Νέα (552 άρθρα)

Το σχολείο είναι σχεδόν ταυτόσημο στο νου του μαθητή με το πρωινό ξύπνημα, το άγχος, την αποστήθιση, τα διαγωνίσματα και τις εξετάσεις, τους βαθμούς. Αν αυτό είναι πράγματι το σχολείο, δεν αξίζει κανείς να πηγαίνει.

Αν, απεναντίας, έχει ένα προορισμό ανυψωτικό του ανθρώπου, αν είναι ένας χώρος όπου ξεδιπλώνονται οι εσωτερικές δυνάμεις του κάθε νέου, ένας χώρος όπου εξελίσσεται το πνεύμα του, μορφοποιείται και αποκτά φυσιογνωμία ο χαρακτήρας του, ένας χώρος στοχασμού, δημιουργικής πρόσληψης της γνώσης, δημιουργικότητας, χαράς και ζωντάνιας, τότε αξίζει τα πάντα.

Ο Έριχ Φρόμ παρατηρεί πως η ρίζα της λέξης education ανάγεται στο e–ducere, με τη σημασία βγάζω προς τα έξω, προς τα μπροστά ή κάνω να εκδηλωθεί κάτι εν δυνάμει παρόν. Η εκπαίδευση έχει προσλάβει έναν άχαρο και συνάμα ατελέσφορο παθητικό χαρακτήρα, της λείπει εκείνη η ενεργητικότητα που θα προάγει το μαθητευόμενο, που θα κάνει τη γνώση πηγή χαράς και παραγωγικότητας. Η εκπαίδευση, στενά περιορισμένη στην κάλυψη της καθορισμένης ύλης, περιορισμένη εν πολλοίς από τις κατευθυντήριες γραμμές που δίνονται, χάνει την αύρα της ελευθερίας και της δημιουργίας, αποκομμένη από την συστατική της ουσία, την παιδευτική της, δηλαδή, αποστολή.

Δεν είναι τωρινή η διαπίστωση πως η εκπαίδευση πάσχει. Είναι εξατασιοκεντρική, βαθμοθηρική, προωθεί την ξερή απομνημόνευση, κι όχι την ενεργητική γνώση, μπορεί να περιορίζει αντί να χαράσσει νέους δρόμους στον κόσμο της γνώσης, κι άλλα μύρια που θα μπορούσαν να της προσαφθούν.

Συνήθως περιμένουμε από τους άλλους να κάνουν την αλλαγή, να δώσουν το βήμα και εμείς κατόπι τους να ακολουθήσουμε. Οι μεγάλες αλλαγές, εντούτοις, όπως έχει καταδείξει και η ιστορία, ξεκινούν από μεγάλες-παράτολμες μονάδες, πράγμα που μεταθέτει την ευθύνη από το «εσύ» στο «εγώ». Ο εκπαιδευτικός δεν μπορεί να απεμπολήσει την υπόσχεση του, το ἐπάγγελμά του, φέρει μεγάλη ευθύνη, λόγω της φύσης του λειτουργήματός του, απέναντι στους γονείς, στα παιδιά, απέναντι σε όλη την κοινωνία.

Η γνώση είναι μία μύηση, χωρίς σκοταδισμό και αποκρυφισμό αλλά εναπόθεση μπροστά στο άπλετο φως. Η παιδεία είναι θέμα έρωτα, όπως και όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες. Εκπορεύεται από μία διάχυτη αγάπη του εκπαιδευτικού προς τη γνώση και γεννά αγάπη για τη γνώση. Η πρόκληση αυτής της βιωματικής συγκίνησης στον εσωτερικό κόσμο του μαθητή πρέπει να είναι η συνισταμένη της εκπαίδευσης· δεν επιτυγχάνεται, όμως, δια μαγείας, είναι ο τερματισμός της αφετηρίας.

Δεν θα γινόταν ελκυστικότερη η γλωσσική διαπαιδαγώγηση, αν εμπεριείχε γλωσσικά παιχνίδια (όπως ο αναγραμματισμός), χειροπιαστή τριβή με το λεξικό, γνωστοποίηση του ιστορικού βάρους των λέξεων, γλωσσικές συνάψεις κάθε είδους(συνώνυμα, αντώνυμα, μερώνυμα, πολύσημα); Ο καθένας μας αποτελεί μία μοναδική προσωπικότητα· στο γλωσσικό κόσμο αυτό μεταφράζεται και συστοιχείται ως μοναδική άρθρωση των φθόγγων, ως διαμόρφωση του ατομικού λεξιλογίου και τρόπου έκφρασης, της ιδιολέκτου. Στις γλωσσικές ασκήσεις, στις οποίες θα μπορούσε να συγκαταλεχθεί και η έκθεση, ο εκπαιδευτικός δεν πρέπει να μεταποιήσει το ύφος του μαθητή αλλά να το προσαρμόσει στις επικοινωνιακές συνθήκες και να το απαλλάξει από την απλοϊκότητα σε πολλές περιπτώσεις της σκέψης και της διατύπωσης.

Η εκπαίδευση θα αποκτούσε έναν πνέοντα αέρα, μια ζωντάνια, αν ο εκπαιδευτικός είχε να προσφέρει εκείνες τις πληροφορίες, που αποτελούν τροφή για σκέψη, που προσελκύουν και εν πολλοίς καθηλώνουν, που δημιουργούν συνάψεις και συνειρμούς. Ένα γνωμικό θα μπορούσε, επί παραδείγματι, εν καιρώ να εκπληρώσει το παραπάνω. Στη διδασκαλία της Αντιγόνης ή της Ελένης (όσο εξακολουθούν να διδάσκονται!) θα μπορούσε να δοθεί ο δυναμικός ορισμός της τραγωδίας από το Χέγκελ: «Τραγωδία είναι η σύγκρουση του καλού με το καλό», με τους μαθητές να κληθούν να τον εφαρμόσουν στις εν λόγω τραγωδίες. Τη δημιουργικότητα των νέων θα μπορούσε να ενεργοποιήσει και η εφαρμογή σε νεοελληνικά – και μη – κείμενα της λεγόμενης αισθητικής της πρόσληψης, με τη δέουσα βέβαια προσοχή, ώστε να μην τους εντυπώνεται η ιδέα ότι η λογοτεχνία μπορεί να ερμηνεύεται υποκειμενικά και άρα αυθαίρετα.

Θα έχει αποτύχει η γενικότερη αποστολή του σχολείου, αν δεν είναι μία δεξαμενή ερεθισμάτων. Η μία γνώση θα πρέπει να οδηγεί στην άλλη, ώστε να συμπληρώνεται σιγά-σιγά το πάζλ, χωρίς σε κάθε περίπτωση να ολοκληρώνεται ποτέ· η γνώση καθ’ ολοκληρία δεν κατακτιέται ποτέ. Είμαστε πολύ για το τίποτα και λίγο για το κάτι, όπως έχει λεχθεί. Αν δεν προτείνει λοιπόν το ίδιο το σχολείο αναγνώσματα, ποιος θα το κάνει; Αναγνώσματα, εντούτοις, που χρειάζεται να ανταποκρίνονται στα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του κάθε νέου. Ο εκπαιδευτικός εν προκειμένω θα πρέπει να γίνει μια μηχανή αναζήτησης, που, ωστόσο, θα έχει κατεβεί στο ύψος του μαθητή. Μια δανειστική βιβλιοθήκη θα μπορούσε να λειτουργεί σε κάθε σχολείο, ενώ σε ορισμένα διαστήματα θα μπορούσαν να γίνονταν παρουσιάσεις και συζητήσεις πάνω σε ποικίλες θεματικές από το αναγνωσμένα βιβλία, λογοτεχνικά, δοκιμιακά, ελαφρώς επιστημονικά, γεωγραφικά, ιστορικά κλπ. Ας μην ξεχνάμε πως η εκπαίδευση είναι εκείνη που, μέσα από την ποικιλία των μαθημάτων που προσφέρει, καλείται να ανασύρει τις ιδιαίτερες δημιουργικές δυνάμεις, που είναι κρυμμένες στον καθένα.

