Και κάτι άλλο... (277 άρθρα)

Πώς φτάσαμε να θεωρείται κανονικότητα η επίδειξη των κακών τρόπων.

Οταν συναντιούνται τυχαία δύο άγνωστοι στον δρόμο, έλεγε ο Ερβιν Γκόφμαν (αμερικανός κοινωνιολόγος των ηθών της καθημερινής ζωής), αυτό που ακούγεται συχνότερα να βγαίνει από το στόμα τους είναι «καλημέρα» και «συγγνώμη». Και συμπλήρωνε: Αυτά τα «καλημέρα» και τα «συγγνώμη» πρέπει να τα λάβουμε σοβαρά υπόψη και να τα μελετήσουμε, αν θέλουμε να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί μια κοινωνία.

Αν ο Γκόφμαν μπορούσε να κάνει μια βόλτα σε ένα ελληνικό αστικό κέντρο τού σήμερα, ας πούμε στην πρωτεύουσα, θα παρατηρούσε ότι όταν συναντιούνται δύο άγνωστοι μπορούν να ακουστούν πολλά διαφορετικά πράγματα, εκ των οποίων σπανιότερα «καλημέρα» και «συγγνώμη». Ο εισαγωγικός χαιρετισμός συχνά απουσιάζει ή στην καλύτερη περίπτωση αντικαθίσταται από ένα, μάλλον επιθετικό, «να σας πω!». Η έκφραση δε του αιτήματος που πυροδοτεί την επικοινωνία είναι συχνά αδιαμεσολάβητη: «Θέλω αυτό» ή «Εχετε το τάδε;» ή «Το τσιγάρο σας έρχεται κατευθείαν πάνω μου!». Η απουσία  της λεκτικής ευγένειας συνοδεύεται συχνά και από εκφράσεις αγένειας πέραν της φυσικής γλώσσας: η παντελής αδυναμία συγκρότησης ουράς σε ένα ταμείο και οι συνακόλουθοι αναστεναγμοί δυσαρέσκειας που βγαίνουν από το παρατοποθετημένο μπουλούκι των ανθρώπων, το σολιψιστικό μπλοκάρισμα του διαδρόμου ή της πόρτας στο βαγόνι του μετρό, η ευκολία με την οποία κάποιος «δεν σε βλέπει» και σε προσπερνά κλέβοντας τη σειρά σου, χωρίς να αντιλαμβάνεται καν το «δυνατό άγγιγμα» που προκύπτει από το «ασυναίσθητο» σκούντημα ή ποδοπάτημα, δεν είναι παρά μερικές από αυτές.

Η αγένεια δεν είναι προφανώς ελληνικό προνόμιο. Σε όλες τις πόλεις, όπου η επικοινωνία δεν γίνεται με όρους γνωριμίας όπως συμβαίνει στις πιο μικρές κοινότητες, οι άνθρωποι συχνά απογοητεύονται από τη συμπεριφορά τρίτων απέναντί τους. Το ενδιαφέρον όμως της ελληνικής αγένειας στις τυχαίες δημόσιες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων είναι ότι αυτή δεν γίνεται ποτέ αντιληπτή ως μεμονωμένη παρέκκλιση από έναν κανόνα αστικής ευγένειας παρά θεωρείται κανονικότητα. Αντίθετα, μέσα σε ένα καθεστώς απόλυτης αστικής διαστροφής, οι τύποι ευγένειας είναι εκείνοι που θεωρούνται παρέκκλιση και γίνονται συχνά αντικείμενο γελοιοποίησης, σχολιασμού και (καλοπροαίρετης;) πλάκας.

Η κουλτούρα της αγένειας διαμορφώνει ασφαλώς και τους όρους δημοσιότητας των δημοσίων προσώπων. Φωνές, τσιρίδες, υποτιμητικός πληθυντικός και μάγκικος ενικός κυριαρχούν στη ζωντανή και τηλεοπτική πολιτική αντιπαράθεση. «Ακούς τι σου λέω, ρε; Ακούς τι σου λέω;», «Αυτό που σου λέω, εγώ!» ακούγονται να βγαίνουν από το στόμα μελιτζανοκόκκινων προσώπων έτοιμων να εκραγούν. Περιγραφικά επίθετα εν είδει κατηγορητηρίου (Καραγκιόζης, μαφιόζοι, λαμόγια, ρουφιάνοι) και ηθικολογίζοντες αφορισμοί («σα δεν ντρέπεστε!», «καλά, εντάξει, μπαρμπούτσαλα») και πού και πού κανένα αναστοχαστικό συγγνώμη («Μα είστε εντελώς ηλίθιος, συγγνώμη κιόλας») δίνουν και παίρνουν προτού τα διακόψει ρυθμικά η τέλεια μονοτονία της επανάληψης: «Με αφήνετε να μιλήσω; Με αφήνετε να μιλήσω; Μα γιατί δε με αφήνετε να μιλήσω;».

