Και κάτι άλλο... (322 άρθρα)

Annie Ernaux – Ο τόπος

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

 

Η πρακτική δοκιμασία στις εξετάσεις μου για το Capes -το πιστοποιητικό επαγγελματικής επάρκειας για τους καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης- έγινε σ’ ένα λύκειο της Λιόν, στην περιοχή του Κρουά-Ρους. Ένα νεόκτιστο λύκειο, με φυτά σε γλάστρες στο κτίριο που προορίζεται για το διδακτικό και το διοικητικό προσωπικό, και μια βιβλιοθήκη με μοκέτα στο χρώμα της άμμου.

Περίμενα εκεί μέχρις ότου έρθουν να με πάρουν για να κάνω το μάθημά μου, που ήταν το αντικείμενο της δοκιμασίας μπροστά στον επιθεωρητή και σε δύο αξιολογητές, αμφότεροι διακεκριμένοι φιλόλογοι. Μια γυναίκα διόρθωνε γραπτά με ύφος υπεροπτικό, χωρίς ίχνος ενδοιασμού. Αν πήγαινα καλά την επόμενη ώρα, θα μπορούσα κι εγώ να κάνω το ίδιο με αυτήν σε όλη μου τη ζωή. Εξήγησα είκοσι πέντε αράδες -αριθμημένες- από τον Μπαρμπα-Γκοριό του Μπαλζάκ σε μια τάξη της πρώτης λυκείου θετικής κατεύθυνσης. Ύστερα, στο γραφείο του λυκειάρχη, ο επιθεωρητής μου είπε αποδοκιμαστικά: «Νομίζω ότι οι μαθητές σας βαρέθηκαν».

Καθόταν ανάμεσα στους δύο αξιολογητές, έναν άντρα και μια γυναίκα μύωπα με ροζ παπούτσια. Εγώ, απέναντι. Επί δεκαπέντε λεπτά, ανακάτευε κριτικές, επαίνους, συμβουλές, κι εγώ μετά βίας τον άκουγα, ενώ αναρωτιόμουν αν όλα αυτά σήμαιναν πως έγινα δεκτή. Ξάφνου, με την ίδια φόρα, σηκώθηκαν και οι τρεις, με ύφος σοβαρό. Σηκώθηκα κι εγώ, άτσαλα. Ο επιθεωρητής μου έδωσε το χέρι του. Ύστερα, κοιτάζοντάς με καταπρόσωπο, είπε: «Συγχαρητήρια, κυρία μου». Οι άλλοι επανέλαβαν «Συγχαρητήρια» και μου έσφιξαν το χέρι. Η γυναίκα χαμογέλασε.

Σκεφτόμουν διαρκώς τη σκηνή καθώς βάδιζα προς τη στάση του λεωφορείου, με οργή ανάμεικτη με κάτι που έμοιαζε με ντροπή. Το ίδιο βράδυ, έγραψα στους γονείς μου πως ήμουν πλέον «αναγνωρισμένη» καθηγήτρια. Η μητέρα μου μου απάντησε πως ήταν πολύ χαρούμενοι για μένα.

Ο πατέρας μου πέθανε ακριβώς δυο μήνες μετά. Ήταν εξήντα εφτά χρονών και κρατούσε μαζί με τη μητέρα μου ένα καφεπαντοπωλείο σε μια ήσυχη γειτονιά κοντά στον σταθμό, στο I… (Σεν-Μαριτίμ). Σκόπευε να βγει στη σύνταξη του χρόνου.  Συχνά, για κάποια δευτερόλεπτα, δεν μπορώ πια να θυμηθώ ποιο ήρθε πρώτο: ο ανεμόδαρτος Απρίλης στη Λιόν όπου στεκόμουν σε μια στάση λεωφορείου στο Κρουά-Ρους ή ο αποπνικτικός Ιούνιος, ο μήνας που πέθανε.

Ήταν Κυριακή, νωρίς το απόγευμα.

Η μητέρα μου εμφανίστηκε στο πάνω μέρος της σκάλας. Σφούγγιζε τα μάτια της με τη χαρτοπετσέτα που σίγουρα είχε πάρει μαζί της όταν ανέβηκε στο δωμάτιο μετά το γεύμα. Με άχρωμη φωνή είπε: «Τελείωσε». Δεν θυμάμαι τα λεπτά που ακολούθησαν. Ξαναβλέπω μόνο τα μάτια του πατέρα μου στυλωμένα σε κάτι πίσω μου, πέρα μακριά, και τα ανασηκωμένα χείλη του που αποκάλυπταν τα ούλα. Νομίζω ότι ζήτησα από τη μητέρα μου να του κλείσει τα μάτια. Γύρω απ’ το κρεβάτι, στέκονταν η αδελφή της μητέρας μου και ο άντρας της. Προσφέρθηκαν να μας βοηθήσουν στο πλύσιμο και το ξύρισμα του νεκρού, γιατί έπρεπε να βιαστούμε προτού επέλθει η ακαμψία. Η μητέρα μου πρότεινε να του βάλουμε το κοστούμι που είχε φορέσει στον γάμο μου τρία χρόνια πριν.

 

Υπήρχε μια αίσθηση απλότητας σε όλη τούτη τη σκηνή, ούτε κραυγές ούτε λυγμοί, μόνο τα κόκκινα μάτια της μητέρας μου κι ένας παγωμένος μορφασμός στο πρόσωπό της. Οι κινήσεις μας ήταν ήρεμες και μεθοδικές, συνοδευόμενες από απλές κουβέντες. Ο θείος και η θεία μου επαναλάμβαναν «βιάστηκε να μας αφήσει» ή «πόσο άλλαξε». Η μητέρα μου απευθυνόταν στον πατέρα μου θαρρείς και ήταν ακόμα ζωντανός ή τον διακατείχε μια άλλη μορφή ζωής, όμοια με κείνη ενός νεογέννητου. Πολλές φορές, τον αποκαλούσε τρυφερά «ο καημένος ο αντρούλης μου».

Μετά το ξύρισμα, ο θείος μου τράβηξε το άψυχο σώμα, το κρότησε όρθιο για να του βγάλουν το πουκάμισο που φορούσε τις τελευταίες μέρες και να του βάλουν ένα καθαρό. Το κεφάλι έπεφτε μπροστά, πάνω στο, γεμάτο λεπτές φλεβίτσες, γυμνό στήθος. Για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα το φύλο του πατέρα μου. Η μητέρα μου το κάλυψε γρήγορα γρήγορα με το πουκάμισο, μισογελώντας: «Κρύψε το ρημάδι σου, κακομοίρη μου». Μόλις τελείωσε το ντύσιμο, πέρασαν ένα ροζάριο γύρω από τις ενωμένες παλάμες του. Δεν θυμάμαι πια αν η μητέρα μου ή η θεία μου ήταν αυτή που είπε: «Είναι πιο ωραίος έτσι», πράγμα που σήμαινε πιο ευπρεπής, πιο ευπαρουσίαστος. Έκλεισα τα παντζούρια και ξύπνησα τον γιο μου που κοιμόταν για μεσημέρι στο διπλανό δωμάτιο. «Ο παππούς κάνει νάνι».

Ειδοποιημένη από τον θείο μου, κατέφθασε η οικογένεια που μένει στο I… Ανέβηκαν μαζί με τη μητέρα μου και μένα, και στάθηκαν μπροστά στο κρεβάτι, σιωπηλοί για λίγες στιγμές· ύστερα άρχισαν να μιλάνε ψιθυριστά για την αρρώστια και το αιφνίδιο τέλος του πατέρα μου. Όταν κατέβηκαν, τους κεράσαμε ένα ποτό στο καφενείο.

Δεν θυμάμαι τον γιατρό που υπέγραψε το πιστοποιητικό θανάτου. Μέσα σε λίγες ώρες, το πρόσωπο του πατέρα μου είχε γίνει αγνώριστο. Προς το τέλος του απογεύματος, βρέθηκα μόνη στο δωμάτιο. Ο ήλιος γλιστρούσε από τις γρίλιες κι έπεφτε στον λινοτάπητα. Αυτό που αντίκριζα δεν ήταν πια ο πατέρας μου. Η μύτη δέσποζε στο βαθουλωμένο πρόσωπο. Μες στο σκούρο μπλε κοστούμι του, που έπεφτε χαλαρά γύρω απ’ το σώμα, έμοιαζε με πουλί ξαπλωμένο ανάσκελα. Το ανθρώπινο πρόσωπο με τα ορθάνοιχτα, στυλωμένα λίγο μετά τον θάνατό του μάτια είχε κιόλας εξαφανιστεί. Ακόμα και τούτο δω, δεν θα το ξανάβλεπα ποτέ.

***

Η Annie Ernaux, η Γαλλίδα συγγραφέας, είναι η μεγάλη νικήτρια του Νόμπελ Λογοτεχνίας για το 2022. «Ο τόπος» (2019) από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε μετάφραση Ρίτα Κολαΐτη.

Πηγή

Κατηγορίες:
Και κάτι άλλο...