Στη διδασκαλία των κειμένων μία παραστατική ανάγνωση και μετάφραση τους – αν πρόκειται για αρχαιοελληνικό κείμενο – δεσμεύει λίγο-πολύ το μαθητή να την παρ-ακολουθήσει. Στην ερμηνεία τους τώρα, κάτι το οποίο έχει παραθεωρηθεί είναι πως το πρώτο κλειδί ερμηνείας το δίνει το ίδιο το κείμενο, μέσα από τις πολλαπλές αναγνώσεις και τις επακόλουθες λογικές διασυνδέσεις. Κατά δεύτερον υποβοηθητικά θα μπορούσαν να λειτουργήσουν οι απόψεις των ερευνητών, κι όχι τα σχόλια που δίνουν τα διάφορα βοηθήματα. Οι αντικρουόμενες σε κάποιες περιπτώσεις γνώμες των ερευνητών θα καταδείξουν στο νέο πως δεν υπάρχει μία και μοναδική προσέγγιση, πως η ομορφιά της γνώσης βρίσκεται στην πολλαπλότητα και στη διαρκή ανανέωση. Η Γραμματική και το Συντακτικό δεν είναι κανόνες προς αποστήθιση, είναι η αποκωδικοποίηση των κειμένων, και σε αυτή την προοπτική θα πρέπει να διδάσκονται, όχι ως αυτοσκοπός. Μια ενδιαφέρουσα πλευρά των κειμένων είναι, ακόμη, η ιστορική τους διαδρομή μέχρι να παραδοθούν σε μας: κείμενα ευρισκόμενα σε χωματερές της Αιγύπτου, σε μούμιες, κείμενα που αλλεπάλληλα αντιγράφηκαν και εν πολλοίς αλλοιώθηκαν, είναι τα κείμενα μας.

Το σχολείο είναι ένας χώρος γνώσης και προβληματισμού, την ίδια στιγμή, εντούτοις, είναι ένας χώρος έν-πνευσης και διαμόρφωσης ήθους και αξιών. Μήπως η επίπληξη που θα κάνει ο εκπαιδευτικός, όταν ακούσει ένα μαθητή του να αθυροστομεί, δεν κινείται σε αυτή την κατεύθυνση; Σε μία εποχή ανακατατάξεων, και ίσως διαστρέβλωσης των πραγμάτων, το ποιες αξίες θα πρέπει να προωθούνται καλό θα ήταν να γίνεται σε συμμόρφωση με τον κοινώς αποδεκτό αξιακό κώδικα της κοινωνίας και του πολιτισμού αλλά και σε συνεννόηση με τους γονείς των μαθητευόμενων.

Όπως ο σπόρος που σπέρνεται, εν καιρώ βλαστάνει και δίνει πολλούς καρπούς, παρομοίως ο εκπαιδευτικός σπέρνει γνώση, παρέχει εφόδια, αναδεικνύει τις πολυμέτωπες ανάγκες της ψυχοσωματικής ανθρώπινης οντότητας, χωρίς πολλές φορές να δει να καρπίζουν. Δεν χάνονται, όμως, έχουν καταγραφεί στο ασυνείδητο και στον κατάλληλο καιρό θα καρποφορήσουν.

Ο δάσκαλος μέσα στην τάξη πρέπει να αναγνωρίζει πρόσωπα με τα οποία έχει οικοδομήσει προσωπική σχέση, όχι κεφάλια. Η παιδεία περνάει από πρόσωπα- σταθμούς στη ζωή του καθενός κατά το μάλλον ή ήττον.

Η εκπαίδευση έχει ανάγκη να αναβλέψει λίγο προς το σαχτουρικό ουρανό και να μεταδώσει αυτό που είδε, να ανανεωθεί με τρόπους παλιούς, μα παραλλήλως κλασικούς, ώστε να γίνει ένας ζωντανός οργανισμός, στον οποίο θα αγαπά να εργάζεται ο εκπαιδευτικός και στον οποίο θα αγαπά να πηγαίνει ο μαθητής. Η εκπαίδευση είναι ανάγκη να εκκολάπτει ανθρώπους κριτικούς, χωρίς πνευματικές αγκυλώσεις, ευτυχισμένους και παραγωγικούς, ικανούς να σταθούν γερά στα πόδια τους εμπιστευόμενοι τις δυνάμεις της αλλά και να επανδρώσουν το πλοίο της πολιτείας μας, να γίνουν, με άλλα λόγια, ενεργά μέλη της κοινωνίας όπου ζούμε.

Του Γαβριήλ Μπομπέτση

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Και τα χρόνια περνούν κι η κλεψύδρα της ζωής σου όλο και αδειάζει.

Kάθε κόκκος της σου είναι πια πολύτιμος και μονάκριβος, και όχι, δεν θέλεις να τους χαραμίζεις πια σε ανούσιες στιγμές.

Δεν έχεις πια την πολυτέλεια να δίνεις ατελείωτες ευκαιρίες σε τελειωμένες ιστορίες, δεν αντέχει άλλο το κορμί σου να χαραμίζεται από εδώ κι από εκεί.

Έχεις καταλάβει πλέον πόσο ακριβή και σπάνια είναι η ψυχή σου και δεν θέλεις να τη σπαταλάς σε ανθρώπους που ούτε στο ελάχιστο ποτέ τους δεν κατάλαβαν πόσο πολύ αξίζεις.

Δεν έχεις πλέον την υπομονή και το κουράγιο να μένεις σε καταστάσεις στάσιμες που δεν οδηγούν πουθενά. Κλείνεις τις πόρτες στο αέναο κρυφτό – κυνηγητό του παρελθόντος και στα φαντάσματα που δεν σ’αφήνουν να ησυχάσεις.

Αρκετά με τις στοιχειωμένες αναμνήσεις.

Έχει έρθει η ώρα να τις βάλεις σ’ένα κουτί και να τις κλειδώσεις εκεί.

Δεν έχεις τη θέληση πια να ξοδεύεις τον πολύτιμο εαυτό σου σε ανθρώπους που ψάχνουν από κάπου να πιαστούν, να κάθεσαι και ν’ακούς τον πόνο τους πιστεύοντας ότι μπορεί και να τους σώσεις.

Καθένας μοναχός του πορεύεται και στη ζωή και στο θάνατο.

Δεν ήσουν ποτέ υπεύθυνος για την ευτυχία κανενός παρά μονάχα για τη δική σου, κι αν θυμάσαι τις στιγμές που ήσουν πραγματικά ευτυχισμένος έκανες και τους άλλους γιατί αυτή είναι μια λάμψη που μπορεί να μην διαρκεί για πάντα αλλά μοιράζεται.

Κι όταν συμβαίνει αυτό τα πάντα γύρω σου φωτίζουν.

Κι έρχονται κι εκείνες οι στιγμές που θυμώνεις με τον εαυτό σου που σου πήρε τόσο καιρό να καταλάβεις πως ένα είναι το ταξίδι κι εσύ επιλέγεις τους προορισμούς και τους συνεπιβάτες σου.

Θυμώνεις που πέρασε η μισή ζωή και εσύ χαμπάρι δεν πήρες. Που δεν σου φτάνει πια ο καιρός για να τολμήσεις πράγματα που πάντα ήθελες αλλά πάντα κάτι σ’εμπόδιζε και δεν έχεις πια το περιθώριο να τα παρατήσεις όλα πίσω σου και να πάρεις μια βαλίτσα και να εξαφανιστείς.

Δεν έχεις πια την ανεμελιά της νιότης, τότε που ήσουν έτοιμος να κατακτήσεις τον κόσμο.

Οι κόκκοι σου τελειώνουν και εσύ τρέχεις να προλάβεις κι εύχεσαι να είχες μια δεύτερη ζωή για να προλάβεις να κάνεις όλα όσα ονειρεύτηκες και δεν τόλμησες γιατί πάντα πίστευες ότι θα έχεις χρόνο να τα κάνεις αργότερα.

Η ζωή σου πήρε την τροπή που της έδωσες.

Είσαι οι επιλογές σου.

Γι’αυτό κοίτα να είσαι όσο πιο επιλεκτικός μπορείς.

Ν’ακολουθείς πάντα το ένστικτό σου, την πρώτη σου σκέψη, αψηφώντας τον κίνδυνο.

Μη σταματήσεις ποτέ να ψάχνεις γι’ανεμόμυλους στην άκρη του πουθενά.

Και να θυμάσαι, ποτέ μα ποτέ δεν είναι αργά για να ράψεις τα φτερά σου.

