Και κάτι άλλο... (275 άρθρα)

-Πότε είσαι έτοιμος να γίνεις πατέρας;

–Την αλήθεια; Ποτέ. Ποτέ δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, όσα χρόνια κι αν περάσουν, ό,τι κι αν έχεις επιτύχει. Πάντα κάτι θα λείπει από το παζλ της επιτυχίας. Λίγο η επαγγελματική αποκατάσταση, λίγο το κυνήγι της πιο άνετης ζωής κι έτσι μπορείς να το αναβάλεις για πάντα. Η πατρότητα είναι κάτι που απλά έρχεται και σε βρίσκει. Μέχρι και την τελευταία στιγμή, όμως, ακόμα κι αν το αποζητάς, αισθάνεσαι απροετοίμαστος.

Αυτά ήταν τα λόγια του κυρ Σταμάτη, ενός μεσήλικα που ερχόταν καθημερινά στο μαγαζί που δούλευα και έπινε τον πρωινό καφέ του.

Τα κράτησα και τα σκεφτόμουν λίγο πριν την ανακοίνωση του θετικού τεστ εγκυμοσύνης. Τα πόδια έτρεμαν και στο μυαλό επικρατούσε χάος. Κάπως έτσι γεννήθηκαν δύο επιλογές: Ή να το βάλω στα πόδια ή να αναλάβω τις ευθύνες μου και να σηκώσω το βαρύ τίτλο που φέρει η έννοια της λέξης «πατέρας».

Η πρώτη επιλογή απορρίφθηκε αμέσως. Δε γίνεται να λες πως θέλεις τον άνθρωπό σου κι όταν έρθει η στιγμή που πρέπει να το αποδείξεις εσύ να λακίζεις.

Έτσι, μετά το πρώτο σοκ των ευθυνών, ξεκίνησα να σκέφτομαι θετικά και να αναρωτιέμαι όλα αυτά που σε κάθε νέο γονιό περνούν από το μυαλό. Τι όνομα θα του δώσουμε, αν θα είμαστε σωστοί γονείς και φυσικά το φύλο του παιδιού.

Οι περισσότεροι άντρες θέλουν αγόρι. Να του πάρουν πατίνι, να το πάνε γήπεδο, να του δώσουν συμβουλές για γκόμενες, κι αργότερα να τον καμαρώσουν φαντάρο.

Πιστεύουν πως μπορούν να χειριστούν την κατάσταση καλύτερα και να είναι πιο κοντά στο παιδί, εφόσον, θα είναι του ιδίου φύλου. Πάνω κάτω θα ξέρουν τι ζητάει και όσο μεγαλώνει δε θα ανησυχούν για τη σεξουαλική του ζωή πιο μετά.

Όπως και να έχει, εγώ κορίτσι θέλω. Πάντα ήθελα, ακόμα κι όταν με ρωτούσαν για πλάκα. Τώρα όμως φταίει και η αδυναμία που έχω στη μάνα της. Δε γίνεται ο άντρας να αγαπήσει το παιδί του, αν δεν αγαπάει πρώτα τη γυναίκα που το έφερε στον κόσμο.

Είναι λεπτό το δέσιμο μεταξύ πατέρα και κόρης. Αν δε βάλεις τα θεμέλια από την αρχή, θα καταλήξεις απλώς μια φιγούρα της ζωής της, που δε θα ξέρεις τι πραγματικά σκέφτεται και στο μέλλον θα σου κρύβει πράγματα για να μη σε απογοητεύσει ή γιατί φοβάται. Λες κι εμείς δεν κάναμε λάθη και θα μπορούμε να κατακρίνουμε το ίδιο το παιδί μας.

Μα εγώ θέλω να μπαίνω στο σπίτι μετά τη δουλειά και να τρέχει να με αγκαλιάσει, όχι γιατί το λέει η μαμά, αλλά επειδή της έλειψαν οι αστείες γκριμάτσες μου και περιμένει πώς και πώς να φάμε για να συνεχίσω μετά να της διαβάζω το αγαπημένο της βιβλίο.

Να μου κάνει μούτρα όλο πείσμα –ίδια η μάνα της– επειδή δεν την αφήνω να κάτσει στο μπροστινό κάθισμα του αυτοκινήτου και να της το εξηγώ όση ώρα κι αν χρειαστεί μέχρι να το καταλάβει. Όχι μόνο επειδή το λέω εγώ και της το επιβάλλω.

Αργότερα, στην εφηβεία, όταν γνωρίσει τον πρώτο της έρωτα να μη μου το κρύψει, αλλά να έρθει από μόνη της να το πει γιατί θα ξέρει πως θα πάρει μια καλή συμβουλή και φυσικά θα μπορεί να μοιραστεί τη χαρά. Να μη φοβάται πως δε θα εγκρίνω και θα απορρίψω τη σχέση της. Εμείς δεν ερωτευτήκαμε; Πώς κάνουν έτσι κάποιοι γονείς όταν μαθαίνουν ότι η κόρη τους έχει σχέση;

Μα πάνω απ’ όλα, θέλω να τη δω να στέκεται μόνη στα πόδια της και να γίνει ανεξάρτητη. Να της έχω μάθει να στηρίζεται στις δικές της πλάτες και να πιστεύει στον εαυτό της. Από τα παιδικά χρόνια, ακόμα, να επιμένει πως μπορεί να δέσει μόνη της τα κορδόνια, μέχρι την ενηλικίωση που μπορεί να μείνει από δουλειά, αλλά δε θα το βάλει ποτέ κάτω.

Δε θέλω να είμαι η πρώτη της λύση στα προβλήματα, σίγουρα όμως θέλω να γνωρίζει πως στα πολύ δύσκολα θα είμαι η τελευταία της. Αν χρειαστεί να ζητήσει βοήθεια, θα ξέρει πως ο μπαμπάς όλα μπορεί να τα καταφέρει.

Κι όταν αύριο γεράσω να έρχεται να πίνει έναν καφέ μαζί μου. Να με φορτώνει αυτή πια στο αυτοκίνητο και να κερνάει το τραπέζι. Όχι όμως από απλή υποχρέωση απέναντι στον πατέρα που τη ντάντευε όταν ήταν μικρή. Αλλά γιατί θέλει να μου πει τα νέα της, με τη σειρά μου να της πω για το ανεβασμένο μου σάκχαρο και να μου εξηγεί αυτή τώρα, γελώντας, πως δεν επιτρέπεται να τρώω σοκολατίνες με το κιλό όπως παλιά.

Ποτέ δεν τις κατάλαβα τις τυπικότητες που έχω συναντήσει μεταξύ πατέρα και κόρης. Ο πολιτισμός προχωράει και κάποια στερεότυπα δυστυχώς μένουν ακόμη ίδια. Κατάλοιπα ομοφοβίας, ρατσισμού, αποστειρωμένες ενδοοικογενειακές σχέσεις μιας αρτηριοσκληρωτικής πατριαρχίας.

Όλα από το σπίτι ξεκινάνε κι εκεί καταλήγουν. Στο τέλος, ό,τι έβαλες στο παιδί σου θα το λουστείς εσύ ο ίδιος. Από το να μη σε παίρνει ένα τηλέφωνο όταν φύγει από το σπίτι τραβώντας τη γραμμή της δικής του πια ζωής, μέχρι το να σε παρατήσει σ’ ένα γηροκομείο.

Όχι όμως η δικιά μου κόρη. Αυτή θα είναι η πραγματική γυναίκα της ζωής μου, γιατί θα έχει πάρει κάτι από μένα. Κι αν από τα δέκα που θα προσπαθήσω να της μάθω κρατήσει τα δύο, εγώ πάλι ευτυχισμένος θα είμαι.

