κβαντομηχανική (4 άρθρα)

Κβαντομηχανική ελεύθερη πτώση

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

Ένα από τα απλούστερα και σημαντικότερα προβλήματα της κλασικής φυσικής, είναι η μελέτη της κίνησης μιας μπάλας μάζας m που αφήνεται να πέσει ελεύθερα από ύψος H και ανακλάται ελαστικά από το οριζόντιο επίπεδο έδαφος.
Aν είναι η σταθερή επιτάχυνση της βαρύτητας (ή η ένταση του ομογενούς βαρυτικού πεδίου) και δεν υπάρχει αντίσταση του αέρα, τότε η συνολική της μηχανική ενέργεια παραμένει συνεχώς σταθερή: E=K+U=\dfrac{1}{2}mv^{2} + mgx=mgH. Όταν η μπάλα απέχει απόσταση x από το έδαφος, έχει ταχύτητα: v=\sqrt{2g(H-x)}. Η συνολική ενέργεια της μπορεί να πάρει οποιαδήποτε τιμή στο συνεχές διάστημα τιμών 0 \leq E=mgH< \infty για 0 \leq H < \infty και προφανώς, η ελάχιστη τιμή της σ’ αυτό το συνεχές εύρος είναι Ε=0, όταν H=0.

Όμως, αν αντί για ένα μακροσκοπικό αντικείμενο όπως η μπάλα, πέφτει ελεύθερα και αναπηδά ελαστικά ένα μικροσκοπικό σωματίδιο, τότε η συμπεριφορά του θα είναι κβαντομηχανική. Η ενέργεια του σωματιδίου θα παίρνει διακριτές τιμές και η ελάχιστη τιμή της θα είναι διάφορη του μηδενός.

Στη συνέχεια θα εξετάσουμε την ελεύθερη πτώση ενός σωματιδίου στο πλαίσιο της κβαντικής φυσικής.

Ένας γρήγορος τρόπος να εκτιμήσουμε την τάξη μεγέθους της ελάχιστης ενέργειας (της ενέργειας στην θεμελιώδη κατάσταση) είναι να εφαρμόσουμε την αρχή της αβεβαιότητας \Delta p \Delta x \sim \hbarΗ αβεβαιότητα στη θέση θα είναι της τάξης \Delta x \sim H=E/mg, ενώ η αβεβαιότητα στην ορμή \Delta p \sim p=\sqrt{2mE}, οπότε \Delta p \Delta x \cong \sqrt{2mE} \cdot E/mg \cong \hbarΛύνοντας ως προς την ενέργεια παίρνουμε: E \cong \sqrt[3]{\hbar^{2}mg^{2}/2}

Η πλήρης κβαντομηχανική περιγραφή θα προκύψει από την μονοδιάστατη εξίσωση Schrödinger για ένα σωματίδιο με δυναμική ενέργεια U(x)=mgx :

-\dfrac{\hbar^{2}}{2m} \dfrac{d^{2}y}{dx^{2}}+(mgx-E) y=0 ή y''+\left(\dfrac{2mE}{\hbar^{2}}-\dfrac{2m^{2}gx}{\hbar^{2}} \right)y=0

Αναζητούμε λύση της εξίσωσης για x>0 και οριακές συνθήκες y(0)=0 και y(\infty) \rightarrow 0.
For old times’ sake, ακολουθούμε τον τρόπο επίλυσης που περιγράφεται στο βιβλίο του Siegfried Flügge, «Practical Quantum Mechanics»: Θέτoντας \dfrac{1}{\ell^{3}}=\dfrac{2m^{2}g}{\hbar} \, , \, \,\, \dfrac{\lambda}{\ell^{2}}=\dfrac{2mE}{\hbar^2} και \xi = \dfrac{x}{\ell}-\lambda, η εξίσωση Schrödinger απλοποιείται στην απλούστερη μορφή της διαφορικής εξίσωσης Airy: \dfrac{d^{2}y}{d \xi^{2}} - \xi y=0, με οριακές συνθήκες: y(- \lambda)=0 και y(\infty) \rightarrow 0. Παρατηρείστε ότι η τιμή ξ=0 αντιστοιχεί στην x =\lambda \ell= E/mg=H και ότι η κίνηση του σωματιδίου, όταν εξετάζεται κλασικά, περιορίζεται στο εύρος 0 \leq x \leq H ή -\lambda \leq \xi \leq 0.

