ΕΜΠ (2 άρθρα)

Όλοι γνωρίζουμε για την επέτειο της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου και πώς το τελευταίο έγινε Σύμβολο Δημοκρατίας. Ωστόσο, σχετικά άγνωστη είναι η ιστορία της σχολής αλλά και του εντυπωσιακού κτιρίου, το οποίο βρίσκεται επί της οδού Πατησίων και στεγάζει το αρχαιότερο τεχνολογικό ίδρυμα της χώρας.

Ένα μικρό αφιέρωμα ακολουθεί στην ιστορία και τα αρχιτεκτονικά στοιχεία που δίχασαν τους Αθηναίους.

Το «Βασιλικό Σχολείο των Τεχνών»

Το 1836 δημοσιεύτηκε διάταγμα του πρώτου βασιλιά της σύγχρονης Ελλάδας, Όθωνα, το οποίο είχε τον τίτλο "περί εκπαιδεύσεως εις την αρχιτεκτονικήν" και αφορούσε την ίδρυση, στην Αθήνα (πρωτεύουσα της χώρας από το 1834), σχολείου τεχνιτών. 

Το σχολείο έφερε τον τίτλο "Βασιλικό Σχολείο των Τεχνών" και ήταν μία κυριακάτικη τεχνική σχολή που κατάρτιζε τους τεχνίτες (μάστορες, οικοδόμους κτλ.). Η σχολή αυτή άρχισε να λειτουργεί το 1837, είναι δηλαδή σχεδόν συνομήλικη με το νεότερο ανεξάρτητο Ελληνικό Κράτος (το οποίο ιδρύθηκε την 3η Φεβρουαρίου 1830 με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου). 

Η συρροή των υποψηφίων μαθητών ήταν τόσο μεγάλη ώστε την άνοιξη του 1840 προστίθεται και Σχολείο συνεχούς (καθημερινής) λειτουργίας, παράλληλα με το κυριακάτικο, ενώ η σχολή εγκαθίσταται σε δικό της κτίριο στην οδό Πειραιώς. 

Οι «Καλές» και οι «Βιομηχανικές» Τέχνες

 Από το προαναφερόμενο σχολείο των τεχνιτών προήλθε το σημερινό Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, που λειτούργησε με την αρχική μορφή του μέχρι το 1843. Μετά την παραχώρηση Συντάγματος από τον Όθωνα, την 3η Σεπτεμβρίου 1844, το σχολείο διαμορφώθηκε σε ίδρυμα, όπου η παράδοση μαθημάτων ήταν καθημερινή, ενώ χωρίστηκε σε δύο τμήματα: Βιομηχανικών Τεχνών και Καλών Τεχνών.  

Το Συγκρότημα της οδού Πατησίων

Έτος - σταθμός στην εξέλιξη της λειτουργίας του ΕΜΠ είναι το 1863, οπότε έγινε πιο ριζική αναδιοργάνωση του ιδρύματος. Την ίδια περίοδο, η περιορισμένη χωρητικότητα της οικίας Γ. Βλαχούτση στην οδό Πειραιώς (όπου αργότερα στεγάστηκε το Ωδείο Αθηνών) δεν επιτρέπει την εκπλήρωση των φιλόδοξων στόχων της Σχολής. 

Έτσι άρχισε η κατασκευή του σημερινού κτιρίου του Πολυτεχνείου επί της οδού Πατησίων, από τον αρχιτέκτονα Λύσανδρο Καυταντζόγλου. Το αρχικό σχέδιο του κτιρίου εκπονήθηκε το 1859. Το 1861 συμπληρώθηκε η μελέτη και το 1862 τέθηκε ο θεμέλιος λίθος.

Το 1870, λόγω των δαπανών που χρειαζόταν η κατασκευή του κτιρίου, ο μέγας εθνικός ευεργέτης Γεώργιος Αβέρωφ συγχρηματοδότησε τις εργασίες. Την ίδια χρονιά, ο Καυταντζόγλου παραιτήθηκε από την επίβλεψη της κατασκευής, εξαιτίας αυθαιρεσιών της επιτροπής κατασκευής του κτιρίου. 

Το «Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο»

Το 1871, η σχολή εγκαταστάθηκε στο μισοτελειωμένο ακόμη κτίριο της οδού Πατησίων και ονομάστηκε "Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο" προς τιμήν των μεγάλων ευεργετών Γεωργίου Aβέρωφ, Nικολάου Στουρνάρη, Eλένης Tοσίτσα και Μιχαήλ Τοσίτσα, των οποίων η γενέτειρα είναι το Μέτσοβο, στην Ήπειρο. Η κατασκευή του κτιρίου ολοκληρώθηκε το 1878, ενώ την περίοδο 1903-1916 έγιναν εργασίες επέκτασης των κτιριακών εγκαταστάσεων. 