_______________________

   Πηγή: wp.loveletters.gr

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Η τεχνολογία διευκολύνει τις ζωές μας σε έναν κόσμο που βρίσκεται μονίμως εν κινήσει. Ο αυτοματισμός κάνει την παραγωγή οικονομικότερη, όμως θέτει και το απόλυτο ερώτημα: Μήπως στο τέλος όλη η δουλειά θα γίνεται από ρομπότ Ποιος θα είναι ο ρόλος μας ως μέλη της κοινωνίας και της οικονομίας μας;

Το όλο ζήτημα μπορεί να παρομοιαστεί με τις κυλιόμενες σκάλες.

Ο τρόπος εργασίας μας εξελίχθηκε σταθερά από την αρχή της Βιομηχανικής Επανάστασης τον 18ο αιώνα.

Από τις αρχικές ανησυχίες για τις απώλειες θέσεων εργασίας, περάσαμε στον αυτοματισμό, τη μαζική παραγωγή, την αύξηση της παγκόσμιας ζήτησης και έπειτα στη δημιουργία και την άνοδο της μεσαίας τάξης.

Πλέον βρισκόμαστε στην τέταρτη φάση αυτής της Βιομηχανικής Επανάστασης. Στην πραγματικότητα εξαρτάται από εμάς τους ίδιους το να διασκεδάσουμε τους φόβους μας και να αποφασίσουμε για τα επόμενά μας βήματα.
Τι είναι το «χάσμα ψηφιακών δεξιοτήτων»;

Προκειμένου να κάνουν τη δουλειά τους, επτά στους δέκα εργαζόμενους στην Ευρώπη χρειάζονται ψηφιακές δεξιότητες.

Όμως ο ένας στους τρεις δεν διαθέτει καμία ψηφιακή δεξιότητα, ενώ οι μισοί από τους Ευρωπαίους σε δουλειές χαμηλής ειδίκευσης δεν χρησιμοποιούν καθόλου τεχνολογία.

Το 9% των θέσεων εργασίας στον ανεπτυγμένο κόσμο αναμένεται να είναι αυτοματοποιημένες. Μία στις τέσσερις αλλάζει δραματικά για την ψηφιακή εποχή, εξαιτίας της ώθησης της παραγωγικότητας λόγω της αυτοματοποίησης και των ρομποτικών μηχανισμών.

Όμως τέσσερις στις δέκα επιχειρήσεις δεν μπορούν να βρουν εργαζόμενους με δεξιότητες κατάλληλες για τις θέσεις εργασίας που δημιουργούνται.

Το κλείσιμο του χάσματος δεξιοτήτων είναι κρίσιμης σημασίας για τα τέσσερα εκατομμύρια νέων στην Ευρώπη που είτε είναι άνεργοι είτε δουλεύουν part-time.

Έχουν λίγες πιθανότητες να αναβαθμίσουν τις δεξιότητές τους σε σχέση με όσους έχουν πλήρη απασχόληση. Όσοι δεν διαθέτουν καμία ψηφιακή δεξιότητα βγάζουν την ώρα 8% λιγότερα από εκείνους που έχουν ψηφιακές δεξιότητες.

Ο υψηλότερος κίνδυνος απώλειας μιας θέσης εργασίας για τεχνολογικούς λόγους υφίσταται πλέον σε χώρες που στο παρελθόν δεν είχαν επενδύσει στην τεχνολογία.

Κάθε επανάσταση έχει νικητές και ηττημένους. Φυσικά και θα υπάρξουν απώλειες θέσεων εργασίας σε δουλειές μετρίων απαιτήσεων. Όμως για πολλούς δημιουργείται η δυνατότητα κατάρτισης για πιο απαιτητικές δουλειές.

Ποιες δουλειές θα επηρεαστούν περισσότερο και τι γίνεται με τους μεγαλύτερους σε ηλικία;

Το τι θα πρέπει γίνει με το θέμα αυτό αποτελεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο αρμοδιότητα της Μαριάν Τίσεν.

Συναντήσαμε την Ευρωπαία επίτροπο Απασχόλησης, Κοινωνικών Υποθέσεων, Δεξιοτήτων και Κινητικότητας Εργατικού Δυναμικού στις Βρυξέλλες και τη ρωτήσαμε σχετικά.

Να τι μας απάντησε:

«Αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη έχουμε 232 εκατομμύρια εργαζομένους. Ποτέ δεν είχαμε τόσους πολλούς. Οι δουλειές του μέλλοντος, το 90% των θέσεων εργασίας του σήμερα και του αύριο θα απαιτούν ένα συγκεκριμένο επίπεδο ψηφιακών δεξιοτήτων. Πάνω από το 40% του εργατικού δυναμικού μας δεν διαθέτει αρκετές ψηφιακές δεξιότητες, άρα εδώ υπάρχει ακόμη πολλή δουλειά.

»Ζητούμε από τους ανθρώπους να μείνουν περισσότερο στην εργασία, οπότε πρέπει να διασφαλίσουμε ότι θα παραμείνουν. Πρέπει να αξιολογήσουμε πρώτα τι δεξιότητες διαθέτουν. Δεύτερον, ποιος είναι ο ιδανικός τρόπος για τον καθέναν να προχωρήσει και φυσικά να είναι δυνατή η οικειοποίηση των νέων γνώσεων. Όμως αυτό να είναι εφικτό και για ανθρώπους, θα έλεγα, της δικής μου ηλικίας».

“Work 4.0”: Η γερμανική απάντηση

Γνωρίζουμε πως η τεχνολογία δημιουργεί άπειρες δυνατότητες. Καθώς αποφασίζουμε τις επιλογές για τη διαμόρφωση της ζωής και της εργασία μας, στη Γερμανία ξαναβλέπουν το μέλλον με το πρόγραμμα Work 4.0 .

Ένα πρόγραμμα που ασχολείται με τα πάντα: από ωράρια και καλές θέσεις εργασίας μέχρι συλλογικές διαπραγματεύσεις, κατανοώντας ότι η τεχνολογία δεν περιμένει για κανέναν.

Τρανταχτό παράδειγμα γι’ αυτό αποτελεί το εργοστάσιο της Audi στο Ίνγκολστατ, βόρεια του Μονάχου. Σχεδόν 600.000 νέα αυτοκίνητα παράγονται εκεί κάθε χρόνο. Χίλια διαφορετικά ρομπότ κατασκευάζουν κάθε ένα εξ αυτών.

Η τεχνολογία βρίσκεται παντού. Ψηφιοποίηση, εικονική πραγματικότητα και τρισδιάστατη εκτύπωση είναι στην ημερήσια διάταξη.

Όμως η επιχείρηση δεν πρόκειται να μειώσει το προσωπικό της που αποτελείται από 44.000 άτομα. Σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο Ανθρωπίνων Πόρων Γιόχεν Χάμπερλαντ, «θα υπάρξουν μεγάλες αλλαγές στον τρόπο εργασίας, όμως εν τέλει, όπως και σήμερα, όλοι μας οι εργαζόμενοι θα είναι και στο μέλλον απαραίτητοι».

Στη μονάδα της Audi στο Ίνγκολστατ λειτουργούν, εκτός των άλλων, πλατφόρμες που έχουν ουσιαστικά καταργήσει την παραδοσιακή γραμμή παραγωγής.

Το όφελος από τη χρήση τους μας το εξήγησε ο Φαμπιάν Ρουσίτσκα, ο διευθύνων σύμβουλος της Arculus, της σταρτ-άπ που ανέπτυξε το συγκεκριμένο σύστημα: «Φανταστείτε ότι έχετε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο με πενήντα διαφορετικά καταστήματα. Με τον παραδοσιακό τρόπο θα περνούσατε από παντού, ενώ με τον δικό μας τρόπο πάτε μόνο εκεί που θέλετε. Έτσι, η παραγωγή ολοκληρώνεται πιο γρήγορα».

Εν μέσω αυτής της αλλαγής, το “Work 4.0” μιλά για έναν κοινωνικό συμβιβασμό σε όλη τη βιομηχανία. Μεγαλύτερη ισορροπία μεταξύ δουλειάς και ιδιωτικής ζωής, κάτι που η Audi θεωρεί θετικό και για τις δουλειές της και για την αφοσίωση.

«Οι θέσεις εργασίας είναι ήδη ψηφιοποιημένες. Επίσης εφαρμόζουμε την εν κινήσει εργασία. Εισάγουμε ευέλικτα ωράρια στις βάρδιες, κάτι που εντάσσεται σε ένα πιλοτικό πρόγραμμα», επισημαίνει ο Χάμπερλαντ.