Η ελληνική κουλτούρα της αγένειας δεν είναι καθαυτή κακή, όπως αντίστοιχα μια άλλη εθνική κουλτούρα ευγένειας δεν είναι καθαυτή καλή. Πράγματι η χρήση κάποιων λέξεων όπως «καλημέρα», «συγγνώμη», «ορίστε», «παρακαλώ», «ευχαριστώ», καθώς και η χρήση του πληθυντικού αριθμού δεν εξασφαλίζουν από μόνες τους την καλή συμβίωση των κατοίκων των πόλεων, ούτε επαρκούν για να εξαλείψουν τη βία – βίαιες συμπεριφορές εκδηλώνονται κάλλιστα και σε συνθήκης απόλυτης ευγένειας. Επιτελούν όμως, όπου χρησιμοποιούνται, μια σειρά από πολύπλοκες κοινωνικές λειτουργίες τις οποίες δεν πρέπει να παραβλέψουμε: οργανώνουν τις τυχαίες αλλά αναπόφευκτες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων, φτιάχνουν μικρές καθημερινές τελετουργίες, αισθητικοποιούν την επικοινωνία κρύβοντας την πραγματική αδιαφορία που μπορεί να νιώθει ο ένας για τον άλλον, επιτρέπουν την έκφραση μέχρι και των πιο παράδοξων αιτημάτων διαλύοντας και ξαναφτιάχνοντας στιγμιαίες σχέσεις εξάρτησης. Κυρίως, όμως, υφαίνουν το πλαίσιο μιας κουλτούρας που υπολογίζει τον Άλλον, επιτρέπει την κριτική, αλλά επιζητεί τη συναίνεση.

Όχι, η κουλτούρα της αγένειας δεν είναι καθαυτή κακή. Ευνοεί όμως τις εκρήξεις, τις φορμαλιστικές αντιπαραθέσεις και τις ανταγωνιστικές επιδείξεις υπέρμετρων εγώ. Αντίθετα, η αναγνώριση του Άλλου και η προσοχή στις ανάγκες του, που αυτόματα προκύπτουν από τη μηχανική χρήση ξερών τύπων ευγένειας, καθρεφτίζουν μία προδιάθεση συναίνεσης, απαραίτητη για την αστική συμβίωση. Ευγένειες και αγένειες, ήρθε η ώρα όλες αυτές τις λέξεις, τις στάσεις, τις συμπεριφορές, να τις πάρουμε στα σοβαρά.

____

 Η Χαριτίνη Καρακωστάκη είναι πολιτική επιστήμων, υποψήφια διδάκτωρ Κοινωνιολογίας στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (Paris)

 Πηγή: Αντικλείδι

Ξεχάστε τις οθόνες που δείχνουν τα σπορ στα γήπεδα. Με τι θα αντικατασταθούν; Παράλληλα, σκεφτείτε έναν κόσμο όπου η τεχνολογία παρακολουθεί την κάθε κίνηση του αθλητή.

Ο αθλητισμός αλλάζει. Όχι μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι, αλλά και στον τρόπο που πλέον τον αντιμετωπίζουν οι φίλαθλοι και οι ίδιοι οι αθλητές.

Η αιτία της αλλαγής αυτής δεν είναι άλλη από την τεχνολογία. Μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο, κάθε τι που ξέραμε γύρω από τα αγαπημένα μας σπορ, αντικαθίσταται με κάτι καινούργιο. Υπάρχει θα λέγαμε μια αμφίδρομη σχέση μεταξύ αθλητισμού και τεχνολογίας. Όσο περισσότερο εξελίσσεται το ένα, παρασύρει και το άλλο.

Κοιτάζοντας… μπροστά μπορούμε να διακρίνουμε τέσσερα trends τα οποία αλλάξουν μια για πάντα τα δεδομένα του αθλητισμού.

