση του διαστημικού σκάφους με τον αστεροειδή στόχο του, τον Δίμοφο, άλλαξε με επιτυχία την τροχιά του αστεροειδούς.
«Όλοι μας έχουμε ευθύνη να προστατεύσουμε τον πλανήτη μας. Τελικά, είναι το μόνο που έχουμε», δήλωσε ο ερευνητής της NASA, Bill Nelson. «Αυτή η αποστολή δείχνει ότι η NASA προσπαθεί να είναι προετοιμασμένη ώστε να αντιμετωπίσει έναν πραγματικά επικίνδυνο για την Γη αστεροειδή. Πρόκειται για μια στιγμή ορόσημο για την πλανητική άμυνα και όλη την ανθρωπότητα»
Πριν από την πρόσκρουση του DART, ο Δίμορφος χρειαζόταν 11 ώρες και 55 λεπτά για μια πλήρη περιφορά του γύρω από τον μεγαλύτερο μητρικό του αστεροειδή, τον Δίδυμο. Από την εσκεμμένη σύγκρουση του DART με τον Δίμορφο στις 26 Σεπτεμβρίου, οι αστρονόμοι χρησιμοποιούν τηλεσκόπια στη Γη για να μετρήσουν πόσο έχει μεταβληθεί η εν λόγω περίοδος περιφοράς. Η NASA επιβεβαίωσε ότι η πρόσκρουση του διαστημικού σκάφους άλλαξε την τροχιά του Δήμορφου γύρω από το Δίδυμο κατά 32 λεπτά, συντομεύοντας την περίοδο περιφοράς των 11 ωρών και 55 λεπτών σε 11 ώρες και 23 λεπτά. Αυτή η μέτρηση έχει ένα περιθώριο σφάλματος περίπου συν ή πλην 2 λεπτά.
Η NASA είχε θέσει ως στόχο μια ελάχιστη μεταβολή της περιόδου του Δίμορφου τα 73 δευτερόλεπτα. Αυτά τα πρώτα δεδομένα δεδομένα δείχνουν ότι το DART ξεπέρασε το ελάχιστο όριο πάνω από 25 φορές.
Για να κατανοήσουμε την επίδραση της ανάκρουσης από την εκτίναξη, χρειάζονται περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις φυσικές ιδιότητες του αστεροειδούς, όπως τα χαρακτηριστικά της επιφάνειάς του. Τα ζητήματα αυτά είναι ακόμα προς διερεύνηση. Εικόνες όπως η παρακάτω βοήθησαν τους επιστήμονες να κατανοήσουν την αλλαγή της τροχιάς που προκύπτει από την πρόσκρουση του DART.
Σ’ αυτό το βίντεο χρησιμοποιούνται εικόνες από την κάμερα LUKE του μικρότερου σκάφους LICIACube που μετέφερε το DART και απελευθέρωσε πριν την σύγκρουση. Το βίντεο δείχνει ξεκάθαρα την ροή υλικού από τον Δίμορφο λόγω της πρόσκρουσης.
Οι ερευνητές προσπαθούν να υπολογίσουν την συνολική μεταβολή της ορμής του Δίμορφου από τη σύγκρουση του DART με ταχύτητα περίπου 22.530 χιλιομέτρων την ώρα. Αυτό περιλαμβάνει περαιτέρω ανάλυση της «εκτόξευσης» – των πολλών τόνων βράχων του αστεροειδούς που μετατοπίστηκαν και εκτοξεύτηκαν στο διάστημα εξαιτίας της πρόσκρουσης. Η ανάκρουση από την εκτόξευση συντριμμιών ενίσχυσε σημαντικά το αποτέλεσμα της ώθησης του DART προς τον Δίμορφο – περίπου όπως ο αέρας που διαφεύγει από ένα τρύπιο μπαλόνι ωθεί το μπαλόνι προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Η (απλή) Φυσική της σύγκρουσης του διαστημικού σκάφους με τον αστεροειδή
Σύμφωνα με τη NASA, η ταχύτητα πρόσκρουσης του DART ήταν περίπου υ1=6300 m/s, θεωρώντας ως σύστημα αναφοράς τον Δίμορφο. Δεδομένου ότι η μάζα του είναι DART m1=610 kg και του Δίμορφου είναι m2=5×109 kg, ένας μαθητής Β’ Λυκείου αν θεωρήσει την κρούση πλαστική σύμφωνα με την παραπάνω εικόνα, μπορεί εύκολα να υπολογίσει την ταχύτητα του συσσωματώματος – που θα είναι και η νέα ταχύτητα του αστεροειδούς. Αρκεί να εφαρμόσει την αρχή διατήρησης της ορμής και θα καταλήξει στην σχέση: . To αποτέλεσμα είναι περίπου 0,77 mm/s, μια πάρα πολύ μικρή τιμή. Μπορεί να εξετάσαμε το πρόβλημα θεωρώντας τον αστεροειδή ακίνητο, ωστόσο, αυτός ο υπολογισμός εξακολουθεί να ισχύει και για έναν εξωτερικό παρατηρητή που βλέπει τον αστεροειδή να κινείται, με την διαφορά ότι τώρα τα 0,77 mm/s θα είναι η μεταβολή της ταχύτητας του αστεροειδούς.