    Πηγή: http://antikleidi.com

Τρεις πεζοπόροι βρέθηκαν μπροστά σε μια πηγή που ανέβλυζε μέσα από το βράχο. Πάνω του υπήρχε επιγραφή που έγραφε: «Η πηγή είναι το πρότυπό μας». Αυτό έγινε αφορμή ν’ αρχίζουν μια συζήτηση μεταξύ τους, δίνοντας ο καθένας τη δική του ερμηνεία.

Ο πρώτος είπε:

«Η πηγή στην πορεία  της συγκεντρώνει όλα τα νερά για να μετατραπεί σ’ ένα μεγάλο ποτάμι. Έτσι κι ο άνθρωπος πρέπει στη διάρκεια της ζωής του να συγκεντρώνει το χρήμα για να γίνεται όλο και πιο πλούσιος».

Ο δεύτερος είπε:

«Για μένα η λέξη σημαίνει ότι ο άνθρωπος στον λόγο του πρέπει να είναι καθαρός σαν το νερό αυτής της πηγής».

Ο τρίτος που ήταν σοφός άνθρωπος είπε:

«Η πηγή πρέπει να είναι το πρότυπο του ανθρώπου. Δίνει το νερό της σε όλους για να το πιούν, χωρίς  να απαιτεί τίποτα. Κάνει σε όλους το καλό, χωρίς να περιμένει οποιαδήποτε ανταμοιβή».

__________________

   Σημείωση: Η αναφορά που γίνεται στον τολστόι είναι μ’ επιφύλαξη γιατί δεν έχουμε εντοπίσει το παραπάνω απόσπασμα σε κάποιο κειμενό του.

Πηγή: http://antikleidi.com

Γεννήθηκε σαν σήμερα, στο Παρίσι, στις 14 Νοεμβρίου του 1840. Η φράση του Σεζάν «ο Κλοντ Μονέ δεν είναι παρά ένα μάτι, αλλά τι μάτι!» φανερώνει αφενός την επιδοκιμασία του για τον τρόπο με τον οποίο ζωγράφιζε ο Μονέ, και αφετέρου την επίγνωση του γεγονότος ότι η οπτική αντίληψη, θαυμαστή ικανότητα την οποία διαθέτουν όλοι οι άνθρωποι, αποτελεί το κύριο εργαλείο για κάθε καλλιτέχνη.

Στον μη εξοικειωμένο με την ιστορία της τέχνης αναγνώστη, η παρατήρηση αυτή ενδέχεται να φανεί κάπως κοινότοπη. Ωστόσο, η ιστορία της Δυτικής τέχνης, αν και βρίθει παραδειγμάτων στα οποία η φύση χρησιμοποιείται ως αφετηρία για την καλλιτεχνική δημιουργία, ποτέ δεν συνδέθηκε τόσο στενά με την αίσθηση της όρασης, όσο στην περίπτωση του Ιμπρεσιονισμού. Ειδικότερα ο Μονέ, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, μετέτρεψε αυτή την κοινή σε όλους τους ανθρώπους ικανότητα σε δραστηριότητα πρωτεύουσας σημασίας, στην οποία αφιέρωσε, ακαταπόνητα, ολόκληρη τη ζωή του. Στις πολυάριθμες γραπτές μαρτυρίες που μας άφησε παρουσιάζεται, σχεδόν πάντα, αφοσιωμένος στις έρευνές του.

Η άνοιξη 1872

Ωστόσο, ο Μονέ δεν αναζητούσε μόνο τόπους που να τον εμπνέουν, όπως συχνά συμβαίνει με τους ζωγράφους’ εκείνο που επιδίωκε πάνω απ’ όλα ήταν να εμβαθύνει, μέσω της εικαστικής τους «μεταγραφής», σε όσα τού υποδείκνυε η όραση, να επιτύχει, με άλλα λόγια, ένα είδος αποκωδικοποίησης της πραγματικότητας. Ενθουσιασμένος αρχικά με τη δουλειά του ζωγράφου, έφτασε να απορροφηθεί πλήρως από αυτή και να της αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του, δίχως να αμφιβάλλει ποτέ -ούτε καν στις πιο δύσκολες στιγμές- για τη σημασία που είχαν οι στόχοι του. Απεναντίας, αμφέβαλλε έντονα για τα έργα του, από τα οποία δεν έμενε σχεδόν ποτέ ικανοποιημένος, ενώ παράλληλα δεν θεωρούσε ποτέ ότι είχε εξαντλήσει τις δυνατότητες της παλέτας του.

Ζωγράφιζε σχεδόν πάντα τοπία, συχνά χρησιμοποιώντας τα σαν επαναλαμβανόμενα μοτίβα, τα οποία παρουσίαζε σε τόσες παραλλαγές, όσες και οι δυνατότητες που του πρόσφερε το θέμα, όπως αυτό γινόταν αντιληπτό μέσω της όρασης. Ελάχιστες φορές καταπιάστηκε με την ανθρώπινη μορφή, αλλά, ακόμη και όταν αποφάσιζε να αναμετρηθεί μαζί της, την παρουσίαζε σαν στιγμή της πραγματικότητας, σαν μια από τις πολλαπλές όψεις του φυσικού κόσμου. Τα περισσότερα πρόσωπα που τον περιτριγύριζαν προέρχονταν από το χώρο της τέχνης” παρ’ όλα αυτά, η βιογραφία του δεν αναφέρει εχθρότητα με κανέναν, ούτε καν αντιπαλότητα. Αυτή του η ανάγκη για ομαλότητα στο πεδίο των ανθρώπινων σχέσεων τον οδήγησε να δημιουργήσει ισχυρές και μακροχρόνιες φιλίες.

Ο Μονέ έβρισκε πάντα συμπαράσταση στους φίλους του όποτε είχε ανάγκη τη βοήθειά τους. Ποτέ δεν ξεχνούσε, όμως, τη στήριξη που του παρείχαν, αποδεικνύοντας —ακόμη και όταν η δόξα τον είχε πλέον ανταμείψει και με το παραπάνω για τις δυσκολίες περασμένων εποχών— πως η σύμπνοια και η ομόνοια που είχε κάποτε ενώσει τους ιμπρεσιονιστές εξακολουθούσε να του είναι απαραίτητη για τις αναζητήσεις του, αλλά και για να συντηρεί τη δημιουργικότητα της σκέψης του.

Ιτιά

Ο Κλοντ Μονέ (Claude Monet, 1840-1926) γεννήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1840 στο Παρίσι. Ήταν γιος του Adolphe Monet, παντοπώλη, και της Louise Justine Aubry. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στη Χάβρη, όπου η οικογένειά του εγκαταστάθηκε όταν εκείνος ήταν 5 ετών. Το πατρικό του βρισκόταν κοντά στη θάλασσα, στο προάστιο Sainte-Adresse” εκεί γεννήθηκε και το ενδιαφέρον του Μονέ για το τοπίο, αγροτικό ή θαλασσινό, το οποίο έμελλε να παραμείνει αμείωτο καθ’ όλη τη διάρκεια της μακράς καλλιτεχνικής του διαδρομής. Τα πρώτα του έργα, ωστόσο, ήταν καρικατούρες συμπολιτών του, τις οποίες φιλοτέχνησε με κάρβουνο και μολύβι στα 15 του χρόνια.

