Και κάτι άλλο... (275 άρθρα)

“Μην ξοδεύεις τον χρόνο σου χτυπώντας ένα τοίχο, με την ελπίδα να μετατραπεί σε πόρτα.” – Coco Chanel

Όταν σκεφτόμαστε για το πώς θα καταφέρουμε να επιτύχουμε, συχνά επικεντρωνόμαστε στις δεξιότητες και τις συνήθειες που θα πρέπει να προσθέσουμε στη ζωή μας. Αλλά μερικές φορές το κλειδί για την επιτυχία στην πραγματικότητα βρίσκεται στην ικανότητα μας να εγκαταλείψουμε ορισμένες συνήθειες και συμπεριφορές. Έτσι, ξεκινώντας από σήμερα…

1. Εγκατέλειψε τη συνήθεια της αναμονής. – Ο τρόπος με τον οποίο ξοδεύεις το χρόνο σου καθορίζει το ποιος είσαι. Δεν μπορείς να επιλέξεις το πώς θα πεθάνεις ή το πότε, μπορείς μόνο να αποφασίσεις το πώς θα ζήσεις αυτή τη στιγμή. Πίστεψε με, σε ένα χρόνο από τώρα θα ευχόσουν να είχες ξεκινήσει σήμερα.

2. Εγκατέλειψε τις δικαιολογίες. – Αργά ή γρήγορα θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν είναι αυτό που χάνεις στην πορεία σου εκείνο που μετράει, είναι αυτό που κάνεις με αυτό που εξακολουθείς να έχεις. Όταν αφήνεις πράγματα να φύγουν, συγχωρείς και προχωράς, σε καμία περίπτωση δεν αλλάζεις το παρελθόν, αλλάζεις το μέλλον.

3. Σταμάτα να προσπαθείς να είσαι τέλειος. – Μερικές φορές προσπαθούμε να δείξουμε στον κόσμο ότι είμαστε άψογη με την ελπίδα ότι θα αρέσουμε και θα είμαστε αποδεκτοί από όλους. Αλλά δεν μπορούμε να ευχαριστήσουμε τον καθένα και δεν πρέπει να προσπαθούμε. Η ομορφιά μας έγκειται στις αδυναμίες μας, την αγάπη μας, τα πολύπλοκα συναισθήματα μας – τις αυθεντικές ατέλειες μας. Όταν αγκαλιάσουμε αυτό που πραγματικά είμαστε και αποφασίσουμε να είμαστε αυθεντικοί, αντί τέλειοι, ανοίγουμε τους εαυτούς μας στις πραγματικές σχέσεις, την πραγματική ευτυχία και την αληθινή επιτυχία. Δεν υπάρχει καμία ανάγκη να προσποιούμαστε ότι είμαστε κάποιος που δεν είμαστε.

4. Σταμάτα να κάνεις πράγματα που ξέρεις ότι είναι λάθος. – Τίποτα δεν είναι πιο καταστροφικό για εσένα από το να κάνεις κάτι που πιστεύεις ότι είναι λάθος. Οι πεποιθήσεις σου και μόνο δεν θα σε βοηθήσουν να αναπτυχθείς και να ευδοκιμήσεις, η συμπεριφορά και οι πράξεις σου θα το κάνουν αυτό. Για αυτό πάντα να κάνεις αυτό που η καρδιά σου ξέρει ότι είναι το σωστό.

5. Εγκατέλειψε τα συναισθήματα της κυριαρχίας. – Κανείς δεν σου οφείλει τίποτα. Όταν πλησιάζεις τη ζωή με την ψευδή αίσθηση ότι σου χρωστάνε πράγματα, θα γίνεις φυσικά λιγότερο παραγωγικός και συνεχώς θα βρίσκεις τον εαυτό σου απογοητευμένο από την πραγματικότητα. Όταν είσαι ευγνώμων για αυτό που έχεις και δεις τα θετικά πράγματα ως μπόνους, αντί για πράγματα που σου οφείλονται, θα κερδίσεις μεγάλες επιτυχίες σταδιακά όπως θα μεγαλώνεις.