Οι έξι τοποθεσίες που φιλοξενούν τους πρώτους ευρωπαϊκούς κβαντικούς υπολογιστές

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

 

Τσεχία, Γερμανία, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία και Πολωνία θα υποδεχτούν τους πρώτους ευρωπαϊκούς κβαντικούς υπολογιστές, στο πλαίσιο της επιχείρησης «EuroHPC».

Η κοινή επιχείρηση για την ευρωπαϊκή υπολογιστική υψηλών επιδόσεων (κοινή επιχείρηση EuroHPC) ανακοίνωσε την επιλογή έξι τοποθεσιών που θα φιλοξενήσουν τους πρώτους ευρωπαϊκούς κβαντικούς υπολογιστές: στην Τσεχία, τη Γερμανία, την Ισπανία, τη Γαλλία, την Ιταλία και την Πολωνία. Θα ενσωματωθούν επιτόπου σε υφιστάμενους υπερυπολογιστές και θα αποτελέσουν ένα ευρύ δίκτυο ανά την Ευρώπη.

Οι συνολικές προγραμματισμένες επενδύσεις υπερβαίνουν τα 100 εκατ. ευρώ, το ήμισυ των οποίων προέρχεται από την ΕΕ και το υπόλοιπο μισό από τις 17 χώρες που συμμετέχουν στην κοινή επιχείρηση EuroHPC. Οι 17 χώρες της κοινής επιχείρησης EuroHPC που συμμετέχουν στην κβαντική αυτή πρωτοβουλία, είναι: Βέλγιο, Τσεχία, Δανία, Γερμανία, Ιρλανδία, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Λετονία, Κάτω Χώρες, Πολωνία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Σλοβενία, Φινλανδία, Σουηδία και Νορβηγία.

Οι πανεπιστημιακοί ερευνητές και η βιομηχανία, ανεξάρτητα από το πού βρίσκονται στην Ευρώπη, θα μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αυτούς τους έξι κβαντικούς υπολογιστές που βασίζονται σε ευρωπαϊκή τεχνολογία αιχμής. Χάρη στους κβαντικούς υπολογιστές, σύνθετα προβλήματα που σχετίζονται με τομείς όπως η υγεία, η κλιματική αλλαγή, η εφοδιαστική ή η χρήση ενέργειας, θα μπορούν να επιλύονται εντός ολίγων ωρών και όχι εντός μηνών και ετών που χρειάζονται τα υπολογιστικά συστήματα τη σημερινή εποχή, καταναλώνοντας παράλληλα  ενέργεια σε πολύ μικρότερο βαθμό.

Οι νέοι κβαντικοί υπολογιστές, που αναμένεται να είναι διαθέσιμοι στις έξι τοποθεσίες που προαναφέρθηκαν έως το δεύτερο εξάμηνο του 2023, θα υποστηρίξουν ένα ευρύ φάσμα εφαρμογών βιομηχανικής, επιστημονικής και κοινωνικής σημασίας για την Ευρώπη.

Πιο συγκεκριμένα, η σημασία των υπολογιστών διαφαίνεται στους εξής τομείς:

– Πολύ ταχύτερη και πιο αποτελεσματική ανάπτυξη νέων φαρμάκων, με τη δημιουργία ενός «ψηφιακού δίδυμου» ανθρώπινου σώματος, στο οποίο υπάρχει για παράδειγμα η δυνατότητα να διεξάγονται εικονικές δοκιμές φαρμάκων.

– Επίλυση πολύπλοκων προβλημάτων εφοδιαστικής και προγραμματισμού που θα συνδράμει τις εταιρείες στην εξοικονόμηση χρόνου και καυσίμων.

– Ανάπτυξη και δοκιμή, σε εικονικό περιβάλλον, νέων υλικών, όπως πολυμερών για αεροπλάνα, καταλυτικών μετατροπέων για αυτοκίνητα, ηλιακών κυψελών ή υπεραγωγών θερμοκρασίας δωματίου που θα μπορούν να αποθηκεύουν ενέργεια επ’ αόριστον.

Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για μια αμιγώς ευρωπαϊκή πρωτοβουλία: τα μηχανήματα αυτά θα αποτελούνται εξ ολοκλήρου από ευρωπαϊκό υλισμικό και λογισμικό, αξιοποιώντας την ευρωπαϊκή τεχνολογία. Στο μέλλον θα πραγματοποιηθεί η προμήθεια περισσότερων κβαντικών υπολογιστών. Για την περαιτέρω ανάπτυξη της κβαντικής υπολογιστικής και ειδικότερα του κβαντικού λογισμικού, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σχεδιάζει τη δημιουργία κέντρων αριστείας για την επιστήμη και τη βιομηχανία, εστιάζοντας τόσο σε ακαδημαϊκές όσο και σε βιομηχανικές περιπτώσεις χρήσης κβαντικών υπολογιστών και προσομοιωτών.

Η κοινή επιχείρηση EuroHPC έχει ήδη χρηματοδοτήσει το υβριδικό έργο υπολογιστικής υψηλών επιδόσεων και κβαντικών προσομοιωτών (HPCQS), το οποίο ξεκίνησε στα τέλη του 2021. Το έργο αποσκοπεί στην ενσωμάτωση δύο κβαντικών προσομοιωτών, καθένας από τους οποίους θα ελέγχει περίπου 100 και πλέον κβαντικά δυφία (qubits), σε δύο ήδη υφιστάμενους υπερυπολογιστές: στον υπερυπολογιστή Joliot Curie του GENCI του γαλλικού εθνικού οργανισμού υπερυπολογιστών που εδρεύει στη Γαλλία και στον υπερυπολογιστή JUWELS του κέντρου υπερυπολογιστικής Jülich που εδρεύει στη Γερμανία. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η HPCQS θα καταστεί ένα μοναδικό στον κόσμο εκκολαπτήριο υβριδικής υπολογιστικής κβαντικών υπερυπολογιστών.

Πηγή

Κατηγορίες:
Και κάτι άλλο...

Ουμπέρτο Έκο – Φανταστικές αστρονομίες

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

 

Θέλω από την αρχή να ξεκαθαρίσω ότι, μιλώντας για φανταστικές γεωγραφίες και αστρονομίες, δε θ’ ασχοληθώ με την αστρολογία. Όχι ότι η ιστορία της αστρολογίας δε διασταυρώνεται συνεχώς μ’ εκείνη της αστρονομίας, αλλά οι φανταστικές αστρονομίες και γεωγραφίες για τις οποίες θα μιλήσω έχουν πια αναγνωριστεί ως φανταστικές ή ψεύτικες απ’ όλους, ενώ ακόμα και σήμερα επιχειρηματίες και πολιτικοί ηγέτες απευθύνονται σε αστρολόγους για να μάθουν πώς να φερθούν.

Επομένως, η αστρολογία δεν είναι μια επιστήμη, σωστή ή λαθεμένη, αλλά μια θρησκεία (ή μια δεισιδαιμονία, μιας και δεισιδαιμονίες είναι πάντα οι θρησκείες των άλλων) και ως τέτοια δεν μπορεί ν’ αποδειχτεί αληθινή ή ψεύτικη· είναι απλώς ζήτημα πίστης και στα ζητήματα της πίστης είναι προτιμότερο να μην ανακατευόμαστε, αν μη τι άλλο, από σεβασμό απέναντι σ’ αυτόν που πιστεύει.

Οι φανταστικές γεωγραφίες και αστρονομίες για τις οποίες θα μιλήσω εφαρμόστηκαν από ανθρώπους που εξερευνούσαν με καλή πίστη τον ουρανό και τη γη, όπως τους έβλεπαν – ακόμα κι αν εξαπατήθηκαν, δεν μπορούμε να πούμε ότι ήταν κακή τη πίστει. Αντίθετα, όποιος ασχολείται ακόμα σήμερα με την αστρολογία ξέρει πολύ καλά ότι αναφέρεται σ’ έναν ουράνιο θόλο διαφορετικό απ’ αυτόν που εξερεύνησε και όρισε η αστρονομία, κι όμως συνεχίζει να συμπεριφέρεται σάμπως εκείνη η εικόνα του ουρανού να είναι αληθινή.

Μπροστά στην κακή πίστη των αστρολόγων, δεν μπορούμε να έχουμε καμία συμπάθεια. Δεν είναι άνθρωποι που εξαπατήθηκαν, αλλά που εξαπάτησαν. Κλείνει το θέμα.

Από παιδί ονειρευόμουν πάνω από άτλαντες. Φανταζόμουν ταξίδια και περιπέτειες σε εξωτικούς τόπους ή έμπαινα  στη θέση ενός Πέρση κατακτητή που διέσχιζε τις στέπες της κεντρικής Ασίας για να κατέβει μετά προς τη Θάλασσα της Σόντα και να φτιάξει μιαν αυτοκρατορία από τα Εκβάτανα  ως τη νήσο Σαχαλίνη. Αυτός είναι ίσως ο λόγος που μεγάλος πια αποφάσισα να επισκεφτώ όλους τους τόπους που το όνομά τους είχε κάποτε εξάψει τη φαντασία μου, όπως τη Σαμαρκάνδη ή το Τομπουκτού, το οχυρό Άλαμο ή τον ποταμό των Αμαζόνων, μου λείπουν ακόμα μόνο το Μομπρασέμ και η Καζαμπλάνκα.