Πρώτος «πνευματικός πατέρας» του νεαρού Κλωντ υπήρξε ο ζωγράφος Εζέν Μπουντέν, ο οποίος και τον μύησε στη ζωγραφική τοπίων στο ύπαιθρο, το 1856. Εκτός από δάσκαλός του όμως, ο Μπουντέν ήταν και εκείνος με τον οποίο αντάλλασσε απόψεις για τα καλλιτεχνικά δρώμενα. Στη γαλλική πρωτεύουσα, ο Μονέ επισκέφθηκε το Σαλόνι (Salon), την επίσημη ετήσια έκθεση, που αποτελούσε τον καθρέφτη των καλλιτεχνικών τάσεων και αντιλήψεων και την εποπτεία της οποίας είχε η Σχολή Καλών Τεχνών. Σε επιστολή του προς τον Μπουντέν, γραμμένη στο Παρίσι στις 20 Φεβρουάριου 1856, ο νεαρός καλλιτέχνης ανέφερε με ενθουσιασμό τους ζωγράφους που προτιμούσε, ανάμεσα στους πολλούς που παρουσίαζαν τη δουλειά τους:

«Δεν φαντάζεστε πόσα ενδιαφέροντα πράγματα θα ανακαλύπτατε αν ερχόσασταν αυτή τη στιγμή στο Παρίσι. Υπάρχει μια έκθεση σύγχρονης ζωγραφικής, που περιλαμβάνει έργα της σχολής [γενιάς] του 1830 και που αποδεικνύει ότι δεν βρισκόμαστε σε τόσο μεγάλη παρακμή όσο λένε. Υπάρχουν 18 έξοχοι πίνακες του Ντελακρουά. […] Άλλοι τόσοι του Ντεκάν, μια ντουζίνα του Ρουσώ και του Ντυπρέ, καθώς και 7 ή 8 του Μαριλά. […] Ο μόνος αξιόλογος θαλασσογράφος που έχουμε, ο Γιόνγκιντ, είναι καλλιτεχνικά νεκρός: έχει αποτρελαθεί για τα καλά. […] Και ξέχασα να σας πω πως την έκθεση λαμπρύνουν επίσης οι Κουρμπέ και Κορό, καθώς και ο Μιλέ».

Στις λιγοστές αυτές αράδες, ο Μονέ αποκαλύπτει τις πλατιές του γνώσεις και την ενημέρωσή του σε ό,τι αφορά τη ζωγραφική της εποχής. Οι ζωγράφοι που αναφέρει σαν «σχολή του 1830» είναι εκείνοι που, από κοινού με τον μεγαλύτερο σε ηλικία Κορό, ζωγράφιζαν στο ύπαιθρο —και συγκεκριμένα στο δάσος του Φοντενεμπλώ, νότια από το Παρίσι- και οι οποίοι ανανέωσαν εις βάθος τη γαλλική τοπιογραφία. Στα μάτια του Μονέ, οι τοπογράφοι αυτοί θα πρέπει να φάνταζαν σαν προφήτες, καθώς ήδη διατράνωναν μέσω της ζωγραφικής τους όσα και ο ίδιος μάθαινε πλάι στον Μπουντέν. Οι ζωγράφοι της Σχολής της Μπαρμπιζόν (Τεοντόρ Ρουσώ, Σαρλ Φρανσουά Ντωμπινύ, Ζαν Φρανσουά Μιλέ, Κονστάν Τρουαγιόν, Ζυλ Ντυ-πρέ, Ντιάζ ντε λα Πενία) ερμήνευαν το τοπίο προσδίδοντας μυθικές διαστάσεις στην παρθένα, ανέγγιχτη από τον άνθρωπο φΰση. Παράλληλα, μέσω της άμεσης αναμέτρησής τους με τη φύση, απέφευγαν τη συμβατική ρητορεία που χαρακτήριζε τους παλιούς τοπιογράφους. Με άλλα λόγια, δεν ζωγράφιζαν ακολουθώντας καθιερωμένα πρότυπα όσον αφορά τη σύνθεση και τη θεματολογία, αλλά «βυθίζονταν» στη φΰση, με το καβαλέτο, τα χρώματα και τους μουσαμάδες τους. Αντικαθιστούσαν την ακαδημαϊκή θεματολογία με απλά συναισθήματα, ικανά να κερδίσουν την παρισινή κοινωνία, στα μάτια της οποίας τα δάση, τα αλσύλλια και οι αγροί με τις καλλιέργειες φάνταζαν ευτυχή κατάλοιπα ενός λησμονημένου επίγειου παράδεισου, στον οποίο μπορούσε να καταφύγει κανείς δραπετεύοντας από τη ζωή στην πόλη.

Τρένο στο χιόνι

Τα νεανικά χρόνια έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα ζωή του Μονέ, καθώς κατά τη διάρκειά τους δημιούργησε μια σειρά από σχέσεις που επρόκειτο να εξελιχθούν σε μακροχρόνιες φιλίες. Αυτές δεν θα αποτελούσαν μόνο τροφή για το έργο του, χάρη σ’ ένα δίκτυο έντονων και καρποφόρων πάντα ανταλλαγών, αλλά και στηρίγματα στην προσωπική του ζωή. Ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία, ο Μονέ εξακολουθούσε να δείχνει την ίδια αφοσίωση προς τους συντρόφους του της ομάδας των ιμπρεσιονιστών, οι οποίοι, με τη σειρά τους, αναγνώριζαν στο πρόσωπό του ένα σταθερό σημείο αναφοράς.

Εκτός, όμως, από τη συναισθηματική τους διάσταση, οι προτιμήσεις του Μονέ αναφορικά με τη ζωγραφική της εποχής του είχαν και ιδεολογικό υπόβαθρο- αυτό ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο όταν, επιστρέφοντας στο Παρίσι, ο καλλιτέχνης αποφάσισε να μη σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά σε μια ιδιωτική σχολή, όπου θα είχε την ευκαιρία να εξασκηθεί μαζί με νεαρούς συναδέλφους του, με τους οποίους θα μοιραζόταν τις ίδιες απόψεις. Την ίδια περίοδο, βάλθηκε να επισκέπτεται ατελιέ καλλιτεχνών, αλλά και την «ελεύθερη ακαδημία» Suisse, όπου συνάντησε ήδη καταξιωμένους καλλιτέχνες, όπως ο Ντελακρουά, ο Κουρμπέ και ο νεαρός Πισαρό, ενώ παράλληλα σύχναζε και στην «Brasserie des Martyrs», τόπο συνάθροισης των ρεαλιστών, με επικεφαλής τον Κουρμπέ, όπου γνώρισε επίσης τον Μπωντλέρ και τον Edmond Dyranty· ο τελευταίος θα γινόταν ο μεγάλος υπέρμαχος του Ιμπρεσιονισμού μέσα από τις σελίδες της Gazette des Beaux-Arts.

Την περίοδο εκείνη, ο Μονέ επέστρεφε συχνά στη Χάβρη για να ζωγραφίσει στην ακροθαλασσιά, παρέα με τον Μπουντέν. Μια μέρα, εκεί που προσπαθούσε να αποδώσει τα εφέ του νερού, γνώρισε τυχαία τον Γιόχαν Μπάρτολντ Γιόνγκιντ, θαλασσογράφο ολλανδικής καταγωγής, ο οποίος ήταν εκείνος που τον μύησε, δίχως άλλο, στα μυστικά των μεγάλων ολλανδών τοπιογράφων του 17ου αιώνα. Την ίδια χρονιά, ορισμένοι πίνακές του έγιναν δεκτοί στο Σαλόνι, όπου δυο θαλασσογραφίες του τράβηξαν την προσοχή του τεχνοκρίτη Mantz. Ο κριτικός εγκωμίαζε την ικανότητά του να προσελκύει το ενδιαφέρον του θεατή, παρά το νεαρό της ηλικίας του, χάρη στην τολμηρή του ματιά στα πράγματα. Παράλληλα, τον συμβούλευε να καλλιεργήσει το ταλέντο του σπουδάζοντας, γιατί μόνο έτσι θα κατάφερνε να τελειοποιηθεί.

