Πολιτισμός (4 άρθρα)

Tο νέο αεροδρόμιο δίπλα στο Μάτσου Πίτσου, απειλεί το διάσημο μνημείο της UNESCO

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

Η κατασκευή ενός αεροδρομίου που θα κοστίσει πολλά δισεκατομμύρια δολάρια και θα συνδέει απευθείας το Μάτσου Πίτσου με τον υπόλοιπο κόσμο, έχει προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις στους ιστορικούς, τους αρχαιολόγους και τους ντόπιους.

Οι μπουλντόζες έχουν ήδη ξεκινήσει την εκκαθάριση της γης για το αεροδρόμιο στο Τσιντσέρο, μία καλά διατηρημένη πόλη των Ινκας, περίπου 3,800 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, που αποτελεί και την πύλη προς την Ιερή Κοιλάδα του Περού.

Η κοιλάδα παρείχε καλαμπόκι και άλλες καλλιέργειες στους κυβερνήτες των Ινκας και μάλιστα αρκετοί αυτοκράτορες έχτισαν εκεί τα ιδιωτικά τους κτήματα.

Ολοι όσοι διαδηλώνουν κατά της κατασκευής του αεροδρομίου φοβούνται πως θα προκαλέσει μεγάλη ζημιά στα αρχαία καθώς και τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή σε  ένα μεγάλο τμήμα της Ιερής Κοιλάδας και όχι μόνο στην φημισμένη πόλη του ίδιου του Μάτσου Πίτσου.

«Το αεροδρόμιο που σχεδιάζεται να χτιστεί στο Τσιντσέρο, Κούσκο, θέτει σε κίνδυνο την διατήρηση, λόγω του θορύβου και της κυκλοφορίας, ενός από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς και ιστορικούς χώρους στον κόσμο», δήλωσε σύμφωνα με την εφημερίδα Independent, η Ναταλία Μαγίλουφ, ιστορικός τέχνης του Περού, στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, η οποία οργάνωσε διαμαρτυρία κατά της δημιουργίας του αεροδρομίου.

Περίπου 6,000 άνθρωποι υπέγραψαν την διαμαρτυρία, η οποία καλεί τον πρόεδρο του Περού, Μάρτιν Βικάρα, να επανεξετάσει το σχέδιο.

Το έργο ανακοινώθηκε για πρώτη φορά από τον πρώην πρόεδρο του Περού, Ογιάντα Χουμάλα με αυτό να ολοκληρώνεται το 2023. Η πρόθεση του ήταν η επένδυση 460 εκατομμυρίων δολαρίων (410 εκατομμύρια ευρώ), χωρίς σε αυτά να υπολογίζονται οι αποζημιώσεις στις γεωργικές κοινότητες των οποίων η γη θα κατασχεθεί.

Θα πρέπει να σημειωθεί πως περισσότεροι από 1,5 εκατομμύρια τουρίστες επισκέφθηκαν το Μάτσου Πίτσου το 2018, το οποίο είναι διπλάσιο από το όριο που συνιστά η UNESCO.

Πηγή: huffingtonpost.gr

Κατηγορίες:
Νέα

Πόσο «ηθικοί» ταξιδιώτες είμαστε;

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

Ο συνδυασμός υπερτουρισμού και ανάγκης για ορθές περιβαλλοντικές πρακτικές ενισχύει μια ταξιδιωτική τάση που ήρθε για να μείνει.

Έστω ότι κανονίζω να πάω ένα εξωτικό ταξίδι στην Ταϊλάνδη. Επειδή ο προορισμός δεν μου είναι οικείος, αποφασίζω να μείνω σε ξενοδοχείο μεγάλης και γνωστής αλυσίδας. Στη λίστα με τις δραστηριότητες που θέλω να κάνω είναι να βυθίσω τα πόδια μου στην αμμουδιά της παραλίας Patong (πρώτη στην κατάταξη του tripadvisor, με αριθμό-ρεκόρ 15.674 κριτικών), να καταδυθώ σε έναν βυθό με κοραλλιογενείς υφάλους, να πάω βόλτα με ελέφαντα και να περάσω από την «αγορά των αγορών», Chatuchak Market, για φιλντισένια σουβενίρ.