H γενική λύση της εξίσωσης είναι ένας γραμμικός συνδυασμός των συναρτήσεων Airyy(\xi)=c_{1}Ai(\xi)+c_{2}Bi(\xi) (1)

Η γραφική παράσταση των συναρτήσεων Ai(ξ) (με κόκκινο) και Βi(ξ) (με μπλε).

Δεδομένου ότι y(\infty) \rightarrow 0, προκύπτει ότι c2=0 και η εξ. (1) γίνεται y(\xi)=c_{1}Ai(\xi). Από την οριακή συνθήκη (για x=0 ή \xi=-\lambda) θα έχουμε: Ai(-\lambda)=0, η οποία επαληθεύεται για τις διακριτές τιμές \lambda_{n} : \lambda_{1} \cong 2,338, \, \lambda_{2} \cong 4,088, \, \lambda_{3} \cong 5,521 \cdots, κ.ο.κ.
Από τις σχέσεις \dfrac{1}{\ell^{3}}=\dfrac{2m^{2}g}{\hbar} \, , \, \,\, \dfrac{\lambda}{\ell^{2}}=\dfrac{2mE}{\hbar^2}, προκύπτει ότι η ενέργεια παίρνει τις τιμές: E_{n}=\lambda_{n} \sqrt[3]{\dfrac{\hbar^{2}mg^{2}}{2}}, με την ενέργεια της θεμελιώδους κατάστασης να είναι: E_{1}=2,338 \sqrt[3]{\dfrac{\hbar^{2}mg^{2}}{2}}.

Η γραφική παράσταση της λύσης ψ(ξ)=C Αi(ξ), που αντιστοιχεί στην ενεργειακή κατάσταση ΕnΠαρατηρούμε ότι η ιδιοσυνάρτηση εκτείνεται στην κλασικά απαγορευμένη περιοχή x>H, οπότε η πιθανότητα το σωματίδιο να βρεθεί εκεί είναι πεπερασμένη.

Μπορεί όλα τα παραπάνω να φαίνονται πολύ θεωρητικά, όμως η κβαντομηχανική ελεύθερη πτώση σωματιδίου που ανακλάται ελαστικά σε ακλόνητο οριζόντιο επίπεδο, έχει πραγματοποιηθεί πειραματικά με υπερ-ψυχρά νετρόνια, με ταχύτητες περίπου 8 m/s. Οι πέντε πρώτες ιδιοκαταστάσεις, με τις αντίστοιχες ιδιο-ενέργειες του υπερ-ψυχρού νετρονίου που πέφτει ελεύθερα και αναπηδά ελαστικά, φαίνονται στο παρακάτω διάγραμμα, από την εργασία των Cronenberg et al, ‘A Gravity of Earth Measurement with a qBOUNCE Experiment‘:

Κατηγορίες:
Φυσική & Φιλοσοφία

Τι είναι και πώς λειτουργεί ο κβαντικός υπολογιστής;

| 0 ΣΧΟΛΙΑ


Τι είναι και πώς λειτουργεί ο κβαντικός υπολογιστής; Πώς διαφέρει ένα κβαντικό τηλέφωνο από το συνηθισμένο; Και πόσο ασφαλής θα είναι ένας κβαντικός τραπεζικός κωδικός; Η εποχή της νέας τεχνολογικής επανάστασης έχει ήδη αρχίσει και αναμένεται εξίσου συναρπαστική με εκείνη του περάσματος από τη συμβατική, στην ψηφιακή. 

Καταρχήν, τα κβαντικά φαινόμενα στην επιστήμη είναι από καιρό γνωστά – οι ανακαλύψεις του Μαξ Πλανκ έγιναν στις αρχές του περασμένου αιώνα.

Οι πρώτες συσκευές που κατασκευάστηκαν εξ ολοκλήρου με βάση τις αρχές της κβαντικής μηχανικής είναι επίσης γνωστές εδώ και πολύ καιρό, με τον οδυνηρότερο τρόπο: Η ατομική ή θερμοπυρηνική βόμβα είναι καθαρά εφαρμοσμένη κβαντική τεχνολογία. Αλλά και τα πρότυπα συχνοτήτων που υπάρχουν εδώ και αρκετές δεκαετίες.