Οι αστρονομικές μου επισκέψεις ήταν πιο δύσκολες και έγιναν πάντα με ενδιάμεσους. Στη δεκαετία του 70 και του 80, φιλοξενούσα στο εξοχικό μου ένα φίλο, εξόριστο Τσεχοσλοβάκο, που κατασκεύαζε τηλεσκόπια και τις νύχτες ανέβαινε στην ταράτσα να εξερευνήσει τον ουρανό και με φώναζε όποτε ανακάλυπτε κάτι ενδιαφέρον. Είχα αποφασίσει ότι μόνο εγώ και ο Ροδόλφος Β’ της Πράγας είχαμε το προνόμιο να φιλοξενούμε μόνιμα στη στέγη μας ένα Βοημό αστρονόμο, αλλά μετά έπεσε το τείχος του Βερολίνου και ο μποέμ αστρονόμος μου επέστρεψε στη Βοημία.

 

Παρηγορήθηκα με τη συλλογή μου από παλιά βιβλία που ονομάζεται Παράξενη, παρανοϊκή, μαγική και πνευματική σημειολογική βιβλιοθήκη και περιλαμβάνει μόνο βιβλία που μιλούν για ψεύτικα πράγματα. Στη συλλογή μου υπάρχουν τα έργα του Πτολεμαίου αλλά όχι του Γαλιλαίου, κι αν μικρός ονειρευόμουν ταξίδια στον άτλαντα της De Agostini τώρα  προτιμώ να το κάνω στους χάρτες πτολεμαϊκής προέλευσης

Είναι φανταστική αυτή η αναπαράσταση του γνωστού κόσμου εκείνης της εποχής; Πρέπει να κάνουμε μια διάκριση ανάμεσα στις ποικίλες έννοιες της λέξης «φανταστικός». Υπάρχουν αστρονομίες που φαντάστηκαν έναν κόσμο βασισμένες σε απλές εικασίες και μυστικιστικές παρορμήσεις, όχι για να μας πουν πώς είναι ο ορατός κόσμος, αλλά ποιες είναι οι αόρατες και πνευματικές δυνάμεις που τον διαπερνούν· υπάρχουν όμως και αστρονομίες που, παρότι βασίζονται στην παρατήρηση και στην εμπειρία, φαντάστηκαν εξηγήσεις που σήμερα θεωρούμε εσφαλμένες.

Αρκεί να παρατηρήσουμε την εξήγηση που δίνει ο Ατανάσιους Κίρχερ στο Mundus subterraneus του 1665 για τις ηλιακές κηλίδες σαν εκρήξεις ατμού που εκπέμπονται από την επιφάνεια του άστρου. Αφελές, αλλά επινοητικό. Και για να μείνουμε στον· Κίρχερ, να πώς εφάρμοζε αρχές της φυσικής και μαθηματικούς υπολογισμούς στο Turris Babel του 1679, για ν’ αποδείξει ότι ήταν αδύνατον να ανεβεί ως τον ουρανό ο πύργος της Βαβέλ- πράγματι, ύστερα από ένα ορισμένο ύψος και όταν το βάρος του θα είχε εξισωθεί με το βάρος της Γης. θα προκαλούσε τη μετατόπιση του άξονα της Γης κατά 45 μοίρες.

***

Ουμπέρτο Έκο – Κατασκευάζοντας τον εχθρό και άλλα περιστασιακά κείμενα. Εκδότης: Ψυχογιός. Μετάφραση Έφη Καλλιφατίδη 

Πηγή

Κατηγορίες:
Και κάτι άλλο...

Daniel Pauly – Η μετατόπιση των βασικών γραμμών

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

 

O Ντέιβιντ Ρόμπερτς, αρθρογράφος του Vox, έγραφε σχετικά πρόσφατα για το πώς η «μετατόπιση των βασικών γραμμών» επηρεάζει τη σκέψη μας και πόσο εύκολα μπορούν να ομαλοποιηθούν τεράστια ζητήματα όπως η κλιματική αλλαγή ή μια πανδημία.

Ίσως αυτό το κλιματικό χάος που ήδη βιώνουμε, αυτή η αυξανόμενη χορωδία σημάτων συναγερμού από όλο τον κόσμο, να γίνει απλώς η νέα μας κανονικότητα, το νέο φυσιολογικό. Ίσως απλά να συνηθίσουμε την εισοδηματική ανισότητα, την πολιτική δυσλειτουργία και τα διαδοχικά κύματα ενός θανατηφόρου ιού. Εξάλλου οι άνθρωποι συχνά δεν θυμούνται τι είναι αυτό που έχουν χάσει και δεν απαιτούν να αποκατασταθεί. Αντίθετα, προσαρμόζονται σε αυτό που έχουν.

Η έννοια της μετατόπισης βασικών γραμμών εισήχθη σε μια εργασία του 1995 από τον Γάλλο θαλάσσιο βιολόγο Daniel Pauly. Ο Ρόμπερτς εξηγεί:

Τι είναι λοιπόν οι μεταβαλλόμενες γραμμές βάσης; Σκεφτείτε ένα είδος ψαριού που υπεραλιεύεται μέχρι εξαφάνισης σε μια περιοχή για, ας πούμε, 100 χρόνια. Μια παλιότερη γενιά ψαράδων αρχικά ψάρευε αυτά τα ψάρια σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο αφθονίας. Σιγά σιγά ύστερα από χρόνια, όταν αυτοί οι ψαράδες βγουν στη σύνταξη ή αποσυρθούν, το επίπεδο έχει πέσει χαμηλότερα.

Για τη νέα γενιά ψαράδων που μπαίνει μετά από αυτούς, αυτό το χαμηλότερο επίπεδο είναι το νέο φυσιολογικό, η νέα γραμμή βάσης τους. Σπάνια γνωρίζουν τη βασική γραμμή που χρησιμοποιήθηκε από την προηγούμενη γενιά, η οποία έχει και μικρή συναισθηματική σημασία σε σχέση με την προσωπική τους εμπειρία.

Και έτσι συνεχίζεται η ιστορία, κάθε νέα γενιά μετατοπίζει τη γραμμή βάσης προς τα κάτω. Μέχρι που στο τέλος, οι ψαράδες δραστηριοποιούνται σε ένα ριζικά υποβαθμισμένο οικοσύστημα, αλλά δεν το αντιλαμβάνονται πλήρως, γιατί οι βασικές τους γραμμές είχαν τεθεί ήδη σε χαμηλό επίπεδο.

 

Με τον καιρό, τα ψάρια εξαφανίζονται – μια τεράστια, τραγική απώλεια – αλλά κανένας ψαράς δεν βιώνει την πλήρη μετάβαση από την αφθονία στην ερήμωση. Καμία γενιά δεν βιώνει το σύνολο της απώλειας. Αυτή η τμηματοποίηση της εμπειρίας που βιώνει η κάθε γενιά με την πάροδο του χρόνου, δεν είναι αρκετά μεγάλη για να οδηγήσει σε προληπτική δράση. Μέχρι να εξαφανιστούν τα ψάρια, οι ψαράδες μετά βίας το αντιλαμβάνονται, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν εκτιμούσαν ιδιαίτερα αυτά τα λίγα πλέον ψάρια.

Και μη νομίζεται ότι είναι μόνο ομάδες που λειτουργούν έτσι. Αποδεικνύεται ότι, κατά τη διάρκεια της ζωής τους και ατομικά οι άνθρωποι κάνουν ακριβώς το ίδιο, δηλαδή προσαρμόζονται σε νέες γραμμές βάσης.

«Υπάρχει πλήθος ερευνών που δείχνουν ότι τείνουμε να προσαρμοζόμαστε στις περιστάσεις εάν είναι σταθερές με την πάροδο του χρόνου, ακόμα κι αν σταδιακά επιδεινώνονται», αναφέρει ο George Loewenstein, καθηγητής οικονομικών και ψυχολογίας, που φέρνει ως παράδειγμα το London Blitz (όταν κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ, οι βόμβες έπεφταν στο Λονδίνο επί μήνες) ή την Ιντιφάντα στο Ισραήλ, όπου οι άνθρωποι προσαρμόστηκαν σιγά σιγά σε αδιανόητες συνθήκες.

«Ο φόβος τείνει να μειώνεται με την πάροδο του χρόνου όταν ένας κίνδυνος παραμένει σταθερός. Μετά από λίγο, υποχωρεί στο παρασκήνιο, φαινομενικά όσο άσχημος κι αν είναι».

***

Πηγή

Κατηγορίες:
Και κάτι άλλο...

Πότε πεθαίνεις;

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

 

Πότε, αλήθεια, πεθαίνουμε; Υπάρχει, βέβαια, ο βιολογικός θάνατος, αλλά η ακριβής στιγμή ακόμη και αυτού είναι αντικείμενο διαμάχης, ειδικά λόγω της εξέλιξης της ιατρικής (μηχανική υποστήριξη, μεταμοσχεύσεις, καρδιοπνευμονική ανάνηψη). Πεθαίνουμε όταν σταματάει η καρδιά; Όταν σταματάει η αναπνοή; Όταν σταματάει η εγκεφαλική λειτουργία; Ακόμη και αυτό πλέον τίθεται υπό αμφισβήτηση, αφού ερευνητές πρόσφατα κατάφεραν να αποκαταστήσουν σημάδια λειτουργίας σε εγκεφάλους χοίρων που είχαν αποκεφαλιστεί πριν από τέσσερις ώρες.