TREND 1: ΤΑ ΓΗΠΕΔΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Τι μένει αναλλοίωτο όλα αυτά τα χρόνια στον αθλητισμό; Το πάθος των φιλάθλων να βρεθούν δίπλα στην ομάδα τους, δίπλα στη ζωντανή εξέλιξη ενός αγώνα, μέσα στο γήπεδο. Αυτό φυσικά είναι κάτι που η τεχνολογία δεν μπορεί να αλλάξει. Τι μπορεί να κάνει όμως; Να αλλάξει μια και καλή τα όσα ξέραμε για τα ίδια τα γήπεδα.

Στα γήπεδα του μέλλοντος δεν θα έχουμε να κάνουμε όμως μόνο με τις παραδοσιακές τεχνολογίες, όπως για παράδειγμα ένα πίνακα του σκορ ή μια μεγάλη οθόνη για τα ριπλέι. Η απόδοση των παικτών θα μετριέται και θα παρουσιάζεται στο κοινό, κάτι που σίγουρα θα προκαλέσει το ενδιαφέρον. Κι αυτό δεν θα γίνεται μόνο σε αγώνες ποδοσφαίρου ή μπάσκετ, αλλά και σε άλλα σπορ όπως οι αγώνες ταχύτητας, όπου το κοινό θα μπορεί να βλέπει, να συγκρίνει και να ενημερώνεται άμεσα.

TREND 2: Ο ΑΘΛΗΤΗΣ-ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΣ

Οι αθλητές κάθε είδους σπορ ήδη χρησιμοποιούν την τεχνολογία για να μετρούν τις αποδόσεις τους. Ακόμη και η παραμικρή λεπτομέρεια ενός προγράμματος προπόνησης ή ενός αγώνα μπορεί να καταγραφεί, βοηθώντας τους να βελτιωθούν.

Όσο περισσότερο εξελίσσεται η τεχνολογία, οι αθλητές πλέον θα βασίζονται σε αυτή για να προετοιμαστούν, να κάνουν σκάουτινγκ σε αντιπάλους, ακόμη και για να ρυθμίσουν τις υπόλοιπες υποχρεώσεις τις καθημερινότητάς τους. Η πληροφορία βρίσκεται στα χέρια τους. Γίνονται κάτι σαν αθλητές… υπολογιστές. Από το τι θα φάνε, μέχρι τι ώρα θα κοιμηθούν, πώς θα αναπνεύσουν, πώς θα ρυθμίσουν τους παλμούς τους, τα πάντα βγαίνουν πλέον από ειδικό πρόγραμμα!

TREND 3: Ο ΦΙΛΑΘΛΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΖΕΙ ΑΠΟ… ΜΕΣΑ

Τα σπορ δεν θα ζούσαν χωρίς τους οπαδούς. Αυτοί άλλωστε αποτελούν και την κύρια πηγή εσόδων των ομάδων. Σήμερα αυτοί οι οπαδοί θέλουν να βρίσκονται όσο περισσότερο γίνεται δίπλα στον αθλητισμό, δίπλα στους αθλητές, τα είδωλά τους. Δεν τους αρκεί μόνο να τους βλέπουν από την τηλεόραση ή το γήπεδο. Οι εποχές έχουν αλλάξει και η τεχνολογία πλέον με τα social media τους έχει δώσει τη δυνατότητα ακόμη και να συνομιλούν με τους αθλητές.

Όσο πιο κοντά έρχεται ο φίλαθλος με τον αθλητή και το άθλημα, τόσο περισσότερο κερδίζουν και οι δύο. Ο ένας ηθική ικανοποίηση, ο άλλος οικονομική. Και οι δύο όμως είναι κερδισμένοι από την έλευση της τεχνολογίας.

TREND 4: Η ΠΛΗΘΩΡΑ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ

Παράλληλα, τα δεδομένα ομάδων που έχουν συνηθίσει να βρίσκονται στην κορυφή θα πρέπει να λειτουργούν και ως παράδειγμα για τις υπόλοιπες. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις επιτυχημένες επιχειρήσεις. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι και οι ομάδες διοικούνται όπως οι επιχειρήσεις και για να επιβιώσουν στη σημερινή εποχή πρέπει να… ψηφιοποιηθούν. Οι παλιές συνήθειες ανήκουν στο παρελθόν. Έχουν ανοίξει νέοι δρόμοι στον αθλητισμό.