Αυτό που τώρα γίνεται κατανοητό από τις κβαντικές τεχνολογίες στον σύγχρονο κόσμο είναι κάτι διαφορετικό. Αν, νωρίτερα, είχαμε ολόκληρα σύνολα κβαντικών σωματιδίων, όπως μια ατομική βόμβα, τώρα οι άνθρωποι έχουν μάθει να χειρίζονται μεμονωμένα άτομα, φωτόνια και ιόντα. Σήμερα ζούμε σε μια εποχή γρήγορης ανάπτυξης τεχνολογιών που εισάγονται και λειτουργούν στα εργαστήρια φυσικής. Πλέον είναι διαθέσιμα τέτοια μέσα και εργαλεία, τα οποία δεν μπορούσαμε να ονειρευόμαστε πριν από δέκα χρόνια. Χάρη σε αυτό το τεχνολογικό άλμα, προσεγγίσαμε τη δεύτερη κβαντική επανάσταση.

Τι είναι ένας κβαντικός υπολογιστής;

Ο κβαντικός υπολογιστής χρησιμοποιεί τις ιδιότητες της κβαντομηχανικής, όπως την κβαντική διεμπλοκή*, για την επεξεργασία των δεδομένων.

Ο καθηγητής εξηγεί πως ο κβαντικός υπολογιστής  δεν θα έχει καμία σχέση με τους σημερινούς υπολογιστές, ανεξαρτήτως μορφής (λάπτοπ, σταθερούς, τάμπλετ κλπ), αλλά, ταυτόχρονα, μπορεί και να μοιάζει – σε ορισμένες μορφές του – με τους σημερινούς, αφού, ουσιαστικά, ένας κβαντικός υπολογιστής είναι ένας «συνεπεξεργαστής» στον υπολογιστικό πυρήνα ενός κλασικού υπολογιστή.

Θα πρόκειται, δηλαδή, για μια συνδυαστική επεξεργασία, αφού, όπως εξηγεί, τα περισσότερα από τα στοιχεία που συγκροτούν έναν κβαντικό υπολογιστή είναι επίσης hardware (σσ. τα φυσικά εξαρτήματα ενός υπολογιστή), όπως τα τροφοδοτικά. Αυτός ο εξοπλισμός θα ελέγχεται από τον κλασικό υπολογιστή στον οποίο θα υπάρχουν τα δεδομένα που θα φορτώνονται στον κβαντικό υπολογιστή και θα ανακτώνται από αυτόν. Στη συνέχεια θα επεξεργάζονται από έναν υπερυπολογιστή.

Δηλαδή ο κβαντικός υπολογιστής δεν θα είναι για οικιακή χρήση, αλλά μόνο για τη λύση συνθέτων προβλημάτων;

Είναι θέμα βελτιστοποίησης, λέει ο καθηγητής. Για παράδειγμα, υπάρχουν αλγόριθμοι που θα λυθούν πολύ πιο αποτελεσματικά με τη βοήθεια κβαντικών υπολογιστικών συσκευών, αν και ούτε οι επιστήμονες ακόμη δεν μπορούν να διατυπώσουν πολλά από αυτά τα προβλήματα σε μια μορφή που θα γίνει «κατανοητή» από τους κβαντικούς επεξεργαστές. Συνεπώς, θα απαιτηθούν αμοιβαίες προσπάθειες από την επιστημονική κοινότητα και τους πιθανούς πελάτες που χρειάζονται την υπολογιστική ισχύ των κβαντικών επεξεργαστών. Προφανώς, τέτοια ισχύ χρειάζεται σε τομείς όπως η ιατρική και η άμυνα.

Άρα, το θέμα δεν είναι αν ένας κβαντικός υπολογιστής θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για οικιακή χρήση. Το θέμα είναι αν ο οικιακός χρήστης θα είναι σε θέση να υποβάλλει τις ανάγκες του στον κβαντικό υπολογιστή με τρόπο που να μπορεί να τις επεξεργαστεί και να δώσει λύσεις.

Μοιάζει περίπου με την επανάσταση της τυπογραφίας: Στην αρχή, αφορούσε τους ελάχιστους που μπορούσαν να διαβάσουν.