Κι αν η κρούση είναι τέλεια κεντρική ελαστική, ποιά θα ήταν η ταχύτητα του Δίμορφου αμέσως μετά την κρούση; (θεωρώντας πάλι τον Δίμορφο αρχικά ακίνητο). Στην περίπτωση αυτή ο μαθητής μπορεί να εφαρμόσει τις αρχές διατήρησης της ορμής και ενέργειας και να καταλήξει στη σχέση , η οποία δίνει την τιμή 1,54 mm/s – ακριβώς η διπλάσια τιμή σε σχέση με εκείνη που προέκυψε κατά την πλαστική κρούση. Κι αυτή η τιμή εξακολουθεί να ισοδυναμεί με μια πολύ μικρή μεταβολή της ταχύτητας του Δίμορφου.
Οι ελαστική και οι πλαστική κρούση είναι τα δύο ακραία σενάρια της σύγκρουσης, και σύμφωνα με τους παραπάνω υπολογισμούς ο καλύτερος τρόπος για να αλλάξει η τροχιά ενός αστεροειδούς είναι η ελαστική σύγκρουση.
Παρατηρώντας τις εικόνες του Δίμορφου μετά τη σύγκρουση, φαίνεται ότι υπάρχει υλικό που εκτοξεύθηκε από τον αστεροειδή. Δεδομένου ότι τα συντρίμμια κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση από την αρχική κίνηση του DART, φαίνεται ότι το διαστημόπλοιο μερικώς αναπήδησε. Χωρίς εκτοξευόμενο υλικό, θα είχαμε κάτι πιο κοντά σε μια πλαστική σύγκρουση και μικρότερη μεταβολή στην ταχύτητα στου Δίμορφου.
Πώς μπορούμε να μετρήσουμε το αποτέλεσμα της σύγκρουσης;
Το σίγουρο είναι ότι ακόμα και με το καλύτερο σενάριο η μεταβολή της ταχύτητας του αστεροειδούς εξαιτίας της σύγκρουσης θα είναι πάρα πολύ μικρή, χιλιοστά ανά δευτερόλεπτο σύμφωνα με τους παραπάνω χονδρικούς υπολογισμούς.
Πως γίνεται να μετρηθεί μια τόσο ελάχιστη μεταβολή ταχύτητας;
Ευτυχώς ο Δίμορφος αποτελεί το ένα μέλος ενός διπλού συστήματος αστεροειδών. Περιφέρεται γύρω από τον μεγαλύτερο σύντροφό του, τον Δίδυμο. Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που η NASA επέλεξε να ‘χτυπήσει’ αυτόν τον στόχο.
Το κλειδί για τον υπολογισμό του αποτελέσματος της σύγκρουσης του DART με τον Δίμορφο ήταν η μέτρηση της περιόδου μιας πλήρους περιφοράς του Δίμορφου γύρω από τον Δίδυμο.
Ο Δίμορφος περιφέρεται γύρω από το Δίδυμο σύμφωνα με την ίδια φυσική που περιγράφει την περιφορά της Σελήνης γύρω από τη Γη. Aπλοποιώντας τα πράγματα θεωρώντας την τροχιά του Δίμορφου κυκλική και ότι η μάζα του (m) είναι αρκετά μικρότερη ως προς την μάζα του Δίδυμου (M), οπότε εφαρμόζοντας τον δεύτερο νόμο του Νεύτωνα για την κυκλική κίνηση , όπου η κεντρομόλος επιτάχυνση – παίρνουμε . Δεδομένου ότι , τελικά η περίοδος της περιφοράς του Δίμορφου γύρω από τον Δίδυμο θα είναι: . Αν μετά την κρούση η τροχιά του Δίμορφου εξακολουθεί να είναι κυκλική, τότε αν μετρήσουμε τη νέα περίοδο περιφοράς του, μπορούμε να εκτιμήσουμε την μεταβολή της ακτίνας της τροχιάς του εξαιτίας της πρόσκρουσης του διαστημικού σκάφους DART, χωρίς να χρειάζεται η μέτρηση της μικροσκοπικής μεταβολής της ταχύτητας του Δίμορφου από την σύγκρουση (που είναι ανέφικτη).