_______________________

   Πηγή: Αντικλείδι

Αναπόσπαστο κομμάτι του αθλητισμού είναι πλέον η τεχνολογία, η οποία σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να αποδειχθεί και καλύτερη από πολλούς αθλητές. Όχι, πάντα βέβαια. Το ερώτημα όμως που γεννάται είναι που πάει ο κόσμος.

Η έκρηξη της τεχνολογίας τα τελευταία έχει ασφαλώς προκαλέσει αναταραχές σε πολλούς τομείς της καθημερινότητας. Ένας από αυτούς και ο αθλητισμός με τις μηχανές να έχουν εισβάλλει για τα καλά πλέον στη ζωή των αθλητών. Άλλες φορές κάνοντάς τους την πιο εύκολη, άλλες πάλι, δυσκολότερη, ξεπερνώντας ακόμη και τις δικές τους επιδόσεις.

Από τις πρώτες μεγάλες “νίκες” της τεχνολογίας απέναντι στον άνθρωπο ήταν φυσικά η νίκη του υπολογιστή Deep Blue κόντρα στον Γκάρι Κασπάροφ τον κορυφαίο σκακιστή όλων των εποχών. Για την ακρίβεια βέβαια το 1996, ο Deep Blue ηττήθηκε με 4-2 από τον Κασπάροφ, όμως οι δημιουργοί του ζήτησαν ρεβάνς, κάτι που ο σκακιστής δέχθηκε. Έτσι το 1997 ήρθε η μεγάλη έκπληξη.

Ο αναβαθμισμένος Deep Blue κέρδισε τον Κασπάροφ με τελικό σκορ 3.5-2.5. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής κατηγόρησε την IBM για απάτη υποστηρίζοντας πως εκτός από τον υπολογιστή έπαιζαν και άνθρωποι και ζήτησε ρεβάνς. Η ΙΒΜ αρνήθηκε και απέσυρε τον Deep Blue εκτός λειτουργίας. Βλέποντας την ήττα του Κασπάροφ εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο την υφήλιο έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Η ερώτηση που πάει ο κόσμος άρχισε να τους απασχολεί για τα καλά.

Αν και είχαμε πάρει μια πρώτη γεύση από τότε, με την πάροδο των χρόνων η τεχνολογία άρχισε να παρουσιάζει εξέλιξη με φρενήρεις ρυθμούς. Τεχνολογικά επιτεύγματα όπως τα ρομπότ, έχουν δυσκολέψει αρκετά τη ζωή αθλητών, μιας και δεν μπορούν να τα αντιμετωπίσουν με τίποτα.

Φανταστείτε για παράδειγμα τον ταχύτερο άνθρωπο αυτή τη στιγμή στον πλανήτη, τον Γιουσέιν Μπολτ. O Τζαμαϊκανός είναι κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στα 100 μέτρα, τα οποία τα ολοκλήρωσε το 2009 στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου στο Βερολίνο σε μόλις 9.58 δευτερόλεπτα. Τι σημαίνει αυτό; Σύμφωνα με μετρήσεις η μέγιστη ταχύτητα που ανέπτυξε έφτασε στα 44,72 χλμ/ώρα!

Κι όμως υπάρχει το ρομπότ που κατασκεύασαν οι Boston Dynamics, το οποίο ονόμασαν Τσιτάχ, είναι γρηγορότερο από τον ταχύτερο άνθρωπο στη γη. Σύμφωνα με τις μετρήσεις το ρομπότ αγγίζει τα 45.5 χλμ/ώρα, δηλαδή τον έχει… εύκολα τον Γιουσέιν Μπολτ. Πραγματικά κάποια πράγματα σε κάνουν να απορείς που πάει ο κόσμος.