Πρώτος οραματίστηκε το ιστορικό κτίριο ο Νικόλαος Στουρνάρης, που έγραψε το 1852 στην διαθήκη του: "Με τα υπόλοιπα χρήματα της καταστάσεώς μου, να κτισθή εις τας Αθήνας εν λαμπρόν Πολυτεχνείον". Ο Στουρνάρης οδήγησε έτσι τους συγγενείς και τους συμπολίτες του από το Μέτσοβο να ενστερνιστούν την ιδέα του και να ακολουθήσουν το παράδειγμά του. 

Πάντως, οι απόψεις για το κτίριο του Πολυτεχνείου την εποχή που κτιζόταν ήταν αντικρουόμενες. Από τη μια πλευρά, ασκήθηκε έντονη κριτική για την "πολυτέλεια" ενός τόσο ασυνήθιστου σε μέγεθος δημόσιου έργου, ενώ από την άλλη εκτιμήθηκε ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του, που το έκανε να ξεχωρίζει αισθητά ανάμεσα στα σύγχρονά του μνημεία της Αθήνας. Η διχογνωμία αυτή αναβίωσε προπολεμικά, όταν στην δεκαετία του '30 δημοσιεύτηκαν άρθρα υπέρ και κατά της καλλιτεχνικής αξίας του κτιριακού συγκροτήματος. 

Αυτοί που απέρριπταν το συγκρότημα, περιστράφηκαν γύρω από τον δυσανάλογα ψηλό όγκο του κεντρικού κτιρίου, τη μίξη αναγεννησιακών στοιχείων και την ακατάλληλη χρήση των ρυθμών της αρχαιότητας. Αυτοί που υποστήριζαν το κτίριο βασίστηκαν στη δυναμική σύνθεση των όγκων και στους συνδυασμούς της διακοσμητικής του τέχνης.

Πηγή: cultureloversgr.blogspot.com

Θυμάμαι έναν συμπαθή υπεύθυνον μιας ραδιοφωνικής από τηλεφώνου συνεντεύξεως προ καιρού, ο οποίος σε κάποια στιγμή εξανέστη: «Μα καλά, εσείς δεν είσθε υπερήφανος για τα επιτεύγματα των Αρχαίων Ελλήνων;».

Οχι, τόλμησα να απαντήσω· πώς μπορεί κανείς να είναι περήφανος για κάτι στο οποίο δεν έχει συνεργήσει. Είμαστε ωστόσο πολύ τυχεροί επειδή ζούμε στους ίδιους τόπους μ’ εκείνους, και επειδή μιλάμε τη συνέχεια της γλώσσας που μιλούσαν εκείνοι.

Πάντως, τώρα με τα 2.400 χρόνια απ’ τη γέννηση του γίγαντα απ’ τα Στάγειρα, μου φάνηκε ότι οι περισσότεροι συμπολίτες μας (και τα περισσότερα ΜΜΕ ίσως) δεν έδειξαν τόσο ενδιαφέρον για τις σημαντικές παγκόσμιες επιστημονικές εκδηλώσεις που οργανώνονται αυτόν τον καιρό στη χώρα μας, όσο έδειξαν «υπερηφάνεια» για τις ενδείξεις ενός πιθανού κενοταφίου…

Κι είναι κρίμα, διότι ο Αριστοτέλης (ο οποίος εκτιμούσε όλες τις χαρές του βίου) μας είχε διαβεβαιώσει ότι την «πιο ηδονική ευχαρίστηση [μας την δίνει] η σοφία» (Ηθικά Νικομάχεια 1177α, 2), δηλαδή (αν μου επιτρέπεται) μας λέει κάτι σχεδόν ανάλογο με τον πατριάρχη του Ωφελιμισμού J. Mill: «η Ποίηση συμβάλλει περισσότερο στην ευδαιμονία μας απ’ ό,τι η κατανάλωση χαβιαριού». Μόνο που δεν γίνεται να τους πιστέψομε επειδή απλώς το είπαν, αλλά χρειάζεται βιωματική εμπειρία – δηλαδή συμμετοχή και αυτενέργεια, τα οποία μερικοί κακεντρεχείς λένε πως τάχα είναι ουσιώδη εν ανεπαρκεία…

Για να τσιμπήσομε λοιπόν το αριστοτελικό δόλωμα της ηδονής μέσω της σοφίας, οι οργανωτές του πρόσφατου παγκόσμιου Συνεδρίου της Θεσσαλονίκης (το Διεπιστημονικό Κέντρο Αριστοτελικών Μελετών, του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου) οργάνωσαν μιαν ανοιχτή εκδήλωση (στα ελληνικά, ειδικώς για τους πολίτες της Θεσσαλονίκης), με θέμα «Αριστοτέλης και (θετικές) Επιστήμες» – στην οποία εισαγωγικώς αναφέρθηκα σε μερικές γνωστές επιστημονικές θέσεις του Σταγειρίτη, οι οποίες πιθανώς να «αρέσουν» στους συγχρόνους μας. Και είπα να τις επαναλάβω και εδώ, για όποιους τυχόν δεν έτυχε να τις έχουν διαβάσει ώς τώρα.