Μονέ – Η οδός Saint Denis στο Argenteuil το χειμώνα

Στο Παρίσι, ο Μονέ φοίτησε για σύντομο διάστημα στο εργαστήριο του Σαρλ Γκλερ (Gleyre), όπου γνώρισε τους νεαρούς καλλιτέχνες Ωγκύστ Ρενουάρ, Φρεντερίκ Μπαζίγ και Αλφρέ Σισλέ. Οι τέσσερις τους πήγαιναν συχνά στο δάσος του Φοντενεμπλώ για να ζωγραφίσουν. Παρά τις συχνές αποδράσεις του από την πρωτεύουσα, ο Μονέ συνέχιζε να παρακολουθεί τις εξελίξεις στο χώρο της τέχνης. Παρακινημένος, πιθανότατα, από τον περιώνυμο πίνακα του Εντουάρ Μανέ Γεύμα στη χλόη, τον οποίο είχε δει στο Σαλόνι των Απορριφθέντων το 1863, αποφάσισε να ζωγραφίσει ένα έργο με το ίδιο θέμα. Η εκδοχή του Μανέ είχε γίνει αρχικά αντικείμενο χλευασμού, καθώς σκανδάλισε με την εικόνα της ολόγυμνης γυναίκας που συζητά με δυο κομψά ντυμένους αστούς. Ο Μονέ χρησιμοποιεί τον πίνακα του Μανέ ως σημείο εκκίνησης, διορθώνοντας όμως, κατά κάποιον τρόπο, τη στόχευση και υποβάλλοντας σε κάποια κριτική τον έντονο διανοουμενισμό του.

Ξεκίνησε το δικό του Γεύμα στη χλόη, χρησιμοποιώντας ως μοντέλα τη σύντροφό του Καμίγ, τον ζωγράφο και φίλο του Μπαζίγ και, ίσως, τον Κουρμπέ. Το εγχείρημα ήταν ιδιαίτερα φιλόδοξο, αφού πρόκειται για μια σύνθεση με διαστάσεις 3×6 περίπου μέτρα. Από άποψη ύφους, το έργο παρουσιάζει αξιοσημείωτες αναλογίες με τη ζωγραφική του Κουρμπέ, καθώς αποδίδει με άψογο τρόπο το αντικείμενο της απεικόνισης, προσδίδοντας παράλληλα στα πρόσωπα ένα στοιχείο καρικατούρας και θυμίζοντας, έτσι, την πολεμική του Κουρμπέ ενάντια στους αργόσχολους αστούς, όπως αυτή εκφράζεται στον πίνακα Δεσποινίδες στις όχθες τον Σηκουάνα. Μαρτυρία της εμβάθυνσης του Μονέ στους κανόνες της ζωγραφικής μεταγραφής αποτελεί και ο επίσης μεγάλων διαστάσεων πίνακας “Γυναίκες στον κήπο” του 1867, στη δημιουργία του οποίου αξίζει να αναφερθούμε. Ο Μονέ βρισκόταν στη Ville d’ Avray όταν αποφάσισε να φιλοτεχνήσει το έργο, έχοντας την Καμίγ ως μοναδικό μοντέλο. Προκειμένου να ζωγραφίσει στο ύπαιθρο έναν πίνακα τόσο μεγάλων διαστάσεων, είχε την ιδέα να σκάψει ένα λάκκο στο χώμα, όπου και τοποθέτησε το τελάρο.

Ανάμεσα στο πλήθος των επιρροών που επέδρασαν στη ζωγραφική του Μονέ κατά τη διάρκεια της γόνιμης αυτής περιόδου, αξίζει να επισημάνουμε την εικαστική παράδοση της Άπω Ανατολής, η οποία επηρέασε και πολλούς άλλους ζωγράφους που εργάζονταν στο Παρίσι κατά τη δεκαετία του 1860. Το 1866, ο Μονέ ζωγράφισε τη Βεράντα στο Sainte-Adresse, που σήμερα βρίσκεται στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης. Το έργο, που ο ίδιος το χαρακτήρισε «κινέζικο πίνακα με σημαίες», παρουσιάζει ομοιότητες με μια γιαπωνέζικη στάμπα του Χοκουσάι, αντίγραφο της οποίας είχε ο Μονέ. Ο Μονέ έμαθε από τους Ιάπωνες να υιοθετεί ασυνήθιστες οπτικές γωνίες και να απεικονίζει το θέμα του από ψηλά, χρησιμοποιώντας παράλληλα την ατμοσφαιρική προοπτική προκειμένου να τονίσει τον συναισθηματικό αντίκτυπο που μπορεί να προκαλέσει μια εικόνα της φύσης. Ο Theodore Duret θα έλεγε αργότερα: «Έπρεπε να φτάσουν στα χέρια μας τα γιαπωνέζικα άλμπουμ για να αποτολμήσουμε […] να βάλουμε πλάι πλάι, στον ίδιο πίνακα, μια σκεπή με ζωηρό κόκκινο χρώμα, έναν λευκό τοίχο, μια πράσινη λεύκα, έναν κίτρινο δρόμο, ένα γαλάζιο ρυάκι’ μέχρι τότε, ήταν αδιανόητο. Ο ζωγράφος έλεγε πάντοτε ψέματα. Η φύση τον τύφλωνε με τα έντονα χρώματά της έτσι, στους πίνακες ζωγραφικής δεν έβλεπες παρά μόνο απαλούς, ξεθωριασμένους τόνους».

Κλωντ Μονέ (Claude Oscar Monet, 14 Νοεμβρίου 1840 – 5 Δεκεμβρίου 1926)

πηγή: http://www.antikleidi.com/

Είναι ταυτόχρονα κατανοητό και σκληρό: η θέση του Μπαράκ Ομπάμα στα βιβλία Ιστορίας θα μετρηθεί ανάλογα με τον πήχη των –υπερβολικών– προσδοκιών τις οποίες δημιούργησε η εκλογή του, μία νύχτα του Νοέμβρη του 2008, στις Ηνωμένες Πολιτείες και πέρα από αυτές.

Το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, με το οποίο τιμήθηκε λίγο μετά την άφιξή του στον Λευκό Οίκο, εικονογραφεί το παράδοξο. Ο πρώτος μαύρος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών αποζημιώθηκε a priori, εκεί όπου πολλοί “γίγαντες της Ιστορίας”, σύμφωνα με τα λόγια του, είχαν αποζημιωθεί για τα “έργα” τους.

Πάντα με το ίδιο χαμόγελο αλλά με ασπρισμένους κροτάφους και το πρόσωπο αδυνατισμένο έπειτα από οκτώ χρόνια στην εξουσία, θα εγκαταλείψει στις 20 Ιανουαρίου το οβάλ γραφείο με μια δημοτικότητα που φθάνει στο ζενίθ, παρόμοια με εκείνη που απολάμβαναν την ίδια περίοδο ο Ρόναλντ Ρίγκαν και ο Μπιλ Κλίντον.

Την ώρα του απολογισμού, μπορεί να πει ότι ξεπέρασε μια οικονομική κρίση πρωτοφανούς σφοδρότητας, ότι σφράγισε μια ρήξη με τις πολεμικές περιπέτειες των χρόνων του Μπους και ότι κατήγαγε πραγματικές διπλωματικές νίκες, με κορυφαίο τον φάκελο του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν.