Η τεχνολογία όμως δεν άφησε σε ηρεμία και τον Λιονέλ Μέσι. Ο κατά πολλούς κορυφαίος ποδοσφαιριστής του κόσμου, ο “διαστημικός”, ο “από άλλον πλανήτη” Αργεντινός της Μπαρτσελόνα αποδείχθηκε πως “he is a human after all” που λέει και το γνωστό τραγούδι. Τι θέλουμε να πούμε;

Το 2013 ο Μέσι ήταν καλεσμένος σε ένα τηλεοπτικό σόου στην τηλεόραση της Ιαπωνίας. Ο στόχος ήταν να βρεθεί αντιμέτωπος με ένα ρομπότ-τερματοφύλακα. Ο Λέο έπρεπε να εκτελέσει τρία πέναλτι και να ευστοχήσει τουλάχιστον στα δύο για να νικήσει, όμως το ρομπότ αποδείχθηκε δύσκολος αντίπαλος, αποκρούοντας τα δύο πρώτα. Τουλάχιστον ο σταρ τςη Μπάρτσα ευστόχησε στο τρίτο και τελευταίο πέναλτι. Έτσι, για την τιμή των όπλων.

Υπάρχουν όμως και φορές που οι μηχανές κάνουν τη ζωή των αθλητών πολύ δύσκολη όπως για παράδειγμα συνέβη με το drone που ανέλαβε να κάνει την ασίστ στον Άαρον Γκόρντον στον πρόσφατο διαγωνισμό καρφωμάτων του All Star Game του ΝΒΑ.

Ο Αμερικανός έφερε επανάσταση και χρησιμοποίησε για “συμπαίκτη” του ένα drone το οποίο θα του έδινε την μπάλα για να καρφώσει. Χρειάστηκε όμως τέσσερις προσπάθειες για να πετύχουν την σωστή πάσα και να συνεργαστούν, αλλά ο στόχος επετεύχθη.

_______________________   Πηγή: Αντικλείδι

Σίγουρα δεν έχουμε την φοβερή όραση ενός αετού, αλλά σ αυτό το μικρής διάρκειας video πάνω από τις μεγαλοπρεπείς Άλπεις μπορούμε να πάρουμε μια γεύση από ένα του πέταγμα.

Nebelhorn Peak

πετώντας πάνω από τους Δολομίτες με 360 °!

Πηγή: Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Από τις πρώτες σελίδες του έργου του με τίτλο «Μια σύντομη ιστορία του χρόνου» (A Brief History of Time, 1988) ο κορυφαίος θεωρητικός φυσικός  Στίβεν Χόκινγκ έγραφε: «Είναι σίγουρο ότι στο παρελθόν η νοημοσύνη και η επιστημονική ανακάλυψη προσέδωσαν ένα πλεονέκτημα στην επιβίωση μας. Δεν είναι τόσο σαφές κατά πόσο αυτό συμβαίνει ακόμη: Οι επιστημονικές ανακαλύψεις μας μπορεί να μας καταστρέψουν όλους και ακόμη και αν δεν το κάνουν, μια πλήρης ενοποιημένη θεωρία μπορεί να μην επιφέρει μεγάλη διαφορά στις πιθανότητες επιβίωσης μας».

Η αναζήτηση για μία μοναδική θεωρία που να εξηγεί το σύμπαν, τη θέση μας σε αυτό, το που πηγαίνουμε και γιατί είμαστε εδώ, προβλημάτιζαν πάντα τον Χόκινγκ. Όπως γράφει το newstatesman.com, οι επιστήμονες «επιβραδύνουν» την προσπάθεια ερμηνείας της μεγαλειώδους πραγματικότητας του σύμπαντος, την στιγμή που σε ό,τι αφορά την ανάπτυξη της τεχνολογίας επιταχύνουν με έναν απίστευτα γρήγορο ρυθμό, γεγονός που δημιουργεί άγχος για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Συνεπώς, δεν είναι να εκπλήσσεται κανείς μαθαίνοντας ότι οι ανησυχίες του Χόκινγκ έχουν γίνει τόσο έντονες ώστε να πιστεύει ότι η ανθρωπότητα  πρέπει να εγκαταλείψει τη Γη και να βρει ένα νέο πλανητικό σπίτι μέσα στα επόμενα 100 χρόνια. «Πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει να αρχίσουμε να αναζητούμε εναλλακτικούς πλανήτες για πιθανή κατοικία. Ο χώρος στη Γη εξαντλείται και πρέπει να ξεπεράσουμε τους τεχνολογικούς περιορισμούς που μας εμποδίζουν να ζήσουμε κάπου αλλού στο σύμπαν» είπε σε ομιλία του στο Royal Society στο Λονδίνο.

Πριν από την παραπάνω πρόσφατη δήλωση, ο Χόκινγκ είχε πει ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε τη Γη μέσα στα επόμενα 1.000 χρόνια, όμως η νέα εκτίμησή του -με ορίζοντα 100 ετών- προσδίδει στις θέσεις του έναν χαρακτήρα επείγοντος.