Ειδικοί προβλέπουν επαναστατικές κοινωνικές αλλαγές, καθώς οι ζωές μας αποκτούν όλο και πιο φρενήρεις ρυθμούς, κάτι που επιβεβαιώνει στον απεσταλμένο μας Ντέιμον Έμπλινγκ ο σύμβουλος επιχειρήσεων Πάτρικ Χαϊτμάιερ:

«Δεν νομίζω πως είναι όλοι έτοιμοι ακόμα, η μετάβαση είναι αργή. Όμως, καθώς η τεχνολογία προχωρά και έρχεται η συνειδητοποίηση, η μετάβαση θα επιταχυνθεί. Πιστεύω ότι αυτό θα αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού».

Τα παραγωγικά κέρδη από την τεχνολογία είναι σαφή. Η πρόκληση για τους εργαζόμενους είναι η απόκτηση και, κυρίως, η οικειοποίηση νέων δεξιοτήτων.

Ο νέος πυλώνας κοινωνικών δικαιωμάτων

Επιστρέφοντας στην επίτροπο Τίσεν, ρωτήσαμε τι θα κάνει η Κομισιόν για να αποτρέψει την ένταση της κοινωνικής ανισότητας που κάποιοι φοβούνται ότι θα δημιουργήσουν η ρομποτική και η τεχνητή νοημοσύνη.

«Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι οι εργαζόμενοι απολαμβάνουν καλές εργασιακές συνθήκες σε αυτήν τη νέα ψηφιακή εποχή. Εκείνοι που εργάζονται για πλατφόρμες. Είναι εργάτες; Ποιος τους προστατεύει, είναι αυτοαπασχολούμενοι; Δεν είναι σαφές. Και πρέπει επίσης να διασφαλίσουμε πως όλοι είναι στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, δηλαδή ότι έχουν μια σύμβαση και συμβάλουν σε ένα σύστημα που τους παρέχει κάποια ωφελήματα, όπου πληρούνται οι συνθήκες».

Όσο για τις δομικές αλλαγές που θα χρειαστούν…

«Αυτή τη στιγμή σχεδιάζουμε το τελικό λανσάρισμα αυτού του πυλώνα κοινωνικών δικαιωμάτων. Κάποιες αρχές και αξίες που μπορούν να λειτουργήσουν ως πλαίσιο αναφοράς. Ένα πλαίσιο που θα ελέγχει την επίδοση της εθνικής κοινωνικής και εργασιακής πολιτικής, αλλά και της ευρωπαϊκής πολιτικής».

Υπάρχουν εμπόδια; Πώς ξεπερνιούνται;

«Είμαι εργοδότης και εργαζόμενος, είμαι εργοδότης, είμαι αυτοαπασχολούμενος. Γνωρίζουμε πού βρισκόμαστε και πού ανήκουμε. Όμως έχουμε νέες εργασιακές συνθήκες και πρέπει να τις καθορίσουμε, να τις εντάξουμε στο δικό μας σύστημα κοινωνικής προστασίας, στο οικονομικό μας σύστημα. Αυτό απαιτεί αναδιοργάνωση δομών στα κράτη μέλη. Κι εμείς, ως Ευρώπη, μπορούμε να βοηθήσουμε».

Όσο για το βάρος της προετοιμασίας, η Μαριάν Τίσεν σημειώνει πως όλοι φέρουν ευθύνη.

«Όλες οι πλευρές έχουν τις ευθύνες τους. Πρέπει να προσαρμοστούμε και να αναλάβουμε τις δικές μας ευθύνες, αλλά εξαρτάται και από τους πολιτικούς, εκείνους που φέρουν την πολιτική ευθύνη για να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον για να το καταστήσουν αυτό δυνατό».

_______________________

   Πηγή: gr.euronews.com

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Συναφές: 

Αλλά μέσα σε αυτήν την όμορφη αναλογία, ο σχεδιαστής του καρτούν δεν ξεκαθαρίζει ένα σημαντικό γεγονός: ο όγκος και η περιπλοκότητα της γνώσης, της εμπειρίας και της εκπαίδευσης που πρέπει να έχει συλλέξει κάποιος ώσπου να μπορέσει να γίνει ανεξάρτητος επιστήμονας, συμβάλλοντας στην διεύρυνση της ανθρώπινης γνώσης, είναι ασύγκριτα μεγαλύτερα από αυτά που χρειάζεται για την κατανόηση της μηχανής του αυτοκινήτου. Με τον ίδιο τρόπο που το σύμπαν ή έστω και ένα μικρό κομμάτι του σύμπαντος (πχ ένα χαωτικό σύστημα όπως η γήινη ατμόσφαιρα) είναι πρακτικώς απείρως μεγαλύτερο και περιπλοκότερο από οποιαδήποτε ανθρώπινη κατασκευή.

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: είδη ακτινοβολίας υπάρχουν στο σύμπαν πολλά. Ακτινοβολία από άτομα, από μόρια, από υποατομικά σωματίδια. Θερμική ακτινοβολία, ακτινοβολία λόγω επιτάχυνσης ή επιβράδυνσης ενός σωματιδίου. Έχω στη βιβλιοθήκη μου ένα βιβλίο τριακοσίων σελίδων που αναλύει ένα συγκεκριμένο είδος ακτινοβολίας, με τεράστιες μαθηματικές εκφράσεις και ατελείωτους μαθηματικούς υπολογισμούς – την ακτινοβολία σύγχροτρον. Και δεν εξαντλεί το θέμα. Πόσα βιβλία τριακοσίων και πλέον σελίδων θα χρειαζόμασταν για να αναλύσουμε σε βάθος αυτό το μικρό κομμάτι της φυσικής επιστήμης, την ακτινοβολία; Δέκα, είκοσι, εκατό; Πραγματικά δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να υπολογίσω έστω και θεωρητικά τον τεράστιο όγκο γνώσης που εμπεριέχεται μέσα σε αυτό το μικρό, απειροελάχιστο κομμάτι της επιστήμης. Και τώρα φανταστείτε τον όγκο που περιέχεται σε άλλα πιο μεγάλα κομμάτια της επιστήμης. Κλίμα, αεροδιαστημική, πυρηνική φυσική, σχάση και σύντηξη, ανοσολογία, εξελικτική βιολογία, και ο κατάλογος είναι ατελείωτος.

Και παρ’όλα αυτά, ο μύθος των υπεροπτών επιστημόνων συνεχίζεται. Ένας διαδικτυακός φίλος μου έγραψε ως σχόλιο στο παραπάνω καρτούν ότι η απάντηση είναι «ότι ο μηχανικός και ο υδραυλικός δεν αισθάνονται την ανάγκη να δημοσιεύουν καρτούν για να εκπαιδεύσουν ανθρώπους που δεν θέλουν να μάθουν». Με λίγα λόγια, το να προσπαθεί κανείς να πείσει τους αδαείς ότι η ομάδα των ειδικών επιστημόνων που έχει περάσει όλη της τη ζωή μαθαίνοντας και ερευνώντας πολύπλοκα φαινόμενα, δεν έχει κανέναν λόγο να ανακατεύεται με τις φαντασιώσεις των αντιεμβολιαστών ή των ψεκασμένων, οι οποίοι διαβάζοντας δέκα ανυπόστατες δημοσιεύσεις σε ιστοσελίδες αμφιβόλου ποιότητας και ηθικής νομίζουν ότι οι γνώσεις τους είναι ισάξιες με εκείνου/ης που έχει διδακτορικό στην ανοσολογία ή στην μετεωρολογία, διαβάζοντας μέρα νύχτα επί δεκαετίες και προσπαθώντας να κατανοήσει φαινόμενα των οποίων η πολυπλοκότητα και μόνο απαγορεύει την κατανόησή τους σε άτομα που δεν κατέχουν βάθος γνώσεων, με κόπο αποκτημένες σε βάθος ετών, στη συγκεκριμένη επιστήμη.

Η διαφορά μεταξύ επιστημόνων και μη επιστημόνων είναι η εξής: οι επιστήμονες ξέρουν τι δεν ξέρουν. Ξέρουν ότι είναι ειδικοί σε ένα απειροελάχιστα μικρό κομμάτι αυτού που ονομάζουμε επιστήμη και έχουν περάσει χρόνια – ακόμα και δεκαετίες – ερευνώντας αυτό το μικρό και απειροελάχιστο κομμάτι. Ξέρουν ότι υπάρχει πάντα η πιθανότητα κάποιο αποτέλεσμα έρευνας να αποδειχθεί σωστό ή λάθος με μελλοντικά δεδομένα, αλλά επίσης ξέρουν τι σημαίνει όγκος στοιείων υπέρ μιας υπόθεσης και 99% πιθανότητα – που είναι για όλους τους πρακτικούς σκοπούς βεβαιότητα. Ξέρουν τι σημαίνει στατιστική και ξέρουν πώς να αξιολογούν τα επιστημονικά άρθρα που διαβάζουν. Ξέρουν, τέλος, ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να παριστάνουν τους ανίδεους, όταν ένα αντικείμενο το κατέχουν σε βάθος.