Και ενώ η 16χρονη Γκρέτα Τούνμπεργκ από τη Σουηδία έχει μόλις διασχίσει τον Ατλαντικό με ένα ιστιοπλοϊκό με μηδενικές εκπομπές ρύπων για να παραστεί στη Σύνοδο του ΟΗΕ για το κλίμα, στη Νέα Υόρκη, το δικό μου ταξίδι περιλαμβάνει πέντε «ηθικά ατοπήματα»:

  • τα προϊόντα από ελεφαντόδοντο είναι παράνομο να βγουν από την Ταϊλάνδη και, εάν τα αγοράσω, στηρίζω το λαθρεμπόριο.
  • Ο υπό εξαφάνιση ελέφαντας, για να με αφήσει να καβαλήσω την πλάτη του, σημαίνει ότι βασανίστηκε ως μωρό για να πειθαρχεί σε αυτό.
  • Λόγω υπερβολικής θαλάσσιας κίνησης, η βουτιά (και το αντηλιακό μου λόγω των συστατικών του) θα επιβαρύνει το οικοσύστημα των κοραλλιογενών υφάλων.
  • Η παραλία Patong είναι κορεσμένη και το τελευταίο που χρειάζεται είναι έναν ακόμα επισκέπτη.
  • Επιλέγοντας να μείνω σε μια μεγάλη αλυσίδα, συνεισφέρω στην περαιτέρω συρρίκνωση του μικρομεσαίου ντόπιου ξενοδόχου.

Και εν τέλει, γιατί να πάω στην Ταϊλάνδη, που το 2018 υποδέχθηκε 38 εκατ. τουρίστες, οι οποίοι το 2019 αναμένεται να φτάσουν τα 41 εκατομμύρια;

Το κατά πόσον ηθικό είναι ένα ταξίδι είναι ένα τεράστιο, πολύπλοκο και, αν το προσεγγίσει κανείς σχολαστικά, άλυτο θέμα. Απολύτως ηθικό ταξίδι δεν υπάρχει. Υπάρχουν τρόποι έτσι ώστε ένα ταξίδι να ωφελήσει περισσότερο έναν προορισμό από ό,τι να τον βλάψει, επομένως το πρόσημο να είναι θετικό.

Για παράδειγμα, οποιαδήποτε τουριστική επιχείρηση χρησιμοποιεί άγρια ζώα ως διασκεδαστές (δελφίνια που κολυμπάνε με ανθρώπους σε πισίνες, τίγρεις που κάθονται να βγάλεις μαζί τους σέλφι) απορρίπτεται. Αφενός γιατί η θέση των άγριων ζώων είναι στη φύση, αφετέρου γιατί η ήρεμη, ελεγχόμενη συμπεριφορά τους συχνά οφείλεται στο ότι έχουν υποστεί κακοποίηση. Αντιθέτως, μπορείς να περάσεις από ένα καταφύγιο, για να δεις πώς ζει ένα άγριο ζώο στο φυσικό του περιβάλλον. Ή, ακόμα καλύτερα, να υποστηρίξεις ηθικά και οικονομικά ένα νοσοκομείο που περιθάλπει τραυματισμένα ζώα.

Αντίστοιχα, ουσιαστική βοήθεια στην τοπική οικονομία σημαίνει να αγοράζεις αυθεντικά προϊόντα. Τι νόημα έχει να προσπαθείς να στηρίξεις την παραδοσιακή υφαντική, αν οι ντόπιες υφάντρες έχουν παρατήσει τους αργαλειούς και στα τουριστικά μαγαζιά της περιοχής πουλάνε κινέζικα υφαντά μηχανής; Στις εκδρομές στην εξοχή ο κανόνας είναι ότι «δεν παίρνεις» (π.χ. κοχύλια από την παραλία) και «δεν αφήνεις» (σκουπίδια). Στα city breaks δίνεις προτεραιότητα στον Δαυίδ έναντι του Γολιάθ – στον ξενώνα, στο μικρό εστιατόριο και στο συνοικιακό μαγαζί για ψώνια, έναντι της μεγάλης αλυσίδας ή του εμπορικού κέντρου.

