Νέα (552 άρθρα)

Μια μέρα, ένας χωρικός έπιασε μιαν άγρια χήνα, και την πήγε πεσκέσι του Χότζα. Γιατί είπε μέσα του: «Ποιος ξέρει; Άνθρωπος που ανακατεύεται με τους μεγάλους είνε, και μπορεί, καμμιά ώρα, να τόνε λάβω ανάγκη!»

Ο Χότζας δέχτηκε με πολλές ευχαριστίες το δώρο, περιποιήθηκε με τιμή το δωρητή, τόνε φιλοξένησε στο σπίτι του, εκείνην τη νύκτα, και μαζύ του ευφράνθηκε τη χήνα, που η γυναίκα του την είχε κάνη εξαίρετη σούπα.

Ύστερα από καμιά βδομάδα, ή δυο, ο χωρικός έτυχε να κατεβή στην πόλι, κ’ επειδή τον πρόλαβε η νύχτα, πήγε στο σπίτι του Χότζα και χτύπησε την πόρτα:

 — Ποιος είνε; ρώτησε ο Χότζας.

 — Είμαι ο άνθρωπος που σούφερε τη χήνα.

 — Α! Κόπιασε! Κόπιασε!

Και πρόθυμα του άνοιξε την πόρτα, και τον έβαλε στον οντά του και τον εφιλοξένησε με τις ίδιες περιποιήσεις όπως και την πρώτη φορά. Γιατί είπε μέσα του: «Ποιος ξέρει; άνθρωπος φιλότιμος φαίνεται: μπορεί να μου στείλη και κανένα άλλο πεσκέσι απ’ το χωριό!»

Ύστερα από κάμποσες μέρες, ήρθαν, ένα βράδυ, στο σπίτι του Χότζα μερικοί χωριάτες, και του ζήτησαν φιλοξενία.

 — Ποιοι είσθε σεις; ρώτησε ο Χότζας.

 — Είμαστε οι γειτόνοι του ανθρώπου που σούφερε τη χήνα, απάντησαν εκείνοι.

Ο Χότζας τους δέχτηκε με καλωσύνη, τους έβαλε κ’ έφαγαν, και τους κράτησε να κοιμηθούν στο σπίτι του, τη νύχτα. Μα, όταν, ύστερα από κάμποσες μέρες, παρουσιάστηκαν κι’ άλλοι, κ’ είπαν: «Είμαστε οι γειτόνοι των γειτόνων του ανθρώπου που σούφερε τη χήνα!», ο Χότζας είπε μέσα του: «Βρε, το πράμμα, βλέπω, πάει κορδόνι!» Όμως, δε μίλησε τίποτα, μόνε τους είπε:

 — Καλώς ωρίσατε, καλώς ωρίσατε! Κοπιάστε στ’ αρχοντικό μου!

Κι’ αφού τους κάθισε στον οντά του, κ’ έστρωσε το τραπέζι έβαλε μπρος στον καθένα από ένα πιάτο βαθύ, γεμάτο νερό. Οι ξένοι, κοιτάχτηκαν αναμεταξύ τους κ’ είπαν:

 — Τι είνε τούτο;

 — Είνε η σούπα της σούπας της χήνας, καταδεχθήτε την, φίλοι μου! είπε ο Χότζας.

Φυσικά, εκείνοι πήρανε τα βρεμμένα τους και φύγανε κ’ έτσι ο Χόντζας γλύτωσε κι’ απ’ εκείνον που τούφερε τη χήνα, κι’ από τους οχληρούς γειτόνους και παραγειτόνους «εκείνου που τούφερε τη χήνα».

Οι ευτράπελες ιστορίες του Νασρ–εν–ντιν Χότζα

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Στο σπίτι του αρχιεισπράκτορα Στίτσκιν, μια από τις μέρες που είχε ρεπό, είχε πάει, ύστερα από πρόσκληση του, η Αγάπη Γκριγκόριεβνα, μια γεροδεμένη και με πλούσια περιφέρεια κυρία γύρω στα σαράντα. Ήταν προξενήτρα, αλλά έκανε και πολλές άλλες δουλειές, για τις οποίες μιλούσε μόνο ψιθυριστά. Ο Στίτσκιν τα είχε λίγο χαμένα, αλλά, όπως πάντα, ήταν σοβαρός, θετικός και αυστηρός. Περπατούσε μέσα στο δωμάτιο, κάπνιζε το πούρο του κι έλεγε:

—          Χαίρω πάρα πολύ για τη γνωριμία. Ο Σεμιόν Ιβάνοβιτς μου συνέστησε εσάς σχετικά με τη βοήθεια που μπορείτε να μου προσφέρετε σ’ ένα τόσο λεπτό, όσο και πολύ σοβαρό, ζήτημα, που αφορά την ευτυχία της ζωής μου. Εγώ, Αγάπη Γκριγκόριεβνα, είμαι πενήντα δύο χρονών. Είμαι, δηλαδή, σε τέτοια ηλικία όπου πολλοί άνθρωποι έχουν πλέον μεγάλα παιδιά. Η δουλειά μου είναι πολύ καλή. Η περιουσία μου, μόλο που δεν είναι μεγάλη, μου επιτρέπει να μπορώ να θρέψω ένα αγαπητό πρόσωπο και παιδιά. Θα σας πω —κι αυτό ας μείνει μεταξύ μας— ότι, εκτός απ’ το μισθό, έχω και χρήματα στην τράπεζα, τα οποία εξοικονόμησα χάρη στον τρόπο ζωής που κάνω. Είμαι θετικός και νηφάλιος άνθρωπος, κάνω πολύ καλή και ρυθμισμένη ζωή, τόσο, που μπορώ να γίνω παράδειγμα για πολλούς άλλους.

Ένα μόνο πράγμα μού λείπει. Η θαλπωρή του σπιτιού και η γυναίκα. Η ζωή μου είναι ζωή περιπλανώμενου Μαγιάρου, από μέρος σε μέρος, χωρίς καμιά ευχαρίστηση, δεν έχω με ποιον ν’ αλλάξω δυο κουβέντες, αν αρρωστήσω δεν υπάρχει κανένας να μου δώσει ένα ποτήρι νερό, και λοιπά και λοιπά… Εκτός όμως απ’ αυτά, Αγάπη Γκριγκόριεβνα, ο παντρεμένος έχει περισσότερο κύρος στην κοινωνία απ’ τον ανύπαντρο… Ανήκω στην τάξη των μορφωμένων ανθρώπων, έχω χρήματα, αλλά, αν με δείτε διαφορετικά, ποιος είμαι; Ένα γεροντοπαλίκαρο που δεν του δίνουν σημασία, ένα ρεμάλι. Γι’ αυτόν λοιπόν το λόγο θα επιθυμούσα πάρα πολύ να δεθώ με τα δεσμά του Ηγουμεναίου*, να κάνω, δηλαδή, ένα νόμιμο γάμο με κάποιο αντάξιο πρόσωπο.

—           Καλή σκέψη! είπε η προξενήτρα παίρνοντας βαθιά ανάσα.