Κοιτάξτε πρώτα τον γνωστό πίνακα του «ενήμερου» Ραφαήλ: Ο Πλάτων με τις μεγαλοφυείς του ιδέες δείχνει τον ουρανό, ενώ ο Αριστοτέλης τείνει το χέρι του οριζόντια, υπαινισσόμενος το ισόρροπο ενδιαφέρον του «και για τα ουράνια και για τα γήινα φαινόμενα» – με προτεραιότητα όμως γι’ αυτά τα τελευταία, αφού έχει στραμμένη την παλάμη του προς τα κάτω. Και πράγματι, ο Αριστοτέλης διερευνά και τον αντικειμενικό Κόσμο και τον Ανθρωπο – χωρίς όμως καμιάν αναφορά στη Μυθολογία, η οποία μέχρι τότε συνιστούσε νόμιμη ερμηνευτική των πραγμάτων μέθοδο.

Τώρα, βασικό όργανο είναι η επιστημονική μέθοδος:

«Η επιστήμη καταρτίζεται απ’ τη γνώση την αναφερόμενη στις αρχές ή τα αίτια. Πριν απ’ όλα, χρέος μας είναι να ξεκαθαρίσομε τα ζητήματα που αναφέρονται στις αρχές» (Φυσ. 184α, 1 κ.ε.).

Πριν δε απ’ την παράθεση των δικών του ερμηνειών, αναφέρεται πάντοτε στις γνώμες των «αρχαιοτέρων» (σχολιάζοντας, απορρίπτοντας ή υιοθετώντας τες). Τέλος, μπροστά στην τραγικότητα της τεράστιας άγνοιάς μας, τολμά να νομιμοποιεί και την διανοητική απόδειξη του απλώς «εφικτού» μιας ερμηνείας (Μετεωρ. 344α, 5) – ανοίγοντας έτσι την πόρτα και για αναπόφευκτα σφάλματα.

Ωστόσο, ιδού ένα πάρα πολύ μικρό δείγμα επιστημονικών επιτυχιών του Αριστοτέλους, όχι μόνον ως προς την Μέθοδο, αλλά (προσεγγιστικώς έστω) και ως προς το αποτέλεσμα.

Και πρώτα στη γνώση της άβιας Υλης:

Οταν, με τα πενιχρότατα μέσα της εποχής εκείνης, προσπαθούσε ν’ ανακαλύψει τα αίτια των σεισμών, κατέληξε τουλάχιστον να διακρίνει (αμυδρώς έστω) τα «διατμητικά» κύματα της παραμόρφωσης του φλοιού της Γης, απ’ τα κύματα «πιέσεως» τα οποία όπως ξέρομε προηγούνται κάθε σεισμού. Προβάλλει λοιπόν το σωματικό ανάλογον (ρίγος και σφυγμός), και λέει: «Τον μεν των σεισμών οίον τρόμον είναι, τον δ’ οίον σφυγμόν», (Μετεωρ. 366α, 18).

Καθώς ο Κόσμος του Αριστοτέλους είναι καμωμένος από ύλην, εύλογο είναι το ενδιαφέρον του για την γένεση των στερεών σωμάτων. Τόσο πολύ, ώστε να συντάξει ειδικό κεφάλαιο «Αντοχής των Υλικών» (θα το λέγαμε σήμερα), στο οποίο, με πάθος για τη λεπτομέρεια, προσφέρει ειδικήν ορολογία για τις ιδιότητες παραμόρφωσης και θραύσης στερεών σωμάτων, μαζί με ακριβέστατες περιγραφές μηχανικής συμπεριφοράς για δεκαέξι περιπτώσεις, όπως: Πηκτόν, καμπτόν, κατακτόν, πλαστόν, ελκτόν, τμητόν, γλίσχρον κ.ά. (Μετεωρ. 385α, 11). Αλλη μία ένδειξη ότι ο Σταγειρίτης ήταν ανοιχτός προς την Τεχνολογία.