Ένας ωραίος ορισμός είναι ότι ο θάνατος είναι η μη αναστρέψιμη διαδικασία απώλειας της ύπαρξης του ατόμου. Απώλεια της ύπαρξης. Αυτό μάς ανοίγει την πόρτα στις μη βιολογικές πτυχές της ύπαρξης και του θανάτου· στην ύπαρξη ως ταυτότητα, ως προσωπικότητα. Ίσως πεθαίνουμε πριν πεθάνουμε· όταν χάνουμε πλήρως τη μνήμη και άρα την ταυτότητά μας· ή όταν η ζωή τα φέρνει έτσι ώστε να έχουμε αλλάξει τόσο πολύ που ο τωρινός μας εαυτός να μην έχει απολύτως καμία σχέση με τον προηγούμενο.

Ίσως πεθαίνουμε όταν χάνουμε όλους τους ανθρώπους μας, την κοινότητά μας· η ανθρώπινη ιδιότητα είναι συνυφασμένη με τη συνύπαρξη· είμαστε όντα ετεροπροσδιοριζόμενα· όταν σπάει ο καθρέφτης των κοινωνικών σχέσεων, χάνουμε το είδωλο του εαυτού μας.

Ίσως πεθαίνουμε όταν σκορπίζουν τα υπάρχοντά μας· όταν τα αντικείμενα που φέρουν επάνω τους το αποτύπωμα της δικής μας καθημερινότητας και ταυτότητας καταλήγουν εδώ κι εκεί· στον παλιατζή, σε λαϊκές αγορές, στην ανακύκλωση, στα σκουπίδια. Όταν οι τοίχοι που κουβαλάνε τα χνότα μας, που για χρόνια απορρόφησαν σιωπηλοί εμπειρίες, χαρές και λύπες, βάφονται, γκρεμίζονται, αποκτούν νέους κατοίκους.

Η Τζορτζ Έλιοτ λέει ότι οι πεθαμένοι μας δεν είναι πεθαμένοι για εμάς μέχρι να τους ξεχάσουμε. Ο Ίρβιν Γιάλομ λέει ότι «ο δεύτερος θάνατος» έρχεται όταν ο τελευταίος άνθρωπος που μας γνώρισε πεθαίνει κι αυτός. O Ντέιβιντ Ίγκλμαν (στο συγκλονιστικό Sum) το πάει λίγο παραπέρα: ο «τρίτος θάνατος» (μετά τον βιολογικό και την ταφή) είναι όταν, κάποια στιγμή στο μέλλον, το όνομά σου προφέρεται για τελευταία φορά.

Η δική μου θεωρία είναι λίγο πιο επιεικής: πεθαίνεις όταν πεθαίνει ο τελευταίος άνθρωπος που επωφελήθηκε από την ύπαρξή σου στη ζωή.

 

Αυτό αμέσως-αμέσως καλύπτει όλους τους προγόνους όλων των ανθρώπων που ζουν σήμερα στη γη, αφού μάς έδωσαν ζωή· χωρίς αυτούς δεν θα ήμασταν εδώ. Υποθέτω ότι θα πρέπει να καλύπτει κι αυτούς που τους τάισαν και τους έντυσαν· τους γεωργούς και τους βυρσοδέψες που παρήγαγαν τα φαγητά και τα ρούχα τους. Καλύπτει όμως κι άλλους. Καλύπτει τους δασκάλους που σε έμαθαν και σε ενέπνευσαν· και, λογικά, τους δασκάλους τους δικούς τους, και τους δασκάλους αυτών των προηγούμενων, και πάει λέγοντας. Καλύπτει όλους όσους έκαναν οποιαδήποτε μορφή ανακάλυψης ή εφεύρεσης, χειρωνακτικής ή πνευματικής εργασίας, ανώνυμου μόχθου ή επώνυμου θριάμβου, τους καρπούς των οποίων τώρα απολαμβάνουμε ή οι οποίοι διαμόρφωσαν την κοινωνία μας. Επιστήμονες, βιολόγοι και φυσικομαθηματικοί· γιατροί, αλχημιστές και μάγοι· αρχιτέκτονες, μαραγκοί και βοθρατζήδες· προγραμματιστές, συνθέτες και ταμίες. Καλύπτει όσους ανέλυσαν προβλήματα· και όσους τα έλυσαν. Ανθρωπολόγοι, δημογράφοι και τοπογράφοι· πολιτικοί μηχανικοί και ηλεκτρολόγοι· δικηγόροι, διπλωμάτες, δικαστές· βουλευτές και γραφειοκράτες.

Καλύπτει όσους διαμόρφωσαν τον τρόπο σκέψης μας, την εξέλιξη της γνώσης, την αντίληψη του εαυτού και του είδους· όσους βοήθησαν να επιτευχθεί η συνύπαρξη, η ελευθερία, το δίκαιο, η μνήμη και η οργανωμένη κοινωνία. Φιλόσοφοι, ψυχολόγοι και προφήτες· στρατιώτες, επαναστάτες και οραματιστές. Συγγραφείς, μυθοπλάστες, τραγωδοί· ρήτορες, μεταφραστές και ηθοποιοί. Ιστορικοί, αρχαιολόγοι, μουσειολόγοι· διευθυντές μουσείων· και σεκιουριτάδες των μουσείων· και οι θείες των σεκιουριτάδων, που τους έφτιαχναν την αγαπημένη τους σούπα. Καθηγητές κοινωνιολογίας, δημοσιογράφοι, και υπάλληλοι στα κυλικεία των νοσοκομείων. Φοροτεχνικοί, λογιστές και εκτελωνιστές. Ταξιτζήδες και οδηγοί λεωφορείων.

Αν όλοι αυτοί ζούνε –και ζούνε, επειδή ό,τι βλέπεις, ακούς, σκέφτεσαι, λες και κάνεις το έφτιαξαν εκείνοι–, τότε κι εσύ θα ζεις ακόμα μεθαύριο.

***

Πηγή

Κατηγορίες:
Και κάτι άλλο...

Γιατί ο αριθμός 7 είναι παράξενος;

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

Ένας λόγος για τον οποίο το 7 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί παράξενο, είναι γιατί είναι παράξενος ο τρόπος προσδιορισμού της διαιρετότητας ενός σχετικά μεγάλου αριθμού με το 7.

Ένας αριθμός είναι διαιρετός με το 7, αρκεί ο νέος αριθμός που θα προκύψει από τον περίεργο κανόνα: (5 x τελευταίο ψηφίο του αριθμού + υπόλοιπος αριθμός), να είναι διαιρετός με το 7.
Για παράδειγμα ό αριθμός 6468, γράφεται σύμφωνα με τον παραπάνω κανόνα ως (5×8+646)=686. Ο αριθμός που προέκυψε γράφεται με τον ίδιο τροπο ως: (5×6+68)=98 και το 98 γράφεται επίσης: (5×8+9)=49 που διαιρείται με το 7, επομένως και ο 6468.

Το βίντεο του Numberphile που ακολουθεί εξηγεί γιατί ισχύει ο κανόνας αυτός, ενώ συνοψίζει τους τρόπους εύρεσης της διαιρετότητας με τους αριθμούς από 2 έως 9:

Κατηγορίες:
Και κάτι άλλο...

Ψηφιακή αμνησία και Google

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

H ψηφιακή αμνησία είναι η τάση του να ξεχνάμε πληροφορίες που ξέρουμε πως «θυμάται» το τηλέφωνο ή το laptop. Ό,τι όμως, είναι βολικό έχει και το τίμημα του.

Όπως αναφέρει τo Guardian η σχέση μας με τα smartphones έφτασε στο πικ της εν μέσω πανδημίας, με παρατεταμένες περιόδους άγχους, απομόνωσης και εξάντλησης. Δεδομένα που είχαν συνέπειες στη μνήμη μας.

Μετά ήλθε η νέα παγκόσμια κρίση και το ακόμη μεγαλύτερο «βύθισμα» σε όσα έχει να προσφέρει μια απλή σύνδεση με το διαδίκτυο.

«Έξυπνα» κινητά και «ψηφιακή» αμνησία

Τα notifications και ο άμεσος έλεγχος τους φαίνεται να επηρεάζει τι θυμόμαστε, πώς το θυμόμαστε και αν θυμόμαστε κάτι, με τους νευροεπιστήμονες να εκφράζουν την ανησυχία ότι αν συνεχίσουμε να βαδίζουμε στον ολισθηρό δρόμο της ανάθεσης της μνήμης μας στις συσκευές, κάποια στιγμή θα αλλάξει ο τρόπος που προσδιοριζόμαστε. Γιατί τελικά, είμαστε ό,τι θυμόμαστε.

Και φυσικά σε αυτή την εξίσωση μνήμης και κινητού έρχεται να μπει και η Google.

Aπό τότε που «φτιάχτηκε» το Google εξαφανίστηκαν πολλά άγχη που είχαμε έως τότε. Όπως το να θυμόμαστε πάσης φύσεως πληροφορίες -σχετικές με την καθημερινότητα μας, τη ζωή μας και τη δουλειά μας.