—           Είμαι μόνος και δε γνωρίζω κανέναν σ’ αυτή την πόλη. Σε ποιον να πάω και σε ποιον να μιλήσω, αφού μου είναι όλοι άγνωστοι; Να γιατί ο Σεμιόν Ιβάνοβιτς με συμβούλεψε ν’ απευθυνθώ σ’ ένα άτομο ειδικό, σ’ ένα άτομο που έχει σαν επάγγελμα να σκέπτεται και να μεριμνά για την ευτυχία των ανθρώπων. Γι’ αυτό, Αγάπη Γκριγκόριεβνα, επιμένω πολύ και σας παρακαλώ, με τη δική σας συμβολή και βοήθεια, να κανονίσω κι εγώ την τύχη μου. Εσείς στην πόλη γνωρίζετε όλες τις υποψήφιες νύφες και δε θα σας ήταν δύσκολο να βρείτε μία που να μου ταιριάζει.

—           Αυτό μπορεί να γίνει…

—           Φάτε κάτι, ταπεινά σας παρακαλώ…

Η προξενήτρα πλησίασε με το συνηθισμένο της τρόπο το ποτηράκι στο στόμα και ήπιε χωρίς κανένα μορφασμό.

—           Αυτό μπορεί να γίνει, είπε πάλι. Και πώς θέλετε να είναι η νύφη, Νικολάι Νικολάιτς;

—           Εγώ; Ό,τι μου γράφει η τύχη μου.

—           Αυτά, βέβαια, είναι τυχερά πράγματα, αλλά ο καθένας έχει και τις δικές του προτιμήσεις. Σ’ άλλους αρέσουν οι μελαχρινές, σ’ άλλους οι ξανθές.

—           Αγάπη Γκριγκόριεβνα, είπε ο Στίτσκιν με σταθερή φωνή και παίρνοντας βαθιά ανάσα, εγώ είμαι άνθρωπος θετικός, άνθρωπος με χαρακτήρα. Η ομορφιά και γενικότερα η εμφάνιση είναι για μένα δευτερεύοντα πράγματα, διότι, όπως κι η ίδια γνωρίζετε, το πρόσωπο ξεγελάει. Οι όμορφες γυναίκες φέρνουν πάρα πολλές σκοτούρες. Πιστεύω πως στη γυναίκα το βασικότερο δεν είναι η εμφάνιση, αλλά αυτό που έχει μέσα της, δηλαδή τα ψυχικά χαρίσματα. Φάτε κάτι, ταπεινά σας παρακαλώ… Θα ήταν βέβαια πολύ καλό να είναι γεματούλα, αλλά δεν είναι αυτή η ουσία, ούτε για τον άντρα ούτε για τη γυναίκα. Η βάση είναι το μυαλό. Για να πούμε την αλήθεια, στη γυναίκα δε χρειάζεται ούτε το μυαλό, γιατί τότε θα έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της και η σκέψη της θα πλανιέται σε διάφορα ιδανικά. Στην εποχή μας, βέβαια, είναι απαραίτητο να έχει και μόρφωση, αλλά τι είδους μόρφωση; Είναι ωραίο πράγμα να μιλάει η γυναίκα σου γαλλικά και γερμανικά, ν’ ακούς κι άλλες φωνές, πολύ ωραίο. Ποια όμως η προκοπή αν δεν ξέρει να σου ράψει, ας πούμε, ένα κουμπί; Ανήκω στην τάξη των μορφωμένων ανθρώπων, με τον κόμητα Κανίτελιν μπορώ να πω ότι είμαστε ένα, να, όπως τώρα με σας, αλλά εγώ έχω εύκολο χαρακτήρα. Έχω ανάγκη από μια απλή κοπέλα. Το κυριότερο δε απ’ όλα είναι να με σέβεται και να αισθάνεται ότι μαζί μου είναι ευτυχισμένη.

—           Αυτά είναι γνωστά πράγματα.

—          Λοιπόν, ας έρθουμε τώρα στο προκείμενο… Πλούσια δεν τη θέλω. Δε θα επιτρέψω στον εαυτό μου μια τέτοια παλιανθρωπιά, να παντρευτώ για τα λεφτά. Δεν επιθυμώ να τρώω το ψωμί της γυναίκας μου, αλλά να τρώει εκείνη το δικό μου, έτσι ώστε να συναισθάνεται. Αλλά ούτε και φτωχή θέλω να παντρευτώ. Είμαι άνθρωπος που, μόλο που έχω τα μέσα και μόλο που δεν παντρεύομαι για τα λεφτά αλλά για την αγάπη, δεν πρέπει να πάρω φτωχή, γιατί, το ξέρετε και σεις η ίδια, έχουν όλα ακριβύνει τώρα, θα υπάρξουν και παιδιά.

—           Μπορεί να βρεθεί και προίκα, είπε η προξενήτρα.

—           Φάτε κάτι, ταπεινά σας παρακαλώ…

Σώπασαν για πέντε λεπτά. Η προξενήτρα πήρε βαθιά ανάσα, κοίταξε λοξά τον εισπράκτορα και ρώτησε:

—           Πες μου, φίλε μου… μήπως, σαν εργένης, έχεις κάποιες… ανάγκες; Υπάρχει πολύ καλό πράγμα.

Μια Γαλλίδα και άλλη μια από την Ελλάδα. Είναι κι οι δυο σπουδαίες.

Ο εισπράκτορας σκέφτηκε και είπε:

—           Όχι, σας ευχαριστώ. Βλέποντας από την πλευρά σας τόσο καλή διάθεση, επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω, πόσα χρήματα θα πάρετε για όλο τον κόπο σας σχετικά με τη νύφη;

—           Λίγα. Θα μου δώσετε ένα τέταρτο*, ύφασμα για ένα φόρεμα, όπως συνηθίζεται, και ένα ευχαριστώ… Για την προίκα θα με πληρώσετε ιδιαιτέρως, αυτός είναι άλλος λογαριασμός.

Ο Στίτσκιν σταύρωσε τα χέρια στο στήθος κι άρχισε να σκέφτεται χωρίς να μιλάει. Πήρε ύστερα μια βαθιά ανάσα και είπε:

—           Είναι ακριβά…

—           Δεν είναι καθόλου ακριβά, Νικολάι Νικολάιτς! Μπορεί, πρώτα, όταν γίνονταν πολλοί γάμοι, να ήταν φθηνότερα, αλλά στην εποχή που ζούμε ποιο είναι το κέρδος μας; Αν κερδίσεις δυο τέταρτα σ’ ένα μήνα που δεν έχει νηστεία, να πεις δοξασμένος ο Θεός. Εξάλλου, φίλε μου, δε ζούμε μόνο απ’ τους γάμους.

Ο Στίτσκιν την κοίταξε με απορία και σήκωσε τους ώμους.

—           Χμ!… Και μήπως τα δύο τέταρτα είναι λίγα; ρώτησε.

—           Βέβαια λίγα! Πριν από μερικά χρόνια, τύχαινε μερικές φορές να κερδίζουμε πάνω από εκατό ρούβλια.

* Εννοεί των εκατό ρουβλίων, δηλαδή είκοσι πέντε ρούβλια.

—           Χμ!… ποτέ δεν περίμενα ότι μπορεί να κερδίσει κανείς τέτοιο ποσό απ’ αυτές τις δουλειές. Πενήντα ρούβλια! Τόσα βγάζουν κι οι άντρες! Φάτε κάτι, ταπεινά σας παρακαλώ…

Η προξενήτρα άδειασε το ποτηράκι χωρίς κανένα μορφασμό. Ο Στίτσκιν. σιωπηλός, την κοίταξε προσεκτικά από τα νύχια ως το κεφάλι.