6. Εγκατέλειψε τις σχέσεις που θέλουν να γίνεις κάποιος άλλος. – Το καλύτερο είδος σχέσης είναι αυτό που σε κάνει καλύτερο άτομο χωρίς να σε αλλάζει σε κάποιον άλλο από τον εαυτό σου.

7. Σταμάτα να αφήνεις τους άλλους να αποφασίζουν για το τι μπορείς και τι δεν μπορείς να κάνεις. – Για να ζήσεις τη δική σου αυθεντική ζωή, πρέπει να ακολουθήσεις το δικό σου εσωτερικό GPS, όχι κάποιου άλλου. Όταν άλλοι λένε, «Δεν μπορείς να το κάνεις!» ή «Είναι αδύνατο.», μην χάνεις την ελπίδα σου. Ακριβώς επειδή δεν μπόρεσαν, δεν σημαίνει ότι ούτε εσύ μπορείς.

8. Σταμάτα να είσαι ένα αβοήθητο θύμα. – Ναι, είναι λυπηρό ότι κάποιες φορές συμβαίνουν άσχημα πράγματα στους καλύτερους ανθρώπους. Η ζωή μπορεί να είναι άδικη και αγενής. Ωστόσο, το να είσαι κολλημένος με τη νοοτροπία του θύματος δεν τροφοδοτεί την ικανότητα σου να κινηθείς προς τα εμπρός και προς τα πάνω. Πρέπει να σηκωθείς ξανά και να κάνεις θετικά βήματα για να θεραπευτείς και να αναπτυχθείς.

9. Σταμάτα να ανησυχείς για προηγούμενες αποτυχίες. – Αποδέξου το παρελθόν σου χωρίς να μετανιώνεις, χειρίσου τον παρών με αυτοπεποίθηση και αντιμετώπισε το μέλλον χωρίς φόβο. Βρίσκεσαι σήμερα εκεί που οι σκέψεις και οι πράξεις σου σε έφεραν. Αύριο θα βρίσκεσαι εκεί που οι σκέψεις και οι πράξεις σου θα σε πάνε.

10. Σταμάτα να κατηγορείς όλους τους άλλους. – Είτε ελέγχεις την κατάσταση σου ή θα σε ελέγξει αυτή. Είτε θα αναλάβεις την ευθύνη της ζωής σου ή κάποιος άλλος θα το κάνει. Το να κατηγορείς είναι ένας αποδιοπομπαίος τράγος – είναι ένας εύκολος τρόπος για να αποποιείσαι τις δικές σου ευθύνες. Είναι πολύ πιο εύκολο να δείχνεις με το δάχτυλο κάποιον ή κάτι άλλο αντί να κοιτάς μέσα σου. Το φταίξιμο δεν είναι εποικοδομητικό, δεν βοηθάει ούτε εσένα ούτε κανέναν άλλο – κανείς δεν βγαίνει νικητής από ένα παιχνίδι κατηγοριών. Το ποσό της ενέργειας και του άγχους που χρειάζεται για να ρίξεις το φταίξιμο κάπου αλλού σε παρασέρνει μακριά από την ικανότητα σου να προχωρήσεις μπροστά και να βρεις μια πραγματική λύση.

Και θυμήσου, ο δρόμος που ταξιδεύεις μπορεί να είναι ο πιο δύσκολος, αλλά μην χάνεις την πίστη σου. Μην ακούς στους αμφισβητίες, μην αφήνεις τις αποτυχίες σου να σε κρατήσουν κάτω και πάνω απ’ όλα μην εγκαταλείπεις τον εαυτό σου.