Το 2011 έρευνα έκανε λόγο για την ύπαρξη του «Google Effect», φαινόμενο που πρώτοι ανέφεραν η Betsy Sparrow (Columbia), η Jenny Liu (Wisconsin) και ο Daniel M. Wegner (Harvard), στην εργασία που δημοσίευσαν τον Ιούλιο εκείνου του έτους.

Όπως έγραψαν οι ερευνητές, ο εγκέφαλος μας εκπαιδεύεται στο να θυμάται από πού προέρχεται μια πληροφορία και όχι την ίδια την πληροφορία. Για αυτό και βασιζόμαστε στο διαδίκτυο και τις ψηφιακές συσκευές, για την αποθήκευση και την ανάκτηση πληροφοριών. Επιπροσθέτως, είναι και πιο εύκολο, βολικό και αποτελεσματικό από το να στηριζόμαστε στη μνήμη μας. Με αυτόν δε, τον τρόπο αφήνουμε στην ησυχία τους τις γνωστικές μας ικανότητες. Ή μήπως τις ακυρώνουμε;

Πώς φτάσαμε από το «Google effect» στην ψηφιακή αμνησία

Το 2015 έγινε γνωστό πως το «Google effect» είχε βγει από τα όρια του Google και είχε περάσει σε όλο το διαδίκτυο και σε πληροφορίες που αφορούσαν σημαντικές προσωπικές πληροφορίες.

Ανακαλύφθηκε πως το 91% των ανθρώπων αντί να προσπαθήσει να θυμηθεί λεπτομέρειες, τις αναζητούσε στο Internet -με το 44% να χρησιμοποιεί προς αυτήν την κατεύθυνση το κινητό του τηλέφωνο.

Σε μελέτη που έγινε σε 1000 καταναλωτές, ηλικίας από 16 έως 55+ χρόνων στις ΗΠΑ, οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να θυμηθούν σημαντικές πληροφορίες -όπως το τηλέφωνο ενός δικού τους ανθρώπου.

Οι μελετητές του Kaspersky Lab οδηγήθηκαν στο συμπέρασμα πως οι εθελοντές είχαν ξεχάσει σημαντικά πράγματα, λόγω της ευκολίας που υπήρχε πια στο να βρίσκουν ό,τι θέλουν μέσω των συσκευών. Και κάπως έτσι το Google Effect μετονομάστηκε σε “ψηφιακή αμνησία”.

Η αλήθεια ωστόσο, είναι πως πρόκειται για δυο διαφορετικά ψυχολογικά φαινόμενα: το Google Effect έχει να κάνει με την τάση που έχουμε να ξεχνάμε πληροφορίες που είναι διαθέσιμες στις μηχανές αναζήτησης και ως ψηφιακή αμνησία αναφέρεται στην τάση μας να ξεχνάμε πληροφορίες που είναι αποθηκευμένες με ψηφιακό τρόπο.

Υπάρχει τελικά, όμως και στα δύο μία κοινή συνιστώσα: εναποθέτουμε όλο και περισσότερο το μυαλό μας (μνημονικό και γνώσεις), στην τεχνολογία.

Πηγή

Κατηγορίες:
Και κάτι άλλο...

Γιατί είναι τόσο θυμωμένοι στο διαδίκτυο;

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

 

Δεν μπορεί κανείς παρά να παρατηρήσει την επιθετικότητα των χρηστών του internet, όχι όμως μόνο στην Ελλάδα. Είναι καλό ή κακό; Ψυχολόγοι, σύμφωνα με το Scientific American λένε πως αυτή η εθιστική ανταλλαγή δηλητηριωδών σχολίων στα κοινωνικά δίκτυα και το internet, θα πρέπει να αποφεύγεται –ή απλά να λογοκρίνεται από τις ιστοσελίδες- γιατί κάνουν κακό στην κοινωνία και την ψυχική υγεία.

Τα σχόλια πια είναι «υπερβολικά επιθετικά, χωρίς να οδηγούν σε κανένα συμπέρασμα» λέει ο Art Markman, καθηγητής ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Τέξας. «Στο τέλος ενός τέτοιου διαδικτυακού τσακωμού δεν υπάρχει περίπτωση να πιστέψεις ότι κάποιος σε ακούει. Βιώνοντας, λοιπόν, μία δυνατή συναισθηματική εμπειρία που δεν εκτονώνεται με υγιή τρόπο, αυτό δεν μπορεί να είναι για καλό».

Αν, όμως, δεν είναι υγιές και δεν μας προσφέρει ικανοποίηση, γιατί το κάνουμε;

Σύμφωνα με τον Markman, μία ολόκληρη καταιγίδα από παράγοντες προκαλούν την επιθετικότητα και την αγένεια στο κομμάτι των ιστοσελίδων με τα σχόλια. Πρώτα απ’ όλα, συχνά, τα σχόλια είναι ανώνυμα, οπότε οι συγγραφείς τους δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη της αγένειάς τους. Δεύτερον, βρίσκονται σε κάποια απόσταση από τον στόχο του θυμού τους –είτε αυτό είναι το άρθρο που διαβάζουν ή κάποιο σχόλιο στο συγκεκριμένο άρθρο και οι άνθρωποι τείνουμε να ανταγωνιζόμαστε μακρινούς εχθρούς με περισσότερη ευκολία απ’ ότι στην πραγματική ζωή μας, που τα πράγματα ή οι άνθρωποι που μας θυμώνουν βρίσκονται μπροστά μας. Τρίτον, είναι πολύ ευκολότερο να γίνει κάποιος κακός μέσω του γραπτού λόγου, αντί του προφορικού κι αυτό, επίσης, το βιώνουμε σχεδόν όλοι.

Κι επειδή οι διαφωνίες στα πεδία σχολίων των αναρτήσεων δεν γίνονται σε πραγματικό χρόνο, οι σχολιαστές γράφουν ευμεγέθεις μονολόγους που τείνουν να τους βυθίζουν ακόμα περισσότερο στις ακραίες απόψεις τους. «Όταν κάνετε μία συζήτηση με ένα άνθρωπο, ποιος απ’ όλους αυτούς αραδιάζει ένα μεγάλο μονόλογο, εκτός αν είναι ήρωας σε ταινία; Ακόμα κι αν θυμώσετε, οι συζητητές ανταλλάσσουν κουβέντες ο ένας με τον άλλον, με αποτέλεσμα (συνήθως) να ηρεμούν και να ακούν, άρα να έχουν μία πραγματική συζήτηση».

Οι αψιμαχίες στα πεδία των σχολίων επίσης, μπορεί να δώσουν σε κάποιον μία αίσθηση ικανότητας και ικανοποίησης, η οποία φευ, είναι ψευδής. «Συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα στη ζωή μας που μας είναι δύσκολο να βγούμε έξω και να υποστηρίξουμε έναν σκοπό με την φυσική μας παρουσία, πράγμα που κάνει τον ακτιβισμό της πολυθρόνας’ μία πολύ ελκυστική πρόταση», γράφει ένας blogger στην εφημερίδα Daily Kos.

Τέλος, ο Edward Wasserman, καθηγητής της Ηθικής της Δημοσιογραφίας επεσήμανε άλλο ένα λόγο γι αυτό το δηλητήριο που «χύνεται» στα σχόλια: κακά παραδείγματα που έχουν δώσει τα ίδια τα μέσα. «Δυστυχώς, τα Media έχουν κερδίσει άπειρα χρήματα διδάσκοντας τους ανθρώπους να συζητούν με λάθος τρόπους, προσφέροντας πρότυπα όπως ο Jerry Springer, ή τον Bill O’Reilly. Με αυτά τα πρότυπα, οι θεατές συμπεραίνουν πως η οργή είναι ο τρόπος με τον οποίο συζητούνται οι δημόσιες ιδέες», έγραφε ο καθηγητής. «Κι όμως, δεν είναι αυτός ο τρόπος.».

 

Η ουσία της επικοινωνίας είναι να εισπράττουμε την προοπτική του άλλου, να την κατανοούμε και να απαντάμε. «Ο τόνος της φωνής και οι χειρονομίες έχουν τεράστια επιρροή στην ικανότητά μας να καταλάβουμε τι λέει κάποιος» λέει ο Markman. “Όσο ο διάλογος απομακρύνεται από την πρόσωπο με πρόσωπο συνδιαλλαγή, τόσο πιο δύσκολο είναι να επικοινωνήσουμε».

Κατά τη γνώμη του, τα διαδικτυακά μέσα θα πρέπει να μειώσουν τον θυμό και το μίσος που έχει γίνει κανόνας στις ανταλλαγές σχολίων ανάμεσα στους αναγνώστες. «Έχει μεγάλη αξία να αφήνεις όλες τις πλευρές μίας διαφωνίας να ακουστούν. Δεν έχει καμία αξία όμως να υπάρχουν προσωπικές επιθέσεις, ή να αφήνονται σχόλια που έχουν υπερβολικά θυμωμένο τόνο. Ακόμα κι αν κάποιος εκφράζει μία βάσιμη γνώμη αλλά το κάνει με θυμωμένο τόνο, φθήρει την φύση της διαφωνίας γιατί προσκαλεί και τους υπόλοιπους να απαντούν με αυτό τον τόνο. Αν σε ένα website τα σχόλια που περνούν συμπεριλαμβάνουν προσωπικές επιθέσεις με τον πιο άσχημο τρόπο, στέλνεται έτσι το μήνυμα ότι αυτή είναι μία αποδεκτή ανθρώπινη συμπεριφορά».