 

Ως ευσυνείδητος ταξιδιώτης έχεις τη δυνατότητα να δηλώσεις με πάρα πολλούς τρόπους με τι συμφωνείς και με τι διαφωνείς. Όπως έχει πει και ο συγγραφέας Suketu Mehta: «Μέσα σε κάθε τουρίστα κρύβεται ένας μικρός ρεπόρτερ». Που παρατηρεί, κρίνει, αναδεικνύει ή απορρίπτει.

Ο λόγος στους «ειδικούς»

Τρεις εκπρόσωποι ταξιδιωτικών πρακτορείων που λειτουργούν με άξονα τον αειφόρο τουρισμό (η Sally Guillaume του Undiscovered Μountains, η Saskia Griep από το Better Places και ο Justin Francis του Responsible Travel) μας απαντούν σε τρία ερωτήματα σχετικά με την ταξιδιωτική ηθική και τον ρόλο που διαδραματίζει στις επιλογές μας.

Πότε ένα ταξίδι είναι «ηθικό» και πότε «ανήθικο»; Ένα οικολογικό ταξίδι που πραγματοποιείται σε μια χώρα όπου παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα τι από τα δύο είναι;

Εμείς δεν μιλάμε για «ηθικό», αλλά για «υπεύθυνο τουρισμό», ο οποίος συνεπάγεται ότι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους όλοι: κυβερνήσεις, tour operators, ξενοδόχοι, ντόπιοι και τουρίστες. Το σημαντικό είναι ο τουρισμός να ωφελεί τις τοπικές κοινωνίες. Το να παρακολουθούμε τις επιπτώσεις που έχει ο τουρισμός στα ανθρώπινα δικαιώματα είναι δύσκολο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι εφικτό να ταξιδεύεις υπεύθυνα σε προορισμούς με χαμηλό δείκτη ηθικής. Το θέμα είναι να συνεργάζεσαι με τους σωστούς ανθρώπους. Στα συμβόλαια με τους προμηθευτές μας συμπεριλαμβάνεται το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και, παρότι είναι δύσκολο να ελέγξουμε πλήρως την κατάσταση, δεδομένου ότι δεν κάνουμε απευθείας τις προσλήψεις, τους ζητάμε να φτάσουν στο επίπεδο που ορίζει η Travelife (σ.σ. παρέχει πιστοποιήσεις αειφορίας σε τουριστικές επιχειρήσεις) μέσα σε δύο χρόνια. Μέχρι στιγμής, δεκαοκτώ από τους εξωτερικούς συνεργάτες μας έχουν πάρει πιστοποίηση Travelife. ~ΒΕΤΤΕR PLACES

Σε σχέση με δέκα χρόνια πριν θεωρείτε ότι το κοινό είναι πιο ευαισθητοποιημένο ως προς την ηθική διάσταση του ταξιδιού;

Σαφώς. Προκύπτει, για παράδειγμα, από το γεγονός ότι πολλοί ταξιδιώτες επιλέγουν να μετακινηθούν με τρένο, ακόμα κι αν κοστίζει περισσότερο, αλλά και από τη συμπεριφορά τους στη διάρκεια του ταξιδιού. Εκπλήσσονται ευχάριστα και σχολιάζουν το γεγονός ότι κάνουμε μπάρμπεκιου με επαναχρησιμοποιούμενα ποτήρια και μαχαιροπίρουνα. Δέκα χρόνια πριν, δεν θα το είχαν προσέξει καν! Προοδευτικά οι άνθρωποι θα ταξιδεύουν λιγότερο ξοδεύοντας περισσότερο, μειώνοντας έτσι το αποτύπωμά τους και επενδύοντας στον προορισμό. – Undiscovered Μountains

Ένα οικογενειακό ταξίδι μπορεί να περιλαμβάνει επίσκεψη σε εθνικούς δρυμούς και εύκολες πεζοπορίες.