Πώς μοιάζει ένας κβαντικός υπολογιστής στην πραγματικότητα; Πώς δομείται;

Μέχρι στιγμής υπάρχουν περίπου δέκα εντελώς διαφορετικά, μεταξύ τους, φυσικά μοντέλα που ισχυρίζονται ότι αποτελούν τη θεμελιώδη βάση για κβαντικούς υπολογισμούς. Μπορούν να δουλέψουν με βάση τα φωτονικά τσιπ, τα οποία επικοινωνούν ανταλλάσσοντας παλμούς λέιζερ αντί ηλεκτρικών σημάτων ανεβάζοντας τις ταχύτητες επεξεργασίας εντυπωσιακά. Αυτά μπορεί να είναι ουδέτερα άτομα, ιόντα, υπεραγώγιμα qubits** (σσ. τα μικρότερα στοιχεία για την αποθήκευση πληροφοριών σε έναν κβαντικό υπολογιστή).

Όλα αυτά είναι θεμελιωδώς διαφορετικά μοντέλα που απαιτούν διαφορετικό hardware και έλεγχο. Για παράδειγμα, ένας υπολογιστής που βασίζεται σε υπεραγώγιμα qubits είναι, στην πραγματικότητα, ένα μεγάλο «ψυγείο». Χρησιμοποιεί κρυογονική τεχνολογία σε όλα τα εξαρτήματα και τις συσκευές που τον απαρτίζουν. Για να λειτουργήσει χρειάζεται εξοπλισμό συνθηκών κενού αέρος, καθώς και ένα τεράστιο «δοχείο» με ψυκτικό υλικό.

Ταυτόχρονα, τα φωτονικά τσιπ θα «τρέχουν» πάνω σε μία μητρική επί της οποίας θα σχεδιάζονται «οδηγοί» χρησιμοποιώντας διαφορετικές οπτικές τεχνολογίες, οι οποίες θα διασταυρώνονται και θα αποκλίνουν για να σχηματίσουν πολύπλοκες διεπαφές. Σαν ένα κενό ζωγραφικό τελάρο που θα φιλοξενεί συνεχείς αλλαγές σχημάτων.

Ουσιαστικά, σήμερα, δεν υπάρχει μία «οπτικοποιημένη» εκδοχή ενός κβαντικού υπολογιστή.

Ποια θα είναι τα πλεονεκτήματα μιας κβαντικής τηλεφωνικής επικοινωνίας σε σχέση με τη σημερινή συμβατική;

Καταρχήν η ασφάλεια: Ένα κβαντικό τηλέφωνο δεν μπορεί να παγιδευτεί. Οι κβαντικές επικοινωνίες μπορούν να εξασφαλίσουν απόλυτη εμπιστευτικότητα. Τα σημερινά συστήματα επικοινωνίας χρησιμοποιούν ως επί το πλείστον ασύμμετρη κρυπτογράφηση. Ένας κβαντικός υπολογιστής μπορεί να τα σπάσει. Για να αποφευχθεί αυτό πρέπει να χρησιμοποιηθεί συμμετρική κρυπτογράφησηκαι αυτό μας εισάγει στη σφαίρα της κβαντικής τεχνολογίας.

Πώς θα επηρεάσει την καθημερινή ζωή των ανθρώπων η εμφάνιση και η εξάπλωση κβαντικών επικοινωνιών και υπολογιστών;

Σε πρώτη φάση η διάδοσή τους δεν θα γίνει πολύ αισθητή στην καθημερινότητα. Ακόμη και το γεγονός ότι η κβαντική τεχνολογία θα καταστήσει τον κωδικό PIN μιας τραπεζικής κάρτας ουσιαστικά απρόσβλητο, δεν θα είναι κάτι το «απτό». Ωστόσο, αυτές οι αλλαγές θα επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό τις υπηρεσίες ασφαλείας και το τραπεζικό σύστημα και, κατ΄ επέκταση, σημαντικό μέρος της ζωής μας, χωρίς να το αισθανόμαστε άμεσα.

Θα μπορεί ένα κβαντικό σύστημα να «σπάσει» από έναν κβαντικό υπολογιστή;

Όχι. Τα κβαντικά κρυπτογραφικά συστήματα δεν θα μπορούν να «σπάσουν» από κβαντική τεχνολογία. Η πληροφορία θα είναι απολύτως προστατευμένη.