Πώς υπολογίζεται η νέα περίοδος περιφοράς του Δίμορφου;
Επειδή είναι πραγματικά δύσκολο να δούμε την ακριβή κίνηση του ίδιου του Δίμορφου, οι αστρονόμοι χρησιμοποιούν ένα κόλπο για την μέτρηση της περιόδου του.
Φανταστείτε ότι μπορείτε να δείτε το ηλιακό φως που αντανακλάται και από τους δύο αστεροειδείς. Αυτό θα παρήγαγε κάποιο επίπεδο έντασης φωτός που θα μπορούσε να ανιχνευθεί από ένα τηλεσκόπιο στη Γη. Καθώς ο μικρότερος αστεροειδής Δίμορφος περιφέρεται γύρω από τον μεγαλύτερο, διέρχεται από τη σκιά που ρίχνει ο Δίδυμος και μισή τροχιά μετά, ρίχνει για λίγο την σκιά του στον Δίδυμο. Έτσι η συνολική ένταση του φωτός που ανακλούν οι αστεροειδείς θα μειωθεί όταν μικρότερος βρίσκεται πίσω από τον μεγαλύτερο – θα αυξηθεί πάλι όταν επανεμφανιστεί και θα μειωθεί λιγότερο όταν βρεθεί μπροστά του.
Αυτό το βίντεο δείχνει μια εξαιρετικά μεγεθυμένη άποψη του τρόπου με τον οποίο φαίνεται από τη Γη η τροχιά του Δίμορφου γύρω από τον Δίδυμο, περίπου μία εβδομάδα μετά την πρόσκρουση του DART. Ο Δίμορφος διέρχεται από τη σκιά που ρίχνει ο Δίδυμος και μισή τροχιά μετά, ρίχνει για λίγο την σκιά του στον Δίδυμο. Στην πραγματικότητα, μόνο το συνολικό φως και από τους δύο αστεροειδείς μπορούν να δουν τα τηλεσκόπια. Το γράφημα δείχνει ότι το συνολικά ανακλώμενο φως μειώνεται λίγο όταν κάποιο σώμα σκιάζεται από το άλλο. Οι αστρονόμοι του DART μετρούν τα χρονικά διαστήματα μεταξύ των βυθίσεων που σηματοδοτούν αυτά τα συμβάντα έκλειψης προκειμένου να προσδιορίσουν τη νέα περίοδο της τροχιάς.
Παρατηρώντας μόνο την μεταβολή στην ένταση του φωτός, μπορείτε να μετρήσετε την τροχιακή περίοδο. Αν αυτή μεταβληθεί, τότε θα ξέρετε ότι οφείλεται στην σύγκρουση του DART με τον Δίμορφο. Και το ωραίο είναι πως οι αστρονόμοι βρήκαν ότι μετά την σύγκρουση η περίοδος περιφοράς του Δίμορφου γύρω από τον Δίδυμο μειώθηκε κατά 32±2 λεπτά!
Φυσικά το ερώτημα εξακολουθεί να παραμένει: Μια τέτοια σύγκρουση με ένα ένα μικρό διαστημόπλοιο θα μπορούσε να εκτρέψει έναν επικίνδυνο για την Γη αστεροειδή; Η απάντηση, ως συνήθως, είναι ότι εξαρτάται. Δεν θα έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα αν ο αστεροειδής βρίσκεται ήδη πολύ κοντά στη Γη…
Αλλά αν «κοιτάμε πάνω» και εντοπίσουμε τον αστεροειδή όταν θα βρίσκεται πολύ μακριά, τότε ακόμη και μια μικροσκοπική μεταβολή της ταχύτητάς του, ίσως να άλλαζε την τροχιά του ώστε να αποτραπεί η καταστροφή του πλανήτη μας.
Μας ενδιαφέρει λοιπόν να μάθουμε τι ακριβώς συμβαίνει όταν ένα διαστημόπλοιο συγκρούεται με έναν αστεροειδή. Κι αυτός είναι ο σκοπός της αποστολής DART.