Όμως η σύνεσή του –η παθητικότητά του όπως του καταμαρτυρούν οι επικριτές του– απέναντι στο συριακό χάος, με τους εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους και τα εκατομμύρια των προσφύγων, ρίχνει μια σκιά στα χρόνια του στον “αριθμό 1600 της λεωφόρου Πενσιλβάνια”.

Άσπλαχνη ειρωνεία για εκείνον που εκθείαζε, με το αναμφισβήτητο χάρισμά του, μια ενωμένη Αμερική: άφησε πίσω του, παρά τη θέλησή του, μια χώρα με βαθιές διαχωριστικές γραμμές.

Πολιτικές διαιρέσεις βεβαίως, με δύο μπλοκ, τους Ρεπουμπλικανούς και τους Δημοκρατικούς, που δεν ξέρουν πια να διαλέγονται, καταλήγοντας σε αδιέξοδα-καρικατούρες στο Κογκρέσο, που παρακωλύουν τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών.

Ρατσιστικές διαιρέσεις επίσης, που αναδύονται στην επιφάνεια με ανυποψίαστη σφοδρότητα. Προσεκτικός να μην εμφανιστεί σε καμία περίπτωση ως πρόεδρος των μαύρων ο Μπαράκ Ομπάμα δεν ήταν ίσως, παραδόξως και παρά τις ελπίδες που είχε εναποθέσει σε αυτόν η αφροαμερικανική κοινότητα, ο καλύτερος για να ταράξει τα νερά στο θέμα αυτό.

Καθηγητής Νομικής

Για αυτόν τον σχετικά αρχάριο στην πολιτική που υποσχόταν σε μια προεκλογική εκστρατεία με κεντρικό σύνθημα “Yes we can” (“Ναι μπορούμε”) να “μεταμορφώσει εκ βάθρων τις Ηνωμένες Πολιτείες”, η μαθητεία στην εξουσία ήταν σκληρή.

Φθάνοντας στα πράγματα σε ηλικία 47 ετών (ένα χρόνο μεγαλύτερος από τον Μπιλ Κλίντον, τέσσερα χρόνια μικρότερος από τον Τζον Φ. Κένεντι), παραδέχεται ότι είχε υποτιμήσει το βάρος της Ουάσινγκτον. Και το μόνο που κατάφερε ήταν να εκφράσει τη λύπη του για το συστηματικό καταιγιστικό πυρ που οι Ρεπουμπλικανοί του Κογκρέσου του επιφύλαξαν σχεδόν για το σύνολο των νομοθετικών πρωτοβουλιών του.

Καταφέρνει να περάσει, έπειτα από επίπονες προσπάθειες, ένα σχέδιο τόνωσης της οικονομίας 800 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Στη συνέχεια πετυχαίνει να ψηφιστεί, έπειτα από μια ομηρική κοινοβουλευτική μάχη, η ιστορική μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας, το επονομαζόμενο “Obamacare”, για την οποία οι προκάτοχοί του είχαν σπάσει τα μούτρα τους.

Ο θάνατος του ηγέτη της Αλ Κάιντα, Οσάμα μπιν Λάντεν, που έπεσε νεκρός στις 2 Μαΐου 2011 σε αμερικανική επιδρομή στο Πακιστάν, θα παραμείνει μια ισχυρή στιγμή της προεδρίας του.

Προετοιμασμένη επιμελώς μέσα σε άκρα μυστικότητα, η προσέγγιση με την Κούβα έπειτα από μισό αιώνα στείρων εντάσεων κληρονομημένων από τον Ψυχρό Πόλεμο, θα περιληφθεί επίσης στο ενεργητικό του 44ου προέδρου των ΗΠΑ.

Σε ορισμένα θέματα, όπως για το κλίμα, αυτός ο ειδικός στο συνταγματικό δίκαιο κατάλαβε, προσαρμόστηκε και επέδειξε ευελιξία.

Από τη μεγάλη διάψευση της συνόδου κορυφής της Κοπεγχάγης τον Δεκέμβριο του 2009 κρατάει ένα στοιχείο: τίποτα δεν θα γίνει χωρίς έναν κοινό άξονα Ουάσινγκτον-Πεκίνου. Πάνω σε αυτό θα οικοδομηθεί σε μεγάλο βαθμό η επιτυχία της συνόδου κορυφής του Παρισιού στα τέλη του 2015.

Μια μορφή κομψότητας

Σε άλλα, από την ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση έως τη φυλακή του Γκουαντάναμο, η αποτυχία του είναι σαφής.

Δύο ημέρες μετά την άφιξή του στην εξουσία, υπογράφει ένα διάταγμα με σκοπό να κλείσει τη φυλακή που δημιουργήθηκε στην Κούβα μέσα σε ένα χρόνο.

Οκτώ χρόνια αργότερα, το διαβόητο στρατόπεδο, σύμβολο της παράκαμψης του διεθνούς δικαίου επί των ετών του Μπους, αριθμεί λιγότερους κρατούμενους αλλά εξακολουθεί να βρίσκεται στη θέση του.

Μερικές φορές, επίσης, ο πρόεδρος της πρώτης δύναμης στον κόσμο περιορίστηκε να διαπιστώσει την αδυναμία του όπως στο θέμα της οπλοκατοχής.

Νιούταουν, Τσάρλεστον, Ορλάντο, Ντάλας: σφαγή τη σφαγή, το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν να εκφράσει την αμηχανία του. “Δεν έχει κανένα νόημα!” είπε, εκφράζοντας λύπη που η αλληλουχία πυροβολισμοί-οργή-νομοθετικό στάτους κβο έχει γίνει “ρουτίνα” στην αμερικανική κοινωνία.

Αν η πλευρά του καθηγητή του δικαίου εκνευρίζει μερικές φορές, η ηρεμία του μέσα την καταιγίδα επιβάλλει τον σεβασμό. Από το Βερολίνο μέχρι τη Σέλμα (Αλμπάμπα) οι προσεκτικά δουλεμένες ομιλίες του, στις οποίες αφιερώνει ιδιαίτερη φροντίδα, έμειναν στο μυαλό πολλών.

Μένει επίσης ένα στιλ, μια μορφή κομψότητας στην άσκηση της εξουσίας που ακόμη και οι αντίπαλοί του τού αναγνωρίζουν και που συνέβαλε να εξελιχθεί η εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών σε όλο τον κόσμο.

Την ώρα που οι Αμερικανοί καλούνται να διαλέξουν ανάμεσα στην μυστικοπάθεια και τις γκρίζες ζώνες της Χίλαρι Κλίντον, και στις υπερβολές ή τις προκλήσεις του Ντόναλντ Τραμπ, η προεδρία Ομπάμα μοιάζει, από αυτή την άποψη, σε μια έντονη αντίθεση, ένα σημείο αναφοράς.

   ~ Πηγή: http://antikleidi.com

2016 χρόνια, μετά Χριστού ζωής. Ζωές δισεκατομμύριες. Χρωματοσώματα ατελείωτα. Ιστορίες που μετρούν το αμέτρητο. Ίχνη που αποτυπώνονται, άλλοτε βαθιά κι ανεξίτηλα κι άλλοτε επιφανειακά κι εξίτηλα. Το ίδιο κι οι ψυχές, που βρίσκουν καταφύγιο σε κάθε καινούργιο σώμα και βάζουν πλώρη για ένα ταξίδι στ’ ανοιχτά, που μέλλει να διαγράψει τη δική του αποκλειστικότητα.