Μπορεί η κβαντική τεχνολογία να βοηθήσει στην εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης;

Παρά τα φαινόμενα, το ζήτημα είναι αμφιλεγόμενο. Υπάρχει η άποψη ότι η τεχνητή νοημοσύνη βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στους κβαντικούς αλγόριθμους που χρησιμοποιούνται στον κβαντικό υπολογισμό. Υπάρχουν φυσικοί που δεν συνδέουν άμεσα αυτές τις δύο τεχνολογίες, αλλά υπάρχουν πολλές τάσεις ή ενδείξεις που δείχνουν ότι πιθανόν να είναι κοντινές. Αν και είναι πολύ νωρίς για να μιλήσουμε πιο αντικειμενικά.

Το σίγουρο είναι, πως η κβαντική τεχνολογία είναι το επόμενο βήμα προς τον «θαυμαστό καινούργιο κόσμο». Αρκεί να μην πρόκειται για την ομώνυμη δυστοπία του Χάξλεϋ…

_

*Κβαντική διεμπλοκή είναι το φαινόμενο, κατά το οποίο δύο σωματίδια ή ομάδες σωματιδίων που δημιουργούνται μαζί ή αλληλεπιδρούν συνενώνοντας τις κυματοσυναρτήσεις τους και μένουν σε κατάσταση διεμπλοκής μεταξύ τους, ασχέτως του χώρου που μεσολαβεί πλέον από το ένα στο άλλο. Αν σταλεί το ένα από τα δύο στο άλλο άκρο του σύμπαντος και συμβεί κάτι σε οποιοδήποτε από τα δύο, το άλλο αντιδρά ακαριαία.

**Κβαντικό bit, ή συνηθέστερα qubit, είναι η στοιχειώδης μονάδα κβαντικής πληροφορίας. Η διαφορά από το «κλασικό» δυαδικό ψηφίο (bit) είναι ότι ενώ το bit μπορεί να πάρει μόνο μια από δύο δυνατές τιμές, (είτε μηδέν 0 είτε ένα 1) το qubit είναι μια υπέρθεση (άθροισμα) και των δύο καταστάσεων ταυτόχρονα.

Πηγή: physics4u.gr

Κατηγορίες:
Φυσική & Φιλοσοφία

Η διαφορά επιστημονικής γνώσης και ψευδοεπιστήμης (συνέντευξη του Στέφανου Τραχανά)

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

Ο Στέφανος Τραχανάς διδάσκει, μεταξύ άλλων, κβαντική φυσική και διαφορικές εξισώσεις στο τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης από το 1983 έως σήμερα. Είναι συγγραφέας εννέα πανεπιστημιακών συγγραμμάτων στα παραπάνω πεδία και ενός βιβλίου για το ευρύτερο μορφωμένο κοινό με τίτλο «Το φάντασμα της όπερας: η επιστήμη στον πολιτισμό μας». Το βιβλίο του, «An Introduction to Quantum Physics» μόλις κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Wiley.
Το 2003 ανακηρύχτηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Κρήτης ενώ το 2012 του απονεμήθηκε το Εθνικό Βραβείο εξαίρετης πανεπιστημιακής διδασκαλίας, το οποίο επιδίδεται από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Για το σύνολο της προσφοράς του τιμήθηκε το 2015 με τον Ανώτερο Ταξιάρχη του Φοίνικα της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ως ιδρυτικό μέλος και διευθυντής των Πανεπιστημιακών Εκδόσεων Κρήτης, μέχρι το 2013 είχε τη βασική ευθύνη για τη δημιουργία του πρώτου πανεπιστημιακού εκδοτικού οίκου της χώρας. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται πυρετωδώς για την υλοποίηση και στην Ελλάδα της Διαδικτυακής Εκπαίδευσης και συνεπώς για τη δημιουργία του νέου είδους εκπαιδευτικού υλικού που απαιτείται για να την στηρίξει.
Πεπεισμένος ότι η χώρα δεν μπορεί να μείνει έξω από τις επαναστατικές αλλαγές που συντελούνται αλλού σε αυτό το πεδίο, πήρε την πρωτοβουλία για την ίδρυση του Mathesis –ενός ιδιαίτερου τμήματος των ΠΕΚ– στο οποίο και προσφέρει εθελοντικά την εργασία του τόσο ως διευθυντής του (πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης) όσο και ως δάσκαλος ή συγγραφέας. «Η επιτυχία αυτού του “πειράματος” είναι το προσωπικό μου στοίχημα για τα επόμενα χρόνια», δηλώνει ο ίδιος.