Αλλά γνωρίζοντας ακριβώς πόση εκπαίδευση και έρευνα χρειάζεται για να γίνεις ειδικός σε ένα κομμάτι της επιστήμης, αναγνωρίζουν την ειδικότητα και την αυθεντία των συναδέλφων τους σε διαφορετικούς κλάδους της επιστήμης. Και κατανοούν ότι η επιστημονική μέθοδος – το να θέτει κανείς υποθέσεις και να τις επιβεβαιώνει ή να τις καταρρίπτει μέσω παρατηρήσεων και πειραμάτων – είναι ο καλύτερος τρόπος που έχουμε να καταλάβουμε τον κόσμο και το σύμπαν. Γι’αυτό εγώ, ως φυσικός, υποστηρίζω με μεγάλη σιγουριά τις θέσεις ενός τελείως διαφορετικού κλάδου της επιστήμης – της ανοσολογίας – που μετά από δεκαετίες, χιλιάδες έρευνες και ακόμα περισσότερες στατιστικές έχει κατορθώσει σχεδόν να εκριζώσει ασθένειες από τον πλανήτη οι οποίες ήταν καταστροφικές για μεγάλο ποσοστό ανθρώπων. Δεν έχει να κάνει με το αν υποστηρίζω έναν συγκεκριμένο επιστήμονα – υποστηρίζω το αποτέλεσμα δεκαετιών και αιώνων συστηματικής και σταθερής εφαρμογής της επιστημονικής μεθόδου.

Εκείνοι που, προκειμένου να απορρίψουν τα αποτελέσματα της αργής, δύσκολης αλλά συστηματικής προόδου της επιστήμης, τα οποία έχουν επιτευχθεί με τη συνεισφορά χιλιάδων επιστημόνων, αρκούνται στο να μιλούν για «υπερόπτες επιστήμονες». Είναι κυρίως εκείνοι οι οποίοι δεν κατέχουν πολλές γνώσεις. Είναι ένα ψυχολογικό φαινόμενο: όταν αισθάνομαι άσχημα επειδή δεν έχω τις ικανότητες και τις γνώσεις του άλλου, προσπαθώ να τον μειώσω με όποιον τρόπο μπορώ. Όταν είμαι ανίδεος και ο εγωισμός μου δε μου επιτρέπει να αποδεχτώ το γεγονός ότι ο επιστήμονας έχει πολύ περισσότερες γνώσεις και πιο ανεπτυγμένη κριτική ικανότητα από εμένα, τουλάχιστον σε θέματα αξιολόγησης επιστημονικών θεμάτων, λόγω δεκαετιών εξάσκησης και μάθησης, τότε η εύκολη λύση είναι να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι ο/η επιστήμονας είναι υπερόπτης, επειδή προσπαθεί να με πείσει ότι πράγματι κάτι ξέρει.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε την υποχρέωση να κρυβόμαστε από κανέναν. Δεν είναι δική μου υποχρέωση, ως ειδικός σε έναν κλάδο της επιστήμης, να προσπαθώ να «κρύβομαι» σαν να είχα κάποια μολυσματική ασθένεια και να προσποιούμαι ότι είμαι το ίδιο ανίδεη, ή το ίδιο απαίδευτη, με τον ψεκασμένο της διπλανής πόρτας. Δεν είμαι υποχρεωμένη να αποδέχομαι την «άποψή» του ως ισάξια – η άγνοια δεν είναι άποψη. Φυσικά και μπορεί κανείς να πιστεύει ό,τι θέλει, αλλά αυτό δεν αναιρεί τα γεγονότα και την πραγματικότητα. Αλλά το να ανάγουμε τη γνώση, την προσπάθεια, την εργατικότητα σε ελάττωμα, κάνοντας τους επιστήμονες να «κρύβονται» για να μην τους πούμε υπερόπτες, και εξυψώνοντας την ανιδεότητα σε ιδανικό, είναι μία από τις μεγαλύτερες αποτυχίες της κοινωνίας μας.

Αν δεν καλέσω τον μηχανικό και προσπαθήσω να επισκευάσω το αυτοκίνητό μου, ίσως μείνω χωρίς αυτοκίνητο. Αν δεν καλέσω τον υδραυλικό, μπορεί να μείνω χωρίς καζανάκι ή χωρίς νερό. Αν ακυρώνω όμως την επιστήμη και τους επιστήμονες, μπορεί το παιδί μου να πεθάνει επειδή ξέρω καλύτερα από το γιατρό, ή αν δεν εμβολιάσω το παιδί μου, μπορεί να μολύνω βρέφη προκαλώντας τους βλάβες ή ακόμα και θάνατο. Αν δεν ακούσω τους επιστήμονες που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με το κλίμα και συνεχίσω να συμπεριφέρομαι με τρόπο καταστροφικό, ανησυχώντας περισσότερο για τα ανύπαρκτα chemtrails παρά για την πολύ υπαρκτή μόλυνση με μεθάνιο, διοξείδιο του άνθρακα και τεράστιες ποσότητες πλαστικών, τότε θα προκαλέσω με μαθηματική βεβαιότητα τον ολοκληρωτικό αφανισμό της ανθρωπότητας, και πιθανόν της ζωής στον πλανήτη.

Και το κίνημα της αντι-επιστημονικότητας με πολύ βολικό τρόπο ξεχνάει ότι όλα όσα απολαμβάνει σήμερα, από το φούρνο μικροκυμάτων και το κινητό τηλέφωνο έως το αυτοκίνητο, τις μεθόδους διάγνωσης ασθενειών που δεν φαίνονται με γυμνό  μάτι και τις εντυπωσιακές προόδου της χειρουργικής που έχουν ανεβάσει το προσδόκιμο της ζωής πάνω από τα 70 χρόνια, είναι αποτέλεσμα επιστημονικής έρευνας. Το γεγονός ότι σήμερα δεν πεθαίνουν τα μισά παιδιά πριν την ενηλικίωση, ή μία στις δέκα γυναίκες στη γέννα, είναι προϊόν της επιστημονικής εξέλιξης της ανθρωπότητας. Κοιτάξτε γύρω σας και βρείτε τα αντικείμενα που δεν είναι αποτέλεσμα της επιστημονικής προόδου. Δε θα βρείτε και πολλά. Ακόμα και το νάυλον ή οι βαφές στα ρούχα οφείλονται στην επιμονή κάποιου/ας που πάλευε στο εργαστήριο με έναν δοκιμαστικό σωλήνα πριν πολλά χρόνια.

Ήρθε η ώρα να ξαναβάλουμε την επιστήμη στη ζωή μας και να της δείξουμε τον σεβασμό που της αξίζει.

*******

Ιωάννα Αρκά – Φυσικός

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Το πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα πειράματα στην ιστορία. Οι άνθρωποι είναι πάντα πρόθυμοι να υπακούσουν στις εντολές που θα πάρουν, ακόμη και αν πρόκειται να κάνουν ηλεκτροσόκ στους συνανθρώπους τους.

Εννέα στους δέκα θα έκαναν κάτι τέτοιο, αν αυτή είναι η άνωθεν εντολή, όπως απέδειξαν Πολωνοί κοινωνικοί ψυχολόγοι, οι οποίοι επανέλαβαν το διάσημο Πείραμα του Μίλγκραμ, με το οποίο ο αμερικανός ψυχολόγος είχε σοκάρει τον κόσμο στη δεκαετία του 1960.

Τότε, σε ένα πείραμα-ορόσημο για την επιστήμη της ψυχολογίας, το οποίο «φώτισε» τις συνθήκες που επικρατούσαν στη ναζιστική Γερμανία (και όχι μόνο), ο Στάνλεϊ Μίλγκραμ του Πανεπιστημίου Γιέηλ είχε αποδείξει ότι, υπό συνθήκες πίεσης από την εξουσία, οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να εκτελέσουν τις εντολές, ακόμη και αν θα βλάψουν τους άλλους. Αν και στην πραγματικότητα το πείραμα δεν περιλάμβανε πραγματικά ηλεκτροσόκ, οι συμμετέχοντες -που νόμιζαν ότι κάνουν ηλεκτροσόκ- υλοποίησαν στην πλειονότητα τις άνωθεν εντολές.

