Χόρχε Μπουκάι (2 άρθρα)

Χόρχε Μπουκάι: Ποτέ μην ξεχνάς το καλό που σου έκαναν

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

Ήταν μια φορά ένας βασιλιάς που ταξίδευε και, περνώντας μέσα από ένα δάσος, του επιτέθηκε μια αγέλη πεινασμένων λύκων. Ο βασιλιάς κατάλαβε πώς δεν μπορούσε να αμυνθεί, οπότε σπιρούνισε το άλογό του προσπαθώντας να ξεφύγει.

Μπαίνοντας πιο βαθιά στο δάσος κατάφερε να απομακρυνθεί από τους λύκους, αλλά χάθηκε. Όσο κι αν προσπαθούσε να προσανατολιστεί, δεν μπορούσε να βρει το δρόμο για να γυρίσει στην πόλη και, όσο πιο πολύ έψαχνε, τόσο περισσότερο χανόταν.

Οι ώρες πέρασαν κι αυτός έκανε κύκλους χωρίς αποτέλεσμα, όταν τρεις ληστές του έκλεισαν το δρόμο. Ήξερε πως ήταν δύσκολο να βγει ζωντανός από αυτή την κατάσταση, ακόμα κι αν τους παρέδιδε τα λίγα πράγματα που είχε μαζί του.

Ο βασιλιάς έβγαλε το στιλέτο του και κατάφερε να πληγώσει τον έναν από αυτούς αλλά δεν μπόρεσε να αποφύγει τον άλλον που, χτυπώντας τον από πίσω, τον έριξε στο έδαφος, και με τη βοήθεια του τρίτου τον ακινητοποίησαν, καθώς του έψαχναν την τσάντα.

Ο βασιλιάς από μέσα του αποχαιρέτησε τη ζωή και, χωρίς να αντιστέκεται άλλο, παραδόθηκε στο θάνατό του. Όλα θα είχαν τελειώσει με τον θάνατο του βασιλιά, αν δεν είχε εμφανιστεί και ένας πέμπτος άντρας στη σκηνή.

Βλέποντας την επίθεση κατά του ταξιδιώτη, και παρόλο που ήταν άοπλος, πλησίασε για να βοηθήσει φωνάζοντας: “Εδώ είναι. Προχωρήστε. Επίθεση! Τρεις αλήτες τον ληστεύουν… Πάνω τους…”

https://www.wiscontext.org/sites/default/files/styles/article_full_size_image/public/assets/images/uplace-forests-history-northwoods.jpg?itok=ev-uTCGm

Οι ληστές δεν στάθηκαν για να εξακριβώσουν πόσοι άντρες έφταναν. Έφυγαν τρέχοντας και εξαφανίστηκαν στο πυκνό δάσος. Ο άντρας βοήθησε τον άρχοντα να σταθεί στα πόδια του, κι εκείνος κοίταξε πάνω από τον ώμο του σωτήρα του, ψάχνοντας για τους υπόλοιπους άντρες, αλλά αμέσως κατάλαβε πως δεν υπήρχαν.

Ξανά πάνω στο άλογό του, και καθώς τον συνόδευε μέχρι έξω από το δάσος, ο άντρας αναγνώρισε τον βασιλιά και προσφέρθηκε να τον συνοδέψει μέχρι το παλάτι. Ο βασιλιάς τον αντάμειψε με πολλά δώρα και, εκτιμώντας το κουράγιο και την εξυπνάδα του, τον έκανε υπουργό της αυλής.

Τα χρόνια πέρασαν. Ο φθόνος και οι αντιπαλότητες ποτέ δεν έλειψαν από το βασίλειο. Μια προδοσία ή κάποιο ψέμα οδήγησαν τον ισχυρό και με επιρροή υπουργό στο εδώλιο του κατηγορουμένου, επειδή είχε απαντήσει με τρόπο που – καθ’ υπερβολήν – θεωρήθηκε πράξη ανυπακοής προς το στέμμα.

Οι δικαστές, επηρεασμένοι από τις ποταπές προθέσεις εκείνων που αποσκοπούσαν στη θέση του υπουργού, τον καταδίκασαν άδικα σε θάνατο.

Αφού του διάβασε την καταδίκη, ο βασιλιάς του είπε: “Επειδή υπήρξες υπουργός της αυλής, έχεις δικαίωμα για μια τελευταία επιθυμία, πριν οδηγηθείς στο ικρίωμα και εκτελεστείς. Ζήτα οτιδήποτε και θα το έχεις.

Ο άντρας απάντησε: “Θέλω να φορέσω τα ρούχα που φορούσα όταν συνόδεψα την μεγαλειότητά σας τη μέρα που σας βρήκα χαμένο στο δάσος, και επίσης η μεγαλειότητά σας να φοράει κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης τα ρούχα εκείνης της μέρας”.

Ο βασιλιάς, ξαφνικά, θυμήθηκε. Μετέτρεψε την ποινή και επέστρεψε στον άντρα τη θέση που ποτέ δεν έπρεπε να του είχε αφαιρέσει. Ο εκ νέου υπουργός, από τη μεριά του, αναγνώρισε το λάθος που είχε κάνει κι έτσι εξασφάλισε την οριστική συγχώρεση του βασιλιά.

~ “Βασίσου πάνω μου” Χόρχε Μπουκάι εκδόσεις Όπερα

Πηγή: enallaktikidrasi.com

Κατηγορίες:
Και κάτι άλλο...