Ποιο είναι το πιο «ηθικό» ταξίδι που προσφέρετε;

• Η ιχνηλάτηση λύκων. Με βάση ένα απομονωμένο ορεινό καταφύγιο των Άλπεων που δεν έχει ρεύμα, οι επισκέπτες μαθαίνουν να αναγνωρίζουν τα ίχνη λύκων που έχουν περάσει από το σημείο, καθοδηγούμενοι από έναν ντόπιο ξεναγό. Μέσα από αυτή την εκδρομή έρχονται σε επαφή με τις διαφορετικές πτυχές ενός αμφιλεγόμενου θέματος και ακούν τα επιχειρήματα όλων: αγροτών, κυνηγών, κατοίκων χωριών της περιοχής, οικολόγων. Το γεγονός ότι χώρος διαμονής είναι ένα καταφύγιο που προσφέρει τα απολύτως απαραίτητα τους βοηθάει να κάνουν καλύτερη διαχείριση και να συνειδητοποιήσουν ότι η ύπαρξη πόρων δεν είναι κάτι δεδομένο. ~Undiscovered Μountains

• Για κάθε προορισμό σχεδιάζουμε ένα ταξίδι που να έχει όσο γίνεται πιο θετικό αντίκτυπο και όσο λιγότερο αρνητικό. Τα κριτήριά μας, μεταξύ άλλων, είναι να αποφεύγουμε τις εσωτερικές πτήσεις, να μένουμε και να δειπνούμε με οικογένειες ντόπιων, να χρησιμοποιούμε τη δημόσια συγκοινωνία, να πεζοπορούμε, να ποδηλατούμε, να επισκεπτόμαστε εθνικούς δρυμούς και να καθόμαστε τουλάχιστον τρεις εβδομάδες, ακολουθώντας τη λογική του slow travel, που λέει: ταξίδεψε λιγότερο, βίωσε περισσότερα. ~ΒΕΤΤΕR PLACES

• Η απάντηση είναι δύσκολη, αφού κάθε προορισμός έχει διαφορετικές ανάγκες. Στην Υποσαχάρια Αφρική η ανάγκη εξοικονόμησης νερού είναι τεράστια, σε αντίθεση με την Ιρλανδία ή τη Σκανδιναβία, όπου υπάρχουν άλλα θέματα με τα οποία πρέπει να ασχοληθείς. Γι’ αυτόν τον λόγο αξιολογούμε κάθε ταξίδι διαφορετικά, για να διασφαλίσουμε ότι καλύπτονται οι ανάγκες των τοπικών κοινωνιών και η προστασία του περιβάλλοντος. ~Responsible Travel

_______________________

Πηγή: kathimerini.gr

Κατηγορίες:
Και κάτι άλλο...

Η κουλτούρα της αγένειας

| 0 ΣΧΟΛΙΑ
 

Blom_WomansDay

 

Πώς φτάσαμε να θεωρείται κανονικότητα η επίδειξη των κακών τρόπων.

Οταν συναντιούνται τυχαία δύο άγνωστοι στον δρόμο, έλεγε ο Ερβιν Γκόφμαν (αμερικανός κοινωνιολόγος των ηθών της καθημερινής ζωής), αυτό που ακούγεται συχνότερα να βγαίνει από το στόμα τους είναι «καλημέρα» και «συγγνώμη». Και συμπλήρωνε: Αυτά τα «καλημέρα» και τα «συγγνώμη» πρέπει να τα λάβουμε σοβαρά υπόψη και να τα μελετήσουμε, αν θέλουμε να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί μια κοινωνία.

Αν ο Γκόφμαν μπορούσε να κάνει μια βόλτα σε ένα ελληνικό αστικό κέντρο τού σήμερα, ας πούμε στην πρωτεύουσα, θα παρατηρούσε ότι όταν συναντιούνται δύο άγνωστοι μπορούν να ακουστούν πολλά διαφορετικά πράγματα, εκ των οποίων σπανιότερα «καλημέρα» και «συγγνώμη». Ο εισαγωγικός χαιρετισμός συχνά απουσιάζει ή στην καλύτερη περίπτωση αντικαθίσταται από ένα, μάλλον επιθετικό, «να σας πω!». Η έκφραση δε του αιτήματος που πυροδοτεί την επικοινωνία είναι συχνά αδιαμεσολάβητη: «Θέλω αυτό» ή «Εχετε το τάδε;» ή «Το τσιγάρο σας έρχεται κατευθείαν πάνω μου!». Η απουσία  της λεκτικής ευγένειας συνοδεύεται συχνά και από εκφράσεις αγένειας πέραν της φυσικής γλώσσας: η παντελής αδυναμία συγκρότησης ουράς σε ένα ταμείο και οι συνακόλουθοι αναστεναγμοί δυσαρέσκειας που βγαίνουν από το παρατοποθετημένο μπουλούκι των ανθρώπων, το σολιψιστικό μπλοκάρισμα του διαδρόμου ή της πόρτας στο βαγόνι του μετρό, η ευκολία με την οποία κάποιος «δεν σε βλέπει» και σε προσπερνά κλέβοντας τη σειρά σου, χωρίς να αντιλαμβάνεται καν το «δυνατό άγγιγμα» που προκύπτει από το «ασυναίσθητο» σκούντημα ή ποδοπάτημα, δεν είναι παρά μερικές από αυτές.