—        Πενήντα ρούβλια… Αυτό μας κάνει εξακόσια ρούβλια το χρόνο… Πάρτε κάτι, ταπεινά σας παρακαλώ… Με τέτοια κέρδη, Αγάπη Γκριγκόριεβνα, δεν είναι, ξέρετε, δύσκολο να παντρευτείτε…

—           Εγώ; είπε γελώντας η προξενήτρα. Εγώ είμαι γριά…

—           Καθόλου… Και η κορμοστασιά σας είναι ωραία και πρόσωπο έχετε παχουλό και άσπρο, και τα λοιπά.

Η προξενήτρα τα ‘χασε. Ο Στίτσκιν τα ‘χασε κι αυτός και κάθισε κοντά της.

—           Μπορείτε ακόμα να αρέσετε, της είπε. Αν σας τύχει ένας σύζυγος θετικός, σοβαρός και οικονόμος, τότε, με το δικό του μισθό και με τα δικά σας κέρδη, μπορεί να του αρέσετε πολύ, ίσως και πάρα πολύ, να ζήσετε αγαπημένα…

—           Ένας θεός ξέρει τι σημαίνουν αυτά που λέτε, Νικολάι Νικολάιτς…

—           Τι πράγμα; Τίποτα, τίποτα…

Σώπασαν. Ο Στίτσκιν άρχισε να φυσάει δυνατά τη μύτη του, η προξενήτρα κοκκίνισε ολόκληρη και, κοιτάζοντας τον ντροπαλά, ρώτησε:

—           Και σεις, Νικολάι Νικολάιτς, πόσα λεφτά βγάζετε;

—           Εγώ; Εβδομήντα πέντε ρούβλια, χωρίς τα δώρα… Εκτός απ’ αυτά, έχω και έσοδα από τα σπαρματσέτα κι από τους λαγούς.

—           Πηγαίνετε κυνήγι;

—          Όχι βέβαια, λέμε λαγούς τους επιβάτες που δεν έχουν εισιτήρια.

Πέρασε ακόμα ένα λεπτό σιωπής. Ο Στίτσκιν σηκώθηκε και άρχισε ανήσυχος να περπατάει στο δωμάτιο.

—           Εγώ δεν πρέπει να πάρω νέα γυναίκα, είπε. Είμαι ηλικιωμένος άνθρωπος και μου χρειάζεται μια γυναίκα, ας πούμε, να… σαν εσάς… σοβαρή και γερή… να έχει τη δική σας εμφάνιση…

—           Ο Θεός ξέρει τι λέτε τώρα… είπε η προξενήτρα με χαχανητά, κρύβοντας με το μαντίλι το κατακόκκινο πρόσωπο της.

—           Γιατί να το σκεφτόμαστε τόσο; Μ’ αρέσετε πολύ κι ο χαρακτήρας σας μου ταιριάζει. Είμαι θετικός άνθρωπος εγώ, δε μεθάω, κι αν σας αρέσω, τότε… τόσο το καλύτερο! Επιτρέψτε μου να σας κάνω πρόταση γάμου!

Η προξενήτρα δάκρυσε, χαμογέλασε και, σαν δείγμα συμφωνίας, τσούγκρισε το ποτήρι της με τον Στίτσκιν.

—           Λοιπόν, είπε ευτυχισμένος ο αρχιεισπράκτορας, ας μου επιτρέψετε τώρα να σας εξηγήσω ποια συμπεριφορά και ποιον τρόπο ζωής επιθυμώ από σας… Είμαι ένας αυστηρός άνθρωπος, σοβαρός, θετικός, τα κατανοώ όλα με γενναιοφροσύνη και θέλω τη γυναίκα μου να είναι κι αυτή αυστηρή και να καταλαβαίνει ότι γι’ αυτή είμαι ευεργέτης και πρώτος στη σειρά.

Κάθισε, κι αφού πήρε μια βαθιά αναπνοή, άρχισε να λέει και να εξηγεί στην αρραβωνιαστικιά του τις απόψεις που είχε για την οικογενειακή ζωή και για τις υποχρεώσεις της παντρεμένης γυναίκας.

**********************

* Παράφραση του Υμεναίου, μυθολογικού θεού προστάτη του γάμου

Άντον Τσέχοφ ~Διηγήματα & μονόπρακτα  /  Πρώτη έκδοση στο περιοδικό Αποσπάσματα, 1887

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους τα παιδιά εισέρχονται και παραμένουν στον αθλητισμό είναι «για να με βλέπουν οι γονείς μου». Να βλέπουν το παιδί-αθλητή να προσπαθεί, να κουράζεται, να χαίρεται και να διασκεδάζει.

Αποτελεί εν τέλει «διασκέδαση» για τα παιδιά η συχνή παρουσία των γονέων στην προπόνηση; Για τους προπονητές «Όχι», για τους γονείς αποτελεί επιθυμία τους να παρακολουθούν τα παιδία να «αγωνίζονται».

Η «επίδραση» της παρουσίας των γονέων στην προπόνηση περιλαμβάνει μια σειρά από ειδικές συνθήκες.

Ο ρόλος του γονέα στην αθλητική δραστηριότητα του παιδιού είναι να του παρέχει τη συναισθηματική και υλική υποστήριξη που του χρειάζεται και να ενθαρρύνει τη δραστηριοποίησή του. Όταν παρακολουθεί και σχολιάζει την προπόνηση λέγοντας ακόμη και ότι «θα πρέπει να δίνεις μεγαλύτερη προσοχή στον προπονητή όταν μιλά» ή «θα πρέπει να είσαι πιο συγκεντρωμένος», μοιραία περνά σε σχολιασμό της παρουσίας του παιδιού στην αθλητική δραστηριότητα. Για την «επιβολή» των κανόνων στην προπόνηση υπεύθυνος είναι ο προπονητής και αποτελεί «μάθημα» για το παιδί η «υπακοή» σε κανόνες που θέτει κάποιος άλλος εκτός των γονέων. Είναι βήμα για την κοινωνικοποίησή του!

Είναι πολύ δύσκολο για έναν γονέα να παρακολουθεί σε καθημερινή βάση το παιδί στην προπόνηση και να μην μπει στον πειρασμό του «ξέρω!». Αν νιώσει ότι έχει αποκτήσει εικόνα του αθλήματος, θα αρχίσει να κρίνει την απόδοση του παιδιού στην προπόνηση, να σχολιάζει τα «επιτεύγματά» του, να κρίνει την αποτελεσματικότητα του παιδιού. Θα μπει στη διαδικασία της αξιολόγησης του αθλητή, ο οποίος κάνει αθλητισμό για να το διασκεδάσει! Θα μπερδευτούν οι ρόλοι, θα αναλύονται τεχνικά θέματα, θα «κατηγορείται» το παιδί για ελλιπή προσπάθεια, θα συγκριθεί με τους συμπαίκτες του, θα αναπτύξει άγχος και εν τέλει θα φύγει.

Στην περίπτωση αυτή για το γονέα, είναι καλύτερα να μην «ξέρει»!