Χόρχε Μπουκάι – Εμπόδια

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

martin-stranka-surreal6ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩ εδώ δεν είναι ένα πραγματικό παραμύθι αλλά, μάλλον, ένας καθοδηγούμενος στοχασμός σχεδιασμένος σε μορφή ονείρου, που στόχο έχει να εξερευνήσει τις πραγματικές αιτίες των αποτυχιών μας. Παίρνω το θάρρος να σου προτείνω να το διαβάσεις με προσοχή, προσπαθώντας να σταματάς λίγα δευτερόλεπτα σε κάθε φράση και να φαντάζεσαι την κάθε εικόνα.

 

Περπατώ σ’ ένα μονοπάτι.

Αφήνω τα πόδια μου να με οδηγήσουν.

Η ματιά μου στέκεται στα δέντρα, στα πουλιά, στις πέτρες.

Στον ορίζοντα διαγράφεται το περίγραμμα μιας πόλης.

Οξύνω τη ματιά μου για να την ξεχωρίσω καλύτερα.

Αισθάνομαι ότι η πόλη με έλκει.

Χωρίς να ξέρω πώς, συνειδητοποιώ ότι σε αυτήν την πόλη μπορώ να βρω όλα όσα επιθυμώ.

Όλους μου τους στόχους, τους σκοπούς, τα μελλοντικά μου επιτεύγματα.

Οι φιλοδοξίες και τα όνειρά μου βρίσκονται σε αυτήν την πόλη.

martin-stranka-surreal3Αυτό που θέλω να καταφέρω, αυτό που χρειάζομαι, αυτό που θα ήθελα να γίνω πιο πολύ, αυτό που επιδιώκω, αυτό που προσπαθώ, αυτό για το οποίο δουλεύω, αυτό που πάντα φιλοδοξούσα, αυτό που θα ήταν η μεγαλύτερη από τις επιτυχίες μου.

Φαντάζομαι ότι όλα αυτά βρίσκονται σε αυτήν την πόλη.

Χωρίς δισταγμό, αρχίζω να πηγαίνω προς τα κει.

Λίγο μετά, αφού έχω ήδη αρχίσει να βαδίζω, το μονοπάτι γίνεται ανηφορικό.

Κουράζομαι λίγο, αλλά δεν πειράζει.

Συνεχίζω.

Διακρίνω μια μαύρη σκιά παρακάτω, στο δρόμο.

Πλησιάζω και βλέπω ότι μια τεράστια τάφρος εμποδίζει το πέρασμά μου.

Φοβάμαι… Διστάζω.

Μ’ ενοχλεί που ο στόχος μου δεν μπορεί να επιτευχθεί εύκολα.

Όπως και να χει, αποφασίζω να πηδήξω την τάφρο.

Κάνω πίσω, παίρνω φόρα και πηδώ…

Καταφέρνω να την περάσω.

martin-stranka-surreal4Ξαναρχίζω το δρόμο μου και συνεχίζω να περπατώ.

Αίγα μέτρα πιο κάτω εμφανίζεται άλλη τάφρος.

Ξαναπαίρνω φόρα και την περνάω κι αυτήν.

Τρέχω προς την πόλη: ο δρόμος φαίνεται καθαρός.

Με ξαφνιάζει μια άβυσσος που ανοίγεται στο δρόμο μου.

Σταματώ.

Είναι αδύνατον να πηδήξω από πάνω.

Βλέπω πως δίπλα υπάρχουν ξύλα, καρφιά και εργαλεία.

Συνειδητοποιώ ότι βρίσκονται εκεί για την κατασκευή μιας γέφυρας.

Ποτέ δεν ήμουν επιδέξιος στα χέρια…

… σκέφτομαι να παραιτηθώ.

Κοιτώ το στόχο που επιθυμώ… και αντιστέκομαι.

Αρχίζω την κατασκευή της γέφυρας.

Περνούν ώρες, μέρες, μήνες.

Η γέφυρα είναι έτοιμη.

Συγκινημένος, τη διασχίζω

Και φτάνοντας στην άλλη μεριά… ανακαλύπτω το τείχος.

Ένα γιγαντιαίο τείχος, κρύο και υγρό, περικυκλώνει την πόλη των ονείρων μου…

Αισθάνομαι απελπισμένος…

Ψάχνω τρόπο να το αποφύγω.

Δεν υπάρχει.

Πρέπει να σκαρφαλώσω.

Η πόλη είναι τόσο κοντά…

Δε θα αφήσω το τείχος να μου φράξει το πέρασμα.

Σκέφτομαι να αναρριχηθώ.

Ξεκουράζομαι μερικά λεπτά και παίρνω αέρα…

pollyrobinsonΞαφνικά βλέπω,

σε μια άκρη του δρόμου,

ένα παιδί να με κοιτά σαν να με γνώριζε.

Μου χαμογελά με συνενοχή.

Μου θυμίζει τον εαυτό μου… όταν ήμουν παιδί.

Ίσως γι’ αυτό τολμώ να εκφράσω φωναχτά το παράπονό μου.

«Γιατί τόσα εμπόδια ανάμεσα σ εμένα και στο σκοπό μου;»

Το παιδί σηκώνει τους ώμους και μου απαντά.

«Και γιατί ρωτάς εμένα;

Τα εμπόδια δεν υπήρχαν μέχρι να έρθεις…

Τα εμπόδια τα έφερες εσύ.»

*************************

Από το βιβλίο Ιστορίες να σκεφτείς του Χόρχε Μπουκάι

Πηγή: http://antikleidi.com

Κατηγορίες:
Και κάτι άλλο...
web design by