Είναι εντάξει αν δεν ξέρεις πόσα ακόμα μπορείς να χειριστείς. Είναι εντάξει αν δεν ξέρεις τι ακριβώς να κάνεις στη συνέχεια. Τελικά τα πράγματα θα πάνε όπως πρέπει και θα αρχίσεις να βλέπεις τις μεγάλες δυνατότητες μπροστά σου. Αυτή είναι η ζωή σου – άρπαξε το τιμόνι και με τα δυο σου χέρια και κατεύθυνε τον εαυτό σου προς τη σωστή κατεύθυνση.

πηγή: http://antikleidi.com

Μπορεί συχνά να λέγεται ότι το ένα ψέμα φέρνει το άλλο, ωστόσο πλέον υπάρχει και επιστημονική απόδειξη.

Βρετανοί ερευνητές κατάφεραν να αποδείξουν πειραματικά ότι όσο περισσότερα ψέματα λέμε, τόσο πιο εύκολη γίνεται σταδιακά η διαστρέβλωση της αλήθειας, ενώ εντόπισαν και τον βιολογικό μηχανισμό που διευκολύνει την έφεση στο ψέμα.

Στην αρχή, ο ψεύτης αισθάνεται κάπως άβολα, υπογραμμίζει η μελέτη που δημοσιεύτηκε τη Δευτέρα στην επιστημονική επιθεώρηση Nature. Όμως αυτή η ενόχληση μειώνεται όσο μεγαλώνει ο κατάλογος με τα ψέματα που εκστομίζει, καθώς η αμυγδαλή του εγκεφάλου, το όργανο που διαχειρίζεται ορισμένα από τα συναισθήματά μας, με κάποιον τρόπο προσαρμόζεται σε αυτήν την κατάσταση. Σύμφωνα με τους ερευνητές, μάλιστα, τα ψέματα γίνονται ολοένα και πιο χοντρά.

«Είναι η πρώτη φορά που αποδεικνύουμε εμπειρικά ότι μια ανέντιμη συμπεριφορά εντείνεται όσο επαναλαμβάνεται», δήλωσε ο ερευνητής Νιλ Γκάρετ, του τμήματος πειραματικής ψυχολογίας του UCL. «Είτε πρόκειται για μια περίπτωση συζυγικής απιστίας, είτε για ντοπάρισμα αθλητή, για παραποιημένα επιστημονικά δεδομένα ή για φορολογικές απάτες, οι δράστες αναφέρουν συχνά ότι όλα ξεκίνησαν με μικρά παραπτώματα που σταδιακά εξελίχθηκαν σε χιονοστιβάδα», ανέφερε από την πλευρά της η ερευνήτρια Τάλι Σάροτ.

Οι επιστήμονες έδωσαν σε 80 ενήλικες, ηλικίας από 18 έως 55 ετών, μια φωτογραφία υψηλής ανάλυσης που έδειχνε ένα γυάλινο δοχείο γεμάτο με νομίσματα. Κατόπιν τους ζητήθηκε να βοηθήσουν έναν «συνεργάτη» τους να υπολογίσει το ποσό των χρημάτων που περιέχονταν στο βάζο. Το πρόσωπο αυτό (στην πραγματικότητα ήταν ένας ηθοποιός) είχε στη διάθεσή του μια άλλη φωτογραφία του ίδιου δοχείου, αλλά μέτριας ποιότητας.

Στην αρχή ειπώθηκε στους συμμετέχοντες στο πείραμα ότι, αν έβρισκαν το ακριβές ποσό, θα επωφελούνταν τόσο οι ίδιο όσο και οι «συνεργάτες» τους, αφού όλοι θα κέρδιζαν το ποσό αυτό. Προφανώς, όλοι τους είπαν την αλήθεια στον συνεργάτη με τον οποίο επικοινωνούσαν μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή.