0

Η αγένεια δεν είναι προφανώς ελληνικό προνόμιο. Σε όλες τις πόλεις, όπου η επικοινωνία δεν γίνεται με όρους γνωριμίας όπως συμβαίνει στις πιο μικρές κοινότητες, οι άνθρωποι συχνά απογοητεύονται από τη συμπεριφορά τρίτων απέναντί τους. Το ενδιαφέρον όμως της ελληνικής αγένειας στις τυχαίες δημόσιες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων είναι ότι αυτή δεν γίνεται ποτέ αντιληπτή ως μεμονωμένη παρέκκλιση από έναν κανόνα αστικής ευγένειας παρά θεωρείται κανονικότητα. Αντίθετα, μέσα σε ένα καθεστώς απόλυτης αστικής διαστροφής, οι τύποι ευγένειας είναι εκείνοι που θεωρούνται παρέκκλιση και γίνονται συχνά αντικείμενο γελοιοποίησης, σχολιασμού και (καλοπροαίρετης;) πλάκας.

Η κουλτούρα της αγένειας διαμορφώνει ασφαλώς και τους όρους δημοσιότητας των δημοσίων προσώπων. Φωνές, τσιρίδες, υποτιμητικός πληθυντικός και μάγκικος ενικός κυριαρχούν στη ζωντανή και τηλεοπτική πολιτική αντιπαράθεση. «Ακούς τι σου λέω, ρε; Ακούς τι σου λέω;», «Αυτό που σου λέω, εγώ!» ακούγονται να βγαίνουν από το στόμα μελιτζανοκόκκινων προσώπων έτοιμων να εκραγούν. Περιγραφικά επίθετα εν είδει κατηγορητηρίου (Καραγκιόζης, μαφιόζοι, λαμόγια, ρουφιάνοι) και ηθικολογίζοντες αφορισμοί («σα δεν ντρέπεστε!», «καλά, εντάξει, μπαρμπούτσαλα») και πού και πού κανένα αναστοχαστικό συγγνώμη («Μα είστε εντελώς ηλίθιος, συγγνώμη κιόλας») δίνουν και παίρνουν προτού τα διακόψει ρυθμικά η τέλεια μονοτονία της επανάληψης: «Με αφήνετε να μιλήσω; Με αφήνετε να μιλήσω; Μα γιατί δε με αφήνετε να μιλήσω;».
artistic-surreal-photomanipulation-by-sarolta-ban-08

Η ελληνική κουλτούρα της αγένειας δεν είναι καθαυτή κακή, όπως αντίστοιχα μια άλλη εθνική κουλτούρα ευγένειας δεν είναι καθαυτή καλή. Πράγματι η χρήση κάποιων λέξεων όπως «καλημέρα», «συγγνώμη», «ορίστε», «παρακαλώ», «ευχαριστώ», καθώς και η χρήση του πληθυντικού αριθμού δεν εξασφαλίζουν από μόνες τους την καλή συμβίωση των κατοίκων των πόλεων, ούτε επαρκούν για να εξαλείψουν τη βία – βίαιες συμπεριφορές εκδηλώνονται κάλλιστα και σε συνθήκης απόλυτης ευγένειας. Επιτελούν όμως, όπου χρησιμοποιούνται, μια σειρά από πολύπλοκες κοινωνικές λειτουργίες τις οποίες δεν πρέπει να παραβλέψουμε: οργανώνουν τις τυχαίες αλλά αναπόφευκτες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων, φτιάχνουν μικρές καθημερινές τελετουργίες, αισθητικοποιούν την επικοινωνία κρύβοντας την πραγματική αδιαφορία που μπορεί να νιώθει ο ένας για τον άλλον, επιτρέπουν την έκφραση μέχρι και των πιο παράδοξων αιτημάτων διαλύοντας και ξαναφτιάχνοντας στιγμιαίες σχέσεις εξάρτησης. Κυρίως, όμως, υφαίνουν το πλαίσιο μιας κουλτούρας που υπολογίζει τον Άλλον, επιτρέπει την κριτική, αλλά επιζητεί τη συναίνεση.