Ο Χόκινγκ ανέπτυξε τον συλλογισμό του στη νέα επιστημονική σειρά του BBC «Tomorrow’s World», στην οποία καταθέτουν τις θέσεις τους επιστήμονες που συμμερίζονται την άποψη του -μεταξύ των οποίων και νομπελίστες.

Για πολλούς όμως μοιάζει αδιανόητο να εγκαταλείψουμε την πλανητική μας κατοικία και δη, τόσο σύντομα. Επομένως, τίθεται το ερώτημα, η ανησυχία του Χόκινγκ και άλλων επιστημόνων πόσο δικαιολογημένη είναι;

Στην ομιλία του ο Χόκινγκ αναφέρθηκε στην κλιματική αλλαγή, στα συντριπτικά αποδεικτικά στοιχεία που καταγράφουν την υπερθέρμανση του πλανήτη, αλλά και το αντι-επιστημονικό ‘κίνημα’ που ισχυρίζεται ότι η κλιματική αλλαγή είναι φάρσα.

Και τι συμβαίνει με την τεχνητή νοημοσύνη; Ο Χόκινγκ χαρακτηρίζει την ταχύτατη εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης ως «υπαρξιακή απειλή». Τα αυτόνομα ρομπότ μπορεί να αποδειχθούν αποτελεσματικότερα σε ορισμένες περιπτώσεις όπως στην αυτοματοποίηση των εργοστασίων που καθιστούν τους ανθρώπους περιττούς. Όμως, «η εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης θα είναι το καλύτερο ή το χειρότερο που έχει συμβεί ποτέ στην ανθρωπότητα. Δεν γνωρίζουμε ακόμα τί από τα δύο θα συμβεί» είπε ο κορυφαίος φυσικός.

Υπάρχει ωστόσο και μια άλλη θέση, σύμφωνα με την οποία η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι κακή ή κακή, αλλά εργαλείο για την κοινωνική και πολιτισμική εξέλιξη. Είναι αλήθεια ότι η άνευ προηγουμένου ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης και άλλων τεχνολογιών θα κάνουν την προτροπή του Χόκινγκ για αναζήτηση πολυ-πλανητικής ζωής πραγματική δυνατότητα.

Παρότι η πρόσφατη ανακάλυψη εξωπλανητών που μοιάζουν με τη Γη, ειδικά εκείνων που περιστρέφονται γύρω από το αστέρι νάνος Trappist-1, τροφοδότησαν εικασίας σχετικά με τη δυνατότητα ζωής πέρα από το ηλιακό σύστημα, ο πιο προφανής «πλανήτης Β» για την ανθρωπότητα παραμένει ο Άρης. Ο ίδιος ο Χόκινγκ τον έχει χαρακτηρίσει ως τον «προφανή επόμενο στόχο».

Σε αυτό το πλαίσιο, ο δισεκατομμυριούχος Έλον Μασκ, δημιουργός της Tesla, του PayPal και της Space X οραματίζεται να πάρει 1 εκατ. ανθρώπους στον κόκκινο πλανήτη μέσα στα επόμενα 20 χρόνια. Φαίνεται όμως ότι οι φιλοδοξίες του Μασκ να κάνει την ανθρώπινη φυλή έναν πολιτισμό που ταξιδεύει στο Διάστημα έχουν διαφορετικό σημείο εκκίνησης από τις θέσεις του Χόκινγκ.

Σε μια συζήτηση με τον επικεφαλής του TED Chris Anderson, ο Musk εξήγησε γιατί πρέπει να χτίσουμε μια πόλη στον πλανήτη Άρη. «Αν το μέλλον δεν περιλαμβάνει τη ζωή μας ‘εκεί έξω’ ανάμεσα στα αστέρια θεωρώ ότι θα είναι απίστευτα καταθλιπτικό. Ταξιδεύοντας στον Άρη δεν θα αυξήσουμε μόνο την πιθανότητα επιβίωσης της ανθρωπότητας, αλλά θα προσφέρουμε επίσης την ευκαιρία αναζήτησης εξωγήινης ζωής. Η ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης μπορεί να υποστηρίξει την επιθυμία για δημιουργία νέων αποικιών και πόρων στον Άρη, όπως επίσης και τη δυνατότητα να κατανοήσουμε τις ιδιαιτερότητες ενός περιβάλλοντος τόσο διαφορετικού από το δικό μας και να προχωρήσουμε ένα βήμα πιο κοντά στη γνώση του εάν είμαστε πραγματικά μόνοι στο Διάστημα».