Η παρουσία του γονέα αποτελεί μια «έμμεση» εμπλοκή στην προπονητική διαδικασία. Τα παιδιά «μπαίνουν στον πειρασμό» να κοιτάξουν τους γονείς κατά τη διάρκεια της προπόνησης, τους αναζητούν επιζητώντας οτιδήποτε μπορεί να τους δείξει ότι ο γονέας «είναι εκεί και με παρακολουθεί». Νιώθει ασφαλές με την παρουσία του γονέα και τον επιζητά διαρκώς. Ενίοτε θα χαθεί στην αναζήτηση, θα απεμπλακεί από την προπόνηση, θα χάσει τη συγκέντρωσή του, θα απογοητευθεί βλέποντας το γονέα να δυσανασχετεί με μια προσπάθειά του. Η εικόνα του παιδιού που κοιτάζει σε κάθε προσπάθειά του για να δει την αντίδραση του γονέα είναι δημιούργημα των «μεγάλων».

Τι άραγε ψάχνει; Ίσως και να μην ψάχνει κάτι, ίσως να φοβάται την αντίδραση του γονέα και το τι σημαίνει για εκείνον η «ανεπιτυχής προσπάθεια». Μια προσπάθεια ενός παιδιού που μπήκε στον αθλητισμό, «για να διασκεδάσει!».

Και αν ταυτόχρονα η εισαγωγή του παιδιού στον αθλητισμό γίνεται για να «αυτονομηθεί» σταδιακά και να νιώσει ασφαλές σε ένα άλλο κοινωνικό περιβάλλον, η παρουσία του γονέα αντιτίθεται εμφανώς στην όλη προσπάθεια. Θα αυτονομηθεί με τη διαρκή παρουσία του γονέα;

Από την άλλη πλευρά η μη παρουσία του γονέα στην προπόνηση αποτελεί ένα τρόπο για ενίσχυση της αλληλεπίδρασης με τους άλλους. Είναι ένας έμμεσος τρόπος να δείξουμε στο παιδί ότι μπορεί να εμπιστευτεί και άλλο περιβάλλον, πέραν του οικογενειακού, να νιώσει μέλος μιας ομάδας ανθρώπων από τους οποίους μπορεί να αντλήσει ασφάλεια και υποστήριξη. Κοινωνικοποίηση δηλαδή……

Οι έρευνες δείχνουν ότι όσο περισσότερο ο γονείς παρακολουθούν προπονήσεις, όσο περισσότερο εμπλέκονται στο άθλημα του παιδιού, τόσο πιο γρήγορα εκείνο εγκαταλείπει τον αθλητισμό ή συνηθίζει το να προσπαθεί μόνο όταν είναι παρών και ο γονέας. Αυτός ήταν εξαρχής ο στόχος;

Η διαρκής παρουσία στην προπόνηση υποδηλώνει στα παιδιά ότι η ευτυχία μας, με κάποιο τρόπο, εξαρτάται από την απόδοσή τους. Πιεστικό για τους νεαρούς αθλητές. Η ευτυχία των γονέων ωστόσο θα ήταν λειτουργικό να «εξαρτάται» και από τη δική τους δραστηριότητα. Από το τι έκανε ο ίδιος την ώρα της προπόνησης, πόσο περπάτησε, πόσο έτρεξε, από το βιβλίο που θα μπορούσε να είχε διαβάσει ή από όσα άλλα πράγματα θα μπορούσε να είχε κάνει σε ένα δίωρο προπόνησης του παιδιού.

________________________

  ~ Γιάννης Ζαρώτης – Ψυχολόγος – Αθλητικός Ψυχολόγος

    Πηγή: psychology.org.gr

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Η New York Post δεν χαρίστηκε σε αυτό που αποκαλεί “ηρωίνη από data”. Σε πρόσφατο άρθρο, ο Δρ. Nicholas Kardaras, ψυχοθεραπευτής και αρθρογράφος, αφηγήθηκε την ιστορία της Σούζαν όπως υφάνθηκε μέσα από τις συνεδρίες του μαζί της.

Η Σούζαν είναι μια μητέρα ενος 6χρονου αγοριού που αγόρασε στον γιο της ένα tablet όταν ξεκίνησε στην πρώτη Δημοτικού για να μην είναι τεχνολογικά αναλφάβητος. Στην αρχή ο μικρός απολάμβανε τη γνώση, μετά ανακάλυψε το παιχνίδι, μετά μυήθηκε σε ψηφιακό παιχνίδι online, μετά το χάος. “Η Σούζαν έβλεπε αλλαγές στον Τζον” γράφει ο Kardaras.

“Είχε αρχίσει να απορροφάται όλο και περισσότερο από το παιχνίδι του, είχε χάσει το ενδιαφέρον του για το μπέιζμπολ και το διάβασμα βιβλίων και αρνούταν να βοηθήσει στις δουλειές του σπιτιού. Μερικά πρωινά ξυπνούσε και της έλεγε οτι εβλεπε τετράγωνα στα όνειρά του. Αν και αυτο την απασχολούσε, πίστευε πως ο γιος της μπορει απλά να είχε ζωηρή φαντασία. Καθώς η συμπεριφορά του συνέχιζε να χειροτερεύει, προσπάθησε να του πάρει το παιχνίδι, αλλά ο Τζον άρχισε να έχει κρίσεις θυμού. Οι εκρήξεις του ήταν τόσο άσχημες που ενέδιδε, προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό της ξανά και ξανά ότι ‘ειναι εκπαιδευτικό’. Τότε μια νύχτα συνειδητοποίησε πως κάτι δεν πήγαινε καθόλoυ καλά. Όταν η Σούζαν μπήκε στο δωμάτιο του για να ελέγξει αν ο γιος της κοιμόταν μετά την καληνύχτα τους “τρόμαξε”.

Ο εξάχρονος καθόταν στο κρεβάτι του σχεδόν εκστασιασμένος. Μέσα στον πανικό της, η Σουζαν χρειάστηκε να τον ταρακουνήσει πολλές φορές για να συνέλθει. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως το κάποτε υγιές, χαρούμενο αγοράκι της ειχε εθιστεί τοσο στο παιχνίδι που είχε μεταλλαχτεί σε έναν κατατονικό, ναρκωμένο άνθρωπο. Έναν τοξικομανή της τεχνολογίας”.

Στο άρθρο του ο αρθρογράφος αναφέρεται στον Στιβ Τζομπς που είχε απαγορέψει στα παιδιά του να ασχολούνται με gadgets και οθόνες περισσότερο από όσο τους επέτρεπε αλλά και σε άλλα στελέχη της Silicon Valley που επιλέγουν να στέλνουν τα παιδιά τους μοντεσσοριανά όπου η χρήση της τεχνολογίας είναι περιορισμένη.

“Πολλοί γονείς καταλαβαίνουν ότι οι φωτεινές οθόνες έχουν αρνητική επιρροή στα παιδιά. Βλέπουμε τις επιθετικές εκρήξεις θυμού όταν παίρνουμε τις συσκευές μακριά και την ελλειπη ικανότητα συγκέντρωσης όταν τα παιδιά παύουν δέχονται αδιάκοπα ερεθίσματα από τις συσκευές τους. Ακόμα χειρότερα: βλέπουμε παιδιά που βαριούνται, που είναι απαθή, αδιάφορα και βαρετά όταν δεν έχουν μια συσκευή στα χέρια τους. Αλλά είναι ακόμα χειρότερο απ’ ότι πιστεύουμε” σημειώνει.