 

Όχι, η κουλτούρα της αγένειας δεν είναι καθαυτή κακή. Ευνοεί όμως τις εκρήξεις, τις φορμαλιστικές αντιπαραθέσεις και τις ανταγωνιστικές επιδείξεις υπέρμετρων εγώ. Αντίθετα, η αναγνώριση του Άλλου και η προσοχή στις ανάγκες του, που αυτόματα προκύπτουν από τη μηχανική χρήση ξερών τύπων ευγένειας, καθρεφτίζουν μία προδιάθεση συναίνεσης, απαραίτητη για την αστική συμβίωση. Ευγένειες και αγένειες, ήρθε η ώρα όλες αυτές τις λέξεις, τις στάσεις, τις συμπεριφορές, να τις πάρουμε στα σοβαρά.

____

 Η Χαριτίνη Καρακωστάκη είναι πολιτική επιστήμων, υποψήφια διδάκτωρ Κοινωνιολογίας στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (Paris)

 Πηγή: Αντικλείδι

Κατηγορίες:
Και κάτι άλλο..., Νέα

Οι 4 εποχές – Το καλοκαίρι

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

The_Four_Seasons_Summer15

Πως διάσημοι ζωγράφοι απεικόνισαν σ ένα μόνο πίνακα την εποχή του καλοκαιριού;

Henri Lebasque

Henri Lebasque

Alfons Maria Mucha - 1896

Alfons Maria Mucha - 1896

Camille Pissarro - 1872-1873

Camille Pissarro - 1872-1873

Τσαρούχης- οι 4 εποχές To θέρος, το Καλοκαίρι: ένας γεροδεμένος άντρας, ημίγυμνος, στεφανωμένος με κόκκινα λουλούδια και κρατάει στάχυα στο αριστερό του χέρι, δρεπάνι στο δεξί. Έχει μαύρα μαλλιά και φορά παντελόνι άσπρο. Πάνω στο τραπέζι, μπροστά του κομμένο καρπούζι, φρούτο καλοκαιρινό και μια φέτα πεπόνι.

Τσαρούχης- οι 4 εποχές

Ο Τσαρούχης απεικονίζει το καλοκαίρι σαν έναν γεροδεμένο άντρα, ημίγυμνο, στεφανωμένο με κόκκινα λουλούδια, που κρατάει στάχυα στο αριστερό του χέρι κι ένα δρεπάνι στο δεξί. Με μαύρα μαλλιά κι άσπρο παντελόνι. Μπροστά του υπάρχουν ένα κομμένο καρπούζι και μια φέτα πεπόνι.

Nicolas Poussin - 1660-1664

Nicolas Poussin - 1660-1664

Paul Cézanne - 1860-1861

Paul Cézanne - 1860-1861

Workshop of Giuseppe Arcimboldo 1573

Workshop of Giuseppe Arcimboldo 1573

Pierre-Antoine Quillard - 1725-1729

Pierre-Antoine Quillard - 1725-1729

François Boucher

François Boucher

Anne-Louis Girodet de Roussy-Trioson - 1814

Anne-Louis Girodet de Roussy-Trioson - 1814

Marcantonio Franceschini - 1716

Marcantonio Franceschini - 1716

Francesco Albani - 1616-1617

Francesco Albani - 1616-1617

Rosalba Carriera - 1710-1735

Rosalba Carriera - 1710-1735

Rosalba Carriera - 1725

Rosalba Carriera - 1725

François Boucher - 1755

François Boucher - 1755

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Κατηγορίες:
Νέα
web design by