Τώρα, οι ερευνητές της Σχολής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Αθρωπιστικών Επιστημών του Βρότσλαβ της Πολωνίας, με επικεφαλής τον Τόμας Γκρζιμπ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό κοινωνικής ψυχολογίας “Social Psychological and Personality Science”, επανέλαβαν το πείραμα με 40 άνδρες και 40 γυναίκες ηλικίας 18 έως 69 ετών.

Οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να πατούν δέκα κουμπιά, που το καθένα αντιστοιχούσε σε ολοένα ισχυρότερο ηλεκτροσόκ (που πάλι δεν ήταν πραγματικό, αλλά οι συμμετέχοντες δεν το ήξεραν). Αποδείχθηκε ότι το 90% (οι εννέα στους δέκα) ήσαν πρόθυμοι να πατήσουν το κουμπί με το πιο έντονο ηλεκτροσόκ. Οι ερευνητές σκοπίμως παρότρυναν τους συμμετέχοντες με φράσεις του τύπου «το πείραμα απαιτεί να συνεχίσετε», «είναι απολύτως ουσιώδες να συνεχίσετε» και «δεν έχετε άλλη επιλογή παρά να συνεχίσετε».
Είναι αξιοσημείωτο ότι όταν το «θύμα» (στην πραγματικότητα ήταν ηθοποιός) που βρισκόταν σε διπλανό δωμάτιο και δεχόταν το «σοκ» ουρλιάζοντας υποκριτικά, ήταν γυναίκα, τότε ο αριθμός των συμμετεχόντων που αρνούνταν να εκτελέσουν την εντολή, ήταν τριπλάσιος από ότι όταν το «θύμα» ήταν άνδρας.

«Όταν μαθαίνουν για το πείραμα του Μίλγκραμ, η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων ισχυρίζονται πως ‘εγώ ποτέ δεν θα συμπεριφερόμουν με τέτοιο τρόπο’. Η μελέτη μας όμως έδειξε για μια ακόμη φορά την τρομερή δύναμη των συνθηκών του κοινωνικού περιβάλλοντος και πόσο εύκολα οι άνθρωποι μπορούν να συμφωνήσουν να κάνουν πράγματα που βρίσκουν δυσάρεστα», δήλωσε ο Γκρζιμπ.

Με άλλα λόγια, η κοινωνία δεν έχει αλλάξει και πολύ εδώ και 50 χρόνια. Όπως επεσήμανε ο Πολωνός κοινωνικός ψυχολόγος, «μισό αιώνα μετά την αρχική έρευνα του Μίλγκραμ για την υπακοή στην εξουσία, μια εντυπωσιακή πλειονότητα των ανθρώπων είναι ακόμη πρόθυμοι να κάνουν ηλεκτροσόκ σε έναν αβοήθητο άνθρωπο».
Ίσως μάλιστα τα πράγματα να έχουν στο μεταξύ χειροτερεύσει, επειδή στο πείραμα του Μίλγκραμ, «μόνο» τα δύο τρίτα των συμμετεχόντων είχαν δείξει προθυμία να κάνουν το πιο ισχυρό ηλεκτροσόκ των 450 βολτ, ενώ τώρα το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 90%.

_______________________

   Πηγή:  ΑΠΕ-ΜΠΕ , journals.sagepub.com

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Μήπως η κρυφή ευχαρίστηση που μας γεμίζει, όταν ασχολούμαστε με τις ζωές και τη συμπεριφορά των άλλων δεν είναι παρά οι σκιές που ρίχνουμε σε ανικανοποίητα κομμάτια του εαυτού μας, τα οποία αρνιόμαστε κατά βάθος να δεχθούμε;

Ένα σύστημα που επιβάλλει…

Ζούμε σε μία κοινωνία άκρως ανταγωνιστική, όπου κυριαρχεί έντονα η σύγκριση και η κριτική μεταξύ των ανθρώπων. Αυτά είναι μέρη του ανταγωνιστικού πνεύματος που η κοινωνία μας επιβάλει από την παιδική ηλικία, ως έναν τρόπο αξιολόγησης της επιτυχίας. Ο πιο δυνατός θα επιβιώσει, ο επιτυχής θα είναι και ο πιο ευτυχισμένος. Έχουμε μάθει να συγκρίνουμε τα επιτεύγματά μας με αυτά των άλλων προκειμένου να τα σταθμίσουμε και να δούμε κατά πόσο μας ικανοποιούν ή όχι.

Ασκούμε αρνητική κριτική γιατί αισθανόμαστε ανασφαλείς. Είναι αδύνατον να δεχθούμε τους άλλους με τα λάθη και τις ατέλειές τους, αν πρώτα δεν έχουμε αποδεχτεί τον ίδιο μας τον εαυτό. Όσο λιγότερο είμαστε σίγουροι για τον εαυτό μας, τόσο πιο πολύ ψάχνουμε να ρίξουμε το φταίξιμο στους άλλους. Μ’ αυτόν τον τρόπο βρίσκουμε δικαιολογία για τους δικούς μας φόβους και τις δικές μας αδυναμίες. Στην πραγματικότητα αναβαθμίζουμε τον εαυτό μας στα μάτια μας, κριτικάροντας τον άλλον. Είναι σαν να λέμε «Δεν είμαι και τόσο κακός: κοιτάξτε αυτόν, είναι χειρότερος από εμένα.»

Είναι πολύ πιο εύκολο να αναγνωρίσουμε τα λάθη και τις αδυναμίες των άλλων, από το να κοιτάξουμε μέσα μας και να ασκήσουμε αυτοκριτική.

Η διαδικασία αυτή αποτελεί πλέον μια συνήθεια της καθημερινής μας επικοινωνίας. Η συζήτηση γίνεται πιο ενδιαφέρουσα όταν αναφερόμαστε σε τρίτους. «Είδες τι έκανε;» παρατηρούμε και οι ακροατές κρέμονται ήδη από τα χείλη μας. Όλες οι συζητήσεις μας λοιπόν έχουν περιεχόμενο τη ζωή και τις αντιδράσεις των άλλων.

Φαίνεται πως είναι πιο ανώδυνο και εύκολο για μας, ίσως και ευχάριστο, να υπογραμμίζουμε τις ατέλειες των άλλων. Κριτικάροντας τους άλλους, εξασφαλίζουμε ασυνείδητα τους εαυτούς μας. Εμείς γινόμαστε αυτομάτως τα «καλά παιδιά», οι «διαλεκτοί», εκείνοι που είναι σωστοί. Αυτό μειώνει την ανασφάλειά μας, μας εξυψώνει. Ο πιο εύκολος τρόπος να υπερτιμήσουμε τον εαυτό μας είναι να υποτιμήσουμε όλους τους άλλους.

Πρόκειται όμως για μια λύση προσωρινή που, τελικά, στρέφεται εξίσου εναντίον μας. Αν με τόση ευκολία κρίνουμε τους άλλους τι μας εξασφαλίζει στην περίπτωση που μας κριτικάρουν και αυτοί; Αν όντως γινόταν αυτό εμείς πως θα το δεχόμασταν; Από την στιγμή όμως που συνειδητοποιούμε ότι είμαστε έρμαιο στην κριτική των άλλων, η ανασφάλειά μας πολλαπλασιάζεται. Αντιδρούμε έτσι με περισσότερο ανταγωνισμό, ανταποδίδουμε την κριτική, και οδηγούμε τη συμπεριφορά μας στα όρια της κακίας. Έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος που θέλει να στιγματίζονται οι πολλοί ως αδύναμοι, προκειμένου να υπάρξουν οι λίγοι ως εκλεκτοί.