Τα αποτελέσματα αυτού του πρώτου τεστ χρησιμοποιήθηκαν ως μέτρο αναφοράς για τα άλλα πειράματα των ειδικών: ζητήθηκε από τους συμμετέχοντες να υποεκτιμήσουν ή να υπερεκτιμήσουν το ποσό, οπότε θα κέρδιζαν οι ίδιοι ή οι συνεργάτες τους ή και οι δύο.

«Οι άνθρωποι ψεύδονται περισσότερο όταν θα βγουν κερδισμένοι τόσο οι ίδιοι όσο και κάποιος άλλος, πιθανόν επειδή τότε δεν αισθάνονται τόσο άσχημα. Αν πρόκειται να κερδίσουν οι ίδιοι αλλά κάποιος άλλος να υποστεί ζημιά, ψεύδονται λιγότερο», υποστήριξε η κ. Σάροτ.

Για να κατανοήσουν οι επιστήμονες τι συνέβαινε στον εγκέφαλο των εθελοντών «Μινχάουζεν» (πρωταγωνιστή του βιβλίου του Ροδόλφου Ράσπε με τίτλο «Οι περιπέτειες του βαρόνου Μιχνάουζεν», του 1785), το 25% από αυτούς υποβλήθηκε σε μαγνητική τομογραφία κατά τη διάρκεια του πειράματος. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η αμυγδαλή ενεργοποιείτο όταν οι άνθρωποι ψεύδονταν για προσωπικό τους όφελος. Με κάθε νέο ψέμα όμως, η αντίδραση της αμυγδαλής μειωνόταν.

«Είναι ένα είδος συναισθηματικής προσαρμογής», εξήγησε η κ. Σάροτ. «Μπορεί να οδηγήσει σε μια “κατηφόρα”, όταν μια μικρή παρέκκλιση από την αλήθεια μπορεί να πυροδοτήσει μια κλιμάκωση που θα εξελιχθεί σε μεγάλα ψέματα», είπε επίσης.

Ο κ. Γκάρετ σημείωσε ότι το συμπέρασμα αυτό ενισχύει την αντίληψη ότι η αμυγδαλή μπορεί «να αντιδρά σε πράξεις που θεωρούμε κακές ή ανήθικες». «Σε αυτό το πείραμα παρατηρήσαμε μόνο την ανέντιμη συμπεριφορά. Όμως η ίδια αρχή μπορεί να ισχύει και για άλλες συμπεριφορές, όπως για παράδειγμα στη βίαιη ή τη ριψοκίνδυνη συμπεριφορά», πρόσθεσε ο ίδιος.

Στην Τρίπολη, έξι μήνες μετά την άλωση, λειτούργησε δωρεάν το πρώτο, σε ελεύθερο έδαφος, δημόσιο ελληνικό σχολείο.

Την ίδρυσή του ανακοίνωσε η Πελοποννησιακή Γερουσία τον Μάρτιο του 1822. Στην ιδρυτική πράξη αναφέρεται ότι η Γερουσία:

Τριπολιτσα 16. 3. 1822 Σύσταση σχολείου

Η Πελοποννησιακή Γερουσία προκηρύττει ότι : Κάθε πεφωτισµένη Διοίκησις έχει χρέος να φροντίζει δια την ανατροφήν των πολιτών, δια την ηθικήν και δια την καλήν νοµοθεσίαν, καθότι δι’ αυτών ο άνθρωπος εξ απαλών ονύχων ταυτίζεται µε την αρετήν, γνωρίζει τα καθήκοντά του προς τον Θεόν, προς την πατρίδα και προς τους οµοίους του, και χειραγωγείται προς την οδόν της ευδαιµονίας. Οι Λυκούργοι και Σόλωνες επλαστούρργησαν Σωκράτας, Φωκίωνας, Θεµιστοκλέας, Αριστείδας, Δηµοσθένεις, Πλάτωνας και όλους τους αθανάτους ήρωας της Ελλάδος. Ο δε Μωάµεθ κατεβύθισε τη µητέρα της αρετής και της φιλοσοφίας εις τον ζόφον της αµάθειας, της κακοήθειας και του εγκλήµατος. […] Δια τούτο η σεβαστή Πελοποννησιακή Γερουσία, µ’ όλας τας πολυµερίµνους και κατεπιγούσας ανάγκας της πατρίδος, έλαβε πατριωτικήν κηδεμονίαν διά τήν άγωγήν τής νεολαίας προθυμουμένη να συστήση σχολείον είς αύτήν τήν πόλιν ανάλογον της παρούσης περιστάσεων , δια του διωρισµένου επί τούτου Εφόρου Αρχιµανδρίτου κυρίου Γρηγορίου Δικαίου του και Γερουσιαστού. Προσκαλεί άξίους διδασκάλους διά να διδάξουν διά τής Λαγκαστερίου μεθόδου κοινά γράμματα, ελληνικά, μαθηματικά, και πρός τούτοις τήν γαλλικήν κα’ι τήν ιταλικήν διάλεκτον, προσκαλεί δέ και τήν φιλομαθή νεολαίαν άφ’ όλην τήν Πελοπόννησον να συντρέξη έδώ διά νά διδαχθή άμισθι...»* […]

σχολείο του 1952

To σχολείο στεγάστηκε μέσα σ’ ένα τζαμί,** που μετατράπηκε σε διδακτήριο. Πρώτος δάσκαλος ο Νικήτας Νικητόπουλος, καλόγερος από τη Δημητσάνα. Μέθοδος διδασκαλίας η αλληλοδιδακτική μέθοδος, αυτή που η Γερουσία αποκαλεί Λαγκαστέριο μέθοδο, από το όνομα του Ιωσήφ Λάνκαστερ,*** ο οποίος πρώτος τη θεμελίωσε και η οποία συνίστατο στο να διδάσκονται οι μαθητές των κατωτέρων τάξεων από τους καλύτερους μαθητές των ανωτέρων τάξεων.

Δ. Χαρισιάδης, παιδί με αλφαβητάρι. 1951.

Ανάμεσα στους μαθητές αυτού του σχολείου και ο μικρότερος γιος του Κολοκοτρώνη, Κωνσταντίνος ή Κολλίνος, «ένα πολύ όμορφο παιδί, δέκα ή δώδεκα χρόνων, ντυμένο με μεγαλοπρέπεια και ζωσμένο με πιστόλες και γιαταγάνια, να τρέχει πέρα-δώθε και αυταρχικά να κυβερνάει τους συμμαθητές του, λες και ήθελε να τους αποδείξει ότι τα άρματα έχουν μεγαλύτερη δύναμη από τα γράμματα και πως η κυριαρχία των καπεταναίων ήταν, όπως του σουλτάνου, κληρονομική και αιώνια».****

«Ο Κουρέας», του Νικόλαου Γύζη

***********************************

* Άρχείον Έλληνικης Παλιγγενεσίας, μέχρι της έγκαταστάσεως της Βασιλείας, Άθήναι 1857 τ. Α ‘α 452

** Από το τουρκ. cami = ο μουσουλμανικός ναός.

*** Lancaster Joseph

**** George,Waddington^ Visitto Greecein 1823 and 1824, London 1825,τ.Α’,σ. 482.

Θεόδωρος Δ. Παναγόπουλος –  Απόσπασμα από το βιβλίο του “Τα ψιλά γράμματα της ιστορίας. “

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Η ποιότητα της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε μια χώρα δεν εξαρτάται ούτε από τις κρατικές δαπάνες, ούτε από το μέγεθος της τάξης, ούτε από τον «προοδευτικό» χαρακτήρα των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων! Εξαρτάται από έναν και μοναδικό παράγοντα: την ποιότητα του εκπαιδευτικού προσωπικού.