Όσο για τις προ Χριστού ζωές, το μέτρημα αυξάνεται, οι ιστορίες πληθύνονται, κι αναπαραγωγή παραμένει σταθερή διαχρονική αξία.

Όπως όλα δείχνουν, τα χρόνια θα συνεχίσουν ανενόχλητα να πολλαπλασιάζονται, το ίδιο κι οι ζωές, το ίδιο κι οι ιστορίες.

Το ζητούμενο είναι, τι θέλει ο καθείς από εμάς να αφήσει πίσω του, όταν θα παραδώσει τη σκυτάλη στους επόμενους, εκείνους που θα συνεχίσουν την ιστορία. Το ζητούμενο είναι, πόσο σέβεται τελικά ο καθείς από εμάς, αυτήν την αποκλειστικότητά του.

Άλλοι το λεν «παρακαταθήκη». Άλλοι «ίχνη». Εγώ «αποτύπωμα». Κάθε ψυχή που σέβεται την ύπαρξη της και κάθε σώμα που κατάλαβε το εφήμερο του χαρακτήρος του, νοιάζονται και πασχίζουν γι’ αυτό τους το αποτύπωμα. Πολλοί λεν, ότι παρακαταθήκη είναι το DNA μας, η αναπαραγωγή που είπα και παραπάνω. Σύμφωνοι. Η πρεσβυτέρα της παρακαταθήκης είναι αδιαμφισβήτητα αυτή η μηχανή παραγωγής δακτυλικών αποτυπωμάτων και αυστηρώς μοναδικών χρωματοσωμάτων.

Έλα όμως που αποτύπωμα δεν είναι μόνο το δεσοξυριβοζονουκλεϊνικό μας οξύ. Πόσο σπουδαίο είναι όταν ακούμε για μερικούς από τους συνταξιδιώτες μας, που δήλωσαν κάποτε παρόντες στο επί γης ραντεβού τους με τη ζωή, πως έγραψαν ιστορία;

Αριστοτέλης, Πλάτωνας, Γκάντι, Κολοκοτρώνης, Πικάσο, Αϊνστάιν, Ρούζβελτ, Ντιντερό, Μελίνα, Μαλβίνα, Ελύτης, Νίτσε, Ρίτσος, ο αγαπημένος Μητροπάνος, κι άλλοι πολλοί άσημοι, που πέρασαν, έζησαν κι άφησαν τη ψυχή και το αποτύπωμά τους να μεγαλουργήσουν! Το θέμα, μου φαίνεται, δεν είναι αν τελικά καταλήξουμε άσημοι ή διάσημοι.

Το θέμα είναι να καταφέρουμε να καταλήξουμε άσημοι, σημαντικοί. Να καταφέρουμε να κάνουμε τη διαφορά. Να αφήσουμε πίσω μας κάτι ίχνη, που κανείς και τίποτα να μη μπορεί ούτε να τα σβήσει, ούτε να τα προσπεράσει. Οι επιλογές ξεκάθαρες: είτε θα είσαι μια επανάληψη στον κόσμο αυτό που γεννήθηκες, με τη δική σου ιστορία ζωής να’ ναι απλά «μια απ’ τα ίδια», είτε θα αφήσεις κάτι αξιόλογο πίσω σου, να’ χει να θυμάται η ανθρωπότητα όταν εσύ θα δηλώνεις απών.

Σε σένα που διαβάζεις ακόμη τα γραφόμενά μου, σε σένα και σε μένα μιλάω.

Ταξίδεψες αρκετά; Μεγάλωσαν τα φτερά σου; Πελώριασαν τα ρίσκα σου; Χαράχτηκε γερά το αποτύπωμά σου;

Μην αφήσεις τη ζωή σου να περάσει απαρατήρητη. Μη γίνεις μια ρέπλικα. Έχε το νου και την καρδιά ανοικτά. Μη σταματάς ποτέ να ταξιδεύεις. Τι κι αν η κλεψύδρα γυρίζει, τι κι αν ο χρόνος τρέχει. Μη σταματάς ποτέ να ανακαλύπτεις.

Να παίρνεις το ρίσκο.

Να χαμογελάς, μέχρι τελικής πτώσεως. Κι ακόμη παραπέρα.

Να δίνεις και να δίνεσαι, με πάθος.

Να εμπνέεις και να εμπνέεσαι, με πάθος.

Να ζεις και να δημιουργείς, κρατώντας το τέμπο σε επίπεδα καρδιακού.

Να φροντίσεις κι εσύ, να κάνεις τη διαφορά.

Γιατί, αγάπη μου, η ζωή, ποτέ δεν περιφρόνησε κανέναν εραστή της. Γιατί, αγάπη μου, η ζωή, ποτέ δεν υποτίμησε κανένα αποτύπωμά της.

____________________

  ~ Άννα Ιωαννίδου

 Πηγή: http://antikleidi.com

Δεν είναι κάποια σπουδαία ανακάλυψη το γεγονός πως οι ζωές των σημερινών 30άρηδων διαφέρουν αρκετά από αυτές των παππούδων τους. Απλά σκεφτείτε πώς ήταν η Ελλάδα -και ο κόσμος, γενικότερα- κατά τη δεκαετία του ’50 και του 60, όταν οι παππούδες μας ήταν 30-35 χρονών, και πώς είναι σήμερα -από κάθε άποψη.

Οι Millennials -όλοι όσοι γεννήθηκαν από τις αρχές του 1980 και περίπου μέχρι τα μέσα των ’90s, δηλαδή- δεν επηρεάζονται πλέον σε τόσο μεγάλο βαθμό από τα πολιτικά κόμματα, τη θρησκεία, το στρατό και το θεσμό του γάμου. Επίσης, οι γυναίκες σήμερα καταλαμβάνουν σημαντικά μεγαλύτερο ποσοστό στον εργασιακό τομέα και μάλιστα σε θέσεις επιρροής και ισχύος και βάσει στατιστικών λαμβάνουν συνήθως ανώτερη εκπαίδευση από τους άντρες.

Αυτό υποστηρίζει και μια νέα έρευνα του Pew Research Center, η οποία συνέκρινε τους Millennials της Αμερικής με τη λεγόμενη Silent Generation που ήταν στην ηλικία τους πριν από 50 χρόνια, ώστε να αποκαλύψει όλες τις αλλαγές που έχουν προκύψει στις ζωές των νεαρών ανθρώπων από τότε μέχρι σήμερα.

Η έρευνα υπογραμμίζει έξι συγκεκριμένους τρόπους βάσει των οποίων οι Millennials διαφέρουν σημαντικά από τους Silents, πολλοί εκ των οποίων είναι σήμερα παππούδες τους.

1. Οι Millennials είναι περισσότερο μορφωμένοι

Μόνο το 7% των γυναικών της Silent Generation από 18 έως 33 ετών διαθέτουν τουλάχιστον ένα πτυχίο Bachelor. Σήμερα, οι γυναίκες Millennials έχουν τέσσερις φορές περισσότερες πιθανότητες (27%) να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο εκπαίδευσης.

Οι άντρες Millennials είναι επίσης περισσότερο μορφωμένοι από όσο ήταν στην εποχή τους οι Silents. Περίπου το 21% εξ αυτών έχουν πτυχίο Bachelor, σε σύγκριση με το 12% των νεαρών αντρών πριν από 50 χρόνια.

2. Οι γυναίκες Millennials έχουν καλύτερη μόρφωση από τους άντρες Millennials

Οι γυναίκες Millennials έχουν περισσότερες πιθανότητες (6%) να αποκτήσουν τουλάχιστον ένα πτυχίο Bachelor σε σχέση με τους άντρες της ίδιας ηλικίας (27% γυναίκες -21% άντρες).