Στην συνέχεια διαβάζουμε την άποψη του Στέφανου Τραχανά για το πως διαφοροποιείται η επιστημονική γνώση από την ψευδοεπιστήμη (από την συνέντευξή του στον Σπύρο Μανουσέλη):

● Σχεδόν οι πάντες συμφωνούν ότι στις μέρες μας είναι ζωτική ανάγκη να διαφοροποιείται η επιστημονική γνώση από την ψευδοεπιστήμη. Υπάρχουν, ωστόσο, αυστηρά αντικειμενικά ή, έστω, κοινά αποδεκτά κριτήρια για το τι είναι και τι δεν είναι επιστημονικό; Και αν ναι, ποια είναι αυτά;

Η διαφοροποίηση είναι εύκολη, τουλάχιστον για τις επιστήμες της φύσης που είναι εμπειρικές. Για να γίνει κάτι αποδεκτό –π.χ. ένας βιολογικός μηχανισμός ή ένας φυσικός νόμος– δημοσιεύεται σε κάποιο επιστημονικό περιοδικό με κριτές και υποβάλλεται σε εξονυχιστικό πειραματικό έλεγχο από πολλούς ανεξάρτητους επιστήμονες και, αν κανείς δεν μπορέσει να το καταρρίψει, τότε γίνεται μέρος της καθιερωμένης γνώσης και συμπεριλαμβάνεται βαθμιαία –αν πρόκειται για κάτι σημαντικό– στη διδασκόμενη ύλη και στα διδακτικά εγχειρίδια από το Λύκειο έως το Πανεπιστήμιο.

Η διάκριση μεταξύ επιστήμης και ψευδοεπιστήμης είναι λοιπόν αναμφίβολη: επιστήμη και επιστημονική γνώση είναι οτιδήποτε έχει περάσει την παραπάνω ανοιχτή διαδικασία ελέγχου και έχει αποτυπωθεί στα έγκριτα επιστημονικά περιοδικά και τα προγράμματα σπουδών των πανεπιστημίων ή στα καθιερωμένα πανεπιστημιακά συγγράμματα. Οτιδήποτε αρνείται να υποβληθεί σε αυτήν τη διαδικασία και μετράει μόνο προβολές στο YouTube ανήκει σίγουρα στην άλλη όχθη. Είναι η επιστήμη του… διαδικτύου ή απλώς ψευδοεπιστήμη, για να χρησιμοποιήσουμε τον καθιερωμένο όρο.

Είναι όμως εύκολο για τον πολίτη που εκτίθεται σε καταιγισμό «επιστημονικών» πληροφοριών μέσω διαδικτύου να διακρίνει τι από αυτά είναι έγκυρη επιστημονική γνώση και τι ψευδοεπιστήμη;

Δεν είναι εύκολο, αλλά μπορούμε να τον βοηθήσουμε να το κάνει. Απευθυνόμενος, λοιπόν, στον πολίτη που μας διαβάζει, θα του έδινα μία πολύ πρακτική συμβουλή μέσα από το εξής παράδειγμα: Ας πούμε ότι παρακολουθεί μια ομιλία και ο ομιλητής ισχυρίζεται ότι η θεωρία της εξέλιξης –ο «αγαπημένος εχθρός» πολλών– είναι λάθος και επικαλείται διάφορα «ατράνταχτα» στοιχεία για να το στηρίξει.

Δεν έχει παρά να κάνει στον ομιλητή μία πολύ απλή ερώτηση: «Σε ποιο επιστημονικό περιοδικό έχουν δημοσιευτεί όλα αυτά που λέτε και πού διδάσκονται;». Διότι μία τόσο ριζοσπαστική ανατροπή της θεωρίας της εξέλιξης δεν μπορεί να έχει κρατηθεί μυστική. Σίγουρα θα έχει δημοσιευτεί στο πιο έγκυρο περιοδικό του κλάδου και σίγουρα θα διδάσκεται σε όλα τα τμήματα βιολογίας του κόσμου, μεταξύ αυτών και στα ελληνικά.