Τα επιτυχημένα εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο είναι εκείνα που καταφέρνουν να εντάσσουν στο διδακτικό τους προσωπικό τους πιο ταλαντούχους. Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει η έρευνα την οποία έκανε η γνωστή εταιρεία συμβούλων McKinsey. Στόχος της ογκώδους έρευνας -που πραγματοποιήθηκε τα έτη 2000 με 2007- ήταν να εντοπίσει τους παράγοντες εκείνους που παίζουν τον καθοριστικό ρόλο στην ποιότητα της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας παιδείας.

Παίρνοντας ως άξονα αναφοράς τις επιδόσεις των διάφορων εκπαιδευτικών συστημάτων στον κόσμο -όπως προκύπτει από τη γνωστή έκθεση Piza του ΟΟΣΑ καθώς και άλλες ανάλογες μελέτες- καθώς και συνεντεύξεις με πάνω από 100 ειδικούς, πολιτικούς και εκπαιδευτικούς σε όλο τον κόσμο, η έρευνα της McKinsey προσπάθησε να εντοπίσει τα κοινά στοιχεία τα οποία έχουν όλα τα top εκπαιδευτικά συστήματα- όπως της Φινλανδίας, της Σιγκαπούρης, της Νότιας Κορέας κ.λπ. Ενα από τα πρώτα συμπεράσματα της έρευνας είναι ότι οι δαπάνες για την παιδεία καθώς και το μέγεθος της τάξης δεν φαίνεται να παίζουν ουσιαστικό ρόλο στις επιδόσεις των μαθητών.

Μεταξύ των ετών 1980 και 2005, οι δημόσιες εκπαιδευτικές δαπάνες στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στις ΗΠΑ ανά μαθητή αυξήθηκαν κατά (αποπληθωρισμένο) 73%. Την ίδια περίοδο οι ΗΠΑ προσέλαβαν περισσότερους δάσκαλους/καθηγητές με αποτέλεσμα η αναλογία εκπαιδευτικών/μαθητών να μειωθεί κατά 18%. Το μέγεθος των τάξεων στις ΗΠΑ το 2005 ήταν το μικρότερο στην ιστορία της χώρας. Ομως οι επιδόσεις των μαθητών το 2005 παρέμειναν στα επίπεδα του 1980. Ανάλογα είναι και τα αποτελέσματα και σε άλλες χώρες. Μεταξύ των ετών 1995-2004 χώρες όπως η Νέα Ζηλανδία, η Αυστραλία, η Σουηδία, η Νορβηγία, η Ολλανδία και η Ιαπωνία αύξησαν θεαματικά τις δαπάνες τους για την παιδεία. Ομως οι μέσες επιδόσεις των παιδιών στα μαθηματικά ηλικίας 13 και 14 ετών, είτε παρέμεναν οι ίδιες είτε χειροτέρευσαν.

Τα τελευταία έτη κάθε χώρα στον ΟΟΣΑ αύξησε τον αριθμό του εκπαιδευτικού προσωπικού σε σχέση με τον αριθμό των μαθητών. Ομως όλες οι έρευνες δείχνουν ότι η μείωση του μεγέθους της τάξης δεν έχει σημαντικές επιπτώσεις στις επιδόσεις των μαθητών. Από τις 112 μελέτες, μόνο οι 9 έδειξαν ότι υπάρχει ένας θετικός συσχετισμός. Οι άλλες 103 βρήκαν είτε ότι δεν υπάρχει καμιά σχέση είτε ότι υπάρχει αρνητική σχέση -δηλαδή η μείωση του αριθμού των μαθητών σε μια τάξη όχι μόνο δεν βελτιώνει τις επιδόσεις αλλά ενίοτε τις χειροτερεύει. Η εξήγηση είναι απλή: στο βαθμό που η μείωση του μεγέθους των τάξεων σημαίνει περισσότερους καθηγητές, αυτό συνεπάγεται -με σταθερό το επίπεδο των δαπανών- αφ’ ενός λιγότερα χρήματα για κάθε καθηγητή και αφετέρου -και αυτό είναι το πιο σημαντικό- μειωμένες απαιτήσεις στην επιλογή του διδακτικού προσωπικού.