Συνέπειες της αρνητικής κριτικής

Κριτικάροντας διαρκώς τους ανθρώπους γύρω μας, υποτιμώντας την αξία τους, τις προσπάθειές τους, την προσωπικότητά τους, είναι ότι χειρότερο μπορούμε να κάνουμε στους άλλους καθώς και στον ίδιο μας τον εαυτό. Και το κάνουμε πολύ πιο συχνά απ’ ότι νομίζουμε. Ασκούμε μόνιμα κριτική. Στον εαυτό μας, στα παιδιά μας, στο σύντροφό μας, στους συναδέλφους μας, σε φίλους, σε γνωστούς, σε γείτονες και στην κοινωνία. Κάθε άνθρωπος που συναντάμε, κάθε κατάσταση που βιώνουμε, περνάει αυτόματα από ένα φίλτρο αξιολόγησης. Αυτό σίγουρα είναι καλό ως ένα βαθμό γιατί μας καθοδηγεί στο δρόμο που μας υποδεικνύει το ένστικτό μας. Από το σημείο όμως που θα αρχίσουμε να εκφράζουμε τη δυσπιστία, την αβάσιμη καχυποψία, την άρνηση και την κακόβουλη και άχρηστη κριτική θα ήταν καλύτερα να σιωπήσουμε, και να σκεφτούμε πριν μιλήσουμε.

Το ανταγωνιστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο μας έχει θέσει η κοινωνία να ζούμε και να αντιδρούμε, μας οδηγεί στο να ασκούμε μονίμως στον εαυτό μας συνειδητά η και πολλές φορές ασυνείδητα μια κριτική η οποία είναι αδίσταχτη, χωρίς έλεος, σκληρή και πολλές φορές αβάσιμη. Έχουμε την τάση να απαιτούμε την τελειότητα, να είμαστε ανικανοποίητοι ή και δυστυχείς με αυτά που διαθέτουμε. Θέλουμε περισσότερα και καλύτερα, θέλουμε όλα αυτά που μας διαφεύγουν, θέλουμε και πρέπει να είμαστε τέλειοι. Η κριτική προς τον ατελή εαυτό μας επιβάλλεται προκειμένου να υποκινηθούμε για κάτι καλύτερο.

Τα ίδιο κάνουμε με όλους και με όλα γύρω μας. Θέλουμε και περιμένουμε από τους άλλους να μας φερθούν μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο, να μας δώσουν σημασία και αξία, να είναι συνένοχοι και συνυπεύθυνοι, να καθρεφτίζουν τον εαυτό μας και κυρίως να φανούν αντάξιοι των προσδοκιών μας. Πολλές φορές χρησιμοποιούμε τους άλλους ως άλλοθι για τις δικές μας πράξεις επειδή δεν μπορούμε να αντέξουμε τις συνέπειες των ενεργειών μας.

Συνήθως ασκούμε αρνητική κριτική σε κάποιον ή κάτι όταν εμείς οι ίδιοι έχουμε ανάγκες που ίσως έχουν μείνει ανικανοποίητες. Για αυτό και όταν οι άλλοι αποτυγχάνουν να τις εκπληρώσουν, μας απογοητεύουν. Παίρνουμε έτσι το δικαίωμα να τους υποτιμήσουμε, να τους κριτικάρουμε. «Έτσι και αλλιώς δεν έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνουν».

Ας θυμηθούμε την κινέζικη παροιμία που λέει «πριν κρίνεις τον άλλον, περπάτησε τουλάχιστον 10 χλμ. με τα παπούτσια του». Μετά ας αναρωτηθούμε: “ Πώς μπορεί ο καθένας μας να πιστέψει στη δύναμη του εαυτού του, πώς μπορεί κανείς να προχωρήσει στη ζωή με σιγουριά και ασφάλεια όταν δέχεται τόση πίεση, τόση αρνητική κριτική για το ποιόν του και τις πράξεις του; Θα ήταν ευχάριστο αν αυτό συνέβαινε σε εμάς;”

“ Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω…”

Όταν κρίνουμε, αξιολογούμε και βλέπουμε τον κόσμο εγωκεντρικά.

Ας αναρωτηθούμε για λίγο ποιοι είμαστε εμείς που κρίνουμε; Ποιος είναι αυτός που επιβάλει τους δικούς του νόμους και κανόνες συμπεριφοράς; Ποιος επιβάλει τα δικά του «πρέπει» και «θέλω»; Και ποιος από εμάς αναλαμβάνει το βάρος της αλάνθαστης κρίσης; Η κριτική για να είναι εποικοδομητική, προϋποθέτει τη γνώση του τέλειου και τη διάθεση της καλόβουλης συμβουλής προς το πρόσωπο, στο οποίο ασκείται. Έχουμε όμως τη δυνατότητα να την ασκήσουμε με τη συνείδηση μας καθαρή; Είμαστε πραγματικά σε θέση να ορίσουμε το τέλειο, το ανώτερο, το αλάνθαστο; Ποιος από εμάς μπορεί να ισχυριστεί ότι κρίνει σωστά; Ποιος είναι αυτός που είναι τέλειος;

Τι θα γινόταν αν όλοι σταματούσαμε αυτή την αδυσώπητη διαδικασία για εμάς και για τους άλλους;

Τι θα γινόταν αν ο καθένας από εμάς αντικαθιστούσε με τη δική του αυτοκριτική, την τάση που έχει να κριτικάρει τους άλλους; Θα επικεντρωνόμαστε στην κατανόηση και την εξάλειψη των δικών μας αδυναμιών. Ο χρόνος που θα αφιερώναμε στο να βελτιώσουμε τον εαυτό μας θα κάλυπτε ολόκληρη τη μέρα μας, ώστε τελικά όλοι οι άλλοι θα έμοιαζαν μια ασήμαντη λεπτομέρεια στο δικό μας κόσμο.

Είναι άραγε δυνατόν να αποφύγουμε την κριτική ακόμη και όταν η ζωή μας δυσκολεύει εξαιτίας μερικών ανθρώπων των οποίων η κακόβουλη συμπεριφορά, μας επηρεάζει καθημερινά; Είναι σωστό σε αυτές τις περιπτώσεις να στραφούμε πάλι στον εαυτό μας, αντί να στραφούμε και να κρίνουμε την ίδια τη δυσκολία;

Εδώ χρειάζεται καταρχήν να παραδεχθούμε ότι είμαστε άτομα ελεύθερα με αυτόνομη βούληση και δικαίωμα στην επιλογή και να προβληματισθούμε για τα συναισθήματα, τις επιλογές μας ,και τη στάση που χρειάζεται να τηρήσουμε απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους. Σίγουρα πάντως η πραγματική λύση στο συγκεκριμένο πρόβλημα βρίσκεται σε άλλο επίπεδο από την αγανακτισμένη κριτική που μπορούμε πολύ εύκολα να ασκήσουμε.

Και στους αγαπημένους κριτική;

Τι γίνεται όμως με τους ανθρώπους που αγαπάμε και θέλουμε να τους δούμε καλύτερους, χωρίς ψεγάδια και αδυναμίες; Έχουμε το δικαίωμα να επέμβουμε στις προσωπικές τους επιλογές; Μια σοφή κίνηση θα ήταν να περιοριστούμε πάλι στην αυτοκριτική. Να αναρωτηθούμε πόσο εμείς οι ίδιοι είμαστε τέλειοι. Να σκύψουμε στις δικές μας αδυναμίες και να αναρωτηθούμε πώς τις πολεμάμε. Είναι σίγουρα προτιμότερο να καλύψουμε πρώτα τα δικά μας κενά, προτού υποδείξουμε στους άλλους πώς να καλύπτουν τα δικά τους. Έτσι γινόμαστε θετικό παράδειγμα, και αν κάτι υπήρχε περίπτωση να καταστραφεί σε μια σχέση μέσα από μια διαδικασία αντίδρασης, μπορεί να σωθεί εξ αιτίας της μίμησης και επιπλέον να βελτιώσει την επικοινωνία.

Όταν καταφέρουμε να απαλλαγούμε από την κριτική στάση, όταν δεχτούμε τις ατέλειες και τα λάθη των άλλων, τότε αυτόματα γεμίζουμε τους εαυτούς μας με αγάπη και ένα αίσθημα ειρήνης και δεκτικότητας απαλύνει καρδιές μας. Μαθαίνουμε να συγχωρούμε και να δεχόμαστε με αγάπη και κατανόηση τόσο τους ατελείς εαυτούς μας όσο και τους ατελείς συνανθρώπους μας.