Στη συνέχεια όλα όσα αφηγείται είναι τρομακτικά, δυσοίωνα, ανησυχητικά. “Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι οι οθόνες μπορούν να επηρεάσουν το μπροστινό μέρος του εγκεφάλου με τον ίδιο τρόπο που το επηρεάζει η κοκαίνη. Η τεχνολογία είναι τόσο υπερδιεγερτική που ανεβάζει τα επιπεδα ντοπαμίνης όσο το σεξ. Αυτό το εθιστικό αποτελέσμα είναι ο λόγος που ο Dr. Peter Whybrow, διευθυντής του τμήματος νευροεπιστήμης στο UCLA αποκαλεί τις οθόνες “ηλεκτρονική κοκαϊνη”, ενώ κινέζοι ερευνητές προτιμούν τον όρο “ψηφιακή ηρωίνη”. Ο Dr. Andrew Doan, επικεφαλής του τμήματος έρευνας πάνω στους εθισμούς για το Πεντάγωνο και το αμερικάνικο ναυτικό αποκαλεί τα βιντεοπαιχνίδια και την τεχνολογία οθόνης “ψηφιακά ναρκωτικά”.

Σήμερα εκατοντάδες κλινικές μελέτες δείχνουν ότι οι οθόνες αυξάνουν την κατάθλιψη, το άγχος και την επιθετικότητα και μπορούν να οδηγήσουν σε ψυχωσικά επεισόδια κατά τα οποία ο παίκτης χάνει την επαφή με την πραγματικότητα.

“Στην κλινική μου μελέτη με πάνω από 1000 εφήβους τα τελευταία 15 χρόνια, βρήκα το παλιό ρητό ‘Μια ουγκιά πρόληψης αξίζει όσο μια λίβρα θεραπείας’ να ταιριάζει απόλυτα όταν μιλάμε για εθισμό στην τεχνολογία. Μόλις το παιδί περάσει τη διαχωριστική γραμμή του αληθινού τεχνολογικού εθισμού, η θεραπεία μπορεί να είναι πολύ δύσκολη. Για την ακρίβεια, βρήκα πολύ ευκολότερο να θεραπεύσω χρήστες ηρωίνης και κρυσταλλικής μεθαμφεταμίνης, παρά χαμένους στο μάτριξ video gamers ή εθισμένους στα social media και το Facebook”.

Ο εθισμός τρομάζει

“Σύμφωνα με ανακοίνωση του 2013 της αμερικάνικης ακαδημίας παιδιάτρων, τα παιδιά από 8 έως 10 ετών ξοδεύουν 8 ώρες τη μέρα σε διάφορα ψηφιακά μέσα, ενώ οι έφηβοι περνούν 11 ώρες μπροστά σε οθόνες. 1 στα 3 παιδιά χρησιμοποιεί tablets ή smartphones πριν καν μιλήσουν. Όπως αναφέρει η Δρ. Kimberly Young στο βιβλίο “Internet Addiction” της Dr. Kimberly Young, 18% των χρηστών του internet στη φάση του κολλεγίου υποφέρουν από τεχνολογικό εθισμό στις ΗΠΑ” αναφέρει η New York Post και διευκρινίζει ότι για να αποτοξινωθεί ο εγκέφαλος ενός εθισμένου στις οθόνες χρήστη απαιτείται ολοκληρωτική αποχή από τα ψηφιακά μέσα.

 

“Η συνήθης περίοδος αποχής είναι από 4 εως 6 βδομάδες, αυτός είναι ο χρόνος που χρειάζεται για ένα υπερδιεργεμένο νευρικό σύστημα να κάνει ‘επανεκκίνηση. Αλλά αυτό δεν είναι εύκολο στην τωρινή μας κοινωνία όπου οι οθόνες βρίσκονται παντού. Ένα άτομο μπορεί να ζήσει χωρίς ναρκωτικά ή αλκοόλ. Με τον τεχνολογικό εθισμό όμως, υπάρχουν παντού ψηφιακοί πειρασμοί” προσθέτει.

Στo ερώτημα πώς προστατεύουμε τα παιδιά από τη μάστιγα ο Δρ. Nicholas Kardaras διευκρινίζει ότι είναι κάτι δύσκολο, όχι όμως ανέφικτο.

“Το κλειδί είναι να αποτρέψεις τα παιδιά από το να κολλήσει σε οθόνες. Αυτό σημαίνει πραγματικά τουβλάκια αντί των ψηφιακών τους avatar, βιβλία αντί για tablets, φύση και άθληση αντί για τηλεόραση… Οι ψυχολόγοι καταλαβαίνουν πως η υγιής ανάπτυξη των παιδιών περιλαμβάνει επικοινωνία, δημιουργικό φανταστικό παιχνίδι και επαφή με τον αληθινό, φυσικό κόσμο. Δυστυχώς ο εθιστικός κόσμος της οθόνης θαμπώνει και εμποδίζει αυτές τις διαδικασίες υγιούς ανάπτυξης”.

Στον επίλογο του ο αρθρογράφος επιστρέφει εκεί όπου ξεκίνησε. “Τέσσερα χρόνια αργότερα ο Τζον ειναι πολυ καλυτερα. Χρησιμοποιεί έναν υπολογιστή γραφείου και έχει βρει κάποια ισορροπία στη ζωή του: παίζει σε ομάδα και έχει αρκετούς φίλους στο σχολείο. Αλλά η μητέρα του είναι ακόμα σε επιφυλακή ως προς τη χρήση τεχνολογίας γιατί κάθε εθισμός μπορεί εύκολα να αποπλανήσει κάποιον σε στιγμές αδυναμίας του“.

Παιδιά και Youtube, μια σχέση που μπορεί να είναι τοξική

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Τα αυτοκίνητα χωρίς οδηγό γίνονται σταδιακά πραγματικότητα. Το πιο πρόσφατο αυτοκίνητο της Tesla έχει αυτόματο πιλότο. Ο γενικός διευθυντής της Uber δήλωσε ότι θα αγοράσει κάθε αυτοκίνητο χωρίς οδηγό που μπορεί να παράγει η Tesla ετησίως (γύρω στα 500.000). Το αυτοκίνητο χωρίς οδηγό της Google με προσπερνά μερικές φορές όταν πηγαίνω με το ποδήλατο στη δουλειά μου στο Austin. Άλλοι κατασκευαστές σχεδιάζουν τα δικά τους συστήματα κίνησης χωρίς οδηγό. Υπάρχει ακόμα και συζήτηση για αγώνες με αυτοκίνητα χωρίς οδηγό.

Οπότε επιτρέψτε μας να φανταστούμε ένα όχι και τόσο μακρινό (και αρκετά πιθανό) μέλλον όπου τα περισσότερα αυτοκίνητα στους δρόμους πάνε μόνα τους. Αυτά τα αμάξια είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους –μεταφέρουν πληροφορίες για τη θέση, την ταχύτητα, την κυκλοφορία και τους κινδύνους που τα περιβάλλουν. Δεν χρειάζεται να σταματάτε στα σταυροδρόμια αν δεν υπάρχει κίνηση. Ένα μεγάλο σύστημα διαχείρισης κυκλοφορίας διατηρεί τα οχήματα εν κινήσει, βρίσκοντας την καλύτερη διαδρομή.