Και αν η απάντηση που θα πάρετε, αγαπητέ αναγνώστη, δεν είναι συγκεκριμένη, αλλά είναι αοριστίες και λεκτικά πυροτεχνήματα, τότε ξέρετε ότι αυτό που ακούσατε δεν είναι επιστημονικός λόγος αλλά ψευδοεπιστήμη.

http://www.zimzamphysics.gr/wp-content/uploads/2019/03/1PSEUDOSCIENCE-670x550.jpg

● Υπάρχουν όμως και άλλα θέματα, έξω από τη σφαίρα των φυσικών επιστημών –π.χ. θεωρίες συνωμοσίας για κοινωνικοπολιτικά ή ιστορικά ζητήματα–, όπου η διάκριση μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας δεν μπορεί να γίνει με εξίσου σαφή τρόπο όπως στις θετικές επιστήμες. Σε αυτή την περίπτωση τι θα λέγατε στον ανήσυχο και ενεργό πολίτη;

Θα του έλεγα κάτι πολύ παρόμοιο με το προηγούμενο, που θα το ονόμαζα επιστημονικό τρόπο σκέψης στην καθημερινή ζωή ή απλώς καθημερινή επιστήμη. Αυτήν που χρησιμοποιούν οι στοιχειωδώς έξυπνοι άνθρωποι για να επεξεργάζονται το πλήθος των καθημερινών δεδομένων και πληροφοριών της ζωής τους και να παίρνουν όσο γίνεται πιο ορθολογικές αποφάσεις.

Αυτή η καθημερινή επιστήμη έχει δύο απλά συστατικά. Το ένα είναι η κοινή λογική. Υποβάλλεις σε έναν λογικό έλεγχο αυτά που ακούς και αντιλαμβάνεσαι αν έχουν λογική συνοχή ή είναι –όπως έλεγαν οι παλαιότεροι– λίθοι, πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα. Και το δεύτερο είναι η απλή ερώτηση: «Πώς το ξέρεις αυτό;» Δηλαδή η ερώτηση που πάντα κάνεις στον συνομιλητή σου αν πρόκειται να πάρεις μια σοβαρή απόφαση με βάση αυτά που σου λέει και θέλεις να βεβαιωθείς ότι είναι βάσιμα και όχι απλές φήμες. Με λίγη καθημερινή επιστήμη στις αποσκευές τους, οι περισσότεροι πολίτες μπορούν να αποκρούσουν εύκολα τις θεωρίες συνωμοσίας που αφθονούν «εκεί έξω».

Ένα παράδειγμα: Το ότι ο Αϊνστάιν έκλεψε τη θεωρία της σχετικότητας από τον Καραθεοδωρή είναι βεβαίως… γνωστό! Συμφωνείτε με τον συνομιλητή σας, αλλά πολύ καλοπροαίρετα τον ρωτάτε: «Ναι, αλλά πώς το ξέρουμε αυτό;» Και αφού ακούσετε διάφορα για τις επιστολές του Αϊνστάιν προς τον Καραθεοδωρή, έρχεται η αποστομωτική απάντηση: «Μα, αφού το ομολόγησε ο ίδιος ο Αϊνστάιν στην τελευταία του συνέντευξη!» Για να μη μακρηγορούμε, τέτοια συνέντευξη δεν υπάρχει.

Και όταν αναζητήσαμε την πηγή αυτής της «πληροφορίας», διαπιστώσαμε ότι ήταν η εξής μία: η εφημερίδα «Αυριανή»! Και όμως, έφτασε να αναπαράγεται αυτή η «πληροφορία» ακόμα και από επίσημους ιστότοπους.

Ενώ ο κοινός νους δεν θα χρειαζόταν τίποτα από τα παραπάνω για να «βγάλει απόφαση». Απλώς θα σκεφτόταν: Μα, καλά, και το θύμα της κλοπής –ο Καραθεοδωρής δηλαδή– γιατί δεν μίλησε ποτέ; Αυτόν τον πολίτη με τον κοινό νου χρειαζόμαστε επειγόντως, πριν ο «νέος σκοταδισμός» –όπως πολύ ωραία τον περιγράψατε, κύριε Μανουσέλη, στο τόσο στοχαστικό άρθρο σας της περασμένης εβδομάδας– φτάσει να απειλεί σοβαρά τις ήδη παραπαίουσες δημοκρατίες μας.