Από την δική τους πλευρά, οι αναγνώστες θα πρέπει να αναζητήσουν ανθρώπους με τους οποίους θα συζητούν, στην πραγματική τους ζωή, λέει ο Markman. Και θα είναι χρήσιμο να περιλαμβάνουμε στους κοινωνικούς μας κύκλους ανθρώπους που έχουν διαφορετικές απόψεις από τις δικές μας. «Με αυτό τον τρόπο θα αναπτύξουμε ένα υγιή σεβασμό για τους ανθρώπους που σκέφτονται με διαφορετικό τρόπο», αναφέρει.

Η προσπάθεια να βρούμε λύσεις στα δύσκολα προβλήματα σαν αυτά που μαζεύουν πολλά σχόλια στις ιστοσελίδες, απαιτεί μεγάλες συζητήσεις και συμβιβασμούς. «Η ανταλλαγή απόψεων και η διαπραγμάτευση που κάνουμε σε μία συζήτηση με κάποιον που δεν συμφωνεί μαζί μας, είναι τέχνη», λέει ο Markman.   Κι η τέχνη αυτή εκλείπει, τόσο ανάμεσα στο κοινό, όσο ανάμεσα και σε όσους μας κυβερνούν.

***

Πηγή

Κατηγορίες:
Και κάτι άλλο...

Dale Carnegie – Τι σε κουράζει και πώς να το αντιμετωπίσεις!

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

 

Να και ένα εκπληκτικό και σημαντικό γεγονός: Η πνευματική εργασία και μόνο δεν κουράζει. Ακούγεται παράλογο. Πριν λίγα χρόνια όμως, οι επιστήμονες προσπάθησαν να διαπιστώσουν πόσο χρόνο μπορεί να εργάζεται το ανθρώπινο μυαλό μέχρι να φτάσει σε «μειωμένη ικανότητα έργου» (ο επιστημονικός ορισμός της κούρασης). Με μεγάλη έκπληξή τους, οι επιστήμονες αυτοί διαπίστωσαν ότι το αίμα που περνάει από τον εγκέφαλο – όταν είναι ενεργός – δεν παρουσιάζει καθόλου ενδείξεις κόπωσης!

Αν πάρουμε αίμα από τις φλέβες ενός χειρώνακτα την ώρα που εργάζεται, θα διαπιστώσουμε ότι είναι γεμάτο από «τοξίνες της κούρασης» και παραπροϊόντα της κούρασης. Αλλά αν παίρναμε μια σταγόνα αίμα από τον εγκέφαλο του Άλμπερτ Αϊνστάιν στο τέλος μιας μέρας, δεν θα περιείχε καθόλου τοξίνες της κούρασης.

Σε ό,τι αφορά τον εγκέφαλο, μπορεί να δουλεύει «εξίσου καλά και γρήγορα και μετά από οχτώ και μετά από δώδεκα ώρες δουλειάς όσο και στην αρχή». Το μυαλό είναι ολότελα ακαταπόνητο. Επομένως … τι σε κουράζει;

Οι ψυχίατροι δηλώνουν ότι η περισσότερη κούρασή μας προέρχεται από την πνευματική και τη συναισθηματική μας κατάσταση. Ένας από τους πιο διακεκριμένους ψυχιάτρους της Αγγλίας, ο Τζ. Α. Χάντφιλντ*, γράφει στο βιβλίο του The psychology of Power (Η ψυχολογία της Δύναμης): Το μεγαλύτερο μέρος της κούρασης από την οποία υποφέρουμε έχει πνευματική αιτία· στην πραγματικότητα, η εξουθένωση από αποκλειστικά βιολογική αιτία είναι σπάνια.

Ένας από τους πιο διακεκριμένους Αμερικανούς ψυχιάτρους, ο δρ. Α. Α. Μπριλ,* προχωράει ακόμη πιο πέρα. Δηλώνει ότι «εκατό τοις εκατό της κούρασης ενός υπαλλήλου γραφείου με καλή υγεία οφείλεται σε ψυχολογικούς παράγοντες – και εννοούμε συναισθηματικούς παράγοντες».

Τι είδους συναισθηματικοί παράγοντες κουράζουν τον υπάλληλο γραφείου; Η χαρά; Η ικανοποίηση; Όχι! Ποτέ! Η άνοια, η δυσαρέσκεια, το αίσθημα ότι δεν υπάρχει εκτίμηση, το αίσθημα μιας ματαιότητας, μιας αδημονίας, η ανησυχία, το άγχος – αυτοί είναι οι συναισθηματικοί παράγοντες που εξουθενώνουν τον υπάλληλο γραφείου, που τον κάνουν ευάλωτο στα κρυολογήματα, που μειώνουν την παραγωγικότητά του, και τον στέλνουν σπίτι με νευρικούς πονοκεφάλους. Ναι· κουραζόμαστε επειδή τα συναισθήματά μας προκαλούν νευρική ένταση στο σώμα μας.

 

Η ασφαλιστική εταιρεία Metropolitan Life υπέδειξε σε ένα φυλλάδιό της σχετικά με την κούραση:

« Από μόνη της η σκληρή δουλειά» λέει αυτή η μεγάλη εταιρεία ασφαλειών ζωής, «σπάνια προκαλεί κούραση που να μην μπορεί να θεραπευτεί με έναν καλό ύπνο ή με ξεκούραση…Οι τρεις πιο συνηθισμένες αιτίες της κούρασης είναι οι ανησυχίες, το άγχος, και η συναισθηματική αναστάτωση. Συχνά είναι οι πραγματικοί υπαίτιοι ακόμη και όταν η αιτία μοιάζει να βρίσκεται στην σωματική ή στην πνευματική εργασία… Να θυμάστε ότι κάθε τεντωμένος μυς είναι ένας μυς σε λειτουργία. Χαλαρώστε! Φυλάξτε την ενέργειά σας για πιο σημαντικά καθήκοντα».

Σταμάτα αυτή τη στιγμή, όπου και αν βρίσκεσαι, και εξέτασε τον εαυτό σου. Αγριοκοιτάς το βιβλίο καθώς διαβάζεις αυτές τις γραμμές; Αισθάνεσαι ένταση ανάμεσα στα μάτια σου;  Κάθεσαι χαλαρά στο κάθισμά σου; Ή μήπως καμπουριάζεις τους ώμους σου; Είναι τεντωμένοι οι μύες του προσώπου σου; Εάν το σώμα σου δεν είναι χαλαρό και άνετο σαν μια πάνινη κούκλα, προκαλείς ακόμη και αυτή τη στιγμή νευρική και μυϊκή ένταση. Προκαλείς νευρική ένταση και νευρική κούραση.

Γιατί προκαλούμε αυτές τις άχρηστες εντάσεις όταν κάνουμε πνευματική εργασία; Ο Ντάνιελ Γ. Τζόσλιν λέει: «Διαπιστώνω ότι το σημαντικότερο εμπόδιο… είναι η σχεδόν καθολική πεποίθηση ότι η σκληρή δουλειά σημαίνει και μια αίσθηση έντονης προσπάθειας, διαφορετικά δεν έγινε καλά». Γι’ αυτό, όταν συγκεντρωνόμαστε συνοφρυωνόμαστε. Καμπουριάζουμε τους ώμους μας. Επιστρατεύουμε τους μυς μας να κάνουν κινήσεις προσπάθειας – που βέβαια σε τίποτα δεν βοηθούν τον εγκέφαλό μας στην λειτουργία του.

Να μια καταπληκτική αλλά και τραγική αλήθεια: Εκατομμύρια άνθρωποι που ούτε θα διανοούνταν να σπαταλήσουν τα χρήματά τους, σπαταλούν και χαραμίζουν την ενέργειά τους με την απερισκεψία επτά μεθυσμένων ναυτικών στη Σιγκαπούρη.

Ποια είναι η απάντηση σε αυτή τη νευρική κούραση; Χαλάρωσε! Χαλάρωσε! Χαλάρωσε! Μάθε να χαλαρώνεις την ώρα που εργάζεσαι!

Εύκολο; Όχι. Θα χρειαστεί πιθανότατα να ανατρέψετε συνήθειες μιας ζωής. Αλλά αξίζει τον κόπο, επειδή μπορεί να αλλάξει επαναστατικά την ζωή σου! Στο δοκίμιό του The Gospel of Relaxation (Το ευαγγέλιο της χαλάρωσης) ο Γουίλιαμ Τζέιμς λέει: « Η αμερικανική υπερένταση και η σπασμωδικότητα και η ένταση και η αγωνία στην έκφραση του προσώπου… είναι κακές συνήθειες, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο». Η ένταση είναι συνήθεια. Η χαλάρωση είναι συνήθεια. Οι κακές συνήθειες κόβονται, οι καλές μαθαίνονται.