Συγκριτικά, όταν οι Silents ήταν από 18 έως 33 ετών, οι γυναίκες είχαν 5% λιγότερες πιθανότητες να ολοκληρώσουν έστω και τέσσερα χρόνια πανεπιστημιακής φοίτησης.

3. Οι γυναίκες Millennials έχουν περισσότερες πιθανότητες να βρουν δουλειά

Το 1963, η πλειονότητα των νεαρών γυναικών (59%) δεν ήταν στο εργατικό δυναμικό και μόνο το 38% εργαζόταν. Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν γύρω στο 1980. Τώρα, μόνο το 31% των γυναικών Millennials βρίσκονται εκτός εργατικού δυναμικού, με το 63% να εργάζονται.

4. Οι Millennials βρίσκονται αντιμέτωποι με μια σκληρότερη αγορά εργασίας

Οι περισσότεροι Millennials άρχισαν να εργάζονται εν μέσω της χειρότερης ύφεσης που έχει βιώσει η ανθρωπότητα εδώ και πολλές δεκαετίες, αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης του 2008, ένα γεγονός που επιβεβαιώνεται από τα μεγέθη της απασχόλησης εργατικού δυναμικού παγκοσμίως.

Το 78% των αντρών της Generation X, της γενιάς των Baby Boomers και των Silents, ξεκίνησαν να εργάζονται ανάμεσα στις ηλικίες 18-33. Σήμερα αυτό το ποσοστό στους αντίστοιχους άντρες Millennials έχει πέσει στο 68%.

5. Οι Millennials έχουν πολύ λιγότερες πιθανότητες να παντρευτούν

Περίπου 7 στους 10 Millennials (68%) δεν έχουν παντρευτεί ποτέ, ενώ όσοι παντρεύονται τείνουν να περιμένουν μέχρι να μεγαλώσουν λίγο περισσότερο -συνήθως στα 27 οι γυναίκες και στα 29 οι άντρες.

Το 1963, η μέση Αμερικανίδα παντρευόταν στα 21 και ο μέσος Αμερικάνος στα 23. Όταν οι Silents ήταν στην ίδια ηλικία με τους σημερινούς Millennials, μόλις το 32% εξ αυτών δεν είχε παντρευτεί.

6. Οι Millennials είναι πιο πιθανό να κατάγονται από μετανάστες και μειονότητες

Η μετανάστευση, οι γάμοι ανάμεσα σε ανθρώπους από διαφορετικές εθνικότητες και τα ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά γονιμότητας σε κάποιες συγκεκριμένες εθνικές ομάδες, οδήγησαν στην αλλαγή της εθνοτικής σύνθεσης της Αμερικής.

Έτσι, οι Millennials προέρχονται από ένα αρκετά πιο διαφοροποιημένο φυλετικό και εθνοτικό περιβάλλον σε σχέση με τους προκατόχους τους.

***************

Πηγή: http://antikleidi.com

Οι διατροφικές διαταραχές αποτελούν πλέον μάστιγα στις μέρες μας. Είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει γιατρούς, επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων και προβάλλεται μέσα από πολλά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Tο θέμα αυτό εξετάζεται και αναλύεται πολύπλευρα και ανάλογα έχουν προσδιοριστεί αιτίες και αποτελέσματα.

Η διάσταση που έχουν δώσει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ο τρόπος με τον οποίο πολλές φορές έχει προβληθεί το πρόβλημα, ενημερώνει αλλά και παραπλανεί. Είναι σημαντικό η ενημέρωση να έχει ένα επιστημονικό υπόβαθρο, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα με τον κατάλληλο τρόπο για την κάθε περίπτωση ξεχωριστά.

Αρχικά, μιλώντας για διατροφικές διαταραχές, εννοούμε κατά κύριο λόγο τη νευρική ανορεξία και τη βουλιμία.

Η νευρική ανορεξία ορίζεται ως η κατάσταση κατά την οποία το άτομο αρνείται την πρόσληψη οποιασδήποτε τροφής με οποιονδήποτε τρόπο. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και αν το άτομο προβεί σε πρόσληψη τροφής, στη συνέχεια θα βρει τον τρόπο να την αποβάλλει, τις περισσότερες φορές με προκλητό εμετό. Συνήθως, τα άτομα που έχουν επιλέξει να μην τρέφονται, χρησιμοποιούν υποκατάστατα τροφών ή χάπια τα οποία κόβουν την όρεξη (ανορεξιογόνα).

Στην αντίθετη περίπτωση, η βουλιμία χαρακτηρίζεται από τη συνεχή και αδιάκοπη πρόσληψη τροφής με πρόκληση εμετού στη συνέχεια. Η πρόσληψη τροφής συνεχίζεται και αφού το άτομο έχει αισθανθεί κορεσμό.

Είναι δύσκολο να ανακαλύψει κανείς τα πραγματικά αίτια για κάθε περίπτωση. Η δυσκολία έγκειται στη διαφορετικότητα των ατόμων και στην ποικιλία των εξωτερικών παραγόντων στους οποίους οφείλεται ένα μέρος του προβλήματος. Κάποιοι από τους παράγοντες που θέτουν την προδιάθεση μιας διατροφικής διαταραχής στους ανθρώπους είναι το φύλο -οι γυναίκες είναι πιο επιρρεπείς στην εικόνα του σώματος-, η ηλικία -μεταξύ 15 και 35-κάποια υποβόσκουσα συναισθηματική διαταραχή, η παχυσαρκία -η προσπάθεια απώλειας βάρους με αυστηρή δίαιτα- και η σεξουαλική κακοποίηση κατά την παιδική ή εφηβική ηλικία.

Παρουσιάζοντας κάποιους από τους κύριους λόγους ανάπτυξης των διαταραχών σίτισης, καλό θα ήταν να ξεκινήσει κανείς από την παιδική ηλικία. Η ανάπτυξη λοιπόν της ικανότητας του παιδιού να διαχωρίζει τα συναισθήματά του, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση το αίσθημα της πείνας και της ευχαρίστησης, είναι ένας από αυτούς.

Όταν αυτό δε συμβαίνει, επιδρά αρνητικά στη μετέπειτα ζωή του ατόμου και μπορεί να εμφανιστεί με τη μορφή κάποιας διαταραχής, όπως η διατροφική στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Τον πρώτο ρόλο σε αυτό το διαχωρισμό παίζει η οικογένεια.

Γνωρίζοντας ότι η οικογένεια είναι το πρώτο και πιο σημαντικό σύστημα μέσα στο οποίο αρχίζει η ανάπτυξη ενός παιδιού, συμπεραίνουμε τον σπουδαίο ρόλο της στην ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού. Οι δυσκολίες επικοινωνίας μεταξύ των μελών, οι υπερβολικές απαιτήσεις από την οικογένεια προς το παιδί, οι συνθήκες ανασφαλούς διαβίωσης, ένα υπερβολικό ενδιαφέρον στην εικόνα του σώματος στη συγκεκριμένη περίπτωση, η διαρκής υποτίμηση του παιδιού και η μη αναγνώριση της ταυτότητας και του διαχωρισμού των ορίων του ‘εγώ’ από τον υπόλοιπο κόσμο, είναι μόνο κάποια από τα στοιχεία που συντελούν σε μια μελλοντική διαταραγμένη εικόνα του ατόμου.