Ένα ολόκληρο αυτοδιαχειριζόμενο κυκλοφοριακό σύστημα που μειώνει την κίνηση, τα ατυχήματα και τις εκπομπές καυσαερίων  –και όλα αυτά με χαμηλό κόστος. Πόσο ακόμα θα χρειαστεί μέχρι οι άνθρωποι να φτάσουν στο σημείο όχι μόνο να δέχονται κάτι τέτοιο, αλλά να το προτιμούν; Ενώ πολλοί σπεύδουν να ισχυριστούν ότι κανείς δεν θα το θέλει αυτό, πόσοι άνθρωποι μετακινούνται ακόμα με άμαξες;

Οι συνέπειες των αυτοκινήτων χωρίς οδηγό είναι τεράστιες γιατί η βιομηχανία των μεταφορών είναι τεράστια, απασχολώντας περίπου 5.000.000 εργαζομένους μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ξαφνικά, δεν χρειάζεστε οδηγούς για τα ταξί, τα λεωφορεία, τα απορριμματοφόρα, τις μεταφορές, και για οτιδήποτε άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Και όχι μόνο τα αμάξια –τα πλοία, τα αεροπλάνα, οτιδήποτε κινείται και μπορεί να γίνει αυτόματο. Μόλις ξεκινήσει αυτή η διαδικασία, πιθανόν θα γίνει γρήγορα, γιατί θα εξοικονομηθούν πολλά χρήματα με αυτόν τον τρόπο. Τι συνέβη στα άλογα όταν δεν τα χρειαζόμασταν πλέον για να σέρνουν κάρα;

Οι οδηγοί είναι ζωτικής σημασίας για το σημερινό σύστημα μεταφορών

Οι άνθρωποι που οδηγούν σήμερα αυτά τα οχήματα είναι σήμερα από τους πολυτιμότερους στην κοινωνία. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής θα έφτανε σε τέλμα αν εξαφανίζονταν όλοι ξαφνικά. Όλοι μαζί, αυτά τα εκατομμύρια ανθρώπων, μεταφέρουν τρόφιμα στα σουπερμάρκετ μας, παίρνουν τα σκουπίδια από τα σπίτια μας και πάνε τα παιδιά μας στο σχολείο. Τι θα συμβεί σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι, χωρίς να φταίνε, καθίστανται άνεργοι με μια δεξιότητα που δεν είναι πλέον απαραίτητη για την κοινωνία;

Προφανώς, έχουν εξαλειφθεί δουλειές από την κοινωνία στο παρελθόν: πόσοι άνθρωποι είναι σιδηρουργοί, τσαγκάρηδες ή καθαριστές καμινάδων; Ολόκληρα επαγγέλματα έχουν εξαφανιστεί από την κοινωνία στο παρελθόν με ελάχιστες συνέπειες, γιατί πρέπει τώρα να νοιαστούμε;

Κάτι άλλαξε.

Φανταστείτε ότι ζούσατε πριν από εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Το μέσο προσδόκιμο ζωής είναι χαμηλό. Η τεχνολογία είναι σε πρωτόγονα επίπεδα. Η τροφή είναι ελάχιστη. Το σήμα του ασύρματου δικτύου είναι πέρα για πέρα άθλιο. Περνάτε όλον τον χρόνο σας αναζητώντας τροφή, και τον ελάχιστο χρόνο που διαθέτετε ασχολείστε ουσιαστικά με την επιστήμη. Δεν πρόκειται για πολύ προχωρημένη επιστήμη, βέβαια –αναφέρομαι στο να χτυπάτε πέτρες μεταξύ τους, να ανακαλύπτετε τη φωτιά, να φτιάχνετε δόρατα- εν τούτοις, αυτές οι ανακαλύψεις είναι επιστήμη και η πρόοδος είναι αργή.

Τώρα φανταστείτε ότι πηγαίνετε πίσω μια μόνο χιλιετία. Είστε πλέον ένας χωρικός, όπως και όλοι οι άλλοι. Το μέσο προσδόκιμο ζωής εξακολουθεί να είναι χαμηλό. Περνάτε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου σας καλλιεργώντας τρόφιμα ώστε οι λίγοι προνομιούχοι να μην χρειάζεται να ασχολούνται με τις γεωργικές εργασίες. Σαν σύνολο, η κοινωνία έχει λίγο περισσότερο χρόνο για εφευρέσεις και ανακαλύψεις. Η πρόοδος είναι ταχύτερη, αλλά λίγο. Η ζωή για τους χωρικούς εξακολουθεί να είναι άσχημη. Το σήμα του ασύρματου δικτύου ακόμα πάσχει.

Τώρα είστε εσείς. Το μέσο προσδόκιμο ζωής είναι υψηλότερο από ποτέ. Είτε ανήκετε στο 1,5% της Αμερικανικής κοινωνίας που ασχολείται με τις καλλιέργειες για χάριν όλων των υπολοίπων ή στο 98,5% που απασχολείται σε εντελώς διαφορετικούς τομείς. Όπου και αν ανήκετε, η ζωή σας είναι σχετικά καλή, το σήμα του ασύρματου δικτύου είναι απίστευτα καλύτερο και ουσιαστικά ζείτε σαν βασιλείς (τουλάχιστον συγκριτικά με τις προαναφερθείσες εκδοχές). Οπότε τι είναι αυτό που άλλαξε;

Η τεχνολογία.

Όταν η μετάβαση γίνεται πολύ γρήγορα

Οι αγρότες αντικαταστάθηκαν από τα μηχανήματα και έγιναν κατασκευαστές. Οι κατασκευαστές αντικαταστάθηκαν με τη σειρά τους από πλατφόρμες και έγιναν στη συνέχεια μηχανικοί υπολογιστών. Όσο πιο πολλοί άνθρωποι σε μια κοινωνία έχουν την ελευθερία να σκέφτονται, να δημιουργούν και να κάνουν πράγματα που δεν αφορούν τη συντήρηση της κοινωνίας (όπως οι αγροτικές εργασίες και οι μετακινήσεις πραγμάτων), τόσο πιο πολλοί άνθρωποι είναι διαθέσιμοι να γίνουν καλλιτέχνες, επιστήμονες και επιχειρηματίες. Αυτό ωθεί σε περισσότερες ανακαλύψεις, οι οποίες, από την πλευρά τους, δίνουν μεγαλύτερο χώρο και χρόνο στους ανθρώπους να σκέφτονται, και τα λοιπά. Η ανθρωπότητα το κάνει αυτό εδώ και χιλιετίες.