Ας συνειδητοποιήσουμε λοιπόν τη διαφορετικότητα όλων μας. Δίνουμε στους άλλους από αυτά που έχουμε να δώσουμε και παίρνουμε από εκείνα, τα οποία ο άλλος μπορεί να μας δώσει. Αυτή είναι και η σημασία της επικοινωνίας, ένα ατέλειωτο πάρε δώσε που θα έπρεπε να το αφήσουμε να ρέει ανενόχλητο, χωρίς κριτικές και κατακραυγές, χωρίς αρνητικότητα και κακοβουλία. Ας πάρουμε απλά αυτά που έχουν να μας χαρίσουν οι συνάνθρωποί μας και αυτά που μπορούμε να δεχτούμε με ευχαρίστηση.

Η μόνη υποχρέωση που έχουμε είναι αυτή απέναντι στον εαυτό μας. Ας ενεργοποιηθούμε λοιπόν στα σημεία που έχουμε τη δυνατότητα, βελτιώνοντας τον εαυτό μας, τις πράξεις μας και την κοινωνία, με όποιο τρόπο ο καθένας μας μπορεί.

Ας αγνοήσουμε όλα εκείνα που μας ενοχλούν ενώ βρίσκονται έξω από την δικαιοδοσία μας και ας τα αφήσουμε ειρηνικά να πάρουν το δικό τους δρόμο.

_______________________

   Πηγή:  diodos.info

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Ξημέρωσε άλλη μια μέρα… Για να δούμε σήμερα θα μπορέσω να κάνω πράξη όλα αυτά που σκεφτόμουν χτες; Όλα αυτά που με βασανίζουν τις νύχτες και με κρατάνε ξάγρυπνο; Μάλλον όχι…

Γιατί όχι; Γιατί αυτό συμβαίνει μέρες, μήνες, χρόνια τώρα χωρίς αποτέλεσμα. Τόσα δάκρυα, τόση λύπη και οργή, τόση απόγνωση και απογοήτευση, τόση μοναξιά και απομόνωση για το τίποτα. Βασικά όχι για το τίποτα… Προφανώς υπάρχει αιτία, υπάρχει μια πληγή ανοιχτή, υπάρχει λόγος…

Γιατί ρε γαμώτο μένω άπραγος; Αφού ξέρω τι φταίει, ποιός φταίει, τι οφείλω να κάνω για να αισθανθώ καλύτερα, πως να κλείσω την πληγή… Κι όμως νιώθω ανύμπορος. Ανίκανος να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων με αποτέλεσμα να μένω αδρανής.

Με αποτέλεσμα να βλέπω την ζωή μου να περνάει απο μπροστά μου και γω να χαζεύω, να παρακολουθώ λες και δεν είναι η δική μου ζωή. Λες και δε με νοιάζει που χάνω χρόνο, στιγμές, γεγονότα. Λες και θέλω να είμαι σε αυτή την θέση, λες και είμαι μαζοχιστής, λες και μου αρέσει να υποφέρω.

ΌΧΙ, ΌΧΙ, ΌΧΙ! Δε μου αρέσει αυτό, θέλω να σταματήσει, δεν είμαι έτσι εγω… Πως όμως; Ποιός είναι ο τρόπος; Που πουλάνε δύναμη, κουράγιο και υπομονή; »

Τι είναι οι σκέψεις; Είναι αναμνήσεις, φαντασιώσεις, σενάρια, σκόρπιες μνήμες, εμπειρίες, ιδέες… Είναι νοητές εικόνες και αναπαραστάσεις. Είναι η ικανότητα του νου να μας παιδεύει, να μας προκαλεί σύγχυση(όπως δείχνει το παραπάνω απόσπασμα). Οι σκέψεις γεννούν συναισθήματα.

Σκέφτομαι θετικά και νιώθω χαρούμενος και αισιόδοξος. Σκέφτομαι αρνητικά και νιώθω άκεφος και απαισιόδοξος. Υπάρχουν φορές που τα συναισθήματα είναι αμφιθυμικά.

Σε αυτή την περίπτωση δημιουργείται μια εσωτερική σύγκρουση η ισχύ της οποίας είναι ανάλογη με τον βαθμό και την ένταση αυτών των αντίθετων συναισθημάτων. Λόγω της ελεύθερης βούλησης είναι επιλογή του καθενός το να έχει μια θετική ή αρνητική αύρα, δύναμη, ακόμα και προσωπικότητα.

Ο έλεγχος των σκέψεων σαφώς δεν είναι εύκολη υπόθεση. Άλλωστε δε μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα στη ζωή. Δεν περνάνε όλα απο το χέρι μας. Αυτά που περνάνε όμως μπορούμε και οφείλουμε να τα εκμεταλλευτούμε και να τα αξιοποιήσουμε.

Τί είναι αυτό που θα σε κρατήσει όρθιο σε περίπτωση σεισμού; Ένα κτήριο, τα θεμέλια του. Εσένα, τα πόδια σου. Πως θα καταφέρεις να γίνεις δυνατός, θαρραλέος ώστε να αντιμετωπίσεις την όποια δυσκολία και να ξεπεράσεις το όποιο εμπόδιο; Θέτοντας γερά θεμέλια. Έχοντας πίστη στον εαυτό σου. Η αυτογνωσία, η αυτοεκτίμηση, η αξιοπρέπεια…

Είναι τα κλειδιά για να ανοίξεις οποιαδήποτε πόρτα. Η αγάπη, η καλοσύνη, ο σεβασμός πρώτα προς τον εαυτό σου και μετά στον συνάνθρωπο σου θα είναι η φλόγα που θα καίει για πάντα, θα είναι η λύση στο αδιέξοδο που βρίσκεσαι ή που νομίζεις ότι βρίσκεσαι.

Αυτού του είδους τα αγαθά δεν αγοράζονται μήτε πωλούνται. Πολύ απλά κερδίζονται, κατακτώνται άλλες φορές ανώδυνα και άλλες επώδυνα. Γιατί; Γιατί η αξία τους είναι ανεκτίμητη… Γιατί όταν τα κερδίσεις δε θα μπορεί να σου τα πάρει κανείς.

Όποιες και όσες είναι οι ερωτήσεις, όποια και όσα είναι τα «γιατί», η απάντηση είναι η ίδια. Ή τουλάχιστον προέρχεται απο την ίδια πηγή. Τον εαυτό σου. Μόνος θα βρείς τον τρόπο να επουλώσεις την πληγή. Αρκεί να είσαι καλά με αυτό που είσαι και να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε αγαπούν και σε στηρίζουν.

Καλή τύχη…

_______________________

  ~ Φανή Ναθαναηλίδου, Φοιτήτρια του Φ.Π.Ψ Ιωαννίνων

      Πηγή: psychologicalnotions.blogspot.gr

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Κάθε βιβλίο είναι ένα παράθυρο σε έναν νέο κόσμο. Μπορεί όμως να είναι και ένας υπέροχος τρόπος για να γνωρίσεις μια άλλη χώρα. Τους ανθρώπους της, την κουλτούρα τους, τον πολιτισμό τους, τις παραδόσεις τους, την ιστορία τους. Και φυσικά κάθε χώρα φημίζεται για τα δικά της λογοτεχνικά «διαμάντια» που ξεχωρίζουν παγκόσμιο επίπεδο ενώ η φήμη τους- και οι πωλήσεις τους- ξεπερνούν τα στενά σύνορα της χώρας καταγωγής του συγγραφέα.

Ο χρήστης του Reddit Backforward24, έφτιαξε λοιπόν ένα μαγευτικό χάρτη, στον οποίο έδωσε την ονομασία «Literature of the World» (Λογοτεχνία του Κόσμου) και πάνω σε κάθε χώρα αναγράφεται το πιο διάσημο ή σημαντικό λογοτεχνικό έργο που έχει να παρουσιάσει.

Φυσικά, ο χάρτης «LiteratureoftheWorld» (Λογοτεχνία του Κόσμου), όπως ονομάζεται έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις μεταξύ των φίλων της λογοτεχνίας με τον καθένα να συμπληρώνει τον χάρτη με τις δικές του επιλογές καθώς φυσικά η τέχνη είναι πάντα κάτι τόσο προσωπικό.

Αν αναρωτιέστε, το βιβλίο που χαρακτηρίζει την  Ελλάδα είναι η «Ιλιάδα» του Ομήρου, ενώ για παράδειγμα την Ρωσία το «Πόλεμος και Ειρήνη» του Τολστόι, για τις ΗΠΑ το «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» και για το Ηνωμένο Βασίλειο το «Υπερηφάνια και Προκατάληψη».

  Σημείωση: Πατήστε πάνω στην εικόνα για να τη δείτε σε μεγαλύτερο μέγεθος.

—–

_______________________

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com