Σύμφωνα με έρευνες, η υπερφαγία και η στέρηση φαγητού διεγείρουν το ‘σύστημα επιβράβευσης’ του εγκεφάλου, όπως ακριβώς συμβαίνει σε περιπτώσεις εξαρτήσεων ουσιών και αλκοολισμού. Ουσίες, απαγορευμένες ή μη, οι οποίες προκαλούν χημική διέγερση, έχουν ως αποτέλεσμα την εξάρτηση.

Αυτή η διέγερση σταματάει κάθε δυσάρεστο συναίσθημα. Με τον ίδιο τρόπο και οι διαταραχές σίτισης αναπτύσσονται με στόχο να μπλοκάρουν κάθε ανεξέλεγκτο αρνητικό συναίσθημα και να κάνουν το άτομο να αισθανθεί κατά ένα τρόπο ισορροπία.

Στους ανθρώπους με συναισθηματική και ψυχική ισορροπία το ‘σύστημα επιβράβευσης’ του εγκεφάλου τους διεγείρεται όταν για παράδειγμα τρέφονται σωστά, ασκούνται, περνάνε με ευχάριστο τρόπο την ελεύθερη ώρα τους κλπ. Όταν το ‘σύστημα επιβράβευσης’ μάθει να διεγείρεται με τεχνητά μέσα, όπως οι εξαρτησιογόνες ουσίες, παύει να λειτουργεί κατά τον κοινώς αποδεκτό, φυσιολογικό τρόπο που προαναφέρθηκε.

Το ίδιο ισχύει και κατά τη διαταραχή σίτισης. Τα στοιχεία εκείνα της προσωπικότητας που αυξάνουν το ρίσκο των εξαρτήσεων συμβάλλουν και στις διατροφικές διαταραχές. Έχει βρεθεί ότι αυτά τα στοιχεία της προσωπικότητας οφείλονται εν μέρει στην κληρονομικότητα.

Κάποια από αυτά τα στοιχεία είναι η τάση να ευχαριστείς τους άλλους και η χαμηλή ικανότητα να διεκδικείς τα δικαιώματά σου, η ανάγκη να μειώσεις δυσάρεστα συναισθήματα όπως το άγχος, την κατάθλιψη και τη χαμηλή αυτοπεποίθηση, η τελειομανία και χαρακτηριστικά ψυχαναγκαστικής συμπεριφοράς.

Καταλαβαίνει κανείς ότι οι εξαρτήσεις και οι διαταραχές σίτισης μπορούν να έχουν κοινούς τρόπους θεραπείας. Ο ασθενής έχει ως στόχο να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και να δυναμώσει το εγώ του προκειμένου να μην καταφεύγει σε αυτοκαταστροφικά μέσα για την επίλυση των προβλημάτων του.

Είναι αρκετά σημαντικό να μην εθελοτυφλούμε όταν τα σημάδια των διαταραχών σίτισης είναι πλέον εμφανή στα δικά μας άτομα. Ίσως μια πρώτη συζήτηση με το ίδιο το άτομο να του δώσει το έναυσμα να καταλάβει εν μέρει ότι κάτι του συμβαίνει και να θορυβηθεί με αυτόν τον τρόπο.

Ιδιαίτερα προσεκτικοί θα πρέπει να είμαστε με τα νεαρότερα άτομα, παιδιά στην εφηβεία και στη μετεφηβική ηλικία. Καλό θα είναι, αν το άτομο είναι ανήλικο, οι γονείς να μιλήσουν σε κάποιον ειδικό-ψυχολόγο προκειμένου να σιγουρευτούν αν πρόκειται για κάποια διαταραχή σίτισης.

Ο ειδικός, ανάλογα με την περίπτωση, θα παραπέμψει σε ψυχιατρική παρακολούθηση αν το άτομο είναι σε προχωρημένο στάδιο ασιτίας ή χρειάζεται κάποια φαρμακευτική αγωγή.

Συνήθως, η ψυχιατρική εξέταση είναι απαραίτητη προκειμένου να ολοκληρωθεί η διάγνωση. Αν η διαταραχή βρίσκεται σε ένα αρχικό στάδιο, τότε η ψυχολογική υποστήριξη σε ένα πρώτο συμβουλευτικό στάδιο, στους γονείς ή και στο ίδιο το άτομο ίσως είναι απαραίτητη για την αποφυγή της ανάπτυξης της διαταραχής.

Στη συνέχεια, ανάλογα και πάλι με την περίπτωση, το άτομο ίσως μπει σε ένα πρόγραμμα συστηματικής ψυχοθεραπείας, έτσι ώστε να αντιμετωπίσει τα βαθύτερα αίτια του προβλήματος.

Τα άτομα που δυσκολεύονται να εκφράσουν τα συναισθήματά τους χρησιμοποιούν το φαγητό σα μια οδό διαφυγής. Επίσης, οι άνθρωποι που αδυνατούν να ακολουθήσουν τις δικές τους ανάγκες και τα δικά τους συναισθήματα χρησιμοποιούν το σώμα τους ως μέσω έκφρασης των όποιων αδυναμιών και προβλημάτων τους. Η εικόνα του πολύ λεπτού σώματος λοιπόν, που υπάρχει ως πρότυπο σε κάποιες κοινωνίες γίνεται για κάποια άτομα, κυρίως γυναίκες, το άλλοθι άρνησης πρόληψης τροφής με ουτοπικό στόχο την απόκτησή του. Είναι προφανές ότι πίσω από αυτό το στόχο ‘κρύβεται’ μια βεβαρημένη συναισθηματικά ψυχή που μας ζητά ‘βοήθεια’ με το δικό της τρόπο.

Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στον «θώκο» του πλανητάρχη και το πως ακριβώς τον απεικόνισαν γελοιογράφοι απ΄όλο τον κόσμο είναι σίγουρα ένα θέμα προς προβληματισμό.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Ο Ντόναλντ Τζον Τραμπ (Donald John Trump, Νέα Υόρκη, 14 Ιουνίου 1946) είναι Αμερικανός επιχειρηματίας, κτηματομεσίτης, τηλεοπτική προσωπικότητα, συγγραφέας και εκλεγμένος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Είναι Πρόεδρος του The Trump Organization και ιδρυτής της αλυσίδας ξενοδοχείων-καζίνο Trump Entertainment Resorts. Παρουσίασε επίσης το τηλεπαιχνίδι-ριάλιτι του NBC The Apprentice από το 2004 μέχρι το 2015. Επίσης έχει εισαχθεί στο WWE Hall of Fame το 2013, στην πτέρυγα των επιχειρηματιών.

Γεννήθηκε το 1946 στο Κουίνς, Νέα Υόρκη. Παράλληλα με τις σπουδές του στη Σχολή Γουάρτον στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, δούλεψε στην κτηματομεσιτική εταιρεία του πατέρα του Φρεντ Τραμπ, στην οποία εντάχθηκε επίσημα το 1968. Ανέλαβε την ηγεσία της το 1971 την μετονόμασε σε The Trump Organization, και άρχισε να ασχολείται με την κατασκευή μεγάλου μεγέθους κτιρίων. Οι αλλαγές στις τιμές των ακινήτων στα τέλη της δεκαετίας του 1980 οδήγησε την The Trump Organization στα πρόθυρα της καταστροφής, αλλά στη συνέχεια κατάφερε να ορθοποδήσει ξανά. Το περιοδικό Forbes εκτίμησε την περιουσία του το 2015 σε 4 δις δολάρια ΗΠΑ.

Στις 16 Ιουνίου 2015, ο Τραμπ ανακοίνωσε επίσημα την υποψηφιότητά του για την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών στις εκλογές του 2016, διεκδικώντας το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Στις εκλογές της 8ης Νοεμβρίου 2016 εξελέγη ως ο 45ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής

πηγή: http://antikleidi.com