Αλλά αυτή η διαδικασία αντικατάστασης ενός επαγγέλματος με κάποιο άλλο ήταν πάντα αργή. Η κοινωνία χρειάζεται χρόνο για να προσαρμοστεί στην αλλαγή των απαραίτητων δεξιοτήτων. Στην πραγματικότητα, λίγοι αγρότες στην πραγματικότητα επανεκπαιδεύονται για να γίνουν κατασκευαστές και λίγοι κατασκευαστές προχωρούν και γίνονται μηχανικοί υπολογιστών. Είναι πολύ πιο πιθανό να είναι η επόμενη γενιά αυτή που θα εκπαιδευτεί για να αποκτήσει τις νέες δεξιότητες που απαιτεί η σύγχρονη κοινωνία. Τα παιδιά των αγροτών γίνονται κατασκευαστές και τα παιδιά των κατασκευαστών σπουδάζουν την επιστήμη των υπολογιστών. Αλλά σε κάποιο σημείο, ο ρυθμός της αλλαγής μπορεί να γίνει πιο γρήγορος από τον ρυθμό με τον οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά. Σε κάποιο σημείο, ο κατασκευαστής πρέπει να επανειδικευτεί ως μηχανικός υπολογιστών … ή θα έρθει αντιμέτωπος με την ανεργία.

Στην πραγματικότητα, έχουμε ήδη ξεπεράσει αυτό το σημείο∙ συνέβη κατά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου, όταν η βιομηχανία παραγωγής μετατράπηκε στην αυτοματοποιημένη παραγωγή. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Ντιτρόιτ, μια πόλη της οποίας ο πληθυσμός αυξήθηκε από 300.000 το 1900 σε σχεδόν 2.000.000 το 1950 λόγω της αυτοκινητιστικής βιομηχανίας. Εν τούτοις, λίγο μετά από αυτή την κορύφωση, μέσα από ένα μείγμα κακής διαχείρισης, παγκόσμιου ανταγωνισμού και αυτοματοποίησης, οι παραγωγικές θέσεις εργασίας εξαφανίστηκαν, ενώ οι άνθρωποι όχι. Το Ντιτρόιτ παρήκμασε. Το 2012, το Ντιτρόιτ πρωτοστάτησε στους φόνους που σημειώθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, και το 2013 κήρυξε πτώχευση. Αυτό το πρόβλημα δεν είναι ενδημικό: μεγάλα μέρη χωρών που κάποτε ευημερούσαν είναι πλέον φτωχά γιατί οι βιομηχανίες τους κατέρρευσαν σχετικά γρήγορα.

Από κοινωνικής πλευράς, η απελευθέρωση επιπλέον εκατομμυρίων ανθρώπων για να κάνουν πιο περίπλοκα πράγματα είναι ωφέλιμη. Δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να γίνουν καλλιτέχνες, επιστήμονες και επιχειρηματίες, με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο μειώνεται ο αριθμός των αγροτών και των κατασκευαστών.

Για τα εκατομμύρια άτομα που έχασαν ξαφνικά τις δουλειές τους, η εξέλιξη αυτή είναι πολύ άσχημη. Ως κοινωνία, δεν είμαστε τόσο καλοί στο να τους βοηθάμε να επανεκπαιδευτούν. Αντίθετα, τους αφήνουμε να μαραζώσουν. Πρέπει εμείς ως κοινωνία να πληρώνουμε ώστε να επανειδικευτούν οι εργάτες των οποίων οι δουλειές καθίστανται απαρχαιωμένες, ή απλά πρέπει να συνηθίσουμε να ζούμε στο Ντιτρόιτ;

Αυτά τα ερωτήματα είναι σημαντικά, και πρέπει να αρχίσουμε να τα συζητάμε τώρα. Βρισκόμαστε σε ένα τεχνολογικό χείλος του γκρεμού, μια κρίσιμη καμπή, μια περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας εφάμιλλη με την ανακάλυψη της γεωργίας και της Βιομηχανικής Επανάστασης.

Πρόσφατα, ένα πρόγραμμα υπολογιστή πέρασε τις εισαγωγικές εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο. Τα ρομπότ μπορούν να μαγειρεύουν και να δουλεύουν στο λιανεμπόριο. Τα ρομπότ μπορούν να μαθαίνουν, και μαθαίνουμε πώς να τα κάνουμε να μαθαίνουν πιο γρήγορα. Υπάρχουν ακόμα και προγράμματα υπολογιστών που μπορούν να ξαναγράφονται από μόνα τους για να γίνουν πιο αποτελεσματικά.

Πρέπει να αποφασίσουμε τώρα τι θα κάνουμε για αυτούς τους οδηγούς που αντικαθίστανται στο όνομα της προόδου γιατί αυτό που θα κάνουμε τώρα θα θέσει ένα πρότυπο. Ένα πρότυπο για το τι θα κάνει η κοινωνία για όλους μας, καθώς θα αντικατασταθούμε και εμείς σταδιακά από την τεχνολογία. Πόσο ακόμα θα χρειαστούμε για να επανεκπαιδεύσουμε τους επιστήμονες της πληροφορικής; Τι θα θέλουν τα παιδιά τους να γίνουν;

_________________________

 ~ Leon Vanstone, μεταδιδακτορικός συνεργάτης στην Αερομηχανική στο University of Texas at Austin.

   Πηγή: elogiki.gr από singularityhub.com

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Το σημείο συνειδητοποίησης όλων των «γιατί» στη ζωή μας, είναι σχεδόν βέβαιο ότι δε θα το φτάσουμε ποτέ. Αυτό, βέβαια, είναι και το ενδιαφέρον κομμάτι στην όλη πορεία μας, διότι μας προκαλεί να εξερευνούμε και να αμφισβητούμε κάθε πτυχή της, με διαφορετική οπτική κάθε φορά.

Η ποιότητα αντιληπτικότητας και ο τρόπος με τον οποίο εξετάζουμε γεγονότα και καταστάσεις, σχετίζεται άμεσα με τον εαυτό που έχουμε χτίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή και σε αυτό έχει επιδράσει σε μεγάλο βαθμό το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινούμαστε.

Πόσο συνειδητά και με ποια κριτήρια επιλέγουμε τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε;

Όταν δεν έχουμε καταλάβει ποιοι είμαστε εμείς οι ίδιοι, είναι πολύ δύσκολο να κρίνουμε ορθολογικά την καταλληλόλητα ύπαρξης μιας άλλης οντότητας, που αλληλεπιδρά στον μικρόκοσμό μας.

Οφείλουμε, όμως, να παραδεχτούμε την επίδραση που έχει στη διαμόρφωση της πραγματικότητάς μας και να είμαστε άκρως σχολαστικοί, όταν επιτρέπουμε την είσοδό τους στη ζωή μας και την ίδια στιγμή σταθεροί, όταν αποφασίζουμε την αποχώρησή τους από αυτή.

Μερικές φορές είναι δύσκολο να διαχωριστεί η ασθενής ανάγκη του ανήκειν, από τη θέληση για ποιοτική συναναστροφή με διαδραστική ανιδιοτέλεια.

Είναι παράδοξο να μη μπορούμε να μείνουμε μόνοι μας και να αναζητάμε διαπροσωπικές επαφές, μόνο και μόνο γιατί δεν έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε. Είναι παράταιρο να δημιουργούμε και να διαιωνίζουμε σχέσεις με ημερομηνία λήξης, απλά και μόνο γιατί φοβόμαστε να παραδεχτούμε ότι κάτι τελείωσε ή ότι δεν είχε αρχίσει, καν, ποτέ.