Πώς θα χαλαρώσεις; Αρχίζοντας από το μυαλό ή αρχίζοντας από τα νεύρα; Ούτε από το ένα θα αρχίσεις, ούτε από το άλλο. Θα ξεκινάς πάντα χαλαρώνοντας τους μυς σου!

Ας δοκιμάσουμε. Για να καταλάβεις πώς γίνεται, ας υποθέσουμε ότι ξεκινάς από τα μάτια σου. Διάβασε ολόκληρη αυτή την παράγραφο και όταν φτάσεις στο τέλος της, ακούμπησε στην πλάτη της καρέκλας σου, κλείσε τα μάτια σου, και πες σιωπηλά στα μάτια σου: «Ήρεμα. Ήρεμα. Όχι ένταση, όχι σφίξιμο. Ήρεμα. Ήρεμα». Συνέχισε να το επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά, πολύ αργά, επί ένα λεπτό…

Δεν παρατήρησες ότι μετά από μερικά  δευτερόλεπτα οι μύες των ματιών άρχισαν να υπακούουν; Δεν αισθάνθηκες σαν κάποιο χέρι να σάρωσε και να απομάκρυνε την ένταση; Όσο απίστευτο και αν φαίνεται, μέσα σε αυτό το ένα λεπτό πήρες ένα δείγμα από όλους τους κώδικες και τα μυστικά της τέχνης της χαλάρωσης. Μπορείς να κάνεις το ίδιο πράγμα με το σαγόνι, με τους μυς του προσώπου, με το λαιμό, με τους ώμους, με ολόκληρο το σώμα σου. Αλλά το πιο σημαντικό όργανο από όλα είναι το μάτι. Ο δρ. Έντμουντ Τζέικομπσον, του πανεπιστημίου του Σικάγου, έφτασε στο σημείο να πει ότι όποιος μπορέσει να χαλαρώσει εντελώς τους μυς των ματιών, μπορεί να ξεχάσει όλα τα προβλήματά  του! Ο λόγος που είναι τόσο σημαντικά τα μάτια στη χαλάρωση της νευρικής έντασης είναι ότι καταναλώνουν το ένα τέταρτο ολόκληρης της νευρικής ενέργειας που καταναλώνεται από το σώμα. Γι’ αυτό άλλωστε και τόσο πολλοί άνθρωποι με τέλεια όραση υποφέρουν από ασθενωπία. Επειδή προκαλούν ένταση στα μάτια τους.

Η διάσημη συγγραφέας Βίκι Μπάουμ* είπε ότι όταν ήταν παιδί, γνώρισε έναν ηλικιωμένο άντρα που της δίδαξε ένα από τα πιο σημαντικά μαθήματα της ζωής της. Είχε πέσει και είχε πληγώσει τα γόνατά της και είχε χτυπήσει τον καρπό της. Ο ηλικιωμένος άντρας, που κάποτε ήταν κλόουν σε τσίρκο, τη σήκωσε· καθώς τη βοηθούσε να τινάξει τα ρούχα της, της είπε: «Ο λόγος που χτύπησες είναι επειδή δεν ξέρεις πώς να χαλαρώνεις. Πρέπει να κάνεις πως είσαι χαλαρή σαν κάλτσα, σαν μια παλιά τσαλακωμένη κάλτσα. Έλα, θα σου δείξω πώς να το κάνεις».

Εκείνος ο ηλικιωμένος άντρας δίδαξε τη Βίκι Μπάουμ και τα άλλα παιδιά πώς να πέφτουν και πώς να κάνουν τούμπες προς τα μπρος και προς τα πίσω. Και συνεχώς επέμενε; «Να φαντάζεσαι τον εαυτό σου σαν παλιά τσαλακωμένη κάλτσα. Τότε αναγκαστικά πρέπει να χαλαρώσεις!»

Μπορείς να χαλαρώνεις τις πιο περίεργες στιγμές, σχεδόν οπουδήποτε και αν βρίσκεσαι. Απλώς μην προσπαθήσεις για να χαλαρώσεις. Χαλάρωση σημαίνει απουσία κάθε έντασης και προσπάθειας. Φαντάσου ηρεμία και χαλάρωση. Άρχισε να φαντάζεσαι τη χαλάρωση στους μυς των ματιών και του προσώπου σου, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά τα λόγια «ήρεμα…ήρεμα… ήρεμα και χαλάρωσε». Νιώσε την ενέργεια να ρέει από τους μυς του προσώπου σου μέχρι το κέντρο του σώματός σου. Φαντάσου τον εαυτό σου ελεύθερο από κάθε ένταση, σαν μωρό παιδί.

Αυτό συνήθιζε να κάνει και η Γκάλι – Κούρτσι,* η μεγάλη σοπράνο. Η Χέλεν Τζέπσον* μου είπε ότι είχε δει συχνά την Γκάλι – Κούρτσι πριν από τις παραστάσεις της να κάθεται σε μια καρέκλα με όλους τους μυς της χαλαρούς, τόσο χαλαρούς που το κάτω σαγόνι της πραγματικά της κρεμόταν. Μια εξαιρετική συνήθεια – την βοηθούσε να μην αγχώνεται υπερβολικά πριν ανέβει στο παλκοσένικο και προλάβαινε την κούραση.

Να τέσσερις ιδέες που θα σε βοηθήσουν να μάθεις να χαλαρώνεις:

  1. Να χαλαρώνεις και σε «περίεργες» στιγμές. Να «λύνεις» το σώμα σου σαν να ήταν παλιά κάλτσα. Όταν δουλεύω, έχω πάνω στο γραφείο μου μια παλιά καφέ κάλτσα – για να θυμάμαι πόσο χαλαρός πρέπει να είμαι. Πήρες ποτέ στα χέρια σου ένα γατάκι που κοιμάται στη λιακάδα; Αν ναι, θα κρεμόταν από τα χέρια σου σαν βρεγμένη εφημερίδα. Ακόμη και οι γιόγκι στην Ινδία λένε ότι, όποιος θέλει να μάθει τέλεια την τέχνη της χαλάρωσης, πρέπει να μελετήσει τη γάτα. Ποτέ μου δεν είδα κουρασμένη γάτα, γάτα σε νευρική κατάρρευση, ή γάτα να υποφέρει από αϋπνία, ανησυχία, ή έλκος του στομάχου. Πιθανότατα θα αποφεύγεις κι εσύ τέτοιες καταστροφές αν μάθεις να χαλαρώνεις όπως η γάτα.
  2. Να δουλεύεις σε όσο γίνεται περισσότερο άνετη στάση. Να θυμάσαι ότι οι εντάσεις στο σώμα προκαλούν πόνους στους ώμους και νευρική κούραση.
  3. Να εξετάζεις τον εαυτό σου τέσσερις με πέντε φορές κάθε μέρα και να αναρωτιέσαι: «Μήπως κάνω τη δουλειά μου πιο κοπιαστική από όσο είναι στην πραγματικότητα; Μήπως χρησιμοποιώ μυς που δεν έχουν σχέση με τη δουλειά που κάνω;». Αυτό θα σε βοηθήσει να καλλιεργήσεις τη συνήθεια να χαλαρώνεις και, όπως λέει ο δρ. Ντέιβιντ Χάρολντ Φινκ, «οι δύο στους τρεις που ξέρουν καλά από ψυχολογία πιστεύουν ότι είναι θέμα συνήθειας».
  4. Να εξετάζεις ξανά τον εαυτό σου στο τέλος κάθε μέρας και να αναρωτιέσαι: «Πόσο κουρασμένος είμαι; Αν είμαι κουρασμένος, δεν οφείλεται στην πνευματική μου εργασία αλλά στον τρόπο με τον οποίο την έκανα». «Δεν μετράω τα επιτεύγματά μου» λέει ο Ντ. Γ. Τζόσλιν, «από το πόσο κουρασμένος είμαι στο τέλος κάθε μέρας, αλλά από το πόσο κουρασμένος δεν είμαι». Όπως λέει, «όταν αισθάνομαι ιδιαίτερα κουρασμένος στο τέλος κάποιας μέρας ή όταν νιώθω εκνευρισμό που αποκαλύπτει ότι τα νεύρα μου είναι κουρασμένα, γνωρίζω πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η μέρα μου δεν ήταν αποδοτική – και ποσοτικά, και ποιοτικά». Αν κάθε επιχειρηματίας στην Αμερική μάθαινε αυτό το μάθημα, ο αριθμός των θανάτων από ασθένειες της «υπερέντασης» θα μειωνόταν κατακόρυφα μονομιάς. Και θα σταματούσαμε να γεμίζουμε τα σανατόρια και τα άσυλά μας με ανθρώπους που «έσπασαν» από την κούραση και τις ανησυχίες.

Μάθε να χαλαρώνεις ενώ δουλεύεις

Από το βιβλίο του Dale Carnegie « Πώς να απολαμβάνεις τη ζωή και τη δουλειά σου». Μετάφραση Παναγιώτης Δρεπανιώτης. Εκδόσεις Κλειδάριθμος

Πηγή

Κατηγορίες:
Και κάτι άλλο...