Ο κυριότερος παράγοντας που φαίνεται να επηρεάζει τις μαθητικές επιδόσεις είναι η ποιότητα του εκπαιδευτικού προσωπικού. Διάφορες μελέτες που λαμβάνουν υπόψη τους όλους τους παράγοντες δείχνουν ότι οι μαθητές που διδάσκονται από καλούς εκπαιδευτικούς θα προχωρήσουν με τριπλάσια ταχύτητα από ό,τι μαθητές με κακούς εκπαιδευτικούς. Οι επιπτώσεις για τον μαθητή, σύμφωνα με την έκθεση, ενός χαμηλής ποιότητας δασκάλου στα πρώτα χρόνια του σχολείου, μπορεί όχι απλώς να είναι αρνητικές αλλά και μη αντιστρέψιμες. Οπως δείχνει μια σειρά ερευνών, οι μαθητές που δεν κάνουν αρκετή πρόοδο τα πρώτα χρόνια στο δημοτικό σχολείο, λόγω ενός κακού δασκάλου, έχουν ελάχιστες πιθανότητες να ανακάμψουν αργότερα.

Τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα στρατολογούν συστηματικά τους πιο προικισμένους για να τους εντάξουν στο εκπαιδευτικό προσωπικό.

Αυτό το επιτυγχάνουν μέσω της αυστηρής επιλογής των ατόμων που θα φοιτήσουν σε παιδαγωγικές ακαδημίες ή ανάλογα ιδρύματα. Τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο στρατολογούν τους δασκάλους από το κορυφαίο 5%- 30% των αποφοίτων. Στην Κορέα από το 5%, στη Φινλανδία από το 10% και στο Χονγκ Κονγκ και τη Σιγκαπούρη από το 30%. Αντίστροφα τα κακά εκπαιδευτικά συστήματα συνήθως ελκύουν τους χειρότερους. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Μέση Ανατολή -όπου το επίπεδο της παιδείας είναι ιδιαίτερα χαμηλό- οι δάσκαλοι προέρχονται από το χειρότερο 30%. Το ίδιο παρεμπιπτόντως ίσχυε και μέχρι πρόσφατα στις ΗΠΑ!

Ενα άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο των καλών εκπαιδευτικών συστημάτων είναι ότι δίνουν μεγάλη έμφαση στη σωστή επιλογή των ατόμων που θα αναλάβουν ηγετικό ρόλο στο σχολείο (διευθυντές, γυμνασιάρχες λυκειάρχες). Ολες οι έρευνες δείχνουν ότι χωρίς έναν αποτελεσματικό και ικανό ηγέτη, ένα σχολείο είναι αδύνατο να αναπτύξει μια κουλτούρα υψηλών προσδοκιών ή να προσπαθεί να επιτύχει συνεχή βελτίωση. Ο μοναδικός ρόλος και η μοναδική υποχρέωση του διευθυντή ενός σχολείου είναι να επιβλέπει την ποιότητα της διδασκαλίας του απασχολούμενου εκπαιδευτικού προσωπικού. Δεν έχει καμιά άλλη γραφειοκρατική υποχρέωση, έτσι ώστε να μπορεί να αφοσιωθεί απερίσπαστα στο έργο του, που είναι η βελτίωση της διδασκαλίας των υφισταμένων του.

Υποσημείωση: Από τις 122 μελέτες του ΟΟΣΑ, μόνο οι 9 έδειξαν ότι η μείωση των μαθητών ανά τάξη και η αύξηση καθηγητών βελτιώνει τις μαθητικές επιδόσεις. Οι άλλες 103 κατέγραψαν ως κυριότερο παράγοντα την ποιότητα του εκπαιδευτικού.

Πηγή: Ελευθεροτυπία