Συνάπτουμε επαφές που δε μας καλύπτουν, δε μας εκφράζουν, δε μας γεμίζουν, δε μας εξελίσσουν. Αυτό συμβαίνει, κυρίως, όταν δεν εξετάζουμε εις βάθος τον άνθρωπο που φέρνουμε κοντά μας, αλλά αρκούμαστε σε επιφανειακά «χαρίσματα», που μας προσφέρουν προσωρινά μια ναρκωμένη χαρά. Οι περιπτώσεις αυτές, λειτουργούν, όπως και η ζάχαρη: απότομη και στιγμιαία ευχαρίστηση και ύστερα αναπόφευκτη κατακόρυφη πτώση, που σε αφήνει με μια αίσθηση ψυχοσωματικής κόπωσης.

Αναλώνουμε τον εαυτό μας και το χρόνο μας με παρέες, που δε ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μας και, δυστυχώς, σε αυτό το σημείο, αντί να προσαρμόζουμε την συμπεριφορά μας έτσι ώστε να ταιριάζει στις πεποιθήσεις μας, προσαρμόζουμε τις πεποιθήσεις μας έτσι ώστε να ταιριάζουν στη συμπεριφορά μας, με αποτέλεσμα να φτάνουμε στα όριά μας, ψάχνοντας τον υπαίτιο, ο οποίος δεν είναι άλλος από εμάς.

Πολλές φορές, είναι δύσκολο να αποφύγουμε τέτοιες συναναστροφές, γιατί μπορεί αυτός ο κάποιος να είναι η οικογένειά μας, ο παιδικός μας φίλος, η μακροχρόνιά μας σχέση και πάει λέγοντας. Δεν είναι, όμως, ακατόρθωτο. Το ότι νοιάζεται για εμάς –ή αντίστοιχα νοιαζόμαστε εμείς για κάποιον-, δε σημαίνει ότι κάνει καλό να υπάρχει στη ζωή μας.

Μπορούμε να κατευθύνουμε ορθώς τις σκέψεις μας, εάν ελέγξουμε τα συναισθήματά μας. Επομένως, αν δε θέλουμε να χρησιμοποιούμε δικαιολογίες για να καθησυχάζουμε τον εαυτό μας, είμαστε σε θέση να αποκοπούμε από κάθε ασθενή επαφή.

Η έλλειψη στόχων και ιδανικών, η κακή διάθεση, η κατάσταση στην οποία βρίσκεται και έχει υιοθετήσει ως τρόπο ζωής με πρότυπά του κατώτερα συναισθήματα και χαμηλής ουσίας σκέψης, το ανθυγιεινό modus vivendi, είναι λίγα από τα κολλητικά νοσήματα, που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα κολλήσουμε, εάν έχουμε στην καθημερινή εμβέλειά μας τέτοιο είδος ανθρώπου.

Αντίθετα, μια ποιοτική συναναστροφή, μπορεί να είναι υπεύθυνη μεγάλης αλλαγής στον τρόπο σκέψης και αντίληψης του έως τώρα εαυτού μας και να μας ανοίξει νέους ορίζοντες στις προβολές που έχουμε από τον κόσμο έως τώρα. Έχοντας ανθρώπους στη ζωή μας με θετική ενέργεια, με ανιδιοτελή πρόθεση και σεβασμό προς τον εαυτό τους, δημιουργούμε μια συμπαγώς διαφανή σχέση, στην οποία αξίζει να δώσουμε προσοχή και να διατηρήσουμε.

Ποιότητα, αυτό-σεβασμός και ειλικρίνεια, είναι τρία από τα κυριότερα χαρακτηριστικά που οφείλει να έχει κάποιος, στον οποίο θα αφιερώσουμε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε: το χρόνο μας! Ας μη ξεχνάμε, ότι όσους βάζουμε δίπλα μας, πρέπει να τους θαυμάζουμε και να μας ωθούν στην ανάδειξη του καλύτερου και του πιο γνήσιου Εγώ.

Αν δε θέλουμε να μεταλλαχθούμε σε κάτι απεχθές, σύμφωνα με τα πιστεύω μας, αξίζει να επενδύσουμε σε ταυτότητες ακέραιες και σταθερές, οι οποίες θα μπουν γοητευτικά αθόρυβα στη ζωή μας.

*******

Ελευθερία Καρακατσίνα – freedomsays

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Ένα υπέροχο κόμικ που δείχνει πως η καλοσύνη μπορεί να είναι μεταδοτική και να γυρίσει πίσω σ’ αυτόν που θέλει να την προσφέρει.

____________

 Πηγή: tiffanydraws.tumblr.com

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Βρίσκεται στα όρη Τάτρα στη Σλοβακία και είναι τόσο καθαρή, ώστε ο πεζοπόρος Τόμας Νούνουκ, φαίνεται σαν να περπατάει στον αέρα!

Η επιστημονική εξήγηση που έδωσαν οι χρήστες του Reddit, είναι ότι όταν το νερό μιας λίμνης παγώσει πολύ γρήγορα, παγιδεύει στο εσωτερικό του βρομιές που εμποδίζουν την ορατότητα του πυθμένα της. Αντίθετα αν παγώσει σταδιακά, προκαλείται το συγκεκριμένο φαινόμενο και το εξαιρετικό αυτό θέαμα.

—–

______________________

    Πηγή: athenstimeout.gr

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Απολαύστε μέσα σε λίγα λεπτά τις ομορφιές της ελληνικής πρωτεύουσας. Είναι πολύβουη, είναι κουραστική, έχει εξαντλητικούς ρυθμούς, αλλά η Αθήνα παραμένει αναμφισβήτητα μία από τις ωραιότερες πόλεις της Ελλάδας, της Ευρώπης και του κόσμου.

 Μια πόλη που διατηρεί την ομορφιά της μέσα στους αιώνες, μια πόλη που δεν χάνει τη ζωντάνια της, τη… μαγεία της, την ανθρωπιά της, το ρομαντισμό της και την ιστορικότητά της.

Αν βάλουμε στην άκρη τα άσχημα που μας ταλαιπωρούν καθημερινά, αν προσπεράσουμε τις τροτοκοσμικές καταστάσεις που βιώνουμε σε ορισμένες περιοχές και παραμερίσουμε το γκρίζο από το οποίο περιτριγυριζόμαστε, θα διαπιστώσουμε ότι η Αθήνα δεν είναι απλά μια όμορφη πόλη, είναι μια πόλη μαγική, γεμάτη ιστορία απ’ άκρη σ’ άκρη, μια πόλη που αξίζει να ζεις.

Το κακό με όλους εμάς που ζούμε στην ελληνική πρωτεύουσα είναι ότι δεν γνωρίζουμε την πόλη μας. Περνάμε καθημερινά έξω από ιστορικά κτήρια και δεν γνωρίζουμε τι είναι… Αγνοούμε τη σπουδαιότητά τους, την ιστορία τους.

Ο Νορβηγός κινηματογραφιστής Stian Rekdal από την άλλη επισκέφθηκε την Ελλάδα και ετοίμασε ένα project για το VisitGreece/ the Greek National Tourism Organisation παραθέτοντας τα πιο όμορφα σημεία της, ίσως και αυτά που είχες παραλείψει να προσέξεις.

Το βίντεο είναι υπέροχο! Απολαύστε μέσα σε λίγα λεπτά τις ομορφιές της Αθήνας…

—–

__________________

  Πηγή: newsbomb.gr

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com