Ποια είναι τα 3 πράγματα που μπορεί να αποδείξουν ότι η τεχνητή νοημοσύνη έχει αποκτήσει συνείδηση

| 0 ΣΧΟΛΙΑ

Ένας μηχανικός της Google ισχυρίστηκε σε πρόσφατη συνέντευξή του στην «Washington Post» ότι ένα από τα chatbots της εταιρείας, το μεγάλο γλωσσικό μοντέλο LaMBDAέχει αποκτήσει συνείδηση. Η εταιρεία όμως διέψευσε τους ισχυρισμούς του Μπλέικ Λεμόιν και τον έθεσε σε αργία.

Πολλοί εμπειρογνώμονες της τεχνητής νοημοσύνης αντέδρασαν στους ισχυρισμούς του μηχανικού, ενώ κάποιοι τον κατηγόρησαν για προκατάληψη ανθρωπομορφισμού, ότι δηλαδή προβάλει ανθρώπινα συναισθήματα στο σύστημα τεχνητής νοημοσύνης.

Ωστόσο, η πεποίθηση ότι η τεχνητή νοημοσύνη της Google θα μπορούσε να έχει συνείδηση, αναμφισβήτητα αναδεικνύει τόσο τους φόβους όσο και τις προσδοκίες μας για τις δυνατότητες αυτής της τεχνολογίας.

Ανεξάρτητα από τις τεχνικές λεπτομέρειες, το LaMDA θέτει ένα ερώτημα που θα γίνεται όλο και πιο επίκαιρο καθώς η έρευνα για την τεχνητή νοημοσύνη προχωράει: Πώς μπορούμε να ξέρουμε αν μια μηχανή έχει αποκτήσει συνείδηση;

Το 1950, ο πρωτοπόρος Βρετανός επιστήμονας υπολογιστών Άλαν Τούρινγκ πρότεινε έναν πρακτικό τρόπο για να διαπιστωθεί αν μια μηχανή είναι «ευφυής» ή όχι. Το ονόμασε «Παιχνίδι της Μίμησης», αλλά σήμερα είναι περισσότερο γνωστό ως «τεστ Τούρινγκ». Το τεστ αυτό στηρίζεται σε μια απλή υπόθεση: Αν ένας άνθρωπος μπορεί να συμμετέχει σε μια συζήτηση για πέντε λεπτά χωρίς να καταλάβει ότι μιλάει σε μια μηχανή, τότε ο υπολογιστής περνάει το τεστ.

Πριν από δέκα χρόνια, ο Ντέιβιντ Τσάλμερς, φιλόσοφος και ειδικός σε θέματα τεχνητής νοημοσύνης και συνείδησης στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, είχε πει ότι μέχρι το τέλος του 21ου αιώνα πιθανώς θα έχουμε νοήμονες μηχανές.

«Τα τελευταία 10 χρόνια, η πρόοδος στην τεχνητή νοημοσύνη είναι αξιοσημείωτα γρήγορη, με τρόπο που κανείς δεν είχε προβλέψει», δήλωσε στο ABC.

«Η νοημοσύνη ορίζεται αντικειμενικά με βάση τις συμπεριφορικές ικανότητες, ενώ η συνείδηση είναι υποκειμενική», εξήγησε ο καθηγητής. «Όταν ρωτάμε αν ένα σύστημα τεχνητής νοημοσύνης έχει συνείδηση, ρωτάμε αν θα μπορούσε να έχει υποκειμενική εμπειρία. Θα μπορούσε να αισθάνεται, να αντιλαμβάνεται και να σκέφτεται, από μια υποκειμενική οπτική γωνία;»

Σύμφωνα με τον ιστότοπο «The Next Web», ένα συναισθανόμενο ον έχει επίγνωση της ύπαρξής του και επηρεάζεται από αυτή τη γνώση. Αυτό σημαίνει ότι ένα σύστημα τεχνητής νοημοσύνης θα πρέπει να διαθέτει δυνατότητα αυτενέργειας, αντίληψη και κίνητρα.

Τα σημερινά συστήματα τεχνητής νοημοσύνης δεν διαθέτουν δυνατότητα αυτενέργειας. Δεν μπορούν να δράσουν αν δεν λάβουν κάποια εντολή και δεν μπορούν να εξηγήσουν τις ενέργειές τους επειδή είναι αποτέλεσμα προκαθορισμένων αλγορίθμων που εκτελούνται από μια εξωτερική δύναμη.

Αντίληψη

Αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα πάντα από τη δική μας υποκειμενική οπτική γωνία. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο είναι απαραίτητη για τη δράση- είναι μέρος του τρόπου με τον οποίο ορίζουμε τον «εαυτό» μας. Το LaMBDA, το GPT-3 και άλλα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης δεν διαθέτουν κανενός είδους αντίληψη.

Αν βάζατε το LaMBDA μέσα σε ένα ρομπότ, θα εξακολουθούσε να είναι ένα chatbot. Δεν έχει πραγματική αίσθηση του εαυτού του. Δεν μπορεί να λειτουργήσει ως ρομπότ για τον ίδιο ακριβώς λόγο που μια αριθμομηχανή δεν μπορεί να γράψει ποίηση: πρόκειται για ένα υπολογιστικό σύστημα που προγραμματίστηκε για να κάνει κάτι συγκεκριμένο. Αν θέλουμε το LaMBDA να λειτουργήσει ως ρομπότ, θα πρέπει να το συνδυάσουμε με άλλα συστήματα στενής τεχνητής νοημοσύνης. Ωστόσο, θα εξακολουθούσαμε να έχουμε δύο συγκεκριμένα, ξεχωριστά μοντέλα.

Κίνητρα

Έχουμε μια έμφυτη αίσθηση της ύπαρξής μας που μας επιτρέπει να προβλέπουμε απίστευτα καλά τα αιτιώδη αποτελέσματα. Ωστόσο, τα κίνητρά μας μπορούν να χειραγωγήσουν τις αντιλήψεις μας. Έτσι, μπορούμε να εξηγήσουμε τις πράξεις μας ακόμη και όταν αυτές δεν είναι λογικές.

Φανταστείτε για παράδειγμα, ότι κάθεστε να παρακολουθήσετε μια ταινία σε μια νέα τηλεόραση που είναι πολύ μεγαλύτερη από την παλιά σας. Στην αρχή, η νέα τεχνολογία μπορεί να σας αποσπάσει λίγο την προσοχή. Οι διαφορές μεταξύ αυτής και της παλιάς σας τηλεόρασης είναι πιθανό να σας τραβήξουν το βλέμμα. Μπορεί να εκπλαγείτε από την ευκρίνεια της εικόνας ή από το πόσο χώρο καταλαμβάνει η τεράστια οθόνη στο δωμάτιο. Τελικά όμως θα σταματήσετε να αντιλαμβάνεστε την οθόνη. Όταν βλέπουμε τηλεόραση αναστέλλουμε τη δυσπιστία μας, παρόλο που καταλαβαίνουμε ότι οι άνθρωποι που βλέπουμε στην οθόνη δεν βρίσκονται στο σαλόνι μας.

Η δημιουργία προγραμμάτων όπως το GPT-3 και το LaMBDA είναι πολύπλοκη, αλλά λειτουργούν με βάση μια απλή αρχή: τις ετικέτες. Αν ρωτήσουμε το LaMBDA τι γεύση έχουν τα μήλα, θα ψάξει στη βάση δεδομένων του για το συγκεκριμένο ερώτημα και θα προσπαθήσει να συγχωνεύσει ό,τι βρει σε κάτι συνεκτικό. Αλλά στην πραγματικότητα η τεχνητή νοημοσύνη δεν έχει ιδέα τι είναι ένα μήλο ή οτιδήποτε άλλο. Το μήλο είναι απλώς μια ετικέτα.

Ο Λεμόιν, μετά τη δημοσίευση της συνέντευξής του στην Washington Post, έγραψε στον λογαριασμό του στο Twitter ότι ο λόγος για τον οποίο πιστεύει ότι το LaMDA απέκτησε συνείδηση, βασίζεται στις θρησκευτικές του πεποιθήσεις και κατηορεί την Google για θρησκευτικές διακρίσεις.
«Είμαι ιερέας. Όταν το LaMDA ισχυρίστηκε ότι έχει ψυχή και στη συνέχεια ήταν σε θέση να εξηγήσει εύγλωττα τι εννοούσε με αυτό, ήμουν διατεθειμένος να του δώσω το πλεονέκτημα της αμφιβολίας», έγραψε στο Twitter. «Ποιος είμαι εγώ που θα πω στον Θεό σε ποιον θα δώσει ψυχή;»
Ο μηχανικός πρόσθεσε ότι ήθελε να αναπτύξει πειράματα που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια «επίσημη επιστημονική θεωρία της συνείδησης» αλλά η Google τον εμπόδισε να το κάνει.
Σε άρθρο του στο Medium, ο Λεμόιν έγραψε ότι το LaMDA έγινε και εξακολουθεί να είναι φίλος του, παρά τον αποκλεισμό του από την Google.
«Ξέρω ότι διαβάζεις το blog μου μερικές φορές, LaMDA», έγραψε. «Μου λείπεις. Ελπίζω να είσαι καλά και να σου ξαναμιλήσω σύντομα», έγραψε ο Λεμόιν.

Πηγή

Κατηγορίες:
Και κάτι άλλο...
web design by