Το εντυπωσιακό ουράνιο τόξο (η «ίρις») θα είναι άλλη μία επιστημονική πρόκληση για τον Αριστοτέλη. Με τις ατελείς ακόμη αντιλήψεις της γεωμετρικής Οπτικής της εποχής (και χωρίς σαφή αντίληψη για το φαινόμενο της διάθλασης του φωτός), θα αγωνισθεί σε πλήθος σελίδων μέσα στα Μετεωρολογικά του (371 έως 374), προκειμένου να προσφέρει μια φυσική εξήγηση και σ’ αυτό το εντυπωσιακό ουράνιο φαινόμενο.

Θα αποδείξει γιατί είναι ημικύκλιο, θα εξηγήσει τις ανακλάσεις του ηλιακού φωτός πάνω στην «ψεκάδα» (όπως σε καθρεφτάκια), θα αναλύσει τη χρωματική σύνθεση – καθώς και την αντίστροφη διαδοχή χρωμάτων στο διπλό ουράνιο τόξο. Δεν θα καταφέρει όμως, φευ, να ερμηνεύσει την εμφάνιση αυτού του διπλού τόξου.

Υποστηρίζεται ότι ολόκληρη η εξέλιξη των οδοντωτών τροχών και των ελικοειδών αξόνων που χρησιμοποιήθηκαν στην Ελληνιστική Τεχνολογία (απ’ τον Αρχιμήδη έως τον Ηρωνα τον Αλεξανδρέα) στηρίχθηκε στην αριστοτελική περιγραφή περί της περιστροφής σειράς «κυκλικών δίσκων εν επαφή», όταν περιστρέψομε έναν μόνον απ’ αυτούς τους δίσκους (Μηχ. Προβλ. 848α):

Η τριβή της επαφής τους πραγματώνεται από μεγάλο πλήθος «δοντάκια» της αδρομέρειας των περιφερειών των δίσκων – γεγονός που οδήγησε στο υστερότερο τεχνητό κόψιμο μεγαλύτερων δοντιών στα γρανάζια.

Ιδού λοιπόν άλλη μια τεχνολογική ροπή του Σταγειρίτη.

Δεν τολμώ να επεκταθώ εδώ σε ανάλογα μικρή δειγματοληψία απ’ τις επιστημονικές επιτυχίες του Αριστοτέλους στις Επιστήμες των εμβίων. Αλλωστε η αποφασιστική συμβολή του Σταγειρίτη στην επιστήμη της Βοτανικής και της Ζωολογίας είναι πολύ γνωστότερη. Ωστόσο, μόνον ένα τόλμημά του στο πλαίσιο των Επιστημών του Ανθρώπου θα πάρω το θάρρος εδώ να υπογραμμίσω: Με τον συνδυασμό των εργασιών «Περί Ενυπνίων» και «Περί της καθ’ ύπνον Μαντικής», θα δώσει ερμηνείαν των ονείρων αρκετά κοντινή με τις απόψεις της σύγχρονης Ψυχολογίας – και, το σπουδαιότερο, θα ’πει:

«Αφαιρεθείσης δε της από του θεού αιτίας […], υπέρ την ημετέραν είναι δοκεί σύνεσιν ευρείν την αρχήν» (ΠΚΥΜ, 492b, 21).

Ετόλμησε να εφαρμόσει και εδώ τις ίδιες ερμηνευτικές Αρχές που χρησιμοποίησε και για όλες τις άλλες Επιστήμες.

Ενα τέτοιο μικρό υπομνηστικό σημείωμα πρέπει ωστόσο να τελειώσει με την ηθική μεγαλωσύνη του ανδρός, του οποίου εορτάζεται αυτή η επέτειος. Ετσι, θέλω πρώτα να τονίσω ότι για να μελετήσει το «τμητόν» του ξύλου ή το «πιλητόν» του μπρούντζου, ο Αριστοτέλης καταδέχθηκε να σκύψει πάνω στη δουλειά του ξυλουργού και του χαλκουργού – αντί για τη γνωστή σνομπαρία του Ξενοφώντος εναντίον τους. Κι ακόμη, βλέποντας τις επερχόμενες τεχνολογικές εξελίξεις, θα ’πει εκείνο το προφητικό (Πολιτικά, 1253b, 34):

«Εάν τα μηχανήματα επιτελούσαν το έργο τους διατασσόμενα [αυτόματα] ή αισθανόμενα [ρομπότ], τότε δεν θα είχαν οι δεσπότες ανάγκη από δούλους».

Μια τεχνοαπελευθερωτική ουτοπία, 1.800 χρόνια πριν απ’ τον Campanella.

***

*Ο κ. Θεοδόσης Π. Τάσιος είναι ομότιμος καθηγητής του ΕΜΠ

Πηγή: kathimerini.gr