● Γιατί λοιπόν, σε μια εποχή σαν τη δική μας, που ορθά χαρακτηρίζεται «εποχή του επιστημονικού πολιτισμού», εξακολουθεί να υπάρχει ένας εντυπωσιακά μεγάλος επιστημονικός αναλφαβητισμός, που γεννά και τρέφει αντιεπιστημονικές ιδεολογίες και φοβικές αντιδράσεις απέναντι στα επιτεύγματα και τις εξελίξεις της σύγχρονης τεχνοεπιστήμης;

Προφανώς, αυτό είναι το ερώτημα–κλειδί για το θέμα που συζητάμε. Δεν έχει όμως εύκολη απάντηση γιατί είναι ένα πολυπαραγοντικό πρόβλημα –περιλαμβάνει και πτυχές του ανθρώπινου ψυχισμού που δεν είναι δουλειά του καθενός μας να αναλύσει–, οπότε μόνο δύο εύκολες επισημάνσεις θα μπορούσα να κάνω. Η μία είναι ο ρόλος του νέου Μεγάλου Αδελφού: ο ρόλος του διαδικτύου και κυρίως των μηχανών αναζήτησης και του τρόπου που επιλέγουν και φέρνουν στην κορυφή τα θέματα που «μας ενδιαφέρουν». Είναι ένας μηχανισμός αόρατης χειραγώγησης που δημιουργεί μεγάλες κλειστές κοινότητες ομοφρονούντων σε ένα θέμα, ικανές να ακούν μόνο τον αντίλαλο της δικής τους φωνής.

Ο δεύτερος παράγοντας είναι η εγκατάλειψη από το εκπαιδευτικό σύστημα –όχι μόνο το δικό μας– της βασικής υποχρέωσης που είχε θέσει ο Διαφωτισμός και η μεγάλη παράδοση του ευρωπαϊκού ουμανισμού για την εκπαίδευση: Να διδάσκεται η επιστήμη όχι μόνο ως χρήσιμη γνώση αλλά και ως απελευθερωτική δύναμη του ανθρώπου. Να τον προφυλάσσει από τις δεισιδαιμονίες και τις προλήψεις, όπως ονειρεύτηκε τον κοινωνικό ρόλο της επιστήμης ο Ρήγας Φεραίος όταν έγραφε το «Φυσικής Απάνθισμα». Πού να ήξερε…

Πηγή: efsyn.gr

Κατηγορίες:
Φυσική & Φιλοσοφία

ΟΜΑΔΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

 

banner

Στο σχολείο που διδάσκω φυσική (ΕΡΑΣΜΕΙΟΣ ΕΛΛΗΝΟΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ) προς τιμήν των ιδιοκτητών και διευθυντών ενσωματώσαμε στις δραστηριότητες τα τελευταία δύο χρόνια την "Ομάδα Επιστημονικής Σκέψης".

Πρόκειται για μια σειρά μαθημάτων τα οποία έχω οργανώσει σε δύο κύκλους και περιέχουν:

(α) Πολύ ενδιαφέροντα επιστημονικά ντοκιμαντέρ (όπως πχ. η κατασκευή της Γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου).

(β) Μία σειρά μαθημάτων η οποία αναφέρεται στη θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου.

(γ) Μία σειρά μαθημάτων τα οποία αναφέρονται στην θεωρία της σχετικότητας και την κβαντομηχανική.

Ο πρώτος κύκλος διαρκεί μια σχολική χρονιά.

Ο δεύτερος κύκλος διαρκεί επίσης μια σχολική χρονιά και έχει να κάνει με την εμφάνιση της ζωής στον πλανήτη και πώς εξελίχθηκε και φτάσαμε μέχρι τον άνθρωπο και τον πολιτισμό του.

Όλο αυτό το υλικό το διαθέτω σε οποιονδήποτε συνάδελφο θα ήθελε να πραγματοποιήσει μία αντίστοιχη δραστηριότητα στο σχολείο του.

Σας παρακαλώ όσοι μπορείτε κοινοποιείστε το σε φίλους σας εκπαιδευτικούς.

Σας ευχαριστώ πολύ,

Δημήτρης Ζαμάγιας

 

Σχόλιο: Εάν έχετε χρόνο δείτε ένα εντυπωσιακό ντοκιμαντέρ από αυτά που υπάρχουν στην Ομάδα Επιστημονικής Σκέψης.

 

Κατηγορίες:
Νέα
web design by