Το Διαπλανητικό Σύστημα Μεταφοράς της SpaceX

Η απαισιοδοξία του Χόκινγκ είναι κατανοητή. Ο πλανήτης βρίσκεται συνεχώς μπροστά σε νέες προκλήσεις που δεν έχει ακόμη αντιμετωπίσει, πόσο μάλλο ξεπεράσει: Από τον υπερπληθυσμό και την αντοχή στα αντιβιοτικά, μέχρι τα δυνητικά χτυπήματα αστεροειδών, τους πολέμους και την εξάντληση φυσικών πόρων, ο κατάλογος των απειλών είναι μακρύς.

«Αυτό που δεν πρέπει ωστόσο, να επιτρέψουμε είναι να υποκύψει η ανθρωπότητα στην απαισιοδοξία και τον φόβο. Είναι αυτονόητο ότι τα ζητήματα αυτά θα παραμείνουν ανοιχτά επί μακρόν, και ότι πολλοί άνθρωποι μοιράζονται ήδη μια βαθιά ανησυχία για το μέλλον του πλανήτη. Αλλά οι επιστήμονες, εξ ορισμού ταυτισμένοι με την πρωτοπορία και την καινοτομία, πρέπει να κρατήσουν ζωντανή την αισιοδοξία για τον κόσμο που η ανθρωπότητα μπορεί να δημιουργήσουν». Όπως υποστηρίζει ο Μασκ «είναι σημαντικό να έχουμε ένα μέλλον εμπνευσμένο και ελκυστικό».

_______________________

   Πηγή: Αντικλείδι

Ο βραβευμένος δημοσιογράφος των “New York Times” Τσαρλς Ντάχιγκ αναλύει με συναρπαστικό τρόπο τις επιστημονικές ανακαλύψεις που εξηγούν γιατί υπάρχουν οι συνήθειες και πώς μπορούν να αλλάξουν με στόχο τη βελτίωση της ζωής μας.

Το θέμα της συνήθειας έχει απασχολήσει τον άνθρωπο εδώ και αιώνες, αλλά μόλις τα τελευταία είκοσι χρόνια οι νευρολόγοι, οι ψυχολόγοι και οι κοινωνιολόγοι έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν πώς επιδρούν στη ζωή μας οι συνήθειες – και, κυρίως, πώς μεταβάλλονται. Οι περισσότερες επιλογές που κάνουμε κάθε μέρα μπορεί να φαίνονται ως προϊόντα μιας διαδικασίας συλλογισμού αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Είναι συνήθειες. Και οι συνήθειες αυτές επηρεάζουν σημαντικά την υγεία μας, την παραγωγικότητά μας, την οικονομική ασφάλεια και την ευτυχία μας.

—–

Πολλές φορές μας ερεθίζουν οι υπερβολικές αντιδράσεις των πλησίον μας, αγαπητών και όχι μόνο. Κάνουμε ένα μικρό σχόλιο, ένα αστείο και ξαφνικά ο άνθρωπός μας κλαίει ή εξεγείρεται.

Ένας θρύλος της ερήμου αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου που μετακινούνταν από την όαση και άρχισε να φορτώνει την καμήλα του.

Έβαλε τα χαλιά, τα κουζινικά, τα μπαούλα με τα ρούχα … και η καμήλα ανεχόταν τα πάντα.

Καθώς έφευγε θυμήθηκε ένα όμορφο μπλε φτερό που ο πατέρας του τού είχε δωρίσει. Αποφάσισε να το πάρει και το έβαλε πάνω στην καμήλα. Αυτοστιγμεί το ζώο κατέρρευσε κάτω από το βάρος του φτερού και πέθανε.

«Η καμήλα μου δεν μπόρεσε να αντέξει το βάρος του φτερού» πρέπει να σκέφτηκε ο άνθρωπος.

Μερικές φορές πιστεύουμε το ίδιο για τον πλησίον μας, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι το αστείο μας μπορεί να ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι του πόνου.

_______________________

   Πηγή: Αντικλέιδι